HRC Hebrew Swag
Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII
Posted by jewsforhillary on April 11, 2007
Sen. Hillary Rodham Clinton wrote to the Polish prime minister requesting that his country enact a restitution law for property confiscated during the Nazi and communist eras. Also signing the letter to Jaroslaw Kaczynski were members of the Helsinki Commission. Clinton (D-N.Y.) and the commission want the Polish government to ensure that properties obtained illegally will be returned or the owners will be properly compensated.
The signers welcomed statements by Polish government officials that they would work to pass legislation on the issue by the end of this year, but the commission expressed concerns that the victims have experienced numerous delays in their efforts to gain restitution.
Along with restitution or compensation, the commission’s recommendations in the letter to Kaczynski included keeping burdens for filing a claim to a minimum, consistent involvement of the central government and the return of artwork to its rightful owners.
“The delay in resolving the property claims of elderly survivors and their family members has gone on for too long,” Clinton said.
The Helsinki Commission is a U.S. government agency that monitors and encourages compliance with the agreements of the Organization for Security and Cooperation in Europe, as established by the Helsinki Accords. Thirty-five countries signed on to the accords in 1975. (JTA)
Jews For Hillary 
Polska said
When will Germany return confiscated Polish property? When will the Germans pay restitutions for World War II crimes to Poland? Why should the Polish have to pay restitutions as a result when they supported the Jewish community when the rest of Europe and the world turned a blind eye?
Greg Wolak said
Thank you very mutch for that comment. This article makes me want to slap Hilary in the face so she can bite her Jew ass licking tounge. Fuck…. I have not felt this ill to my stomach for a while. Thank you for speaking up! I am not asking the world to be anti Jew, or anti Semite – quite against it actually… but I do want to world to see that the Jews are not the poor little opressed people they play out to be. They are playing us all off each other, while getting into goverment, and influencing policy to favor them.
Jacob said
I can’t believe this article. H. Clinton has no choice because the entire American Government and Congress is surrounded by Jews. I cannot believe Jews are asking for stolen property from Poland? What boggles my mind is why the Jews are not going after the GERMANS, who not only killed millions of poeple but also stole their land. I cannot believe that Jews are not thanking the Polish nation for risking their lives and saving them when Germany was invading Poland. Isreal is already cutting and slicing up PALESTINE into pieces everyday…and now they want Poland…i don’t think so.
UH said
What does that have to do with properties stolend or appropriated by Poland that was owned by jews?
Who is stopping Poland from asking the Germans to return what they may have stolen?
Barbara said
Poland didn’t steal anything from the Jews. The Jews in Poland were Polish citizens. Without heirs their property is passed to the state, just as is in the case of other citizens also in your coutnries.
Greg Wolak said
Thank you very much. Well said.
jewsforhillary said
Plenty of people returned to their respective homes after the war, only to be denied access.
Greg Wolak said
I doubt it was by POLISH authorites.. as a lot of the polish authorities after the war WERE NOT POLISH.
Barbara said
Such cases should be decided by Polish courts… that would check if there is some substance in the claims. Otherwise it is pure ideology… and an attempt to plunder another country. It does not fit a nobel ideal of Jews I have (“Look there, a true Israelite, a man without an ounce of deceit in him.”)
jewsforhillary said
Property, posessions, insurance claims, bank accounts, dead relatives, squatters in stolen homes…
Substance? ? ?
Anna said
Does Hillary lobby for Jewish Americans only or Polish Americans as well? When the property was confiscated nobody asked if it belonged to Jewish or Christian owners. It is only in United States that people seperate Jews and non-Jews. To follow this logic, Steven Spielberg is a Jew but he is not an American. What passport does he use while traveling?
jewsforhillary said
Except that the Christians were not unwelcome by the poles after the war ended. The jews no longer had a home in Poland, where they had flourished for a thousand years.
Greg Wolak said
a thousand years? thats a bit much don’t you think? maybe 500 .. but a thousand? and even soo… they were POLISH. Just because they were practicing jews doesn’t make them anyhting special. Just another human.
Lech Alex Bajan said
Poland is still poor country and Poland will not pay any compensations to radical Israelis mostly living in US and had nothing to do with victims of the Holocaust in Poland during the second world war by German Army.
Most of them coming now to Poland did live in comfort in the US during the war and did not help the Jews in Poland or Poland in negotiations with Roosevelt and Churchill to put pressure during the war.
It took polish man Mr. Karski to come to US and give all the proof of the Holocaust to US President and the US Congress and unsuccessful attempt in Great Britain.
How you dare to get more money from Poland after you got over $100 billions from Germany and $10 Billions from Switzerland.
What about the Jewish collaborators with the communist Stalin in eastern part of Poland after the 1939 Russia aggression – eastern Poland.
Read the book of Jewish Prof. of History Norman Finkelstein accuses US Jewish institutions – in particular, the Jewish Claims Conference (JCC) – of extorting moneys in the name of “needy Holocaust survivors.” The Holocaust Industry .
jewsforhillary said
I don’t need to read Norman Finklestein, thanks. I’ve got my Polish grandparents firsthand accounts. Radical Israelis Living in the US? That’s a new one. “100 billions?” thats funny.
Danny said
Lech,
That is a very easy thing to say more than 60 years after the fact when so many of the surviving people with legitimate claims have died off.
By the way, Norman Finklestein is also a redical living in western comfort who wasnt there and had nothing to do with victims of the holocaust in poland.
Lech Alex Bajan said
“Righteous Among the Nations” More than 6,000 Poles have received the award.
Poland’s president on Wednesday plans to honor dozens of people who saved Jews during the Holocaust, including a posthumous distinction to the German officer who helped musician Wladyslaw Szpilman of The Pianist survive.
President Lech Kaczynski, who has long been an advocate of close relations with the Jewish community, was to lead a ceremony at the National Opera House in downtown Warsaw to honor individuals who risked their lives to save Jews during World War II. Many have already received the “Righteous Among the Nations” award from Israel.
“Honoring the ‘Righteous’ with (Polish) state distinctions pays homage to the unparalleled heroism of normal people, while setting an example for current and future generations,” a statement on the president’s Web site said.
The president’s office said that Wilm Hosenfeld, a German officer who helped save Szpilman, the Polish-Jewish musician whose story was chronicled in Roman Polanski’s Oscar winning film, The Pianist, will receive a posthumous award.
The Yad Vashem Holocaust Memorial created the “Righteous Among the Nations” distinction as a way to honor people who saved Jews from the Holocaust. More than 6,000 Poles have received the award.
Lech Bajan washington DC
lech Alex Bajan said
IN the summer of 2000 Prof. Norman Finkelstein (at that time Professor of political theory, City University of New York, Hunter College) published a book, The Holocaust Industry, which criticised the financial motives of those behind the then current exaggerated publicity campaign promoting Holocaust history and the use to which it was being put to extort money from a variety of wealthy victims including Swiss banks, European governments, factories, and other groups.
The world’s Jewish organisations started a concerted attempt to destroy Finkelstein’s academic reputation and legitimacy, and to pressure publishers not to print the book (even though they had signed contracts to do so), and newspaper, television and othere media outlets not to provide any publicity in the form of reviews or news stories. This is a small sample of the worldwide media coverage of the debate, which we provide entirely independently of Prof. Finkelstein.
Richard hofman said
lech–are you the collector for finkelstein? To say the Poles were tolerant of their fellow jewish polish citizens is utter nonsense.
Greg Wolak said
I can not agree. I don’t know who you are sir, or where you are getting your history from – but from all I ever read about polish history – if i am not mistaken, poland was the first to start voting for their “king” and second in all the world with a constitution. Almost 1 of 3 polish people were either Jewish, or Muslim or otherwise. I don’t think the problem existed. They were getting along just fine, and prospering on Polish lands together as Polaks with different religion. This is utter bull crap what you are saying. Polish people are very tolerant and patient. but the patiance will wear out – as it has started to already. I don’t know where this is going to go from here – but if more stupid acusations keep popping up – with people claiming polish terrirtories – it will get ulgy. Most documents were burned down, or destroyed as most of poland was leveled. I don’t believe anyone has any proof of shit. Hey.. why don’t we do this. Isreal returns stolen lands and pays renumarations to the Palestinian families it has killed! You want to be fair.. lets be fair.
sreniawa said
Many people forget that is was not just the jews that were dispossesed. The polish aristocracy was destroyed during the Nazi and then communist occupation. Most are still waiting for the return of their estates or compensation.
lech Alex Bajan said
so where are all the money Israel got from Germany, Switzerland, Austria and 80 billing UDS from America. why do you have to ask poor Poland? Poland lost over 3 millions of non jews. Just pay the money to the Holocaust sirvivers like Europe does.
Please do not ask any money from Poland.
cobalt2001 said
The Warsaw Uprising 1944 / Powstanie Warszawskie
cobalt2001 said
Radio Maryja is NOT anti-Semetic!
The question of Radio Maryja in Poland is raised mostly by leftist groups, the post-communists,”. “These people are usually against the church and not Radio Maryja itself.”
Radio Maryja with community for over 4 millions poeple in Poland and all over the world.
15 years ago you began your work in humble conditions. Today Radio Maryja and your other enterprises have assumed large dimensions and are very important to the Church in Poland. The Radio is a sign of opposition. The media you have created proclaim the message, which is today important to the lives of millions.
But there are also opponents. Where do they come from?
– I think that they do not agree with what they hear. At the same time, they feel some threat to the present day monopoly to form public opinion according to their directions. We have played a different tune, different from the orchestras in which all people speak the same. Media were restricted to promote certain system of values in order to control people and to rule more easily. That was the case under the communist regime and the same can be applied to the liberal one. Media form people’s opinions and thinking the way their opponents want and this is done for money. In turn, those who have money can have media and power. This is some closed triangle. But out of a sudden, a radio station has appeared and it courageously opposes the opinions, and hence it is a treat to them.
There are almost 40 million people in Poland and perhaps some 20 million Polish immigrants all over the world. We face a great task: to strengthen all people in faith and love for their Homeland.
Radio Maryja is the biggest Catholic station in Poland. About 12 % of Poles listen to Radio Maryja (CBOS opinion poll in 2003), which means four million listeners. More people listen to it from time to time. One must notice that the polls do not embrace listeners abroad; via the satellite Radio Maryja reaches almost every corner of the world where Polish immigrants live. Radio Maryja is also one of the most opinion-forming stations in the country; it is quoted by other media.
I believe the American and European media owe an apology to the Polish people for printing articles in which the authors refer to them as being anti-Semitic. Such publications and articles contribute even more to the ever-present anti-Polonism in the American and European media
cobalt2001 said
Half of These Holocaust Victims Were Non-Jewish.
On August 22, 1939, a few days before the official start of World War II, Hitler authorized his commanders, with these infamous words, to kill “without pity or mercy, all men, women, and children of Polish descent or language. Only in this way can we obtain the living space [lebensraum] we need”.
Heinrich Himmler echoed Hitler’s decree:
“All Poles will disappear from the world…. It is essential that the great German people should consider it as its major task to destroy all Poles.”
On September 1, 1939, Hitler invaded Poland from three directions. Hitler’s invincible troops attacked from the west, the north and the south. Poland never had a chance. By October 8, 1939, Polish Jews and non-Jews were stripped of all rights and, were subject to special legislation. Rationing, which allowed for only bare sustenance of food and medicine was quickly set up.
Young Polish men were forcibly drafted into the German army.
The Polish language was forbidden. Only the German language was allowed.
All secondary schools and colleges were closed.
The Polish press was liquidated. Libraries and bookshops were burned.
Polish art and culture were destroyed.
Polish churches and snyagogues were burned.
Most of the priests were arrested and sent to concentration camps.
Street signs were either destroyed or changed to new German names. Polish cities and towns were renamed in German.
Ruthless obliteration of all traces of Polish history and culture.
Hitler’s Goal: Terrorize Polish People Into Subservience.
Hundreds of Polish community leaders, mayors, local officials, priests, teachers, lawyers, judges, senators, doctors were executed in public.
Much of the rest of the so-called Intelligentsia, the Polish leading class, was sent to concentration camps where they later died.
The first mass execution of World War II took place in Wawer, a town near Warsaw, Poland on December 27, 1939 when 107 Polish non-Jewish men were taken from their homes in the middle of the night and shot.
This was just the beginning of the street roundups and mass executions that continued throughout the war.
At the same time, on the eastern border of Poland, the Soviet Union invaded and quickly conquered. Germany and the Soviet Union divided Poland in half. The western half, occupied by the Nazis, became a new German territory: “General Gouvernment”. The eastern half was incorporated within the adjoining Russian border by Soviet “elections”. This new border “realignment” conferred Soviet citizenship on its new Polish inhabitants. And all young Polish men were subject to being drafted into the Soviet army.
Just like the Nazis the Soviets also reigned terror in Poland. The Soviets took over Polish businesses, Polish factories and destroyed churches and religious buildings. The Polish currency (zloty) was removed from circulation. All Polish banks were closed and savings accounts were blocked.
During the period of the Holocaust of World War II, Poland lost:
45% of her doctors,
57% of her attorneys
40% of her professors,
30% of her technicians,
more than 18% of her clergy
most of her journalists.
Poland’s educated class was purposely targeted because the Nazis knew that this would make it easier to control the country.
Non-Jews of Polish descent suffered over 100,000 deaths at Auschwitz. The Germans forcibly deported approximately 2,000,000 Polish Gentiles into slave labor for the Third Reich. The Russians deported almost 1,700,000 Polish non-Jews to Siberia. Men, women and children were forced from their homes with no warning. Transferred in cattle cars in freezing weather, many died on the way. Polish children who possessed Aryan-looking characteristics were wrenched from their mother’s arms and placed in German homes to be raised as Germans.
The Polish people were classified by the Nazis according to their racial characteristics. The ones who appeared Aryan were deported to Lodz for further racial examination. Most of the others were sent to the Reich to work in slave labor camps. The rest were sent to Auschwitz to die. Polish Christians and Catholics were actually the first victims of the notorious German death camp. For the first 21 months after it began in 1940, Auschwitz was inhabited almost exclusively by Polish non-Jews. The first ethnic Pole died in June 1940 and the first Jew died in October 1942.
Because of the obliteration of the Polish press by the Nazis, most of the world was not aware, including many parts of Nazi-occupied Poland, of the atrocities going on. Even to this day, much documentation of the Holocaust is not available. The entire records of Auschwitz were stolen by the Soviets and not returned. It was Hitler’s goal to rewrite history.
The Nazis destroyed books, monuments, historical inscriptions. They began a forceful campaign of propaganda to convince the world of the inferiority and weakness of the Polish people and likewise, their invincible superiority and power.
cobalt2001 said
VMFA TO RETURN PAINTING LOOTED BY NAZIS TO DESCENDANT OF RIGHTFUL POLISH OWNERS
Portrait of a Courtier, 16th century, by Jan Mostaert (Flemish, circa 1475-1555); oil on panel; 16-1/2 by 12-3/4 inches; Gift of Mrs. A. D. Williams. (Photo by Katherine Wetzel, © 2005 Virginia Museum of Fine Arts) The Virginia Museum of Fine Arts has determined that a painting that has been in its collection since 1949 was confiscated in 1941 from its rightful owners in Poland by Nazi forces.
VMFA’s trustees today voted to deaccession and transfer the painting to the Embassy of the Republic of Poland, which is acting on behalf of Adam Count Zamoyski, the representative of the rightful owners’ descendants. The painting will be deposited on behalf of the family in the Princes Czartoryski Museum in Krakow, Poland.
“VMFA has made the proper and fair decision in deaccessioning the painting and returning it to Poland,” says VMFA’s director, Dr. Michael Brand.
Dr. Boguslaw Winid, chargé d’affaires at the Polish Embassy in Washington, D.C., says, “We are extremely grateful to VMFA for its efforts to address the issue of looted and displaced works of art, conducted according to the highest standards of scholarship and in the spirit of upholding the principles of public trust, openness and transparency. The Polish government and art community perceive this decision as yet another important step in the process of reconstituting our national cultural heritage.”
The painting, by Flemish artist Jan Mostaert (circa 1475-1555), is a small 16th-century oil-on-panel portrait measuring 16½ by 12¾ inches. It was given to the Virginia Museum of Fine Arts by Mrs. A. D. Williams of Richmond in 1949. Mrs. Williams died in 1950, and, following her husband’s death in 1952, the portrait was delivered to the museum. She had purchased the portrait in March of 1948 from Newhouse Galleries in New York.
The painting is known to have had at least three distinct titles. Duc de Burgundy, Portrait of Charles VIII (Charles VIII, who also held the title Duke of Burgundy, ruled France from 1483 to 1498) and Portrait of a Courtier.
Mostaert was court painter to Margaret of Austria, Regent of the Netherlands, and is known to have made portraits of her courtiers. Many of his paintings were destroyed during the Great Fire of Haarlem in 1576, and little more is known of the details of his career.
The portrait is known to have been in the Czartoryski family collection in the Goluchów Castle Museum in Poland as early as 1890. The castle was built around 1650, but in the late 19th century the Czartoryski family re-envisioned it not only as a residence but also as a museum. The portrait is listed in an 1890 inventory of the museum and in Goluchów Castle Museum guidebooks published in 1913 and 1929. Nothing further is known about its provenance.
In 1939, aware that war loomed, Duchess Maria Ludwika Czatoryska transferred the portrait, along with 18 crates of the castle’s other most-valuable objects, to Warsaw, where they were hidden.
In 1941, the Nazis learned of the secret location of the Goluchów collection and confiscated it. In 1942, the portrait was catalogued and photographed by the Nazis. VMFA has fully examined the extensive documentation received from Polish archives and has compared the 1942 photograph to the painting now in its collection, and they match, according to Karen Daly, VMFA’s senior assistant registrar and administrator of Nazi-era provenance research.
Following the Warsaw Uprising in 1944, the painting was transferred by SS Obersturmführer Benno von Arent to the castle of Fischhorn in Austria. Nothing further is known of the portrait’s whereabouts until it surfaced in 1948 at Newhouse Galleries. A spokesman for the gallery has told VMFA researchers that it has no records regarding the painting. When the gallery sold the painting to Mrs. Williams, the provenance was indicated as “An important European Collection.”
In the late 1990s, VMFA began to intensively research works in its collections that had provenance gaps during the Nazi era. The renewed emphasis on the issue followed guidelines issued by the American Association of Museum in 1998 and the Association of Art Museum Directors in 2001.
As part of the museum’s ongoing Nazi-era provenance research project, VMFA staff researched the Mostaert painting in the fall of 2004 and subsequently found an entry on the Polish Embassy’s on-line catalogue of wartime losses that directly corresponded to the portrait. The on-line catalogue included a digital reproduction and description of the portrait, which it documented as having been missing since 1941.
VMFA wrote to the Embassy of the Republic of Poland in October of 2004 to inform officials there of its findings regarding the painting by Mostaert.
Charlotte Minor, president of the VMFA board, said, “The Virginia Museum of Fine Arts board of trustees appreciates the assistance of the Polish Embassy in the return of this painting to the Czartoryski family.”
The portrait is the second to be deaccessioned and returned to its rightful owners by VMFA. In May of 2004, the Virginia Museum of Fine Arts board of trustees voted to deaccession a 16th-century French painting, “Portrait of Jean d’Albon,” and return it to the heirs of the late Austrian collector Julius Priester, from whom it is believed to have been stolen by the Gestapo in 1944.
VMFA, the World Affairs Council of Greater Richmond and the Virginia Holocaust Museum will present a panel discussion, Redressing History: Museums and the Nazi Legacy of Looted Art, on Oct. 6, 2005, at 6 pm in the VMFA auditorium. Admission is free, although tickets must be obtained in advance by telephoning 804.340.1405. Additional details on the panel discussion are available on the museum’s Web site at http://www.vmfa.state.va.us.
cobalt2001 said
WARSAW — Poland’s new government is threatening to put the brakes on the Pentagon’s drive to build a missile defense shield in Eastern Europe, insisting that the project cannot go forward unless the country receives a big increase in U.S. military aid and other commitments.
Responding to surveys showing a large majority of Poles opposed to the defense plan, Prime Minister Donald Tusk said this month that his country is now in “no hurry” to sign a pact that would anchor a critical part of the U.S. missile shield on Polish soil. Poland’s previous government had stood firmly behind the project but was ousted by voters in October.
Poland’s reluctance is the latest headache for the Pentagon in its effort to construct a global defense shield, which it says is needed to protect against a missile attack from Iran or other “rogue states.”
Russia has blasted the proposal, arguing that it could threaten that country in the long run by giving the U.S. military a beachhead in Eastern Europe. Public misgivings also remain strong in the Czech Republic, where the United States wants to base a key radar installation, although officials in Prague have shown a greater willingness to come to terms.
This week, Polish Defense Minister Bogdan Klich met with top officials at the Pentagon and the State Department to inform them that Poland expects a commitment from Washington to help rebuild its air defense systems and provide other military assistance before it will agree to join the shield project. The Pentagon wants to place 10 missile interceptors in Poland that could shoot down a missile launched by Iran before it reaches Europe or the United States.
In an interview with reporters and editors at The Washington Post on Wednesday, Klich said that he had had “promising talks” with U.S. officials but that overall the negotiations remained “tough.”
He said that Poland would be exposing itself to risks if it agreed to host part of the shield — Russia has threatened to aim missiles at Poland in retaliation — and that it wants more American help in exchange. In particular, Poland wants Patriot missiles to bolster its aging air defenses as well as help modernizing its 140,000-member military.
“We would be glad to see another American proposal on how to balance these benefits and costs,” Klich said. “The Polish government at this time hasn’t seen the right, correct balance.”
Poland’s objections have prompted a flurry of diplomatic activity on both sides of the Atlantic. On Wednesday, Assistant Secretary of State Daniel Fried met in Warsaw with Poland’s foreign minister, Radoslaw Sikorski, and offered some soothing words. The two men also announced that Sikorski will visit Washington on Feb. 1 for further talks. Tusk, the prime minister, is expected to follow shortly afterward.
“We take Poland’s considerations very much into account,” Fried said. “Poland has made a sound case that the risk will increase, and we have to address this.”
In a brief interview after his meeting with Fried, Sikorski reiterated Poland’s stance that it was not in a rush to reach an agreement. “I’m glad there seems to be a greater sensitivity to our security needs,” he said. “But it’s a long-term project.”
Poland also appears less willing to accept the Pentagon’s primary rationale for the shield: that it will protect Europe, as well as the United States, from a potential Iranian attack.
After meeting with Czech officials in Prague on Wednesday, Air Force Lt. Gen. Henry A. Obering III, who oversees the shield program for the Pentagon, said Iran was rapidly developing long-range missiles that could reach Europe. “Currently, there’s no protection in Europe against the intermediate-range or long-range weapons,” he said.
But Polish officials said they don’t consider Iran a risk to attack them. They also questioned the urgency of the project even from the Pentagon’s perspective, citing a recent U.S. intelligence report’s conclusion that Iran gave up its nuclear arms program in 2003. “We all agree that the threat from Iran is not imminent,” Sikorski said.
Polish officials and analysts said part of the problem is that they feel taken for granted by the Bush administration. Warsaw is one of the United States’ strongest European allies and has contributed thousands of troops to the U.S.-led military coalitions in Iraq and Afghanistan.
Poland’s new government decided last month to withdraw its remaining 900 soldiers in Iraq by this October. But it has pledged to send 400 more troops to Afghanistan, boosting its forces there to 1,600.
Many Polish firms had assumed they would be on an inside track for reconstruction contracts in Iraq, but that largely failed to happen. And lawmakers had hoped the United States would reciprocate in other ways, such as letting Poles visit the United States without visas — a privilege given to citizens of Western European countries.
“People expected here that there would be some gains and that we’d receive something tangible in exchange,” said Slawomir Debski, director of the Polish Institute of International Affairs. He said Polish leaders will not be able to win parliamentary approval for the missile shield unless Washington sweetens the deal.
“That is the difference with our new government,” Debski said. “They are ready to say no if there is no fair deal.”
Another factor hindering talks is the U.S. presidential election. Some Poles said they are reluctant for the country to commit to the missile shield if there is a chance that the next administration in Washington will mothball the whole project. Officials here said they are seeking a separate treaty that would formalize greater military cooperation between the two countries, regardless of who occupies the White House next year.
But the biggest sticking point appears to be Poland’s demand for U.S. aid to overhaul its own air defenses. Poland relies on Soviet-era hardware that officials say will become obsolete in several years, a major worry in a country that sees a resurgent Russia as its primary threat.
“Several years from now, we’ll be left with no air defense,” said Janusz Zemke, chairman of the national defense committee in the Polish Parliament. “This is not an invented problem. Without American assistance, we won’t be able to deal with it.”
Zemke said Pentagon officials have for years resisted Polish requests for help. “They say openly, ‘If we start helping you, then we’ll have to start helping the Hungarians and the Czechs and others,’ ” he said.
Geoff Morrell, a Pentagon spokesman, told reporters that the Bush administration was hopeful that it could smooth things over with Poland. He also said Poland was already “the biggest beneficiary within Europe of defense aid” from the administration.
But his comment irritated lawmakers in Warsaw, who said the Pentagon was including expenses it covers for Polish troops to fight in Iraq. Officials said Poland currently receives about $28 million a year in U.S. military aid for projects at home.
Staff writers Ann Scott Tyson and Josh White in Washington contributed to this report.
lech Alex Bajan said
The National Geographic Society will be screening Andrzej Wajda’s film KATYN as part of a festival
of Oscar-nominated foreign films.
SUNDAY, Feb. 17, 5:00 PM
Grosvenor Auditorium
National Geographic Society
1600 M Street, NW
Washington, D.C. 20036
Kazdy Polak moze u mnie nocowac ( podloga , matrac )1800-695-6200 or 703-528-0114
Lech Alex Bajan RAQport.com
whats going on? said
i have absolutely nothing againced the jews..
but i dont like the fact that polish people have to pay for something they didnt do?
if it wasn’t for the poles… poland wouldnt be free.
and if poland wouldnt be free…
the jews would all be dead by now.
polska was right.
when will the germans pay the poles for what they did?
when will the russians?
the russians compleatly DESTROYED poland.
why doesnt clinton write a letter to their president?
we want our land back!
jewsforhillary said
whe surviving jews tried to come back home to what was left of their houses or properties, who did they find squatting in what was once theirs…Germans or Poles???
Lydia Hedman said
answer: mostly ruins, houses bombed or burned by the Germans and Russians. What are you talking about?? From what I see you know not much about Polish nation or historical facts… to bad to have that strong opinion base on fiction.
tomski said
War is a war, many lands were taken away from Poland which were integrated into Soviet Union thanks to Roosevelt’s deal with Stalin. How about giving homes back to Palestinians Jwsforhillary? I will be sure to vote against Her should she run. Where were they when it came to defending the mother land? Who should receive the land? Those who are still alive? Maybe they should and then they can write up a will and then sons and daughters can claim it. Otherwise I think it is bullshit.
tomski said
I would like to add: Who will compensate for deaths of all the people who were murdered in many villages and towns because there was a good soul there hiding a jew for which entire villages and towns were burned and all who lived there killed. Will you Jews lobby to compensate for all the lives lost to save one or two jews? No, you do not care about that. You have your own country now, leave the rest of the world alone. You are nothing but trouble makers. If I were the president of Poland I would moon all of you jews making sick claims and ask you to kiss the dead center of my dirty arse.
tomski said
Yeah Poles were there because it is their country and they fought for it, since jews were coming back from somewhere can you tell me where were they coming back from? Concentration camps? What ever, you are being pathetic and irrational. Hey I have an idea! Lets write a letter to President Putin and tell him that Russian government should pass a law under which all Poland’s properties and land lost during partition of Poland be returned. Hm…let me think, that would make Poland stretch from Baltic Sea to Black Sea if I am not mistaken.
jewsforhillary said
irrational???
lech Alex Bajan said
Ukrainian oligarch Victor Pinchuk gave money to Clinton Foundation Which may negative effect Hillary Clinton for President. Please check
Dear Hillary Clinton and Exploratory Committee.
As a Polish American and donor-supporter Hillary Clinton for President and friend of Thomas H. Quinn and Thomas McMillen I have to allert You about the issue. Urgent!
Please pass this as Urgent to Your Research Dept.
Break news storry from Eastern Europe.
RE: Ukrainian oligarch Victor Pinchuk gave money to Clinton Foundation
Wchich may have negative effect Hillary Clinton for President.
Please check ASAP if there are potential negative imlentations for Clinton Foundation
And Hillary for president then need to return the Money to Ukrainian oligarch Victor Pinchuk.
1.FT.com / In depth – Yushchenko links poison to meal with secret police Yushchenko ( today DEMOCRATIC PRESIDENT PRO US IN UKRAINE ) links poison to meal with secret police … Mr Kuchma’s businessman son-in-law, Viktor Pinchuk,
Victor Pinchuk son-in-law of former president Wiktor Kuchma and his ministers ignored the requests of the international community to allow the media to work independently and to investigate the numerous journalists’ murders.
2.Victor Pinchuk allegedly link the to the killing of many free/open news jurnalists like Georgy Gongadze, sought and received asylum in US on April 13, 2001. Washington also granted asylum to Myroslava Gongadze, the journalist’s 28-year-old widow who had helped her husband in various projects).
The new government is trying to rectify the mistakes of the old regime and to reinvestigate the cases of killed journalists.
For example, the investigation of Georgiy Gongadze’s murder still attracts a large public and international attention today. He was the editor of the Internet publication “Ukrayinska Pravda” (Ukraine’s Truth) who was kidnapped on Sept16 2000. A few days later, he was found dead and beheaded in the forest nearby Kyiv. During the past four years, this case had not been well investigated, because of the possibility that people from high political ranks, including the ex-president Leonid Kuchma, were involved in the murder. The investigation was stopped several times, and the results of the body examination were falsified. As a result, the body of Georgiy Gongadze has not yet been buried, and currently, new investigators are re-examining it.
It is also worth noting that American system of checks and balances under which different branches of power compete with each other. Therefore, parliament as a cornerstone of every democratic polity is supposed either to dominate the executive or form a reform minded, while democratic opposition to the President. Ukrainian Parliament has failed to do so. Setting up an a Parliamentary investigative commission to probe into Gongadze case underlined the impotence of the legislature since the commission had no legal ground for its activities — the law on Parliamentary investigative commissions (such institution is envisaged in the Constitution) was vetoed by the President and Parliament was unable to override the veto.
Confirmed that Ukrainian oligarch Victor Pinchuk, a son-in-law of former president Wiktor Kuchma, had made contributions to Clinton Foundation
which in my opinion may effect Hillary Clinton for President.
It was the controversial privatizations of state enterprises in the 1990s that led to many leading Ukrainians making vast fortunes.
We have a sense that the power of the oligarchs has been reduced
Paul Bermingham
World Bank’s Ukraine director
These groups of business people, which are based in the industrial East and in Kiev, contain some of the wealthiest and most influential people in the country, including former President Leonid Kuchma and many of Ukraine’s oligarchs.
During his 10-year rule, Mr Kuchma was accused of cronyism and presiding over one of the most corrupt countries in Europe.
“The old system was all corrupted,” says Mr Rybachuk. “Business and politics were interconnected. People would just walk around with kilos of cash and they used to believe they could do what they liked.”
Ukraine fears the rise of new oligarchs
BBC News, Kiew, Ukraine
December 2002, soon after billionaire Victor Pinchuk married the daughter of then Ukrainian president Leonid Kuchma, the Ukrainian government announced it was prematurely lifting a moratorium on the privatisation of Nikopol. Three months later Kuchma’s government announced the intended sale of a controlling interest in Nikopol. A consortium led by Pinchuk won a tender process designed to favour him.
According to the complaint, Kuchma’s regime became infamous for “the near-total corruption of its official economic life”. In 2004 Ukrainian voters took to the streets in what has come to be known as the Orange Revolution. Its leader, opposition candidate Victor Yushchenko, ultimately defeated Kuchma’s successor-designate and took office early last year.
Ukraine’s oligarchs and friends of Yanukovich, moving to re-privatize industrial assets, allegedly bought on the cheap by billionaires Rinat Akhmetov and Victor Pinchuk. (One such asset, the steel plant Kryvorizhstal, which was obtained by Akhmetov and Pinchuk for $800 million, was later sold to billionaire Lakshmi Mittal for nearly $5 billion.)
Victor Pinchuk now members of parliament themselves, lobbied strongly to put Yanukovich back in power. After months of political stalemate, Yushchenko accepted Yanukovich as his prime minister in August.
President Kuchma called this practice “protection of national economy.” The result of such discrimination was a huge loss for the state budget. Pinchuk and Akhmetov paid US$800 million for Kryvorizhstal, whereas American and Russian investors proposed more than US$1.5 billion.
Corruption stories in Ukrainian media serve primarily as tools of war among groups of media owners, then secondarily as a field for journalistic investigations. On television, only Channel 5 promotes a regular program, Zakryta Aona (Closed Area), designed with professional standards of investigatory journalism. The subject of the program varies, from falsification of the Mukacheve mayoral elections to the corrupt activity of the State Department of Affairs (Derzhavne Upravlinnya Spravamy), which operates with state-owned property.
Tolerance of “small” corruption remains a critical social problem. While strongly criticizing “oligarchs” and other high-ranking corrupt figures, ordinary Ukrainians often consider small bribery as a useful tool to speed the pace of securing needed and favorable official decisions. For ordinary citizens, bureaucratic procedures appear to be an obstacle to economic and other activities, and they often prefer to pay bribes rather than waste time in bureaucratic corridors.
Alex Lech Bajan
Polish American in US since 1987
lech Alex Bajan said
The Betrayal of Poland 1939-1945
by Patrick J. Buchanan
August 29, 1997
With Poland’s membership in NATO at issue, a question has arisen as to whether America owes a debt to the Polish people for Franklin D. Roosevelt’s having “betrayed” the Polish nation to Joseph Stalin at Yalta.
Undersecretary of State Stuart Eizenstat has lately raised the issue of a moral debt to Poland for the 1945 summit where FDR accepted Stalin’s assurances of free elections. Eizenstat was taken to task by columnist Lars-Erik Nelson for repeating a “50-year-old right-wing slander.” Robert Novak defended the “betrayed” thesis.
Nelson’s point: By 1945 Stalin had 12 million troops in Eastern Europe, and Dwight Eisenhower only 4 million in the West. Conservatives who condemn FDR for Poland’s fate, says Nelson, are joining the “Blame America First” crowd. We couldn’t save Poland!
But, in truth, Yalta was only the final betrayal of Poland, and not only FDR but Winston Churchill bears moral responsibility for a half-century of communist enslavement of the Polish people.
The first betrayal came with the British guarantee to Poland, after Neville Chamberlain was exposed as a dupe when Adolf Hitler tore up his Munich pact and marched into Prague. As Hitler pressed Poland for the return of Danzig, stripped from Germany after World War I, and demanded rail and road transit to the city across a “Polish Corridor” also taken from Germany, Warsaw, encouraged by British Foreign Secretary Lord Halifax, refused even to negotiate. The Poles were assured that if war came, Britain would be at their side.
But when Hitler invaded Poland from the west and Stalin invaded from the east, Britain declared war on Germany alone. Then, the British sat behind the Maginot Line while Poland was crucified. The British had goaded the Poles into standing up to Hitler though they had no plans to save or rescue Poland. Six million Poles would die as a result of having trusted in a British alliance.
The second betrayal occurred at Teheran in 1943, when FDR moved into the Soviet embassy compound and assured Stalin he would not object to his keeping the half of Poland and the Baltic states Hitler had ceded to Stalin in their infamous pact. As Robert Nisbet wrote in “Roosevelt and Stalin: The Failed Courtship,” FDR asked only that word of his concession not leak out before the 1944 elections, so Polish Americans would not react in rage. FDR told one visitor to Hyde Park he was “sick and tired” of East Europeans and their constant clamoring about boundaries and sovereignties.
The third betrayal occurred in the summer of ’44. The Polish Home Army in German-occupied Warsaw, heeding appeals from Radio Moscow, rose up against the Nazis. As the Home Army was loyal to the free Polish government in London, which was demanding an investigation of Stalin’s murder of Polish officers at Katyn, Stalin halted his own Red Army outside Warsaw to give the Nazis a free hand in crushing the Polish uprising.
British and Americans sought to aid the Poles with air drops of food and munitions. But Stalin refused to let the allies use air fields behind his lines to refuel for the return flight to England. Churchill drafted a strong letter to Stalin, asking that the allies be allowed to use the air fields assigned them, but to appease Stalin, FDR cravenly refused to sign the letter. The Home Army was butchered.
By February 1945, Poland had been overrun by a Red Army that could not be dislodged short of a new war. Yalta, writes Nisbet, “is not the source of the Soviet possessions in Eastern Europe … Teheran is. But Yalta performed a service that was almost as important to Stalin. … This was the invaluable service of giving moral legitimation to what Stalin had acquired by sheer force.”
Britain had gone to war and lost 400,000 men and an empire for Poland’s independence. Yet, as Poland receded into the darkness, not once did Churchill vent upon Stalin the oratory he used so often on Hitler. The rape of Poland by Hitler and Stalin was the moral cause that precipitated the war. Yet, Churchill and FDR, to appease Stalin, meekly acquiesced in the betrayal of that moral cause.
“Of one thing I am sure,” FDR said at Yalta, “Stalin is not an imperialist.” How explain his naivete about Stalin, to whom he gave everything, including a third of the Italian fleet and recognition of his puppet government in Poland? “Puerility,” writes George F. Kennan. FDR once told his friend, ambassador William Bullitt: “I think if I give him (Stalin) everything I possibly can, and ask nothing from him in return, noblesse oblige, he won’t try to annex anything and will work with me for a world of peace and democracy.”
And thus was Poland betrayed.
lech Alex Bajan said
Perfidia Grossa prof. Iwo Cyprian Pogonowski
Nasz Dziennik, 2008-02-19
Jan Tomasz Gross jako prowokator na służbie żydowskiego ruchu roszczeniowego przeciwko Polsce kieruje się najwyraźniej chęcią zysku. Najlepiej można się o tym przekonać, porównując jego stan majątkowy przed napisaniem “Upiornej dekady”, “Sąsiadów” i “Strachu” ze stanem dzisiejszym, gdy fikcyjne brednie Grossa są tłumaczone na obce języki, włącznie z japońskim.
W roli narzędzia żydowskiego ruchu roszczeniowego Gross ma dostęp do fachowej pomocy: w selekcji tematu, redakcji i rozgłosu, przy jednoczesnych wskazówkach, jak ma unikać przeszkód w rozpowszechnianiu kłamstw, zwłaszcza jeżeli chodzi o konkretne dowody fizyczne, kompromitujące jego fałszywe opowiadania. Książki Grossa są zresztą swoiście “wypolerowane” przy pomocy “fachowców”, tak żeby można je było łatwo czytać, a nieznający faktów czytelnik miał zaufanie do prawdomówności książki i przeżywał ją kierowany współczuciem dla ofiar opisywanych zbrodni.
Nie wiadomo, kto w żydowskim ruchu roszczeniowym zorientował się, że można użyć jeszcze raz nazistowskiego schematu propagandowego z 1941 roku, oraz dostarczył pomocy Grossowi w czasie pisania “Sąsiadów”. Kto powiedział mu o tym, jak Reinhard Heydrich, jeden z szefów nazistowskiego aparatu terroru, dowiedział się w pierwszych dniach wojny, że wojsko niemieckie natrafia na zwały trupów obywateli polskich, ofiar egzekucji NKWD, dokonywanych z chwilą ataku niemieckiego na Związek Sowiecki.
Egzekucje te są powszechnie znane w Polsce, ale mniej znany jest rozkaz Heydricha, wydany w pierwszych dniach ataku na Związek Sowiecki, żeby niemieckie oddziały egzekucyjne zacierały ślady swej obecności na miejscach masowych mordów komunistów i Żydów, tak żeby propaganda Berlina mogła rozgłaszać na świat, że wojska niemieckie uwalniają ludność od terroru sowieckiego, podczas gdy miejscowi ludzie jakoby dokonują zemsty na komunistach i pomagającym im Żydach.
Dla Grossa do tego schematu nadawała się metoda niemiecka, stosowana od pierwszego dnia wojny: dokonywać masowych mordów na ludności cywilnej w podpalonych budynkach, po uprzednim wyeliminowaniu ludzi, którzy mogliby stawiać opór. Ludzie silniejsi wśród ofiar byli oddzielani od tłumu i rozstrzeliwani, przeważnie nie na oczach reszty skazanych na śmierć.
W przypadku Jedwabnego selekcji osób, które mogły stawić opór, dokonano, posługując się rozbiciem pomnika Lenina, odlanego w betonie i stojącego na rynku. Silniejsi Żydzi posłużyli się w tym celu młotami z kuźni, ku przerażeniu kowala, niszcząc jego narzędzia do kucia żelaza. Przy tej okazji redaktorzy fałszywej opowieści użytej przez Grossa zorientowali się, że historia o masowej zbrodni polskiego tłumu, nieuzbrojonego w broń palną, musi być zabezpieczona kłamstwem.
Kłamstwo to jest przykładem perfidii Grossa i jego redaktorów. Mianowicie podanie faktu, że Niemcy kazali kilkunastu silniejszym Żydom zanieść betonową głowę Lenina i inne części do stodoły, zarekwirowanej poprzedniego dnia, narażało wiarogodność opowieści Grossa z powodu zastrzelenia przez Niemców ludzi, którzy przynieśli odłamy betonu, wykopali rów w klepisku stodoły do pochowania w nim tych odłamów i wówczas sami zostali zastrzeleni przez Niemców. Nie mogli tego zrobić oskarżani o tę zbrodnię bezbronni Polacy.
Gross użył łatwego kłamstwa, żeby zmylić ludzi, którzy chcieliby sprawdzić jego fałszywą opowieść. Mianowicie napisał, że fragmenty pomnika Lenina zostały zaniesione na żydowski cmentarz, tak zwany kirkut, żeby zmylić możliwe śledztwo w sprawie zbrodni w stodole Śleszyńskiego, człowieka, któremu Niemcy pod terrorem zabrali jego stodołę. W “Gazecie Wyborczej” pani Bikont poparła kłamstwa Grossa i napisała, że Śleszyński swoją stodołę “udostępnił” w celu spalenia w niej Żydów.
Kirkut nie był przeszukiwany, ponieważ w rzeczywistości, w czasie ekshumacji od razu znaleziono w stodole Śleszyńskiego głowę Lenina i wraz z nią natrafiono na zastrzelonych Żydów, którzy przynieśli i zakopali fragmenty pomnika w stodole. Najwyraźniej Gross i jego poplecznicy mieli nadzieję, że zastrzeleni Żydzi w ogóle nie zostaną odnalezieni, ale gdy zorientowali się, że medycyna sądowa jest w stanie ten stan rzeczy ustalić, natychmiast zażądali przerwania ekshumacji. W ten sposób więc przykładem perfidii Grossa jest stwierdzenie na piśmie, że fragmenty pomnika Lenina i zwłoki zastrzelonych Żydów, którzy je nieśli, nie znalazły się na terenie kirkutu, ale w stodole.
Perfidia żydowskiego ruchu roszczeniowego polega też na tym, że w kłamliwy sposób uzasadniali “religijnie” konieczność przerwania ekshumacji, podczas gdy rabini w Nowym Jorku są znani ze sprzedawania cmentarzy żydowskich w celu przeznaczenia ich na parkingi w centrach handlowych.
prof. Iwo Cyprian Pogonowski
Sarasota, USA
http://www.pogonowski.com
Czy zmiany w USA są groźne dla Żydów?
Prasa w Izraelu jest mniej cenzurowana niż w USA. Ostatnio w Haaretz, głównej gazecie w Jerozolimie, szef „Stowarzyszenia Prezesów Dużych Organizacji Żydowskich” w USA, Malcom Hoenlein, wyraził zaniepokojenie, że za dużo mówi się o zmianach w USA, które to zmiany mogą być nie korzystne dla Izraela i dla lobby Izraela w Waszyngtonie. Uważa on, że zmiany mogą być tylko na niekorzyść Żydów, którzy obecnie są u szczytu swojej potęgi w ich długiej historii.
Niektórzy mówią, że Żydom udało się wszczepić metalowy pierścień do nozdrza amerykańskiego byka i teraz obawiają się stracić kontrolę nad nim, tak, jak to kiedyś było w Republice Weimarskiej, w latach 1930-tych. Wymuszenie na USA napaści na Irak, jako „wojny z wyboru” a nie z konieczności, a jedynie „dla dobra Izraela” i dopiero w drugim rzędzie dla amerykańskiego kompleksu wojskowo przemysłowego, jest bardzo niepopularne wśród Amerykanów, którzy powoli tę sprawę zaczynają rozumieć, mimo żydowskiej cenzury mediów amerykańskich.
Malcom Hoenlein, szef „Stowarzyszenia Prezesów Dużych Organizacji Żydowskich” powiedział, że poparcie polityczne w USA dla Izraela jest obecnie u szczytu, ale według niego poparcie to słabnie i coraz więcej Amerykanów postrzega Izrael, jako państwo zbrodnicze i militarystyczne („dark and militaristic”). Tak więc, popierający Izrael powinni obawiać się coraz większej tolerancji na krytykę Izraela, w porównaniu ze ścisłą cenzurą, która dziś działa za pomocą narzucania ludziom ostrej dyscypliny poprawności politycznej, korzystnej dla Żydów.
Książka profesorów Walt’a i Mearsheimer’a o „lobby Izraela” jest bestsellerem i podręcznikiem na uniwersytetach, ponieważ jakoby obecnie postępuje „zatrucie elit,” które, według Hoenlein’a może przenikać do mas w USA, zwłaszcza, gdy słyszą przemówienia doktora Rona Paula, kandydata na prezydenta USA, którego on uważa za „otwarcie anty-izraelskiego.” Natomiast w tej samej gazecie Marty Peretz wyraża pobożne życzenia, żeby wydawcy książki o „lobby Izraela” stracili na jej wydaniu dużo pieniędzy i że nikt tej książki nie weźmie poważnie.
Najwyraźniej starty tych wydawców miałby być nauczką dla gojów, żeby uznawali wyższość Żydów nad nie-Żydami. Niemniej Hoenlein nie zgadza się z Peretz’em i uważa, że książka krytykująca „lobby Izraela” jest bestsellerem oraz autorytetem i dlatego „zatruwa elity” takimi hasłami jak „Potrzebujemy silnej debaty o stosunkach USA z Izraelem” oraz końca wojowniczości („war mindset”) na korzyść Izraela.
Hasłami takimi operuje żydowski pisarz Philip Weiss w artykule z 13 lutego 2008, w którym cytuje on slogan mulata, kandydata na prezydenta USA, Baraka Obama: „Konieczny jest koniec wojowniczości, która pozwoliła wciągnąć nas w wojnę.” Slogan ten był powiedziany 12 lutego w Wisconsin, co znaczy, że ostrzeżenie Hoenlein’a w Jerozolimie jest słuszne i że z czasem nastąpi zmiana polityki USA w stosunku do Izraela. Znaki tego jakoby widać na każdym kroku.
Doktor Ron Paul zatrudnił realistycznie myślących Żydów, takich jak Leon Hadar z Cato Institute i rozumie, że demonizacja radykalnego islamu szerzy się w wyniku stałego prześladowania Arabów palestyńskich przez Żydów i że prześladowanie to nie leży w interesie pokoju. Według Ron’a Paul’a wojna Żydów przeciwko Arabom nie powinna prowadzić do wojny USA przeciwko islamowi.
Ostatni raport wywiadu USA stwierdzający, że Iran nie buduje broni nuklearnych, wykazuje opór ze strony wywiadu amerykańskiego, przeciwko lobby Izraela, oraz przeciwko polityce neokonserwatystów-syjonistów. W żydowskim instytucie YIVO, był neokonserwatysta Bill Kristol, syn Irvinga Kristol’a, byłego trockisty, nawróconego na radykalny syjonizm, twórcy ideologii „rewolucyjnego konserwatyzmu” czyli neokonserwatyzmu, który naprawdę jest ruchem rewolucyjnym a nie konserwatywnym. Zastosowanie nazwy tej z przedrostkiem „neo” pozwoliło radykalnym Żydom opanować bogate fundacje konserwatywne i za ich pieniądze przeprowadzić skuteczną walkę o władzę w USA.
Bill Bristol wyglądał w YIVO jak zaszczuty człowiek i powiedział, że Izrael musi szukać poparcia w Ameryce bardziej wśród fundamentalistów protestanckich, niż wśród Żydów, którzy krytykują megalomanię radykalnych syjonistów rządzących w Izraelu, oraz uważają, że obecna polityka izraelska ta jest bardzo niebezpieczna dla samego Izraela i dla Żydów w nim mieszkających.
Fundamentaliści protestanccy wierzą, że zwycięstwo Żydów nad Arabami jest konieczne, żeby umożliwić powrót Chrystusa na ziemię i dlatego popierają Izrael przeciw państwom arabskim i głosują masowo na neokonserwatystów. Taki układ polityczny daje duże dochody kaznodziejom protestantom-syjonistom, od Żydów w zamian za sterowanie rządem neokonserwatystów przez Żydów, zwłaszcza w formowaniu polityki USA na Bliskim Wschodzie.
Samozachowawczy instynkt Żydów w USA jest zaalarmowany takimi książkami jak „Pokój w Palestynie a nie Apartheid,” byłego prezydenta Jimmy Carter’a, którego architektem polityki zagranicznej USA był Zbigniew Brzeziński, dziś wielki krytyk neokolonializmu, niby w imię szerzenia „demokracji” (faktycznie tylko fasadowych) na Bliskim Wschodzie, w Europie wschodniej i w Azji centralnej.
Książka Carter’a, tak jak książka o „lobby Izraela” profesorów Walt’a i Mearsheimera zrobiły przełom w cenzurze mediów w sprawie lobby Izraela i ośmieliły ludzi w USA do mówienia prawdy, tak jak to czyni bardzo ostrożnie Jacob Heilbrunn w książce „Neocon History” czyli „Historii Neokonserwatyzmu.” W książce tej jest dużo prawdy, ale autor twierdzi, że jest bardzo przyjazny dla neokonserwtystów. Mimo tego publicznie udowodnił on, że Żydzi kontrolują politykę neokonserwatystów i że oni a nie przemysł naftowy, są całkowicie odpowiedzialni za wojnę przeciwko Irakowi.
Jakoby powstaje coraz silniejsza „druga elita” wśród Żydów popierających zmiany. Faktycznie Obama był wprowadzony do życia politycznego przez senatora Joseph’a Liebermana i nigdy nie mówi on jasno, ale kryje się za niekonkretnymi symbolami, które są dobrze przyjmowane przez wyborców, a jednocześnie zapewnia on Izrael o swoim poparciu. Stara elita żydowska w USA ma wiele do stracenia na wypadek zmian nastrojów, które ona sama starała się stworzyć, zawsze motywowana walką o faktyczne uznanie wyższości Żydów nad nie-Żydami, w ramach ich specjalnej pozycji społecznej.
Dlaczego mają Żydzi pozwolić na zmiany i nabawić się kłopotów? To pytanie jest siłą motoryczną kandydatury Hilary Clinton, która tylko udaje, że popiera zmiany, ale stoi na gruncie „status quo,” mimo tego, że wyborcy faktycznie chcą zmian. Philip Weiss pyta co dało Izraelowi poparcie Żydów w USA, udzielone przez nich dla wojny USA przeciwko Irakowi? Przyznaje on, że uczuciowe poparcie Żydów w USA dla napadu na Irak, było głównie motywowane aktami arabskich samobójczych terrorystów w Palestynie, których każda rodzina była wynagradzana sumą 25,000 dolarów przez Saddam’a Hussein’a i dlatego Żydzi chcieli go usunąć.
Philip Weiss przewiduje, że w najbliższych miesiącach lub w przeciągu roku, coś takiego stanie się, że postępowi ludzie w społeczeństwie amerykańskim, będą coraz bardziej krytyczni wobec Izraela i zrobią to, czego dotąd zakazywała cenzura mediów w USA. Mianowicie rozpoczną otwartą i uczciwą krytykę poddańczej polityki USA wobec Izraela i całego konceptu osi USA-Izrael, w której przewagę ma liliput nad olbrzymem. Autor spodziewa się takiej debaty w głównych mediach w USA i na terenie kongresu w Waszyngtonie.
Żydzi mają nadzieję nadal być w czołówce, zgodnie ze swoją tradycją judaizmu, jako strategii przetrwania. Strategia ta nie zawsze się udaje, jak to wykazuje tragedia Żydów europejskich po upadku Republiki Weimarskiej. Mimo żądania zmian, kampania wyborcza w USA, najprawdopodobniej nadal będzie przypominać wyścigi dwu koni, które należą do jednego żydowskiego właściciela, takiego jak talmudyczny Żyd, Joseph Lieberman, architekt w senacie wojny przeciwko Irakowi z powodu jego głównej lojalności do Izraela a nie do USA.
Od tysiąca lat Żydzi mieli tradycję używania swej siły zakulisowo i starali się dzięki temu nie ponosić konsekwencji ich polityki wykonywanej przez innych. Obecnie od 50 lat dominacja żydowska w USA jest coraz bardziej widoczna z powodu istnienia Izraela. Od 1967 roku każdy inteligent amerykański rozumie, że w USA można budować karierę na poparciu przez Żydów i że można stracić karierę z powodu krytyki Żydów.
W USA pojawiła się naga siła Żydów w toku napaści na Irak. Naprzód Żydzi zaprzeczali, że ruch i ideologia neokonserwtystów pochodzi od Żydów i że polityka neokonserwatystów jest zdominowana przez Żydów. Obecnie jest powszechnie wiadomo, że Żydzi spowodowali „wojnę z wybory” a nie z konieczności przeciwko Irakowi. Wojna ta jawnie spowodowana przez Żydów okazała się najbardziej katastrofalna w historii USA i zupełnie niepotrzebnie zniszczyła naprzód reputację a następnie niszczy potęgę Stanów Zjednoczonych.
lech Alex Bajan said
Jews were invited to Poland in the Middle Ages, when they were persecuted in the most of Western Europe, they even got special rights, which other people didn’t have, sure that wasn’t pure love, but Poland was losing many people in countless wars, so simply needed more people, but anyway facts matter. Without that Jews If survived would be something like native Americans today.
It got worse in 19th century, when Poland lost independence and Poles realized that minorities, especially Jews didn’t really care about that. That’s when the whole Polish nationalism was born, before people in Poland were first of all divided into noblemen and peasants, not into nationalities. Jews not only weren’t patriotic, usually they didn’t even bother to learn the language and assimilate.
During WW2 not so many people were helping Jews, but very few collaborated (Poland was the only country without collaboration government or any other serious collaboration forces) and most were just trying to survive, 3 million Polish “goys” (non Jews) were killed and they couldn’t help themselves, so how they could help someone else ?
If you ask If there was anti-Semitism in Poland, the answer can’t be other than yes, but Poland and Poles generally did more good than bad for Jews and anti-Semitism in 19th and early 20th century was maybe not justified but let’s say not surprising in that situation.
Unfortunately many Jews (especially American) today is spreading anti-Polish propaganda, which especially in case of WW2 and a country, which lost the most and a nation, which suffered less than only Jews and Gypsies is shocking and simply disgusting.
Let’s take a look at this from your first post:
“Post war only 4 of the 700 survived. He returns to his home after the war to find it occupied by 3 families who denied him access and berated him for wanting it back.”
For a western reader, who has little idea about situation in Poland during and after WW2 that’s of course “Polish anti-Semitism”, the author knows that, so of course he “forgot” to add that about 50% of buildings in Poland were destroyed or seriously damaged (in Warsaw over 90%), so people were moving to whatever was still standing. What these 3 families should have done ? Got frozen looking at the empty house, whose owners were probably dead ? Or take their children and leave to the forest, when Mr. owner came back and wanted to have a large house only for himself ?
Henryk A said
Sen. H.Clinton doen’t know what she is saying at all. She is under
the Jewish manipulaction. She was also extrotskist in the most evil Jewich communist organization. The Jewish communists Lenin, Stalin, Trotsky, Dzierzynski, Kaganowich etc created evil state Soviet Union (killing over 100 million people, like wrote Nobel prise winner A.Solzenitzyn). After the
II ed World War they sized Poland the only one inocent country during the war, killing
hundred of thousand inocent Poles and establish communist goverment with the top Jewish communist in the goverment. To cover those operation most of these Jewish changed their names to Polish sounding names. Their communist rules abolished all properties including resting Jewish also.
Poland and really Polish people they do not have any choice or free decision upon this Jewish communists rules. Up to the present time Poland is ruled by ex Jewish communist now under the label, demokrats. Tusk, Wałęsa(Kohne), Kaczyński (Kalkstein) etc they are hidden Jewish people who continue cheating Polish people and Poland.
Poland do not have nothing to return to Jewish people. The Jewish people have to return all what they stolen. Jewish mafia in Poland continue cheating and stilling Polish people. The real Polish government of Polish people do not exists. The Jewish communist propaganda under democratic labels still is operating. This action of returning Jewish property is the action of international communist Jewish mafia
The world do not know the full history of II World War, specially the American publics.
lech Alex Bajan said
Poland and Jewish restitution question if any?
Finkelstein: Because of its ruthless extortion tactics, in order to extract compensation monies in Switzerland, in Germany, and now eastern Europe. If you take for example the case of Poland, the holocaust industry is demanding roughly in the order of 50 billion dollars in compensation from Poland. That sum of money will leave Poland broke, and in doing so they are throwing peasants off their land, tenants out of their homes, school children out of schools, that’s what they’re doing.
Finkelstein: Yes, and I think what’s particularly egregious about these practices – let’s take the concrete example of Poland. My mother’s father owned a tobacco store in Warsaw. My father’s father owned a small lumber mill in Warsaw. The holocaust industry has declared itself the legitimate heir of all the assets of the Jews who were killed during World War II. So they’re claiming my mother’s father’s tobacco store and my father’s lumber mill as theirs. That they’re the legitimate inheritors. They never asked me, they never asked my brothers. We would not approve of evicting these Polish people from their homes. So I think the claim they’re making is on a false pretext. They are not the legitimate heirs. That’s my family, not theirs. And they’re doing it without the knowledge of Jews.
Harts: Survivors’ protest makes foreign journalists gasp, security vanish (08.06.2007)
“I want the Germans to know where the money they gave Israel went,” he said angrily. “I want the Germans to know that Israel took the money we should have received. I want them to answer one question: Where did our money go?”
lech Alex Bajan said
A real hero – Witold Pilecki – A Volunteer for Auschwitz
http://www.poloniaxxi.com/2008/03/poland-american-germany-world-warii.html
Wojtek said
Dlaczego Czemu ??? nie widziałem tego w nigdy w TV czy to wstd ???? kto w Polsce rządzi ???? dalej komuniści ??? nieromumiem rozum tego nie ogarnia ….
Lech bajan said
Dr. Zbigniew Brzezinski, former national security advisor’s addresses the topic of transatlantic relations.
This is the transcript from the former national security advisor’s keynote speech.
Xawery said
How dare you say you have a right to accuse Poland. It’s just disguisting the way that the Jewish community in America treats poles.
Lech bajan said
Jewish leader discusses restitution of stolen property with Polish PM
European Jewish Press – Brussels,Belgium
“Poland has since become a free and democratic country. Today, it is a leading member of the European Union and a close ally of Israel in Europe. …
Lech bajan said
Polish émigré 5 years since entering U.S., he gets into 7 Ivy Leagues
Poland – making a difference
By Bob Considine
TODAYShow.com contributor
Polish émigré 5 years since entering U.S., he gets into 7 Ivy Leagues
Polish émigré couldn’t speak English; now he’s admitted to 17 top schools
By Bob Considine
TODAYShow.com contributor
updated 9:05 a.m. ET, Wed., June. 18, 2008
Lukasz Zbylut has taken “the old college try” to a whole new level.
The New York teenager, who emigrated from Poland only five years ago, applied to seven Ivy League schools — and was accepted by every one of them.
Now he’s thrilled to further his education at his “dream school” of choice — Harvard. What, Yale wasn’t good enough for him? How about Princeton?
——————————————————————————–
“I do feel sorry, and I feel awful for turning down such great institutions,” Zbylut told TODAY co-hosts Matt Lauer and Meredith Vieira. “But it’s Harvard.”
Among the other schools he declined were Columbia, Dartmouth, Penn, Cornell, Georgetown, Stanford and New York University.
There were 10 other prominent schools that also accepted the ever-smiling 18-year-old. But he knew he could only pick one.
“It’s a great feeling to have,” Zbylut added. “And it’s very exciting — and confusing, to an extent.”
A class act
Lukasz Zbylut (pronounced Loo-KASH Zbeh-LOOT) was in seventh grade when he came to the United States. At that point, he admits, he had only a limited grasp of the English language.
“It’s quite amazing that the first words you learn in any language are the curses,” Zbylut said with a laugh. “It’s ‘thank you’ and the curses. Someone should study that at some point. But I’ve come a long way since then.”
Zbylut said the transition to attending school in the U.S. was “easier than expected.”
“Schools in Poland are very rigorous, as you can imagine,” he said. “When taking my first exam, I was constantly turning to the girl next to me because in Poland, [testing] is very collaborative. Here, it’s the opposite.”
In addition to holding such high grades, Zbylut is co-captain of his school’s United Nations team; founder of its debate team; president of its mock-trial team and editor of the school newspaper. And, just for kicks, he plays soccer.
With such credentials, Lauer asked, why did Zbylut apply to so many schools when he knew he’d be accepted to so many of them?
“That isn’t really true, especially the last decade,” Zbylut explained. “[It’s] very competitive. We’re into the single digits when it comes to acceptance rates.
“I thought of myself as a great candidate, but I was never certain of getting into a single one college.”
Zbylut plans to study politics, law and philosophy at Harvard. But there was one school that actually did turn him down — the Massachusetts Institute of Technology.
Zbylut said he didn’t mind the snub.
“I really don’t regret it, because I would never be as passionate as a student they potentially could have given the spot to,” he said. “I’m hoping that the spot they gave would have been to someone who is very passionate about politics and everything.”
Lech bajan said
Ulma Family from Poland
Gave Their Lives For JEWS
A real hero – Witold Pilecki – A Volunteer for Auschwitz
Wojciech Szymkowicz said
The Other Side of the Coin: Large-Scale Jewish Crimes against Poles, February 27, 2007
By Jan Peczkis (Chicago IL, USA) – See all my reviews
This Polish-language book has the title: HUSHED-UP CRIMES: JEWS AND POLES IN THE EASTERN BORDERLANDS IN THE YEARS 1939-1941. Much press attention has been devoted to Polish crimes against Jews, such as the massacre at Jedwabne and the so-called Kielce Pogrom. Why no mention of the other side of the coin? Jerzy Robert Nowak believes that it owes to political correctness, in which the sensibilities of Jews are respected owing to their losses in the Holocaust (pp. 65-66). But Nowak points out that there is no such respect for Polish sensibilities despite Poles having experienced their own Holocaust (3 million Poles murdered by the Germans alone), least of all (in Nowak’s opinion) from Jews.
Anyone who follows Jan Tomasz Gross (Jan T. Gross) in believing in the insignificance of Jewish-Communist collaboration is in for a rude awakening upon reading this book. According to cited Jewish scholars, Jews frequently constituted 75%-90% of the Soviet-serving administration in Soviet-conquered eastern Poland (p. 246, 223). In fact, no sooner had the Red Army invaded eastern Poland than her Jews began to engage in large-scale, aggressive anti-Polish actions. Jews helped disarm Polish soldiers, and humiliated them by tearing off their insignia (p. 239). Ironic to the scene in Steven Spielberg’s SCHINDLER’S LIST, a mob of Jews threw mud and stones at defenseless Polish prisoners (p. 89). Jews helped the Russians round up Poles on many occasions (p. 9, 61) and played an instrumental role in identifying Poles for imprisonment or deportation to horrible deaths in Siberia (p. 112). Jews helped destroy monuments of Polish heroes (p. 148), frequently desecrated Christian churches (p. 161-on), and even produced a mock atheistic parade in which a horse was dressed up in the vestments of a Catholic priest.
Nowak elaborates on the known murders of Poles by Jews in 17 named cities and towns in Soviet-occupied eastern Poland in 1939 alone (pp. 47-on). Jews were also involved in the murder of Poles (and Ukrainians) imprisoned by the Soviets while the latter were beating a hasty retreat ahead of the unexpected German invasion of June 1941 (p. 62-on).
The fact of extensive Jewish-Communist collaboration is attested to by not only anti-Semitic Poles, but also philo-Semitic ones such as Jan Karski (p. 237) and Stanislaw Kot (p. 240). And to show that this is no Polish imagination, Jerzy Robert Nowak discusses (p. 33-on, pp. 82-83, 105, 115, 142, 220, 225) numerous Jewish authors who don’t mince words about the large scale of Jewish-Soviet collaboration, including Harvey Sarner, Ben-Cion Pinchuk, Alexander Smolar, Hugon Steinhaus, Dov Levin, Abraham Sterzer, Arnold Zable, Charles Gelman, Alexander Wat, Henryk Reiss, Mark Verstandig, Yitzhak Arad, Pawel Szapiro, and Henryk Erlich. Smolar was especially candid about the murders of Poles by Jews (p. 48).
Recently (2006), Jan Thomas Gross (J. T. Gross) has written FEAR, in which he obsesses about Polish acquisitions of post-Jewish properties. But long before Poles did this, Jews were already expropriating Polish properties under Soviet rule (pp. 132-135). In fact, Jews sometimes knew which Poles were about to be deported to Siberia, and cajoled these Poles into selling them their properties for almost nothing.
Many rationalizations have been offered for the widespread Jewish-Communist collaboration (the Zydokomuna). Nowak examines these and finds them all wanting. (In a sense, it doesn’t matter. Regardless of exact motives, whenever Jews choose to become Poland’s enemies, they also make a deliberate choice to receive Polish enmity in return, and thereby forfeit the right to complain about such things as Polish anti-Semitism).
The most common rationalization is the one about Jews clinging to Soviets out of fear of extermination by the Nazis. In actuality, Hitler’s diatribes were not taken seriously by most Polish Jews in 1939 (p. 210), who saw the Germans as a cultured people (p. 212), and for whom Nazi anti-Semitism was either unimportant (p. 211) or transient. It is a little-known fact that Polish Jews sometimes welcomed the invading Nazis (p. 213-on), and even attempted to cross from the Soviet-occupied zone of Poland to the German-occupied one (p. 210, 212). Finally, the mass shootings and mass gassings of Jews by Germans were not to begin for nearly two more years!
The Jewish collaborators were not, as sometimes claimed, just radicalized youth and the very poor (p. 223). Furthermore, they also included many big-name Jews (p. 166-on).
Nowak also rebuts Krystyna Kersten (pp. 206-208), who would have us believe that Jews showed proportionate anti-Soviet as well as pro-Soviet behavior. In fact, records show that few Jews were arrested for anti-Soviet actions (pp. 224-225) and relatively few Jews were deported to Siberia (and then primarily for trying to cross into the German-occupied zone)(p. 225-226). (In any case, it makes no difference. Jews had turned against other Jews in various other contexts).
Against the view that Jews were merely retaliating against Poles for past anti-Semitism, Nowak points out that Jewish-Soviet collaboration against Poles also took place in several towns where, according to local Jewish opinion, prewar Jewish-Polish relations had been good (pp. 218-219). (One may also ask when the Jews ever retaliated against Russian anti-Semitism, which historically had been much more severe than its Polish counterpart. And, of course, the victims of Jewish-Communist collaboration included Polish children and other Poles who could not possibly have ever wronged any Jews. Those who complain about the collective scope of the Polish reprisal against the Jews of Jedwabne must remember the earlier collective anti-Polish scope of the Jewish-Soviet collaboration).
Nowak believes that Jewish-Soviet collaboration against Poles had been driven by the fact that many eastern Polish Jews were recent descendants of Russian Jews (the Litvaks) who felt no loyalty to Poland (pp. 230-231). Against the view that the Litvaks were never made to feel welcome, Nowak provides contrary examples, including Pilsudski’s favorable treatment of them. (In any case, in a non-pluralistic society such as Poland, one expects the minority to conform to the majority, not the other way around. When in Rome, do as the Romans do).
Wojciech Szymkowicz said
Szanowny Rodaku,
Dziekuje i cieszy mnie ze jest nas wielu.
Dla ktorych sprawa Polski jest wazna.
z powazaniem,
Alex Lech Bajan
Polish American
CEO
RAQport Inc.
Lech Alex Bajan Washington DC said
Story of Polish Clergy at the Nazi Dachau Concentration Camp
Time of An Ordeal: The Story of Polish Clergy Imprisoned and Killed at Dachau. Half of the Polish priests imprisoned by the Nazi’s died at the Dachau concentration camp. The death of more than 2,000 Polish clergy, including five bishops, at the start of World War II seems to be forgotten by many history books, says a survivor of Dachau. Kazimierz Majdanski, now archbishop emeritus of Warsaw, was arrested Nov. 7, 1939, by the Nazis, when he was in the seminary of Wloclawek. He was arrested with other students and professors, and taken first to Sachsenhausen concentration camp and later to Dachau. In Dachau, he was subjected to pseudoscientific criminal experiments.Archbishop Majdanski: Half of the Polish priests died who were imprisoned in Dachau. I saw so many priests die in a heroic way. All of them were faithful to Christ who said to his disciples: “You will be my witnesses.” They died as Catholic priests and Polish patriots. Some of them could have saved themselves, but none of them lowered themselves to such pacts. In 1942 the authorities of the camp offered Polish priests the possibility of special treatment, on the condition of declaring that they belonged to the German nation. No one came forward. When Father Dominik Jedrzejewski was offered his freedom on the condition that he give up his priestly functions, he calmly answered “no,” and died. The martyrdom of the Polish clergy during the Nazi inferno was a glorious page of the history of the Church and of Poland. It is too bad that it has been covered by a veil of silence. Kazimierz Majdanski, now archbishop emeritus of Warsaw, will be speaking at the World Congress of Families IV, May 11-13, 2007, Warsaw, Poland
Lech Alex Bajan Washington DC said
Radio Maryja with community for over 5 million people in Poland and all over the world.
Nasz Dziennik, 2007-09-16
A few questions politically incorrect…
1. Those who listen to Radio Maryja know that the radio station does not identify with any political party. People from various backgrounds, circles speak on the air, even those who belong to various political societies. Of course you will hear words of critique on the air; their target is not any particular political party and its structures but the morale of specific persons irrespective of their political attachments. This critique is delivered in the spirit of Gospel, that is not just a “sweet story about Jesus”, who pats everyone on the head and agrees with everyone, but as an evaluation of human attitudes that Jesus himself conducted, very often very harshly, e.g. when he called King Herod “a fox”, and the Pharisees – “grobami pobielanymi”. Additionally, it’s not Radio Maryja that identifies with a specific political party but it’s the liberal media that tries to identify Radio Maryja with some political groups! It is worth noting that various media identified Radio Maryja with different political parties at different times, always simply to discredit the radio station by attaching its name to a chosen political party. This is why mass media attempts to convince the public of the Catholic station’s supposed political outlook.
2. The “criticism” of Radio Maryja in the media usually comes down to labeling it as “xenophobic radio” or “voice of hatred”. The truth is that the radio station sometimes airs harsh criticism of actions of some groups operating in Poland and outside; the Torun based station never calls for any hatred towards anybody, especially any nations! Additionally, those that speak or are quoted on the air are people from different countries, speaking different languages, who love the truth and are its advocates in the name of true and pure brotherhood and cooperation between the nations. There was a time when a well-known actor publicly declared his surprise when he heard that Radio Maryja is spreading hatred towards other nations. He stated he never heard any such things at Radio Maryja. Nothing less, nothing more. This only leaves a question: when will someone finally present proof to support the allegation that Radio Maryja calls for hatred towards other nations? Or maybe someones will have to face the truth and apologize for distributing slander against the Torun-based radio station?
3. One of the most serious, and at the same time the strangest allegations against Radio Maryja is that it is breaking the unity of Church. Meanwhile Radio Maryja’s contribution to uniting worshippers in Poland and around the world is extremely valuable. Unity of Church is not a static value but a reality requiring constant development. Gospel and the word of God, propagating healthy teachings of the Church, participation in sacristy, prayer, caring for the underprivileged, and finally declaration of Christianity that is given not only by clergy but also by laics, are meant to build that unity. Is there any other Polish or international media that spreads Gospel, the Pope’s teachings, lectures and speeches of the bishops, katechezy given based on the Catholic Church Katechizm, commentaries and biblical meditation daily? How much more can you contribute to the strengthening of the unity of Church?
4. In all this current medial noise it is often difficult to see the fact that those media that often take great care to promote the unity of Church are those used to propagate atheism. They eagerly allow speaking the members of the clergy that, worried about the good of the worshippers, spread. These clergymen act with good intentions when they try to use any possible newspaper, magazine, radio or television station to propagate Catholicism, without paying any attention to the anti-religious profile of some of these media. It must be remembered that the means never justify the ends – the media as well! Those members of the clergy that appear in magazines, newspapers, radio and television stations that often spread anti-Christian texts cause the disturbances in the Church unity causing confusion amongst the believing mass media recipients. In this way they are authenticating those communicators that are fighting against the Church and the truth of the Gospel. Why is such little attention being paid to the dangers that result from the activities of antagonistic mass media, which misshape the image of the Church and try to divide the believers?
5. Radio Maryja is a public broadcaster; its operation is possible thanks to donations from the listeners that speak on the air. It is a stage that allows Catholics to partake in the evangelism, and with that – in unifying the Church. Thanks to the radio station they have a way to influence the public, political, cultural, and educational activities of Poles in Poland and around the world. Is there a better mean of public communication encouraging Catholics to – according to the teachings of the Church – take responsibility for the political and public life in the name of justice and Christian love?
6. To paraphrase a famous American preacher, Archbishop Fulton John Sheen we ca say that if you want to see what if holiest in the world take a look at what is most persecuted. Radio Maryja is persecuted not because someone spoke unfortunate words on the air, lied to the listeners, or disrespected someone (in laic mass media this is standard practice) but because it is through the radio station that the Gospel is spread around the world. If Radio Maryja and its founders were not a danger to the society of atheists that is trying by all means to make Poland and the world a society of atheists, we would not be persecuted. If the truths spoken on the air had no real value, were not real, good, truthful land faithful, they would not be attacked, falsified, and laughed at. If it wasn’t for Radio Maryja, the Polish Church would be virtually helpless and silent, following the example of the traditionally strong Irish Church, whose “evangelical power” and the influence on the daily life are weakening because – as stated by one the lecturers at a seminary academy at Maynooth – they do not have access to media or laic capable of protecting the Church in public. Whose interests lie in weakening or even annihilating Radio Maryja?
Fr Prof. Dr. hab. Ryszard Hajduk CSsR
Wojciech Szymkowicz said
Below is the full text in English of a March 27th broadcast on “Radio Maryja,” in which the commentator, Stanislaw Michalkiewicz, attacks Holocaust restitution efforts and questions the existence of two well-known WWII-era massacres of Jews by non-Jewish Polish citizens .
translation : Maciek Zabierowski
And while we here are occupied with implementing democracy in Ukraine and Belarus, the Judeans are sneaking up from the back, trying to force our government to pay protection money, concealing that fact by calling it a compensation. But, let me start from the very beginning.
The demands for compensation emerged in mid-90’s when Poland announced she would join the NATO. The Jewish circles, mostly from the US, demanded a bribe from the Polish government for that. And the government did pay the bribe. It came as a legislation about the relations between the Polish state and Jewish communities, which ordered that the property of the former kehillot be returned to the few existing ones and the World Jewish Restitution Organization in New York. I call this a bribe since from the legal standpoint there should be no ’return’ of property, neither to the Jewish communities nor to the New York organization whatsoever. But what’s done is done.
The World Jewish Congress, which is the main company of the holocaust industry, felt encouraged by such easy money and demanded more than that. The word came from the then WJC Secretary General, Mr. Israel Singer. This time the case was the property left by the Jews killed by Germans. Mr. Singer, himself not being related to those Jews, had the cheek to threaten that Poland ’will be humbled in the international arena’ if she doesn’t satisfy the Congress’ demands and pay at least $60 billion.
As a result of such ’humbling’ we had Jews making scenes in the Auschwitz concentration camp, the exagerration about the incident in Jedwabne and now the preparations for the propaganda event in Kielce to commemorate the anniversary of the so-called ’pogrom’. While the ’humbling’ is going on, there is an effort to remove responsibility from the Germans. The US press, controlled by the holocaust industry, is careful enough never to write about ’the Germans’ but always ’the Nazis’, which even used the ’Nazi language’ while Poland is mistreated as eg. the country of „the Polish concentration camps’. Well, but it’s the Germans who paid at least 100 billion German Marks to Israel and are still paying eg. by supplying submarines. Still, you have to find someone guilty otherwise the world might think that those Jews died from natural causes.
In order to soften the Poles and extort at least $60 billion on one hand you have to damage our reputation by calling us a nation of killers and on the other make us defenseless against Jewish claims by taming us in the spirit of so called ’tolerance’ and ’dialogue’. The ’tolerance’ in fact means accepting the Jewish point of view while ’dialogue’ equals indulging every grim of the holocaust industry.
’Gazeta Wyborcza’ plays a crucial role in this process of taming, being a unique example of the Jewish fifth column in Poland. Last December the representatives of the Israeli authorities visited Poland and demanded Radio Maryja to be silenced as it was crossing up the holocaust industry. At the same time ’Gazeta Wyborcza’, in alliance with some ’useful idiots’ including particular representatives of clergy, fiercely attacked Radio Maryja. Only in December did I find 26 articles about the radiostation. All of them were in the tone of High Priest Caiaphas talking to Jesus. This newspaper campaign aimed at bringing pressure on the government to make concessions to the Israeli government representatives. Not to mention that the Israeli demand to silence Radio Maryja is an unprecedented intervention into Poland’s own internal affairs and violation against the freedom of speech and the freedom of press. Perhaps it’s worthwhile to have a closer look into ’Gazeta Wyborcza’ efforts to supress the free media in Poland.
Why did they launch this campaign against Radio Maryja last December ? Because on the 16th Dec. Mr. David Harris came to Poland and demanded money from the Polish government again. Mr. Harris is in charge of the American Jewish Committee. It is one of the minor companies in the Holocaust industry, which is the only good thing about it. While the World Jewish Congress goes as far as claiming $60 billion, Mr Harris’s Committee demands only $2,5 bln. It’s smaller and cheaper but indolent at the same time. President Kaczynski during his visit in the US asked him for support against the American media using the term ’Polish concentration camps’. Despite his own promises Mr. Harris has no influence on that and the largest US newspapers persist in using the term.
And so Mr. Harris came to Poland on 16th March, demanding the money again. Unfortunately, this time he was promised that the government would try to solve the problem ’by the end of this year’.
Why ’unfortunately’ ? Because from the legal standpoint neither Mr. Harris nor his Committee or the World Jewish Congress should receive any money. According to the Polish law of succession from Oct. 8, 1946, a property had to be claimed before Jan 1st 1949 otherwise it would be nationalized.
This means that the holocaust industry managers are trying to extort the dollars from the Polish state.
Why then, the Polish government made its promise ? One should say this clearly : any attempt to grease this fat chunk of meat with money extorted from Poland, which is a country struggling with economic difficulties, is in contradiction with the need to defend the interest of the nation.
We should remember the pledges to defend the interest of the state in international relations, given by President Kaczynski and PM Marcinkiewicz. May they defend it and have the courage even if Mr. Harris was to come to Poland again with our enemy, Mr. Israel Singer.
Praised be the Lord !
Stanislaw Michalkiewicz
Wojciech Szymkowicz said
Lech Kaczyński: “If the principle of territorial integrity is violated, Europe will face chaos”
[ 13 Aug 2008 17:19 ]
Tbilisi – APA. Presidents of Poland, Lithuania, Estonia and Prime Minister of Latvia has held a press conference in Tbilisi today and expressed full support for Georgia, APA reports quoting Regnum.
Leaders of EU member states called on the western states to interfere in the situation for solving Georgian-Ossetian, Georgian-Abkhazian conflicts and forcing out Russian troops from the territories of unrecognized republics.
President of Lithuania Valdas Adamkus said that Georgian government should be allowed to protect its citizens, who had undergone violence in the territories under Russian occupation.
“It is clear that Georgia has no right to solve the conflicts in its territory. Sovereignty is only on paper and the international community is not active enough. If we want peace to be established here, occupation troops should leave Georgia,” he said.
Mentioning World War II, Adamkus noted that connivance caused death of millions of people.
Polish President Lech Kaczynski demanded to put Article on recognition of Georgia’s territorial integrity into cease-fire pledge.
“If the principle ensured long-term stability in Europe is violated, Europe will face chaos”, he said. Kaczynski added Georgia had obviously been undergone aggression and called European Union to be active.
“I call our biggest ally, responder for global security the US to ensure security of Georgia. Strict measures have been demanded on the situation occurred in Georgia”, he said.
Estonian President Toomas Hendrik Ilves accused Russia of still believing “the era of the empire was coming back”.
“Security of small nations and countries should be ensured by NATO, EU and the US. If we win aggression against Georgia, we will see restoration of situation existed till 1991”, he said
Lech Bajan said
Let me say that Polish people love Hillary Clinton and Obama for the President of the USA
We can use the words from John Wayne and John Paul II Pope in Obama Campaign and It was and is up todate now.
John Wayne ” Yes we can do it! Yes we can! We are Americans! ”
John Wayne ” I don’t do those things to other people and I require the same from them.”
John Paul II Peace to the world Pope message:
” Do not be afraid! You the people have to decide about your own future ”
Alex Lech Bajan
Polish American
RAQport Inc.
2004 North Monroe Street
Arlington Virginia 22207
Washington DC Area
USA
TEL: 703-528-0114
TEL2: 703-652-0993
FAX: 703-940-8300
sms: 703-485-6619
EMAIL: polonia@raqport.com
Lech Bajan said
Poland and US making the Argentinean mistake? Are there any similarities?
It was a few years ago when corporate TV stations showed a terrible situation in Argentina – a country of a stormy past, but in a pretty good shape since the introduction of global economy. Crowds of people protesting in the streets, soldiers shooting at them. Smoke, squibs, fire and unemployment surpassing 22 per cent. In 2001 Argentina was on the bottom of an abyss, from which – according to Western economists – there was no escape. Globalists, industrialists and bankers were massively leaving the country taking away with them whatever still could be taken. The media were ordered to forget about that country and its sheer existence.
In December 2001 Argentina fund herself in an economical hole into which it was pushed by its elites and globalism. The banks stopped paying out the money. Nobody was able to control the economy of the country. President Carlos Menem, previously in power, an industrialist chosen for the post in 1989, had promised Argentineans beautiful women and Ferrari cars. But through the back door he would sell out the country’s assets to foreign hands for ridiculously low prices. He borrowed large sums of money from the World Bank and International Monetary Fund. The citizens of Argentina, which thanks to the borrowed money was prospering like never before, cheered for their President and declared him a genius of the free market.
The idyll ended when they had to start paying back the borrowed money. In 2001 the gross domestic product went down as much as 11 per cent. However, the country did not receive any additional funds or any concrete pieces of advice from the IMF.
The history of Argentina is full of unsuccessful uprisings, sudden upheavals, protests and wars. It is also full of poverty of masses and unimaginable richness of a small group of the chosen ones. It is full of corruption, horrible torture and fascist prisons. But by the end of 1990s the whole world was left speechless. What was going on the streets of Argentina was a warning and a prophecy for the enthusiasts of global economy.
In private the journalists were wondering how it was possible to ruin a whole country in such a short time. How was it possible that no one noticed that and no one counter-reacted? Such questions were circulating in the Internet and in private conversations. But newspapers and TV bulletins were chasing for sensation and blubbering about fiscal irresponsibility on a large scale. Average Argentineans and the new president, De la Rua, were soon to be blamed for everything.
Argentina was alive and kicking, but corporate media did not want to let the public know about it. In 1999, when De la Rua was chosen President and the country had already been in recession for 3 years, conniving CNN would announce that Menem had not been re-elected because he could not enter for election for the third time, according to the constitution. However, he said that he would enter the election in 2003. Menem belonged to Peronists party, the biggest political power in Argentina. He was closely linked with the USA, globalism and free market.
The new President of Argentina had almost no move. Peronists were still in power and they attacked him from the very beginning. De la Rua asked his countrymen in his speeches: ‘Please, understand how important is unity. I want to be the President of all Argentineans.’
When economic crash came, International Monetary Fund was the first to wash their hands. Its experts claimed that Argentina spent too much Money although the country’s budget was much smaller than the budget of the USA during the Great Depression. When the economists ridiculed such an explanation, the lawyers of IMF began their attack. They claimed that Argentina had had such rights to distribute the loans to which the Fund had to adjust and which made normal economical functioning impossible. It means that the Fund wants us to believe that poor Argentina dictated them the conditions.
All that show was supervised by the elites of the USA. For the last 55 years, during the whole existence of the International Monetary Fund, the voice of the United States has been decisive. Other rich member countries could easily oppose the USA in voting and win, but by some strange coincidence they never did. When we take a closer look at IMF we will find out that in fact it is only a group of lenders ruled by the American Treasury. We should not be surprised then that the American government (and the obedient American and Western media after them) unanimously stated that Argentina must be submissive to the rules imposed on her by the IMF.
Economical analysis
Today we know already why Argentina’s economy collapsed, although the media do not want to say it. I am begging here for a special attention of the readers in Poland. In 1991 Menem based the country’s economy on a ‘higher’ currency which was the American dollar. A stable exchange rate of 1:1 between the dollar and the Argentinean peso was introduced. Menem hoped that the dollar would soon become the circulating currency in Argentina. It was quite a good idea at first, but soon it turned out that the value of the dollar was overrated. Automatically the value of the Argentinean peso was also overvalued. Let us pay attention how the euro is functioning in Poland.
At the moment when investors figured out that the value of the peso is overrated they started fearing that it would fall. That is why they began demanding higher and higher interest rates on everything. Also on private and government loans. It caused a huge debt. The interest rate was raised to 40 per cent.
To keep up the parity on the American currency, the Argentinian government had to have adequate amount of American dollars in the banks. The more the crisis developed the more American dollars the government had to buy for a significantly overrated price. More and more people demanded transactions in cash. This process pushed Argentina into a debt of 140 billion of dollars. In December 2001 the Argentinian government announced to the world that they are not able to pay anything. Argentina became the pariah of nations.
To keep up the overrated value of the peso, International Monetary Fund gave Argentina huge loans. Only in one year to the country’s Treasury were sent 40 billion dollars as a package organised by many lending institutions. Only one basic requirement that was to guarantee that these loans would be paid off was to maintain zero budget deficit. Which meant that Argentina had to oscillate on 100 per cent of the budget. It is impossible during a recession to keep 100% of a budget, besides it takes some painful operations like serious cuts in the budget, which in turn cause high level of unemployment eventually leading to street fighting on a big scale.
How did that process look like from the point of view of an average, hard-working Argentinian? At the beginning of the 1990s Argentinians were encouraged to buy almost everything. Companies were privatized and incorporated into conglomerates. People were encouraged to build houses by giving them low-mortgage loans. People were asked to set up their own companies and those who were laid off were given compensation packages. Luxury cars were shown to the middle class and sold for very low down-payments for high-percentage loans and long-term payments. The media shouted out that the situation is so good, that everybody would be able to afford to pay off the loans on cars or houses. ‘You can have everything now – you will pay off later!’. The Argentinians – like Poles today – enjoyed the prosperity not knowing that a trap had been set up for them. After 40 years of poverty and wars they could at last have in their gardens or garages what so far they had seen in American films.
With the Western capital came the people whose task was to watch its flow. They taught Argentinians what the free market and global economy is about. Soon they had such huge influence on Argentina’s administrating structure that the country, practically speaking, lost its independence.
In the situation when the American dollar was bought with the peso at the rate of 1:1, everything that was produced in Argentina (as well as services) was too expensive to be exported. The whole country – just like Poland and other countries – was literally choked to death. Import of goods was much cheaper than their production. In that way almost 10% of gross domestic product was destroyed.
Mass privatizations at the beginning of the 1990s of almost all national assets for a fraction of its market value had already caused unemployment on a big scale. Mainly electricity, municipal and telecommunication companies were privatized. Globalists know very well how to do it. You start privatizing from the chosen key sectors. After that, other co-operating sectors become incompatible. Then there is no way out but to privatize all other sectors in the structure upwards. When the spiral of privatization went up, the spiral of dismissions from work went down. At the bottom there was a bigger and bigger number of unemployed people ending up with no means of living.
On the scale of the country, the spiral movement up was balanced by the movement down. Finally more and more people stopped doing their shopping and the money stopped circulating. So did the taxes. Poor Argentinians did not pay taxes because they had nothing – instead, they started buying rifles. When the money stopped circulating, now privatised companies laid off more and more people to keep up the economy of their firms. Those three inter-related crisises (taxes, unemployment, overrated value of the currency) get the Argentinian government to beg IMF for help or advice. International Monetary Fund, after long negotiations, made their decision. ‘Argentina is too much in debt. We can’t help. Let us leave that country in the state of free falling into an abyss.’ Also, during many military councils the decision was made how to cut off Argentina from the outside world if the expected rebellion of armed Argentinians was to spread across the borders.
This decision by IMF get the Argentinians (who foresaw the fall of the value of the peso) to rush to the banks to pay out their savings. The banks were closed, the salaries in many sectors of the country’s economy were held up. In desperation, the President declared that Argentina stopped paying off her debts. The press foretold that in the country there would be hair-raising scenes and after that they lost their interest in the matter.
The Argentinian miracle
It seemed that there was no retreat for Argentina. The rats began to leave the sinking ship. President Menem left for Chile. The businessmen and their international advisors were leaving for their countries. Even small investors, whose parents had come to Argentina in search for a better life, frantically tried to get entry visas to their mother countries. Whole factories with full machinery equipment were left behind – it was not profitable to produce there anything any more. The workers were laid off with nothing. Beautiful residences with swimming-pools were left abandoned, as well as whole office blocks lined out with marble. Those who had led to that crisis were moving like locust on other fields which could still be eaten up.
’Time’ magazine was wondering: ‘What can President De la Rua do now? This is a million-dollar question. Whether alone or in a coalition, he immediately needs a plan to ease the crisis. He has to help his countrymen to fill their stomachs and, maybe, to revive economical growth. The problem is that – to ease the results of the crisis concerning poor people – the government has to spend millions of dollars on food and basic needs. And this will cause a further escalation of the financial crisis. Something must happen…’
And it did happen! The Argentinians trusted their President who broke the negotiations with international financiers. The army, police and ordinary people lined up in support. They claimed that Argentina belonged to Argentinians, not to international financial mafia. The Argentinian government, left alone, made a decision which get the White House and international bankers furious. Against their recommendation, the exchange rate of the peso was freed. Minister of Economy, Roberto Lavagna, stated: ‘Having competitive prices of currency exchange will help our export and enable fulfillment of the country’s needs.’ They also decided to end the free market policy to which the country’s economy was a prisoner. An economical co-operation with Brazil and China was established. Some capital started to flow to the country. The central bank began to buy the dollar again, but only as much as necessary to keep up the economic growth.
When Argentina announced that after 3 years from the moment of separation from degenerated ideas of globalists she was able to pay 30 cents for every dollar of her debt and keep up her unprecedented economical growth, at first nobody believed her. Then the media were strictly forbidden to inform about it. We should not be surprised as it is a palpable proof how quickly an economy of a given country and life of its citizens can improve when they forget about globalist absurdities.
In December 2004 the British ‘Guardian’ wrote: Three years ago, in December, Argentina was in crisis. The economy was rolling down uncontrolled into an abyss, banks closed their door to the investors, company presidents changed every week. Today the common opinion among the economists in Buenos Aires are that the country has left the worst behind. Yes, Argentina is still fighting with a complicated process of reconstruction of her debt, but the economy has undergone incredible changes.’
Like Phoenix, the economy has risen from the ashes. After an 11-per-cent fall in 2002, in 2003 the domestic product rose almost 9% and it will rise another 8% this year*. The government carefully announces that GDP will rise 4% in 2005, but most experts in economy believe that in fact the growth will be 5%.
The assumptions of ‘free market’ were bad for jobs and employment. In 2002 the unemployment reached its peak with 22%. Now it is 12%.
Whether you are faithful believers or not, some commentators say about the rise of Argentina as of a miracle which Rodrigo Rato, the director of IMF, could not cause. The hand of God turned out to be more powerful than the hand of International Monetary Fund. Now nobody is cheating any more.
Another thing which is hidden by the media was the fact of absolute unification of the working class with the management class. When the factory owners closed their firms and fled to other countries, their workers and directors occupied nearby cafes and park benches. When they were sitting idly on the streets, they were discussing how to improve their life and situation of their country, doomed to fail. The employees of such abandoned factories as Zanon looked at the gates melancholically. They spent most of their lives in those factories. Finally they made up their minds. They entered the grounds of their empty and devastated factories, started the machines and began production out of the materials which were still in the warehouses.
The authorities and the army looked at that almost communist-like behaviour of the people in a friendly manner. Soon department managers, office clerks and economic directors joined the turners, polishers and warehouse men. In the record-breaking time sales and export were initiated. There were no fixed hours of work. The decisions concerning their factories were taken by the people during short production meetings.
It turned out that the production is profitable and needed. What had not been profitable for globalists started to be such for common people without the help from banks and financial cartels. Soon production and sales reached their record levels in some factories. The people shared the profit with one another. They had never earned such sums of money before. So, they started to spend them. Thus building industry and other branches of industry got moving.
All that happened so quickly that America did not even have enough time to declare Argentina a communist country. The Movement of Unemployed Workers (MTD) was established. Soon this organisation had the power to influence politics. And that was yet another mystery of the Argentinian miracle.
The rats come back
The situation of Argentina began to improve. Globalists and factory owners began to come back and demand a return of their factories taken over by the people. Those who had left the country on the verge of a civil war 3 years before, now have some claims quoting international laws. Does that remind the Poles of something?
MTD, which was created almost literally on the streets, is strong. The organization is threatening with mass demonstrations. The ceramics factory, Zanon, the first one to be taken over by its workers and revived to the state of a profitable works, has become a symbol of the new and better, like Gdansk Shipyard used to be for Poles. MTD is considered by CIA and other similar organizations as a group which managed to create the most modern strategies and solutions how to unite and defend people from capitalism.
The returning rats from international financial circles are fighting back. Because Argentina constitutes a serious threat to the whole global economy, we should assume that if the USA wasn’t involved in Iraq now, the American soldiers would be defending their oil under the Argentinian grass in the name of democracy, or would be defending the freedom of their country there.
Kirchner, new President of Argentina, demands the extradition of the ex-president Carlos Menem, who is in Chile. Menem is wanted by the Argentinian authorities for corruption and bringing the country to ruin. He planned to enter for the presidential election in 2007 and used to promise the factory owners to return their property. Of course, that is why he enjoys the support from international financiers and can afford to laugh at the orders and decisions of Argentinian courts of law.
In January 2005 international bankers agreed to the proposal from the Argentinian government to be paid 25 cents for every dollar of the debt. An unseen thing happened – Argentina declared a war to IMF and several other globalist organizations and won. Argentina, protected by her own army, not only blackmailed the globalists, but also refused any negotiations with 700,000 holders of the state bonds. Argentina has an open way to be accepted back to the community of international societies from which she had been thrown away before. And she did it on her own conditions, as a full member, making decisions on her own.
Many bankers and international investors accuse Argentina of totalitarism and cheating investors and lenders. It caused quarrels among big financiers, Italian and American among others, who claim that if it was not for 9/11, they would be talking to Argentinians in a different manner.
Three months later IMF again began demanding a full payment of the debts. But Argentina was already strong enough being in economic co-operation with Brazil and China to show the bankers from Wall Street ‘the middle finger of her right hand’. Argentina started to prove to the world that about half of the creditors had already made a considerable profit on the Argentinian debts and that it was not fair that they should demand any more. This opinion was exposed by Chinese and Indian media. By the way, Argentina showed in black and white how some people tried to bring the country to bankruptcy and what it meant in practice.
The British ‘Guardian’ writes: ‘Three things worked for the benefit of Argentina. First, Kirchner’s card was strong thanks to the strong economy. Secondly, the truth about IMF was being revealed, that is why they wanted a quick settlement. Thirdly, Wall Street left Argentina just before the crisis and the negotiations were led by European banks. So the American Treasury was not pressed to play hard with Argentina. Also, they did not want Kirchner to make friends with a strong populist, President of Brazil, Lula.
Now many indebted countries may follow Argentina’s footsteps – and show the globalists their behind. Including Poland. And that is what the financial circles fear most. A precedence was created. A relatively non-significant country, held up against the wall, defied the wide-spread slogans of democracy, law and free market. And she won – at least so far. There has emerged a big chance for other countries. Now, when the American army is involved in Iraq, they can get rid of the yoke. You only need to want it and go for it. Just like the citizens of Argentina did, regardless of their social function, possessions and education.
Alex Lech Bajan
Polish American
CEO
RAQport Inc.
2004 North Monroe Street
Arlington Virginia 22207
Washington DC Area
USA
TEL: 703-528-0114
TEL2: 703-652-0993
FAX: 703-940-8300
EMAIL: alex@raqport.com
WEB SITE: http://raqport.com
Thomas Szymkowicz said
Chomsky on Dershowitz’ “jihad” against Finkelstein Part 1
Chomsky on Dershowitz’ “jihad” against Finkelstein Part 2
Lech Bajan said
POLISH-JEWISH RELATIONS
Jewish collaboration with the Soviets provoked an outpouring of condemnation by the Polish people. They accused
the Jews of conspiring with the Soviets to destroy Poland. When the newly-created Polish Army was relocated from
Russia to the Middle East, thousands of Polish Jews, who had enlisted, deserted the army en masse. Though
General Anders granted them all amnesty, it is not surprising that resentment within the army ranks grew – but
not for reasons of anti-semetism. This desertion was a betrayal of Poland, on the very eve of battle. But with the
establishment of the Jewish Ghettos, Polish opinion began to transform from one of hatred and anger to that of
sympathy and deep compassion. Poles who had themselves been victims of German bestiality knew with what
anguish the Jews suffered. They were witness to the horrors of the ghettos and the sentence imposed upon its’
victims – slow starvation and the deportations to death camps. Many Poles felt compelled to act on the grounds of
decency and humanitarianism, overlooking past resentments, betrayal, even anti-semetism, to come to the aid of
the Jews. At great risk to their own lives, Polish men, women and children tossed bundles of food over the ghetto
walls. Polish families opened their homes to Jews fleeing Nazi persecution. Many Poles even constructed secret
bunkers beneath their basements, or erected fake wall partitions, for the purpose of hiding as many Jews as
possible. Elaborate means were used to smuggle food, clothing and medical care to the Jews in hiding, so as not
to arouse public suspicion.
Poland was the only occupied country in which the Germans issued a decree warning that anyone helping the Jews
would be executed. In house-to-house searches, the Nazis often found Jews hiding there, and shot them along
with the Poles ( and their families ) who sheltered them. That the Germans even issued such a decree is
indicative of the fact that Polish assistance to the Jews was widespread. Many Poles were so traumatized that
they chose to remain neutral for fear of their lives. Our perception of them as passive or indifferent is unwarranted.
Considering the circumstances theirs was not a decision influenced by anti-semetism. But even with the threat
of discovery, and German reprisals, many Poles continued in their mission to shelter and hide Jews.
German and Soviet propaganda distorted and magnified the facts in order to inflame Polish-Jewish hostilities
Among the countless incidences staged by the Nazis was one in which Germans in Lodz destroyed a statue of the
Polish patriot Kosciuszko, and blamed it on the Jews. The Germans forced a group of Jews to stand in front of the
rubble and photographed it as “evidence”. Immediately thereafter, the Germans burned down a synagogue and
accused the Poles for having done so in retaliation. In Warsaw, on Passover, the Germans staged a riot which
lasted, ironically, for eight days. They recruited a thousand Polish youths to destroy Jewish homes and shops while
German soldiers were nearby filming the entire onslaught. The sole objective of Nazi propaganda was to bring
about Poland’s self-destruction by playing on Polish fears of being conquered by the Soviets. Moreover, the
suspicion that Britain and the US had abandoned the Poles and was about to betray them to the Soviets were
reasons enough for some Poles to collaborate with the Nazis. Any illusion of acquiring special protection or
benefits by collaboration, quickly vanished, as the German terror on Polish underground continued unabated.
The Polish Underground waged a continuous battle using counter propaganda of its own to demoralize and disrupt
the German rank and file. More importantly, the Underground sought to influence Polish attitudes by instructing
them to resist German propaganda and enticements to collaborate with them. The Nazis made numerous
concessions to the Polish people including re-opening Polish theatres and museums, and elminating the
requirement of passes for Poles using the trains. The Germans sometimes succeeded in luring members
of the AK out of hiding, only to deport them to concentration camps, or execute them.
While the majority of the Poles complied with the directives of the Polish Underground, others did not. Poland
endured a siege of German terror and brutality that over time contributed to the increase in delinquency, especially
in the youth. No morals or laws prevailed other than that which ensured Nazi supremacy. Every kind of depravity
was encouraged by the Nazis to erode the moral fabric of Polish society. The Poles who collaborated with the
Germans represented only a fraction of the Polish population.
In the political sphere, the most rabid element was the ONR ( Oboz Narodowo Rady Kalny ), a radical-nationalist
party which produced much of the Polish anti-semetic propaganda. They accused the Jews of starting the war,
and claimed that the Jews were collaborating with the Nazis and the Soviets in order to destroy Poland. This
political party was not represented in the Polish Underground State, nor in the Polish Government-in-exile, in
London.
Little or no attention has been given to the sacrifices made by heroic Poles – the men, and women who made
daring attempts to shelter Jews, under extraordinary circumstances. Catholic nuns frequently sheltered Jewish
children in their convents, teaching them Catholic prayers, and catechism, so that they could pass the scrutiny of
German interrogation. Among the religious orders that gave assistance to the Jews were: the Sisters of Maria’s
Family ( in Otwock, Pludy and several other Polish towns), the Ursuline Sisters ( in Warsaw-Powisle, among other
provincial convents), the Franciscan Sisters, in Lasku, the Sisters of the Lady Immaculate ( in Warsaw, Szymanow,
and Niepokalanow), the Sisters of Charity ( in the hospitals of Warsaw), and the Polish Relief Council in Otwock.
At the start of the war, there were Poles who were anti-semetic but who had changed their outlook because of the
Nazi atrocities committed against the Jews – men such as Stanislaw Piasecki, Adolf, Nowaczynski, Kozidkiewicz,
Witold Rudnicki, among many others. There are thousands of Poles who risked their lives and died in the process
of helping the Jews. Only a few of them have been documented and are honoured by Yad Vashem, in the
Righteous Among Nations. None have gained so much attention as the selfless act of one individual, Father
Maximillian Kolbe, a Franciscan monk. He was a Polish prisoner in Auschwitz, number 16670, who volunteered
to die instead of the fifteen Jews selected for death by slow starvation. The first victims of the gas chambers at
Auschwitz were 300 Poles and 700 Soviet POWs. Until 1942, Poles constituted 90% of the inmates of Stutthof.
Jan Karski, a national hero of the Polish Underground, was the first to report the news of German atrocities to the
Allied nations. He embarked on a gruelling mission through several occupied countries, transporting secret
microfilm to the Polish Government-in-exile in London – on it was documented evidence of the crimes committed
by the Germans – photographs, decrees, and statistics.
The most elaborate covert operation in saving the Jews was an organization called Zegota. Although its officical
name was Council for Aid to the Jews, it had to have been referred to in code in order to protect the organization
from blackmailers and informers. Zegota members represented a wide cross-section of Polish society. It was
an enormous network which overlapped with organizations in the Polish Underground State, Home Army, and
a countless array of individual Poles from every profession and trade. All were devoted to helping the work of
Zegota. The major scope of activity dealt with finding safe houses in which Jews could be hidden, the provision of
food, clothing, and whenever possible, medical care. They produced thousands of fake documents, such as birth
certificates, and passports, to conceal the true identity of the Jews. Many Jews were able to live on the Aryan side
(outside the ghettos) because their features were not semetic. They were the lucky few. Many others whose
appearance was obviously semetic, had to be hidden at all times, otherwise they would risk their death and the
death of the Poles sheltering them. Because of this risk, many Poles had no choice but to refuse to help them.
The largest source of aid to the Jews, which far surpassed Zegota, and the spontaneous efforts given randomly by
groups or individuals, was the Polish Underground State. Its’ organization, along political, military and civilian
divisions, was devoted to the restoration of Polands freedom and independence. Among its activities was the
mission to provide the Jews with a means of escape and shelter from Nazi persecution.
In 1940-41, the Polish government-in-exile and the Underground State were the first to report the news of the
persecution of the Jews in Poland. Initially, the British government received the reports with a great deal of
skepticism, believing that the Poles may have exaggerated. It was difficult for the British to comprehend how
German Kultur could descend to such depths of depravity. Irregardless of British stonewalling, Polish interventions
were immediately set into motion. Diplomatic meetings were held in Britain, and the U.S., resolutions were drawn up
and submitted to the United Nations. Ambassador Papee made several visits to the Vatican, meeting with
Secretary of State Cardinal Maglione, and Monsignor Tardem and Montini. He presented them with a memo from
Prime Minister Sikorski, in which he discussed the persecution of the Poles and Jews under Nazi occupation, and
requested the intervention of Pope Pius XII. Issues of the Black Book were also submitted. Papee also met with the
General of the Jesuit Order, Father Wlodzmierz Ledochowski to discuss using the Church and its agencies to
shelter Poles and Jews in Poland.
The Polish Foreign Office published a White Book entitled, ” The German Occupation of Poland “, printed in
English, French and Spanish. There were also two Black Books; Volume I ” The German Invasion of Poland ”
described the September Campaign. Volume II, ” The German New Order in Poland ” described the German
administration in Poland and the Soviet-German war of June 1941. It provided details concerning the fate of the
Jews, German regulations, descriptions of German atrocities, the burning of synagogues, locations of burials and
names of victims, confiscation of Jewish property, loss of freedom and rights, forced labor, ghettoes, and
death camps. Included were 30 photographs illustrating in graphic detail, life in the ghetto, as well as copies
of German decrees. This book was widely distributed in Great Britain and the US. Copies were sent to press
agencies and newspapers around the world.
Prime Minister Sikorski made several visits to the US as well as to London, and the Polish Embassy in Washington,
D.C. A flurry of telegrams between London and Warsaw document the extent of Polish efforts in pressuring the
Allies for military assistance. In 1941-42, Sikorski asked for an American declaration condemning German
oppressive policies against the Poles and the Jews. The US was unresponsive. As time passed, the situation\
grew more ominous, Sikorskis appeals became more frequent and urgent. Poles and Jews demanded that
Britain execute Germans in reprisal for Nazi atrocities committed against the Polish nation. The British refused
to intervene because it was not within the scope of their political objectives.
The American Jewish Congress and the World Jewish Congress were receptive to Sikorskis arrival in the US,
and expressed hope for the liberation of Poland, but they quickly resorted to a litany of accusations of Polands
pre-war administration. They accused the Polish military of anti-semetism and referred to the periodical issued by
the ONR, entitled ” Jestem Polakiem ” ( I am Polish), that was radically nationalistic. Its circulation lasted only from
August 4, 1940 to May 15, 1941, at which time the Sikorski govenment called a stop to its publication, declaring it
to be detrimental. Sikorski tried to assure the Allies that the governments position was strongly opposed to
anti-semetism and considered it foreign to its government. He stated that ” the common suffering has created a
community of spirit between Poles and Jews”
The Jewish Morning Newspaper did acknowledge that the Sikorski government was moderate, but instead chose
to focus entirely on the fact that a few of its members were National Democrats. Many criticisms were made
purely on hearsay – as one by Jozef Tennenbaum, President of the American Federation of Polish Jews. He
claimed that tens of thousands of Poles helped the Germans to exterminate the Jews – it is completely
unsubstantiated. Jews were frequently at odds even with each other over the issue of anti-semetism. Rabbi Z.
Babad, who represented the Polish Agudists in Great Britain, condemed the Jews who made irresponsible
generalizations about Polish actions towards the Jews. He was a loyal supporter of the Sikorski government,
and he criticized foreign Jews, especially Zionists, for interfering in Polish internal affairs. Ludwik Grosfeld, a
Polish Jew, was appointed Minister of Treasury by Prime Minister Mikolajczyk. Grosfeld was severely criticized
by the Jews who accused him of being an ” assimilationist ”
After the Germans invaded Russia, the attacks on the Jews intensified. The Polish government countered German
propaganda by issuing a Declaration, entitled, ” Instruction No. 2 “, dated June 23, 1941. It read as follows:
” The government lays great stress on the necessity of warning the nations not to give in to German
baiters and not to adopt an active anti-Jewish attitude in the territories freed from Soviet occupation.
This is imperative for reasons of principle and political ones such as actions would be bound to make
it terribly difficult for the government to profit from the situation in the international field. ”
On Jan 13, 1942, Sikorski attended an inter-allied conference of nine countries ( which had been occupied by
Germany ), including delegates from Britain and the US. A resolution was made calling for the prosecution of
Germans who violated international law by committing violent crimes against civilians. Britain and the US
refused to sign it on the grounds that there was no verification that the reports were true.
The Polish Underground reported on the increase in German killings. One of many memos read as follows:
” I inform that the news about the murder of several thousand Jews in eastern Galicia is true. Mass
murder of Jews were also committed in the Wilno province, in Byelorussia, and in the Lublin province. In
Wilno alone, about sixty thousand Jews were murdered…. Delegate, April 8, 1942 ”
As the massacres began to spread throughout eastern Poland into the General Gouvernement, Prime Minister
Sikorski sent dispatches to the Allied govenments reporting that :
” Extermination of the Jewish population is taking place at an unbelievable extent…mass slaughter
of tens of thousands of Jews is being carried out. In the ghettos of Warsaw and Krakow, mass
executions are being carried out every day. Jews ill with typhus are being shot. The Jews of Poland
are suffering the most terrible persecution in the entire history…”
Alex Lech Bajan
RAQport Inc.
2004 North Monroe Street
Arlington Virginia 22207
Washington DC Area
USA
TEL: 703-528-0114
TEL2: 703-652-0993
FAX: 703-940-8300
sms: 703-485-6619
EMAIL: polonia@raqport.com
WEB SITE: http://raqport.com
Lech Bajan said
For the third consecutive year Poland and Polish People has not been included in the Diversity Visa Lottery.
The reason for this remains the same as it was in previous years: an excess of visas granted to
Polish citizens in the years when Poland participated in the Program.
The Diversity Visa Lottery is congressionally mandated and administrated
annually by the Department of State (DS) according to the provisions of the
Section 203(c) of the Immigration and Nationality Act (INA). The DS’ Web
site states: “Section 203(c) of the INA provides a maximum of up to 55,000
Diversity Visas (DV) each fiscal year to be made available to persons from
countries with low rates of immigration to the United States. (…) Within
each region, no one country may receive more than seven percent of the
available Diversity Visas in any one year”. According to the same source,
Poland is not eligible to participate in this year’s edition of the program
as more than 50,000 immigrants from the country received their visas to the
U.S. over the period of the previous five years.
As a Pole living in the United States since 1987 I am shocked and offended by this injustice which is taking place in the USA, the very same country that is the symbol of freedom and social justice to the rest of the world.
Why is this system so corrupt? Where was the Polish minority in America then? Is this how our cooperation should look like? Did the Founding Fathers want THIS? Is this the ‘special relation’ between Poland and the United States? Is this why Poland is the main partner in the coalition with the USA? Is this why Poland sends her troops to Kosovo, Haiti, Iraq, Afghanistan, Golan Heights, Panama and many other regions in the world?
Is this why 20 Polish soldiers died in Iraq? Is this why General Kosciusko and General Pulaski fought for the freedom of this country? Is this why Polish soldiers fought and died in WWII on the battlefield against Nazi Germany, constituting the 4th army in the allied forces?
Is this how you thank us for our destruction of communism and the bringing of freedom to many countries of the world? Is this the thanks we receive for agreeing on the location of the new anti-ballistic shield in Poland?
Here, in the USA, you cast a blind eye on terrorists, drug dealers and criminals, but deport an honest, hard-working Polish family living in the USA for 21 years; a mother with 5 children. This is sick, inhumane, immoral and difficult to understand for every person with common sense.
What is the Polish American Congress doing in regards to this matter? They eat pierogi and bigos, and raise toasts in the Polish Embassy in Washington, that’s all. And these are the results.
Where is any legal help? If that family had been given any legal help in time, they would not have been deported. Where is the co-operation with Polish government and Polish Families’ League?
What is the Committee for Cooperation with Polish Emigrants doing?
Here, in the USA, and in Europe, the anti-Polish media slanders Poland and Poles. But our Polish Ministry of Foreign Affairs, Polish Embassy in Washington and the Polish American Congress in the USA do nothing about it.
Alex Lech Bajan
Polish American Arlington Virginia
Email: Polonia@raqport.com 703 -528-0114
Lech Bajan said
Jewish collaboration with the Soviets provoked an outpouring of condemnation by the Polish people.
Jewish collaboration with the Soviets provoked an outpouring of condemnation by the Polish people. They accused
the Jews of conspiring with the Soviets to destroy Poland. When the newly-created Polish Army was relocated from
Russia to the Middle East, thousands of Polish Jews, who had enlisted, deserted the army en masse. Though
General Anders granted them all amnesty, it is not surprising that resentment within the army ranks grew – but
not for reasons of anti-semetism. This desertion was a betrayal of Poland, on the very eve of battle. But with the
establishment of the Jewish Ghettos, Polish opinion began to transform from one of hatred and anger to that of
sympathy and deep compassion. Poles who had themselves been victims of German bestiality knew with what
anguish the Jews suffered. They were witness to the horrors of the ghettos and the sentence imposed upon its’
victims – slow starvation and the deportations to death camps. Many Poles felt compelled to act on the grounds of
decency and humanitarianism, overlooking past resentments, betrayal, even anti-semetism, to come to the aid of
the Jews. At great risk to their own lives, Polish men, women and children tossed bundles of food over the ghetto
walls. Polish families opened their homes to Jews fleeing Nazi persecution. Many Poles even constructed secret
bunkers beneath their basements, or erected fake wall partitions, for the purpose of hiding as many Jews as
possible. Elaborate means were used to smuggle food, clothing and medical care to the Jews in hiding, so as not
to arouse public suspicion.
Poland was the only occupied country in which the Germans issued a decree warning that anyone helping the Jews
would be executed. In house-to-house searches, the Nazis often found Jews hiding there, and shot them along
with the Poles ( and their families ) who sheltered them. That the Germans even issued such a decree is
indicative of the fact that Polish assistance to the Jews was widespread. Many Poles were so traumatized that
they chose to remain neutral for fear of their lives. Our perception of them as passive or indifferent is unwarranted.
Considering the circumstances theirs was not a decision influenced by anti-semetism. But even with the threat
of discovery, and German reprisals, many Poles continued in their mission to shelter and hide Jews.
German and Soviet propaganda distorted and magnified the facts in order to inflame Polish-Jewish hostilities
Among the countless incidences staged by the Nazis was one in which Germans in Lodz destroyed a statue of the
Polish patriot Kosciuszko, and blamed it on the Jews. The Germans forced a group of Jews to stand in front of the
rubble and photographed it as “evidence”. Immediately thereafter, the Germans burned down a synagogue and
accused the Poles for having done so in retaliation. In Warsaw, on Passover, the Germans staged a riot which
lasted, ironically, for eight days. They recruited a thousand Polish youths to destroy Jewish homes and shops while
German soldiers were nearby filming the entire onslaught. The sole objective of Nazi propaganda was to bring
about Poland’s self-destruction by playing on Polish fears of being conquered by the Soviets. Moreover, the
suspicion that Britain and the US had abandoned the Poles and was about to betray them to the Soviets were
reasons enough for some Poles to collaborate with the Nazis. Any illusion of acquiring special protection or
benefits by collaboration, quickly vanished, as the German terror on Polish underground continued unabated.
The Polish Underground waged a continuous battle using counter propaganda of its own to demoralize and disrupt
the German rank and file. More importantly, the Underground sought to influence Polish attitudes by instructing
them to resist German propaganda and enticements to collaborate with them. The Nazis made numerous
concessions to the Polish people including re-opening Polish theatres and museums, and elminating the
requirement of passes for Poles using the trains. The Germans sometimes succeeded in luring members
of the AK out of hiding, only to deport them to concentration camps, or execute them.
While the majority of the Poles complied with the directives of the Polish Underground, others did not. Poland
endured a siege of German terror and brutality that over time contributed to the increase in delinquency, especially
in the youth. No morals or laws prevailed other than that which ensured Nazi supremacy. Every kind of depravity
was encouraged by the Nazis to erode the moral fabric of Polish society. The Poles who collaborated with the
Germans represented only a fraction of the Polish population.
In the political sphere, the most rabid element was the ONR ( Oboz Narodowo Rady Kalny ), a radical-nationalist
party which produced much of the Polish anti-semetic propaganda. They accused the Jews of starting the war,
and claimed that the Jews were collaborating with the Nazis and the Soviets in order to destroy Poland. This
political party was not represented in the Polish Underground State, nor in the Polish Government-in-exile, in
London.
Little or no attention has been given to the sacrifices made by heroic Poles – the men, and women who made
daring attempts to shelter Jews, under extraordinary circumstances. Catholic nuns frequently sheltered Jewish
children in their convents, teaching them Catholic prayers, and catechism, so that they could pass the scrutiny of
German interrogation. Among the religious orders that gave assistance to the Jews were: the Sisters of Maria’s
Family ( in Otwock, Pludy and several other Polish towns), the Ursuline Sisters ( in Warsaw-Powisle, among other
provincial convents), the Franciscan Sisters, in Lasku, the Sisters of the Lady Immaculate ( in Warsaw, Szymanow,
and Niepokalanow), the Sisters of Charity ( in the hospitals of Warsaw), and the Polish Relief Council in Otwock.
At the start of the war, there were Poles who were anti-semetic but who had changed their outlook because of the
Nazi atrocities committed against the Jews – men such as Stanislaw Piasecki, Adolf, Nowaczynski, Kozidkiewicz,
Witold Rudnicki, among many others. There are thousands of Poles who risked their lives and died in the process
of helping the Jews. Only a few of them have been documented and are honoured by Yad Vashem, in the
Righteous Among Nations. None have gained so much attention as the selfless act of one individual, Father
Maximillian Kolbe, a Franciscan monk. He was a Polish prisoner in Auschwitz, number 16670, who volunteered
to die instead of the fifteen Jews selected for death by slow starvation. The first victims of the gas chambers at
Auschwitz were 300 Poles and 700 Soviet POWs. Until 1942, Poles constituted 90% of the inmates of Stutthof.
Jan Karski, a national hero of the Polish Underground, was the first to report the news of German atrocities to the
Allied nations. He embarked on a gruelling mission through several occupied countries, transporting secret
microfilm to the Polish Government-in-exile in London – on it was documented evidence of the crimes committed
by the Germans – photographs, decrees, and statistics.
The most elaborate covert operation in saving the Jews was an organization called Zegota. Although its officical
name was Council for Aid to the Jews, it had to have been referred to in code in order to protect the organization
from blackmailers and informers. Zegota members represented a wide cross-section of Polish society. It was
an enormous network which overlapped with organizations in the Polish Underground State, Home Army, and
a countless array of individual Poles from every profession and trade. All were devoted to helping the work of
Zegota. The major scope of activity dealt with finding safe houses in which Jews could be hidden, the provision of
food, clothing, and whenever possible, medical care. They produced thousands of fake documents, such as birth
certificates, and passports, to conceal the true identity of the Jews. Many Jews were able to live on the Aryan side
(outside the ghettos) because their features were not semetic. They were the lucky few. Many others whose
appearance was obviously semetic, had to be hidden at all times, otherwise they would risk their death and the
death of the Poles sheltering them. Because of this risk, many Poles had no choice but to refuse to help them.
The largest source of aid to the Jews, which far surpassed Zegota, and the spontaneous efforts given randomly by
groups or individuals, was the Polish Underground State. Its’ organization, along political, military and civilian
divisions, was devoted to the restoration of Polands freedom and independence. Among its activities was the
mission to provide the Jews with a means of escape and shelter from Nazi persecution.
In 1940-41, the Polish government-in-exile and the Underground State were the first to report the news of the
persecution of the Jews in Poland. Initially, the British government received the reports with a great deal of
skepticism, believing that the Poles may have exaggerated. It was difficult for the British to comprehend how
German Kultur could descend to such depths of depravity. Irregardless of British stonewalling, Polish interventions
were immediately set into motion. Diplomatic meetings were held in Britain, and the U.S., resolutions were drawn up
and submitted to the United Nations. Ambassador Papee made several visits to the Vatican, meeting with
Secretary of State Cardinal Maglione, and Monsignor Tardem and Montini. He presented them with a memo from
Prime Minister Sikorski, in which he discussed the persecution of the Poles and Jews under Nazi occupation, and
requested the intervention of Pope Pius XII. Issues of the Black Book were also submitted. Papee also met with the
General of the Jesuit Order, Father Wlodzmierz Ledochowski to discuss using the Church and its agencies to
shelter Poles and Jews in Poland.
The Polish Foreign Office published a White Book entitled, ” The German Occupation of Poland “, printed in
English, French and Spanish. There were also two Black Books; Volume I ” The German Invasion of Poland ”
described the September Campaign. Volume II, ” The German New Order in Poland ” described the German
administration in Poland and the Soviet-German war of June 1941. It provided details concerning the fate of the
Jews, German regulations, descriptions of German atrocities, the burning of synagogues, locations of burials and
names of victims, confiscation of Jewish property, loss of freedom and rights, forced labor, ghettoes, and
death camps. Included were 30 photographs illustrating in graphic detail, life in the ghetto, as well as copies
of German decrees. This book was widely distributed in Great Britain and the US. Copies were sent to press
agencies and newspapers around the world.
Prime Minister Sikorski made several visits to the US as well as to London, and the Polish Embassy in Washington,
D.C. A flurry of telegrams between London and Warsaw document the extent of Polish efforts in pressuring the
Allies for military assistance. In 1941-42, Sikorski asked for an American declaration condemning German
oppressive policies against the Poles and the Jews. The US was unresponsive. As time passed, the situation\
grew more ominous, Sikorskis appeals became more frequent and urgent. Poles and Jews demanded that
Britain execute Germans in reprisal for Nazi atrocities committed against the Polish nation. The British refused
to intervene because it was not within the scope of their political objectives.
The American Jewish Congress and the World Jewish Congress were receptive to Sikorskis arrival in the US,
and expressed hope for the liberation of Poland, but they quickly resorted to a litany of accusations of Polands
pre-war administration. They accused the Polish military of anti-semetism and referred to the periodical issued by
the ONR, entitled ” Jestem Polakiem ” ( I am Polish), that was radically nationalistic. Its circulation lasted only from
August 4, 1940 to May 15, 1941, at which time the Sikorski govenment called a stop to its publication, declaring it
to be detrimental. Sikorski tried to assure the Allies that the governments position was strongly opposed to
anti-semetism and considered it foreign to its government. He stated that ” the common suffering has created a
community of spirit between Poles and Jews”
The Jewish Morning Newspaper did acknowledge that the Sikorski government was moderate, but instead chose
to focus entirely on the fact that a few of its members were National Democrats. Many criticisms were made
purely on hearsay – as one by Jozef Tennenbaum, President of the American Federation of Polish Jews. He
claimed that tens of thousands of Poles helped the Germans to exterminate the Jews – it is completely
unsubstantiated. Jews were frequently at odds even with each other over the issue of anti-semetism. Rabbi Z.
Babad, who represented the Polish Agudists in Great Britain, condemed the Jews who made irresponsible
generalizations about Polish actions towards the Jews. He was a loyal supporter of the Sikorski government,
and he criticized foreign Jews, especially Zionists, for interfering in Polish internal affairs. Ludwik Grosfeld, a
Polish Jew, was appointed Minister of Treasury by Prime Minister Mikolajczyk. Grosfeld was severely criticized
by the Jews who accused him of being an ” assimilationist ”
After the Germans invaded Russia, the attacks on the Jews intensified. The Polish government countered German
propaganda by issuing a Declaration, entitled, ” Instruction No. 2 “, dated June 23, 1941. It read as follows:
” The government lays great stress on the necessity of warning the nations not to give in to German
baiters and not to adopt an active anti-Jewish attitude in the territories freed from Soviet occupation.
This is imperative for reasons of principle and political ones such as actions would be bound to make
it terribly difficult for the government to profit from the situation in the international field. ”
On Jan 13, 1942, Sikorski attended an inter-allied conference of nine countries ( which had been occupied by
Germany ), including delegates from Britain and the US. A resolution was made calling for the prosecution of
Germans who violated international law by committing violent crimes against civilians. Britain and the US
refused to sign it on the grounds that there was no verification that the reports were true.
The Polish Underground reported on the increase in German killings. One of many memos read as follows:
” I inform that the news about the murder of several thousand Jews in eastern Galicia is true. Mass
murder of Jews were also committed in the Wilno province, in Byelorussia, and in the Lublin province. In
Wilno alone, about sixty thousand Jews were murdered…. Delegate, April 8, 1942 “
Lech Bajan said
Raport biskupa kieleckiego Czesława Kaczmarka przekazany ambasadorowi USA w Warszawie Arthurowi Bliss Lane’owi
Raport biskupa kieleckiego Czesława Kaczmarka przekazany ambasadorowi USA w Warszawie Arthurowi Bliss Lane’owi
/1946 wrzesień – 06, Kielce/
Zajścia kieleckie z dnia 4 lipca 1946 r.
WstępW dn. 4 lipca 1946 r. zaszedł w Kielcach fakt zamordowania 39 Żydów i 2 Polaków oraz poranienia 40 osób pochodzenia żydowskiego (liczba podawana przez urzędowy akt oskarżenia i przez prasę), mordowali mieszkańcy Kielc, akcja ich trwała zdaniem urzędowego aktu oskarżenia od godz. dziesiątej rano z przerwami do godziny prawie szóstej po południu. Cała polska prasa rządowa poświęciła temu faktowi mniejsze lub większe ustępy, zgodnym chórem stwierdzono, że chodziło tu o przygotowany przez organizacje podziemne, których nici sięgają aż generała Andersa, pogrom Żydów, że był to ruch o charakterze faszystowskim. Nikt jednak z tego obozu nie starał się o odpowiedź na pytanie, dlaczego ów “pogrom” trwał tak długo, nikt w prasie rządowej nie próbował przekonywająco wyjaśnić, dlaczego pogrom stał się możliwy w mieście wojewódzkim, w którym są silne oddziały milicji, służby bezpieczeństwa i wojska.
Przy uważnym czytaniu prasy rządowej czytelnikowi krytycznemu narzuca się szereg innych jeszcze pytań, powstaje mnóstwo niejasności, samo nawet ujęcie sprawy w prasie rządowej jest nieco dziwne. Mamy olbrzymie komentarze, o charakterze politycznym, powtarza się stale slogany o demokracji, faszyzmie, milczeniu kleru, półsłówkami lub jak najkrócej omawia się sam przebieg wypadków, zeznania świadków, nie wspomina o obronie, o zachowaniu się milicji, Urzędu Bezpieczeństwa, wojska itp.
Z lektury tej powstaje nieodparte wrażenie, że prasie rządowej chodzi nie tyle o wyjaśnienie konkretnego wypadku, jaki miał miejsce, ile raczej o jego wyzyskanie dla celów propagandowych, o użycie go jako argumentu wobec przeciwników ideowych w kraju i za granicą. W tych warunkach staje się koniecznością wyjaśnienie przyczyn, przebiegu i następstw zajść w Kielcach nie poprzez pryzmat korzyści, jaką ma z nich obóz rządzący w Polsce, lecz jedynie w imię prawdy, o ile da się ją tutaj uchwycić.
Opieramy się przede wszystkim na zeznaniach świadków naocznych, a nawet aktorów tej sprawy. Pochodzą oni z różnych sfer: inteligencja i ludzie prości, tacy, którzy nienawidzą Żydów i tacy, którym Żydzi są obojętni. Zeznania te nie były składane dla sądu, nie mają charakteru ani obrony, ani oskarżeń, robione były jako wspomnienia piszący lub mówiący zwykle nie wiedzieli, do jakiego celu mają one służyć. Opieramy się nadto na akcie oskarżenia, sporządzonym przez prokuratora Naczelnej Prokuratury Wojskowej 6 lipca 1946 r., na świadkach procesu i na prasie.
Geneza wypadków kieleckich 4 lipca 1946 r.Pierwsze pytanie, które się nasuwa przy omawianiu zajść kieleckich, to pytanie, dlaczego do nich doszło. Prasa rządowa podkreśla sadyzm zabijających i powtarza za aktem oskarżenia, że tłum był podjudzany przez “reakcyjnych” zbrodniarzy, przez podżegaczy, podobno nawet przez umundurowanych andersowców. Jest to tłumaczenie zbyt symboliczne. Polacy nie mają opinii sadystów, poza tym w świetle doświadczenia historycznego widać, że narody stają się sadystyczne dopiero po dłuższym przygotowaniu propagandowym. Z Niemców na przykład robiono sadystów przez dziesiątki, o ile nie setki lat. Odpowiedź na postawione tu pytanie utrudnia i to, że w Kielcach nie było przedtem żadnych wystąpień antyżydowskich, że mieszka tu ludność spokojna, bądź co bądź katolicka, że mordowali – według urzędowego aktu oskarżenia – nie jacyś rozgoryczeni życiem bezrobotni lub nędzarze, lecz przedstawiciele drobnego mieszczaństwa, ludzie biedni, ale nie nędzarze.
Bezpośrednią przyczyną zajść miało być według aktu oskarżenia i prasy opowiadanie 9-letniego Henryka Błaszczyka, którego jakoby Żydzi mieli zamknąć w piwnicy, z której uciekł. Błaszczyk miał opowiadać na ulicy, że Żydzi go chcieli zabić. Ale rzecz jasna, że samo to tylko opowiadanie nie mogło sprowokować tak okrutnego zachowania się tłumu. Dlaczego więc miało ono miejsce? Odpowiedź może być tylko jedna. Dlatego, że tłum nienawidzi Żydów. Ta nienawiść mogła sprawić, że uwierzono opowiadaniu chłopca, że stało się ono ostatnią kroplą, która spowodowała wylew tej nienawiści w formie niesłychanie drastycznej. Rzecz jasna, że nie czuje się nienawiści do ludzi obojętnych, nieszkodliwych, nienawidzi się tylko wrogów czy też tych, których się za wrogów uważa i to z przyczyn, jeśli chodzi o tłum, konkretnych, jasnych, wyraźnych.
W Kielcach przyczyny tej nienawiści były dwojakiego rodzaju. Jedne miały charakter ogólny, były jak gdyby koniecznym tłem dla przyczyny specyficznej, wzburzającej szczególnie szerokie masy. Zanim jednak przejdziemy do ich omówienia, musimy tu podkreślić bardzo ważne zjawisko. Oto po olbrzymich mordach Żydów w roku 1943 dokonywanych przez władze niemieckie w Polsce ówczesnej, a więc i w Kielcach, nie było wrogiego nastawienia do Żydów i nie było antysemityzmu. Wszyscy współczuli Żydom, nawet ich najwięksi wrogowie. Wielu Żydów ocalili Polacy, boć przecież bez pomocy polskiej nie ocalałby żaden. Ratowano ich, choć były za to surowe kary, aż do kary śmierci włącznie. Tak było w roku 1944 i na początku roku 1945.
Po wejściu wojsk sowieckich, po rozciągnięciu władzy rządu lubelskiego na całą Polskę, ten stan rzeczy zmienił się gwałtownie. Zaczyna się niechęć do Żydów, szerzy się szybko, ogarniając szerokie masy społeczeństwa polskiego – wszędzie, a więc i w Kielcach, Żydzi są nielubiani, a nawet znienawidzeni na całym obszarze Polski. Jest to zjawisko nieulegające najmniejszej wątpliwości. Nie lubią Żydów nie tylko ci Polacy, którzy nie należą do żadnej partii lub też są w opozycji, ale nawet wielu spośród tych, którzy oficjalnie należą do partii rządowych. Powody tej niechęci ogólnej są powszechnie znane, w każdym razie nie wynikają one ze względów rasowych.
Żydzi w Polsce są głównymi propagatorami ustroju komunistycznego, którego naród polski nie chce, który mu jest narzucany przemocą, wbrew jego woli. Każdy Żyd ma poza tym dobrą posadę lub nieograniczone możliwości i ułatwienia w handlu i przemyśle, Żydów jest pełno w ministerstwach, na placówkach zagranicznych, w fabrykach, urzędach, w wojsku i to wszędzie na stanowiskach głównych, zasadniczych i kierowniczych. Oni kierują prasą rządową, mają w ręku tak surową dziś w Polsce cenzurę, kierują urzędami bezpieczeństwa, dokonują aresztowań.
Niezależnie od szerzenia komunizmu, nie odznaczają się oni taktem, zwłaszcza w stosunku do ludzi o przekonaniach niekomunistycznych. Są często aroganccy i brutalni. Wielu z nich nawet nie pochodzi z Polski. Przybywszy z Rosji, słabo mówią po polsku, jeszcze słabiej orientują się w stosunkach polskich. Na podstawie powyższych powodów powiedzieć zatem można, że sami Żydzi ponoszą lwią część odpowiedzialności za nienawiść, jaka ich otacza. Przeciętny Polak sądzi (mniejsza o to, słusznie czy niesłusznie), że prawdziwymi i szczerymi zwolennikami komunizmu w Polsce są tylko Żydzi, bo olbrzymia większość komunistów Polaków – to zdaniem ogółu – ludzie interesu, bezideowi, którzy są komunistami tylko dlatego, że im się to sowicie opłaca.
Tak się przedstawia tło ogólne wypadków kieleckich. Omówienie tej sprawy jest dlatego ważne, że rzuca ona światło na zachowanie się milicji i wojska podczas zajść kieleckich.
Obok tej przyczyny działała jednak na masy w Kielcach przyczyna druga, którą by można nazwać bezpośrednią. Już na parę miesięcy przed dniem 4 lipca 1946 r. rozchodziły się po Kielcach wersje o ginięciu dzieci obu płci. Księża z parafii kieleckich byli od czasu do czasu proszeni przez stroskanych rodziców o ogłaszanie z ambon wezwań, by ci, którzy mogą udzielić informacji o pobycie dzieci, powiadomili o tym rodziców. Ogłoszenia takie umieszczano i na słupach. Nie była to jakaś propaganda, bo dzieci ginęły rzeczywiście. Parę wypadków znanych jest z całą pewnością. Szeroki ogół uważał, że sprawcami ich są Żydzi, którzy na dzieciach popełniają mord rytualny, toteż skargi rodziców dzieci wpływały bardzo podniecająco przeciwko Żydom, zwłaszcza na ludzi prostych. Te niewątpliwe fakty ginienia dzieci oburzały nawet wielu ludzi z inteligencji. Niektórzy z nich informowali na przykład piszącego, że Żydzi dokonują transfuzji krwi z dzieci, a ofiary, z których pobrano krew, mordują.
Fakty tu opisane były meldowane milicji, która jednak okazywała wobec nich zupełną obojętność, nie przeprowadzając śledztwa, ale i nie dementując otrzymanych wiadomości. Ta bezczynność władz policyjnych utwierdzała szerokie masy w przekonaniu, że Żydom w Polsce wszystko wolno, że wszystko może im uchodzić bezkarnie.
Urzędowy akt oskarżenia, a za nim prasa rządowa wiążą wypadki kieleckie z referendum odbytym 30 maja 1946 r. Istotnie wiadomy z relacji tysięcy i dziesiątków tysięcy ludzi fakt, że co najmniej 90% uprawnionych głosowało “nie”, a tymczasem władze rządowe ogłosiły, że było na odwrót, mógł wpłynąć na zwiększenie podniecenia mas ludowych, łatwiej ulegających podnietom uczuciowym. Nie wydaje się jednak, by ten czynnik odegrał poważniejszą rolę przyczynową w zajściach kieleckich.
Tenże akt oskarżenia, a za nim cała prasa rządowa piszą, bez żadnych dowodów co prawda, zupełnie gołosłownie, że “pogrom” ludności żydowskiej w Kielcach był specjalnie przygotowany przez WiN, NSZ i elementy wsteczne. Chodzi tu o dwie kwestie: specjalne przygotowanie pogromu i przygotowanie go przez WiN i NSZ. Tego wyjaśnienia zajść kieleckich przyjąć jednak nie można. Jest rzeczą znaną, zarówno z prasy z licznych procesów, jak i z opowiadań świadków, że organizacje podziemne rozporządzają sporą ilością broni wojskowej wszelkiego rodzaju, że potrafią staczać z komunistami prawdziwe bitwy. Jeżeli zatem one przygotowały i to specjalnie, a więc jako tako starannie wypadki kieleckie, to musieli brać w nich udział ludzie uzbrojeni i połowa przynajmniej Żydów padłaby od kul pistoletowych, wśród dowodów rzeczowych winny się znaleźć jakieś rewolwery czy pistolety automatyczne. Te rzeczy chyba nie ulegają wątpliwości. Prokurator rządowy, którzy tak dużo mówił o winie andersowców i NSZ, na pewno by i na mordowanie Żydów bronią tych czynników nie omieszkał zwrócić uwagę.Tymczasem jeden ze sprawozdawców procesu, niepodejrzany, bo piszący w gazecie komunistycznej, tak pisze o rozprawie sądowej: “Przed stołem sędziowskim postawiono stolik, na którym zostały złożone dowody rzeczowe: kamienie, cegły zbroczone krwią, kije, sztachety z płotów, rura od kaloryfera poplamiona krwią i rower damski”.
Potwierdzają to uczestnicy procesu sądowego, nawet prokurator w akcie oskarżenia mówi, że Żydzi byli “wyrzucani i wypychani”, gdzie rzucały się na nich grupy osób, masakrując ich “uderzeniami rur żelaznych, cegieł itp.”. Nie ma tu mowy o broni palnej, zatem gdzie dowody o specjalnym przygotowaniu tych zajść i o przygotowaniu ich przez NSZ czy WiN? Owszem, rzeczywiście 2/3 Żydów zostało zamordowanych bronią wojskową, ale nawet prokurator nie przypisał za to winy tym organizacjom. Dalej, aktem oskarżenia objęto 12 osób, tymczasem nawet tenże prokurator nie zarzucił ani jednej z tych osób przynależności do NSZ lub WiN.
Twierdzenie zatem aktu oskarżenia o przygotowaniu wypadków kieleckich przez te organizacje należy uznać z pozbawione jakichkolwiek dowodów. Chyba że chodzi o przygotowanie moralne, ale to przecie – w świetle tego, co powiedziano wyżej – byłoby niemożliwe, gdyby w masach nie było nienawiści do Żydów z innych powodów, już przedtem nagromadzonej. Akt oskarżenia podaje na dowód swej tezy tylko to, że w tłumie usłyszano okrzyki: “Bić Żydów, niech żyje rząd sanacyjny, niech żyje Anders i niech żyje [Fragment tekstu nieczytelny] Żydów”. Pierwszy z nich jest zrozumiały, bo nie tylko nawoływano do bicia, ale i bito naprawdę.
Drugi okrzyk jest już a priori zupełnie niemożliwy. Gdyby autor aktu oskarżenia był Polakiem, a przynajmniej jako tako orientował się w tym, co działo się w Polsce od roku 1939, to widziałby, jak jest niepopularny rząd sanacyjny i jeśli ktoś wzniósł taki okrzyk istotnie, to chyba dla zabawy lub po pijanemu, a w akcie oskarżenia nie wypadało tego powtarzać. Co ważniejsze jednak, to to, że nikt, absolutnie nikt ze świadków zajść kieleckich tych trzech ostatnich okrzyków nie słyszał, nawet podczas procesu zapytywani o to świadkowie faktowi temu przeczyli.
Dlatego z całą stanowczością trzeba stwierdzić, że aczkolwiek okrzyk: “niech żyje Anders” – byłby zupełnie zrozumiały ze względu na dużą popularność tego generała w Polsce, to jednak okrzyk ten wraz z drugim o rządzie sanacyjnym i o Hitlerze są po prostu wymysłem prokuratora, aczkolwiek powtórzyła ten fakt za nim prasa rządowa. Jest to kłamliwy trick propagandowy i nic więcej.
Akt oskarżenia mówi także, że “ustalono niezbicie, że wśród podżegaczy i zabójców znajdowali się nawet umundurowani andersowcy”. Chodzi tu chyba o żołnierzy, którzy wrócili z armii polskiej na Zachodzie, innych przecież mundurów nie ma. Ci istotnie mogli być w tłumie i mogli brać udział w zabijaniu, ale akt oskarżenia sam obala wypowiedziane tu twierdzenie, jeżeli bowiem prokurator twierdzi, że coś ustalił “niezbicie”, to daje na to dowody albo na podstawie zeznań oskarżonych, tymczasem – to dziwne – żadnego umundurowanego andersowca nie aresztowano, albo na podstawie zeznań świadków, tymczasem i tych nie zacytowano. I to zdanie zatem należy uznać za niezgodny z prawdą wymysł aktu oskarżenia, przeznaczony chyba dla własnych zwolenników i dla zagranicy. Tak się przedstawia tło i przyczyny pośrednie zajść kieleckich w dniu 4 lipca.
Sprawa Henryka Błaszczyka, bezpośredniego sprawcy zajść kieleckich
Nie mamy zamiaru opisywać szczegółowo wypadków dnia 4 lipca, bo nie chodzi nam o to, którego Żyda w jakim czasie zamordowano. Przedstawienie tak dokładne byłoby niemożliwe, gdyż nie rozporządzamy odpowiednim materiałem dowodowym. Zresztą czynów tłumu, dokonywanych często równocześnie w paru naraz miejscach, odtworzyć się nie da. Tu zeznania świadków są i muszą być chaotyczne. Toteż ograniczymy się tylko do tego, co z tych zeznań da się wydobyć niewątpliwie, a co dotyczy rzeczy dla nas istotnej. Należą do nich trzy sprawy: początek zajść, główne fazy i kto mordował. Te trzy zagadnienia dadzą się wyjaśnić z całą pewnością.
Początek zajść wiąże się z osobą 9-letniego chłopca Henryka Błaszczyka.
Według urzędowego aktu oskarżenia i prasy rządowej sprawa ta przedstawiała się następująco: w dniu 1 lipca chłopiec znikł “w nieustalonych na razie okolicznościach” z domu rodzicielskiego. “W toku śledztwa niezbicie ustalono”, mówi tenże akt, że “chłopak znalazł się w odległej o 25 km od Kielc wsi Pielaki powiatu końskie i tu przebywał kolejno u trzech gospodarzy. W tym samym czasie na terenie Kielc rozpuszczono pogłoski o ginięciu dzieci, uprowadzanie których przypisywane było Żydom. W dniu 3 lipca wieczorem chłopiec powrócił do domu. Później, podczas procesu, ojciec chłopaka zeznawał, że nie pytał syna o to, gdzie był, lecz kazał mu się udać na spoczynek. Zainteresował się jednak tą sprawą sąsiad, a wtedy chłopiec – wracam do urzędowego aktu oskarżenia – “opowiedział wyuczoną i nieodpowiadającą prawdzie historię, jakoby spotkał na ulicy jakiegoś nieznajomego mężczyznę, który dał mu do niesienia paczkę i 20 zł na drogę. Mężczyzna jakoby zaprowadził go do domu zamieszkanego przez Żydów, gdzie odebrano mu paczkę i pieniądze, a jego samego wsadzono do małej i ciemnej piwniczki, nie dając mu jedzenia. Z piwnicy wydostał się on podobno potem przy pomocy jakiegoś chłopca, który podał mu przez okienko stołek, na który wszedłszy, uciekł oknem.
Rodzice chłopca na [podstawie] takiej opowieści, podmówieni przez osoby postronne, ustalone w śledztwie, tego samego dnia wieczorem zameldowali o tym Milicji Obywatelskiej, a wersję o zatrzymaniu i powrocie chłopca szerzono celowo po mieście. Rano dnia następnego rodzice chłopca, podmówieni, poszli znów z chłopcem na milicję, prowadząc go przez most i opowiadając o wypadku znajomym. Chłopak po drodze wskazał dom przy ul. Planty 7, gdzie rzekomo go więziono, i pokazał pierwszego napotkanego przypadkowo Żyda jako na sprawcę tego. W tym samym czasie na ul. Planty gromadził się już tłum. Po przyjściu rodziców z chłopakiem na komisariat MO wysłany został patrol 6 milicjantów celem ujęcia rzekomo podejrzanego osobnika, który na skutek wskazania chłopca został ujęty i osadzony w komisariacie MO.
Z komisariatu MO powtórnie wysłano patrol złożony z kilkunastu milicjantów celem przeprowadzenia rewizji i ustalenia miejsca, gdzie podobno miał siedzieć zatrzymany chłopak. Doraźne dochodzenie milicji ustaliło natychmiast ponad wszelką wątpliwość, że oświadczenia chłopaka są fałszywe i zmyślone, niemniej jednak podburzony tłum, widząc chłopaka i ulegając szerzonej przez agitatorów propagandzie, rozpoczął pogrom Żydów zamieszkałych przy ul. Planty nr 7”.Tyle urzędowy akt oskarżenia. Moglibyśmy go uznać za prawdziwy opis początków wypadków, gdyby nie to, że jego analiza wywołuje pewne co do tego wątpliwości i gdyby nie sam proces sądowy, który wątpliwość tę jeszcze pogłębia.
Akt oskarżenia mówi, że chłopiec znikł 1 lipca “w nieustalonych na razie okolicznościach”. Akt oskarżenia jest datowany 8 lipca, w chwili gdy to piszemy, jest 1 września, a zatem od 4 lipca upłynęło blisko już 2 miesiące. Prasa rządows codziennie prawie porusza wypadki kieleckie, a jednak do tej pory władze rządowe nie kwapią się z ogłoszeniem tych okoliczności, choć jest to sprawa niezwykle doniosła. Nie mógł ich ustalić i prokurator, choć miał na to 4 dni czasu, a ściśle biorąc, nie powinien był się zgodzić na sporządzanie aktu oskarżenia, dopóki nie miał pełnego materiału dowodowego. Jeżeli chłopiec 1 lipca opuścił dom i udał się do wsi Pielaki, to mógł to zrobić z następujących powodów: albo uciekł z domu na skutek złego traktowania, albo urządził sobie wycieczkę samowolnie, bez wiedzy rodziców, albo został do tego przez kogoś namówiony. Jest rzeczą dziwną, że nie udało się wydobyć od chłopca odpowiedzi na te pytania. Ale największej wątpliwości dostarczył sam proces sądowy. Urzędowy akt oskarżenia mówi, że chłopiec opowiadał “wyuczoną i nieodpowiadającą prawdzie historię” o przetrzymywaniu go przez Żydów.
Wiceminister bezpieczeństwa publicznego Wachowicz opowiedział to przedstawicielowi SAP-u w sposób bardziej szczegółowy: “Dziecko wzięte na spytki przez dwie godziny powtarzało wyuczoną lekcję o Żydach i więzieniu, zamierzonym morderstwie itp. w obawie, że jeśli powie prawdę, zostanie ukarane przez rodziców. Po dwóch godzinach dziecko przyznało się do prawdy i wyszły na jaw szczegóły tej potwornej prowokacji, do której zdegenerowani przestępcy nie zawahali się użyć naiwnego dziecka”.
Otóż chłopiec ten był w świetle urzędowego aktu oskarżenia bezpośrednim i głównym sprawcą wypadków kieleckich dnia 4 lipca. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że on przede wszystkim powinien był być badany podczas procesu sądowego. Tymczasem w dniu 8 lipca na rozprawę sądową nie dostarczono go. Najważniejszy świadek oskarżenia był na procesie nieobecny, choć władze rządowe miały go w rękach. A przecież jeśli prawdą jest to, co podawał wiceminister Wachowicz, zeznania chłopca byłyby jak najlepszym argumentem na korzyść tezy wysuwanej przez akt oskarżenia. Komu zależało i na tym, by nie zeznawał w sądzie, by nie pokazał się obrońcom i publiczności?
Fakt, że Henryka Błaszczyka, głównego sprawcę zajść kieleckich, badał tylko prokurator, że jego zeznań nikt potem nie słyszał, że obrońcy nie mogli go pytać i nie widzieli nawet, podważa wybitnie prawdziwość urzędowego aktu oskarżenia.
Ale to nie koniec wątpliwości. Zaraz 4 lipca chłopca wraz z ojcem aresztowano i nie pozwolono nikomu się z nim widzieć. Siedzi on w więzieniu aż dotąd. Jeżeli po pewnym czasie nie zostanie on wypuszczony na wolność, ew[entualnie] oddany do jakiegoś domu poprawczego, lecz zaginie w więzieniu, to wówczas będzie wolno wyprowadzić z tego tylko jeden wniosek, a mianowicie, że prawdziwe zeznania chłopca były inne niż podawał urzędowy akt oskarżenia i że władze rządowe obawiały się, by chłopiec nie powiedział w sądzie co innego, niż one sobie życzyły.
Jeszcze jedna sprawa niejasna. Młody Błaszczyk wskazał na osobnika, który jakoby zaprowadził go do domu zamieszkanego przez Żydów. Osobnik ten został ujęty i osadzony w komisariacie. Tyle tylko mówił urzędowy akt oskarżenia na ten temat, nie podaje on nawet, jak się ów osobnik nazywał i kim był. Sprawę widocznie zbagatelizowano, choć była ona jedną z głównych przyczyn wypadków kieleckich. I znowu pytanie: dlaczego owego osobnika nie skonfrontowano w sądzie z Henrykiem Błaszczykiem, by temu ostatniemu dowieść kłamstwa? Dlaczego z góry, bez możności sprawdzenia tego przez adwokatów, przyjęto dziwną perwersję chłopca, który wskazał na pierwszego lepszego spotkanego po drodze Żyda?
Niektórzy świadkowie mówią, i powtórzył to za nimi jeden z korespondentów pism zagranicznych, że Żyd ów nazywał się Antoni Pasowski. On to ich zdaniem wmówił w Błaszczyka, że Żydzi z domu Planty nr 7 chcieli go zamordować, a oprócz tego, sterroryzowawszy chłopca, kazał mu o tym opowiadać naokoło. Nie wiadomo dokładnie, na czym się ta wersja opiera, nie wydaje się ona jednak zmyślona, gdyż analiza wypadków raczej ją potwierdza niż podważa. Chłopiec musiał być przez kogoś namówiony do szerzenia opowiadania o postępowaniu Żydów. Sam nawet urzędowy akt oskarżenia nie mówi, że uciekł on z domu lub że zrobił samowolną wycieczkę, lecz że “znikł w nieustalonych na razie okolicznościach”. Ktoś mu w tym zniknięciu pomógł. A dalej, jeśli chłopca istotnie nie męczyli Żydzi, to ktoś mu również kazał opowiadać o tym. Gdyby opowiadanie chłopca było całkowicie przez niego zmyślone, to niewątpliwie pokazano by chłopca w procesie sądowym na dowód, że sam przyznaje, iż kłamał. Tego nie zrobiono widać w obawie, by się nie wsypał. A wobec tego, kto namówił chłopca do opowiedzenia całej tej historii? Mogli to zrobić jacyś reprezentanci WiN czy NSZ lub też, co a priori biorąc, wydaje się paradoksalnym, sami Żydzi. Pierwszą możliwość omówiliśmy w rozdziale poprzednim, wykazując, że jest ona nie do przyjęcia. Pozostaje zatem druga, choć wydaje się, że jest nieprawdopodobna i absurdalna, bo wynikałoby z niej, że Żyd był głównym sprawcą mordowania Żydów w Kielcach.
Czy jednak naprawdę jest ona absurdalna?
Przed daniem odpowiedzi na to pytanie trzeba wspomnieć o dwóch wiążących się z nim zjawiskach.
Po pierwsze faktem jest, że Żydzi europejscy pragną wywrzeć presję na rząd Wielkiej Brytanii, by oddał im w niepodzielne władanie Palestynę. Niedawno dokonany przez terrorystów żydowskich zamach w Jerozolimie na hotel króla Dawida, podczas którego zginęło podobno sporo Żydów, jest wymownym dowodem tej presji.
Po drugie, aby łatwiej uzyskać możność wyjazdu do Palestyny, Żydzi europejscy starają się dowieść, że w niektórych krajach europejskich są prześladowani. Do takich krajów należy Polska, której Żydzi, zwłaszcza rosyjscy, szczególnie nie lubią za to, że nie chce dobrowolnie przyjąć narzucanego sobie ustroju komunistycznego.
Ze względu na przytoczone zjawiska nie jest wykluczone, że ktoś z Żydów mógł skłonić Henryka Błaszczyka do opowiadania wyżej przytoczonej historii w przewidywaniu, że skłoni ona podniecony już i tak przeciw Żydom tłum do ekscesów, które będzie można potem obszernie wyzyskać. W świetle tej hipotezy jasne jest i zniknięcie Błaszczyka na trzy dni (obojętne jest przy tym, czy był od 1 do 3 lipca na wsi, czy też w piwnicy przy ul. Planty 7), i niepokazanie go nawet podczas procesu. Potwierdza ją także w sposób silny fakt, że milicja nie próbowała przeszkodzić tłumom w mordowaniu, co wyjaśnić można w ten tylko sposób, że takie miała rozkazy. Poniżej przytoczymy jeszcze więcej danych na potwierdzenie wyrażonej tu supozycji.
I wreszcie jedna jeszcze uwaga. Urzędowy akt oskarżenia twierdzi, że w czasie między 1 a 3 lipca rozpuszczono w Kielcach pogłoski o ginięciu dzieci. Twierdzenie to jest niezgodne z prawdą, bo wiadomości o ginieniu dzieci kursowały po Kielcach już wcześniej, jak o tym była mowa w rozdziale pierwszym. W czasie od 1 do 3 lipca świeżych na ten temat pogłosek, poza osobą Błaszczyka, nie było.
Tyle urzędowy akt oskarżenia. Moglibyśmy go uznać za prawdziwy opis początków wypadków, gdyby nie to, że jego analiza wywołuje pewne co do tego wątpliwości i gdyby nie sam proces sądowy, który wątpliwość tę jeszcze pogłębia.
Przebieg zajść
Tyle urzędowy akt oskarżenia. Moglibyśmy go uznać za prawdziwy opis początków wypadków, gdyby nie to, że jego analiza wywołuje pewne co do tego wątpliwości i gdyby nie sam proces sądowy, który wątpliwość tę jeszcze pogłębia.
Urzędowy akt oskarżenia, a za nim prasa rządowa, opisuje początek i przebieg zajść kieleckich w trzech zdaniach: z komisariatu milicji wysłano kilkunastu milicjantów, którzy mieli sprawdzić, czy Błaszczyk był rzeczywiście przetrzymywany w domu Planty nr 7; po przybyciu na miejsce dochodzenie milicji “ustaliło natychmiast ponad wszelką wątpliwość”, że oświadczenie chłopca jest fałszywe i zmyślone, “niemniej jednak podburzony tłum, widząc chłopaka i ulegając szerzonej przez agitatorów propagandzie, rozpoczął pogrom Żydów zamieszkałych przy ul. Planty 7”.
Tyle ów akt urzędowy. Nie odpowiada on wcale na dwa budzące się przy tym pytania: w jaki sposób milicja ustaliła “ponad wszelką wątpliwość”, że chłopiec mówił nieprawdę? Czy badano piwnicę domu i przesłuchiwano zamieszkałych w nim Żydów? I drugie pytanie: dlaczego milicjanci nie powstrzymali tłumów, choć było ich kilkunastu i choć akcja odbywała się na schodach, gdzie z braku miejsca tłum nie mógł być duży?
Te pytania okażą się zbędne, jeżeli przedstawi się przebieg tej sprawy ze szczegółami, które urzędowy akt oskarżania prawdopodobnie celowo przemilcza.
Wszyscy świadkowie zeznają zgodnie, że wypadki zaczęły się około godz. 10. Do domu przy ul. Planty 7 przybył w towarzystwie tłumu mały oddział milicji, który zażądał otwarcia drzwi mieszkania na pierwszym piętrze w celu przeprowadzeniu w nim rewizji. Żydzi odmówili, mówiąc, że otworzą tylko na rozkaz UB, to jest Urzędu Bezpieczeństwa. Ta odmowa rozjątrzyła zarówno milicjantów, jak i tłum, gdyż UB jest to organizacja analogiczna do niemieckiej Gestapo i kierowana przez Żydów.
Wyglądało na to, że Żydzi chcą się tylko przed Żydami tłumaczyć, że nie mają zaufania do polskich milicjantów. Zgromadzony przed domem tłum szemrał, nastrój podniecały kobiety, między innymi jedna z nich, która zawodziła głośno: “Moja droga dziecina… Tu ją zamordowali”. Kobiecie tej rzeczywiście musiało zaginąć dziecko. Ktoś z tłumu, w cywilnym ubraniu, rzucił z ulicy kamieniem w szybę mieszkania żydowskiego, za tym posypały się inne kamienie. Wobec tego milicjanci znajdujący się na ulicy zaczęli nawoływać do spokoju, a jeden z nich czy też paru strzeliło w górę dla postrachu. Jedna z kul oderwała gzyms nad oknem mieszkania żydowskiego. Wśród tłumu zaczął się popłoch. I wtedy właśnie dano serię strzałów z okien domu zamieszkanego przez Żydów. Parę osób zostało rannych. Tłum zaczął uciekać, po chwili jednak zawrócił, gdy strzały umilkły.
To działo się na ulicy. Tymczasem w samym domu milicja wyważyła [drzwi] mieszkania na pierwszym piętrze, ale gdy drzwi zawaliły się pod naporem cisnących, posypała się nań seria strzałów. Zostało rannych parę osób i zabity jakiś oficer. Atakujący wycofali się z części schodów.
Fakt ten, że Żydzi zaczęli pierwsi strzelać do milicji i tłumu, nie ulega najmniejszej wątpliwości. Stwierdzają to wszyscy bez wyjątku świadkowie. Pierwszymi ofiarami podczas zajść kieleckich byli zatem Polacy. Nawiasem mówiąc, posiadanie broni palnej jest w Polsce zakazane pod karą śmierci. Te strzały żydowskie sprowokowały dalszy bieg wypadków. Gdyby nie one, skończyłoby się prawdopodobnie wszystko na wybiciu szyb Żydom i milicjanci potrafiliby uchronić ich od linczu. Zaatakowani milicjanci odpowiedzieli jednak strzałami i zamiast rozpędzać tłum, stanęli po jego stronie. Świadkowie mówią, że wewnątrz domu Żydzi bronili się i granatami.
Na ulicy przed domem stał tłum coraz gęstszy. Około godz. 10 min. 30 na ulicy zjawili się funkcjonariusze służby bezpieczeństwa, ale zachowali się biernie, przyjmując tylko postawę obserwatorów. Zjawił się też silny oddział wojska i zaczął otaczać dom, usuwając z ulicy tłumy. Obserwatorzy stwierdzają, że był wówczas moment, gdy można było zlikwidować całe zajście, gdyby ze strony służby bezpieczeństwa padły odpowiednie po temu rozkazy, gdyby ktoś z nich wykazał należytą energię, gdyby służba bezpieczeństwa, milicja i wojsko chciały rzeczywiście działać. Tymczasem milicja i żołnierze prowadzili głośne rozmowy z tłumem. Widać było, że wojsko zwłaszcza podziela nienawiść do Żydów. Z tłumu wołano zresztą: “Niech żyje armia polska!”.
Jeden ze świadków naocznych opowiadał, że jeden z oficerów usłyszawszy, że Żydzi mordują “naszych”, wyciągnął rewolwer i pobiegł do wnętrza domu. Tam również udała się i część żołnierzy. Milicjanci i żołnierze mordowali Żydów w mieszkaniach lub też bijąc ich kolbami, wyprowadzali na ulicę, a tu w obecności innych żołnierzy i milicjantów masakrowały ich zhisteryzowane jednostki. Nawet przewód sądowy stwierdził, że 2/3 Żydów zginęło z ran postrzałowych, a tylko 1/3 została zamordowana przez jednostki z motłochu. Funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa i teraz zachowywali się bezczynnie…
Gdyby Żydzi nie bronili się w swych mieszkaniach, byliby wymordowani lub pobici w ten sposób wszyscy w ciągu godziny. Tymczasem toczyła się walka o każde mieszkanie i powtarzało się zabijanie ich lub wywlekanie na ulicę.Około godz. drugiej po południu zaczęła się druga faza zajść. Przyszli tłumem, przebywając przestrzeń około kilometra, a jednak nie powstrzymywani przez nikogo po drodze robotnicy z fabryki “Ludwików” i z tartaku państwowego, uzbrojeni w drągi, klucze francuskie itd. Robotnicy ci należą prawie wyłącznie do dwóch partii rządowych, PPR i PPS. Zaczęło się jeszcze szybsze wyciąganie Żydów z domów i mordowanie ich na miejscu lub na ulicy, która została zasiana trupami. Dopiero po południu, około godziny trzeciej, tłum, nie mając już nic do roboty, zaczął się rozchodzić, atakując tu i ówdzie napotkanych po drodze Żydów. Stwierdza to i akt oskarżenia, pozwalając jednak w ten sposób na wniosek, że skoro zajścia trwały tak długo, to wynika z tego alternatywa: albo władze nie chciały przerwać mordowania Żydów, albo nie zostały usłuchane przez własnych ludzi. Jeśli przyjąć ten drugi wniosek, to wynika z niego inny. Widać mianowicie, jaki posłuch w wojsku, a nawet w milicji ma rząd obecny i jak wielka jest w masach nienawiść do głównych tego rządu zwolenników, tj. do Żydów.
Tyle urzędowy akt oskarżenia. Moglibyśmy go uznać za prawdziwy opis początków wypadków, gdyby nie to, że jego analiza wywołuje pewne co do tego wątpliwości i gdyby nie sam proces sądowy, który wątpliwość tę jeszcze pogłębia.
Proces sądowyTyle urzędowy akt oskarżenia. Moglibyśmy go uznać za prawdziwy opis początków wypadków, gdyby nie to, że jego analiza wywołuje pewne co do tego wątpliwości i gdyby nie sam proces sądowy, który wątpliwość tę jeszcze pogłębia.
Piętą achillesową urzędowego przedstawienia wypadków kieleckich jest niewątpliwie proces sądowy w tej sprawie. Rzuca on cień na szczerość tych, którzy go prowadzili i zdradza ich istotne tendencje. Do odpowiedzialności pociągnięto 12 osób, w tym tylko 6 spośród tych, którzy brali udział w zajściach. Jeśli się zwróci uwagę na to, że zamordowanych było 39 osób, a ranionych 40, to liczba oskarżonych jest wysoce niewspółmierna do liczby zabitych i rannych. Prokurator rządowy jednak inaczej postąpić nie mógł, gdyż istotnie spośród osób cywilnych zabijających było niewielu, 2/3 Żydów wymordowali i poranili milicjanci, żołnierze i robotnicy, a tych jako ludzi rządowych do odpowiedzialności prokurator pociągnąć nie chciał.
Na proces przyjechał najwyższy sąd wojskowy, choć według prawa nie jest on kompetentny do sądzenia spraw w pierwszej instancji ani do sądzenia spraw osób cywilnych, o ile ich czyn nie pozostaje w bezpośrednim związku z przestępstwem osób wojskowych. Władzom rządowym chodziło, zdaje się, o dobór takich sędziów, którym by można było zaufać. Byli też nimi niejacy Marian Barton, Antoni Łukasik i Stanisław Baraniuk.
Pierwszy z nich miał wybitne cechy mongolskie, nie wyglądał na Polaka, dwaj pozostali mieli wygląd semicki. Innym zupełnie dziwnym pogwałceniem prawa był fakt, że o zajściach w dniu 4 lipca nie powiadomiono wcale prokuratora miejscowego, nie on też oskarżał przed tym sądem, lecz również specjalnie przysłany prokurator sądu najwyższego major Szponderski oraz miejscowy prokurator sądu wojskowego, Żyd Golczewski. Do obrony powołano z urzędu pięciu adwokatów, w tym tylko dwóch obrońców wojskowych, trzech zaś cywilnych. Gdy ci ostatni podnieśli zarzut, że nie są kompetentni do stawania w sądach wojskowych, sąd odpowiedział, że istotnie mógłby wyznaczyć na obrońców nawet żołnierzy, ale kieruje się dobrem oskarżonych.
Nawiasem mówiąc, spośród tych trzech obrońców cywilnych jeden z nich, Zenon Wiatr, jest znany jako żyjący b[ardzo] dobrze z kołami PPR, w ten sposób dwaj pozostali byli zmajoryzowani. Rola ich była tym trudniejsza, że nie występowali nigdy w sądach wojskowych, a co więcej, ze sprawą nie zdążyli się nawet zapoznać. Oto 8 lipca po południu zawiadomiono ich, że mają występować w sprawie zajść kieleckich dnia następnego o godzinie dziewiątej rano. W ten sposób nie dano im nawet 24 godzin do przygotowania obrony, co więcej, uniemożliwiono im porozumienie z oskarżonymi. Na widzenie się z tymi ostatnimi dano im dosłownie niecałą godzinę czasu i to bezpośrednio przed samym procesem, gdy na dyskusje, na przygotowanie wspólnej linii postępowania ławy obrończej, a nawet na dokładne zapoznanie się z aktem oskarżenia było już stanowczo za późno. Zresztą akt oskarżenia przeczytano podsądnym dopiero na godzinę przed zaczęciem rozprawy, wbrew kodeksowi postępowania karnego wojskowego, który daje oskarżonym 5 dni czasu na wręczenia lub odczytania aktu oskarżenia do rozprawy, wprawdzie podsądni podpisali oświadczenie, że zrzekają się tego przysługującego im okresu 5 dni, ale dziwne jest, że zgodzili się w ten sposób na utrudnienie zadania obrony, że nie porozumieli się w tej sprawie uprzednio z obrońcami, dziwniejsze, że zrobili to wszyscy, jeszcze dziwniejsze, że pozwolił na to sąd. Ten zupełnie niezrozumiały krok oskarżonych można wytłumaczyć jedynie tym, że tak im zrobić kazano i to prawdopodobnie w sposób, jaki jest praktykowany w polskich więzieniach. Jeden z oskarżonych miał świeże rany na głowie, inny wyraźnie powiedział na rozprawie, że go bito podczas śledztwa.
W procesie tym były jednak rzeczy jeszcze dziwniejsze. W ataku na Żydów brali udział i milicjanci, podczas zajść zabito paru Polaków (dwóch wylicza akt oskarżenia), którzy przecie nie padli z rąk polskich, a więc musieli być – sądząc nawet z aktu oskarżenia – zabici przez Żydów, wszyscy świadkowie stwierdzają, że pierwsi zaczęli strzelać do Polaków Żydzi, poza tym zajściom towarzyszyło zrozumiałe podniecenie. To wszystko powinno było być wzięte w rachubę przez sąd i wyjaśnione, bo rzucało światło na sprawę. Działanie w afekcie zawsze zmniejsza winę, zwłaszcza wtedy, gdy przestępca jest jednym z tłumu przestępczego, gdy jest przez tenże podniecany, niejako zachęcany. Sąd jednak z góry zastrzegł, że tych rzeczy poruszać obronie nie wolno. Obrońcy wiedzieli, co to znaczy, toteż ograniczyli się tylko do wysunięcia zarzutów natury czysto proceduralnej i do rzeczy drugorzędnych. Sąd nie zgodził się też na wysłuchanie świadków, których proponowali obrońcy.
Z tego wszystkiego widać, że sądowi chodziło tylko o demonstrację, o skazanie jak największe liczby ludzi, nie zaś o ustalenie istotnego przebiegu wypadków i w związku z tym prawdziwego stopnia winy oskarżonych.
Jeżeli urzędowy akt oskarżenia twierdzi, że w związku z osobą Błaszczyka tłum pod wpływem agitatorów rzucił się na niczego nieprzeczuwających, spokojnych mieszkańców domu przy ul. Planty 7, to jest zupełnie niezrozumiałe postępowanie sądu, bo przecież gdyby to było prawdą, to sąd nie zakazywałby prowadzenia tej sprawy, przeciwnie, położyłby na nią nacisk. Skoro jednak sąd nie dopuścił do rozprawy na temat początku zajść, to znaczy, że [mu] na tym zależało, że miał w tym jakiś interes. A z tego wynika jednak, że urzędowe wyjaśnienie początku zajść nie odpowiadało prawdzie. Obawiano się niewątpliwie usłyszenia od świadków takich faktów jak ten, że Żydzi nie chcieli wpuścić do swego mieszkania milicjantów, że pierwsi zaczęli strzelać, prowokując w ten sposób milicję i tłum, oraz faktu, że większość Żydów została zamordowana przez milicjantów, żołnierzy i robotników i że milicjanci państwowi wywlekali Żydów z mieszkania i oddawali ich na pastwę rozwścieczonego tłumu.
Uderzają w tym procesie poza tym dwie jeszcze niezwykle ciekawe okoliczności. Pierwsza to wygląd oskarżonych i ich zeznania. Prawie wszyscy mieli wygląd ludzi przestraszonych, jeden z nich powiedział, że go bito w więzieniu, innemu, który chciał odwołać swe zeznania uczynione w śledztwie, prokurator groził, że spotka go… – choć, zorientowawszy się, nie dokończył zdania. Sprowadzony na rozprawę ojciec Błaszczyka wyglądał jak człowiek niezupełnie normalny, był mocno nastraszony. W zeznaniach swych większość oskarżonych przyznawała się do wszystkiego, niektórzy mówili więcej nawet na swoją niekorzyść, niż powiedzieli podczas śledztwa, a wszyscy podawali to, czego od nich żądano. Słowem był to typowy proces, taki, jakie się często odbywają na Wschodzie, a które są tajemnicze dla ludzi Zachodu.
Prokurator Golczewski w swym oskarżeniu obszernie opowiadał o faszyzmie i reakcji, choć na omówienie tła i początku zajść sąd nie pozwolił, ubliżał obrońcom, choć byli przecie naznaczeni z urzędu, obrzucał błotem patriotyzm i honor Polaków, choć to miało miejsce w polskim sądzie. Napadał na Kościół katolicki, choć przedstawicieli tego Kościoła nie pytali wcale, co sądzą o wypadkach kieleckich. Bez żadnego dowodu, bez przytoczenia choćby jednego świadectwa przyjął za pewnik, że chodziło o pogrom zorganizowany przez podżegaczy spod znaku Andersa i że tłum pierwszy wpadł na spokojnych, niewinnych Żydów. Sąd nie zajął się sprawdzeniem prawdy tych powiedzeń, nie przeprowadził na ten temat śledztwa, nie dopuścił proponowanych przez obronę świadków, odrzucił wszystkie wnioski obrony. Nie pozwolił na omawianie genezy zajść i udziału w nich milicji, bezpieczeństwa i wojska. Rozprawie nie przewodniczył żaden z sędziów, lecz sam prokurator udzielał głosu obrońcom i oskarżonym. Zamiast stwierdzić tylko winę oskarżonych, skoro na inne tematy mówić nie pozwolono, sąd w wyroku swym przyjął bez dowodu łączność zajść kieleckich z zagranicą, uznał wypadki za dzieło agentów generała Andersa. Zabawił się też w propagandę, twierdzącą, że Polska Ludowa musi walczyć z pozostałościami faszyzmu.
Fakt, że sąd przyjął za pewnik te rzeczy, co do których nie było żadnych absolutnie dowodów, których nawet nie pozwolił poruszać, wskazuje na to, że sąd ten działał na rozkaz z góry, że cały proces był tylko parodią. Sądowi nie chodziło widać o zbadanie przyczyn zbrodni, lecz o wyzyskanie jej dla celów propagandowych, o użycie jej na korzyść polityki rządu.
W związku z tym pozostaje druga ważna okoliczność. Wypadki kieleckie niezależnie od ich tła, niezależnie od tego, że były sprowokowane, niezależnie od tego, że władze rządowe mogły, lecz nie chciały do nich nie dopuścić, były jednak zbrodnią zostawiającą plamę na społeczeństwie polskim. Wiadomo było, że czynniki wrogie Polsce będą się starały atakować ją z tego powodu. Każdy uczciwy rząd polski, tak jak każdy rząd na świecie, z obowiązku starałby się przedstawić wypadki kieleckie jak najsumienniej, podać wszystkie okoliczności łagodzące, bo takie były niewątpliwie, zabijający w Kielcach nie byli przecież zawodowymi zbrodniarzami. W tym wypadku zaniechano tego jednak, a nawet z góry zabroniono poruszać te okoliczności łagodzące, nie dopuszczono do omawiania prawdziwego początku zajść, starając się w ten sposób o ułatwienie roboty czynników zohydzających społeczeństwo polskie. Sąd kielecki, odbyty w dniach 9-11 lipca, wykazał niezbicie, że tymczasowemu rządowi polskiemu chodziło o przedstawienie wypadków kieleckich z 4 lipca w świetle możliwie jak najgorszym.
Oprócz powyższych danych potwierdzeniem tego jest fakt, że rozprawie sądowej starano się nadać możliwie jak najsilniejszy rozgłos, że ściągnięto na nią nie tylko tłum sprawozdawców polskich pism rządowych, ale i sprawozdawców cudzoziemskich. Rząd nie miał czasu na to, by go udzielić obrońcom na zapoznanie się z materiałem oskarżenia, otrzymali tylko parę godzin, ale miał czas na zawezwanie i sprowadzenie całego tłumu korespondentów pism zagranicznych. Liczono widać na to, że nie znając stosunków polskich, a specjalnie kieleckich, nie zorientują się w tym, że proces był z góry wyreżyserowany, że usunięto zeń wszystko, co mogło być niewygodne rządowi, a pokazano tylko to, o co rządowi chodziło. Zdaje się, że zamiar ten na ogół się udał.
Prasa rządowa o wypadkach kieleckich.
Rola Kościoła
Prasa rządowa, a niestety także informowana przez nieuczciwych lub naiwnych korespondentów część prasy zagranicznej, zaczęła wyprowadzać z wypadków kieleckich następujące wnioski: Agenci faszystowscy, agenci generała Andersa organizują w Polsce pogromy Żydów. Ci, którzy nie chcą potępić wypadków kieleckich w ten sam sposób, jak to robi prasa rządowa polska, są związani z faszyzmem i z generałem Andersem. Takimi są w Polsce członkowie PSL Mikołajczyka i dlatego należy stronnictwo to rozwiązać.
Ponieważ zabijający Żydów w Kielcach byli katolikami i ponieważ Kościół katolicki nie chce również potępić wypadków kieleckich w sposób wymagany przez rząd, Kościół zatem odpowiada za te wypadki, jest antysemicki i faszystowski, dlatego też uzasadnione jest podjęcie z nim walki i osłabienia jego wpływów.
W społeczeństwie polskim jest jeszcze wiele wpływów faszystowskich, czego dowodem jest okazany w Kielcach antysemityzm, a zatem całkowicie uzasadnione jest postępowanie tymczasowego rządu polskiego.
Wnioskom tym trzeba się przypatrzyć z bliska. Co do pierwszego z nich, to abstrahując w tej chwili od zagadnienia, co robią w Polsce agenci faszystowscy i agenci generała Andersa, bo to nie należy do omawianej przez nas sprawy, powiedzieć trzeba, że proces sądowy nie dostarczył ani jednego dowodu, by wypadki kieleckie były przygotowane przez andersowców. Jeden tylko świadek Henryk Witelis mówił, że 4 lipca w Piekoszowie pod Kielcami bił Żydów tłum ludzi, wśród których był mężczyzna w mundurze armii gen. Andersa. Sprawa ta jednak nie wiąże się z wypadkami kieleckimi, wyżej wykazaliśmy, że zajścia kieleckie nie mogły być dziełem andersowców i że większość Żydów wymordowali żołnierze, milicja rządowa i członkowie partii rządowych.
Co do stanowiska PSL, to potępiła ona niedwuznacznie mordy kieleckie, ale znając metody postępowania tymczasowego rządu polskiego i znając, zdaje się, prawdziwy przebieg wypadków kieleckich, chciała widać zgodzić się na sposób potępienia wymagany przez rząd, aby wbrew prawdzie nie zohydzać własnego społeczeństwa.
Najcięższe zarzuty z racji wypadków kieleckich spadły na Kościół i jego hierarchię, dlatego też sprawę tę należy omówić obszernie.
Chodzi tu o odpowiedź na pytania:
Czy Kościół w Polsce szerzył antysemityzm?
Czy księża kieleccy mogli, lecz nie chcieli powstrzymać mordu kieleckiego?
Czy Kościół odmówił potępienia zbrodni kieleckiej ?Pierwsze z tych pytań właściwie nie wymaga odpowiedzi. Nauka Kościoła, głosząca że każdy człowiek jest bliźnim i że zabijać ani krzywdzić nikogo nie wolno, jest zupełnie wyraźna. Kościół potępia skrajny nacjonalizm i walkę klas. Postępowanie księży nie było i nie jest odmienne. Najlepszym tego gwarantem jest sama prasa rządowa, która choć zajmuje się tym problemem niezwykle obszernie, nie potrafiła zacytować ani jednego orędzia biskupiego o charakterze antysemickim, nie potrafiła przytoczyć żadnego nazwiska księdza katolickiego, który by do napadania i bicia Żydów zachęcał.
Prasa rządowa zgodnym chórem atakuje kardynała Hlonda za jego wywiad udzielony sprawozdawcom pism zagranicznych na temat wypadków kieleckich, choć nigdy w całości go nie przedrukowała, lecz operowała zawsze powyrywanymi z kontekstu, a często poprzekręcanymi zdaniami. Prymas Polski dał w tym wywiadzie krótki, lecz prawdziwy obraz wypadków kieleckich. Stwierdził więc, że w Polsce istnieje niechęć do Żydów, gdyż zajmują oni wybitne stanowiska rządowe i starają się zaprowadzić ustrój komunistyczny.
Na tym tle stają się zrozumiałe wypadki kieleckie, które jednak kardynał uważa za opłakane, które też jego zdaniem Kościół jako zabójstwo potępia. Ale jeżeli należy ubolewać nad tym, że na froncie politycznym w Polsce giną Żydzi, to trzeba ubolewać również i nad tym, że giną, i to w znacznie większej ilości, Polacy. Oświadczenie to jest tak zgodne z prawdą, że prasa rządowa w Polsce nie ośmieliła się podać go w całości, zrozumiałe jest jednak, że musiało ono wywołać jej wściekłość, bo trudno inaczej nazwać ataki na czczonego przez 90% Polaków prymasa. Prasę rządową zabolały dwie prawdy: jedna o roli Żydów, druga o mordowaniu Polaków. A przecie obydwie są niewątpliwe. Mówiliśmy już wyżej o pierwszej. Co do drugiej, to podkreślić należy, że codziennie niemal giną z rąk członków partii rządzących, z rąk milicji i służby bezpieczeństwa działacze PSL, działacze opozycji. W jednym tylko powiecie miechowskim ludzie rządowi wymordowali 260 chłopów polskich w ciągu 7 tygodni. A jednak choć zabójcy są znani, nie aresztuje się ich, nie wytacza się im procesów.
Milczy na ten temat prasa polska, nic o tym nie wie prasa zagraniczna. Stąd nic dziwnego, że gdy prymasa Polski zapytano, co sądzi o jednej zbrodni, zbrodni kieleckiej, odpowiedział, że potępia wszystkie, zarówno tę, której rząd nadał rozgłos, jak i te, o których mówić nie pozwala. Żaden biskup katolicki, żaden uczciwy człowiek nie mógłby się w tej sprawie wyrazić inaczej. Odmiennie sądzą tylko ludzie nieorientujący się w sytuacji lub ci, którzy uważają, że zabójstwo może być niedozwolone, ale może też być godne polecenia.
Czy księża kieleccy mogli, lecz nie chcieli powstrzymać mordów kieleckich ?W sprawie tej należy stwierdzić, co następuje. Biskup kielecki ks. Czesław Kaczmarek był wówczas w Kielcach nieobecny, gdyż od 4 czerwca do 24 lipca przebywał na Dolnym Śląsku. Zastępował go p.o. wikariusza generalnego ks. Piotr Dudziec. O zbiegowisku tłumu i mordowaniu Żydów przy ul. Planty 7 nikt nikogo z księży nie zawiadamiał. Przypadkiem dowiedział się o tym proboszcz parafii katedralnej ks. Zelek około godziny jedenastej i natychmiast udał się na miejsce wypadków. Zatrzymali go jednak żołnierze, mówiąc, że wszystko się już skończyło i że cywile muszą ulicę opuścić. Istotnie, przed domem Planty 7, jak to stwierdzają świadkowie, osób cywilnych wówczas nie było.
Około godz. 2 minut 20 po południu na wiadomość, że zabijanie Żydów zaczęło się na nowo, 5 księży udało się w dwóch grupach na ulicę Planty 7. Przybyli około godz. 3, ale i tym razem tłumu na ulicy nie było. Dom był otoczony kordonem wojska, a żołnierze poinformowali księży, że są niepotrzebni, bo wszystko się już skończyło. Rzeczywiście, jak to stwierdzają wszyscy świadkowie, zajścia przy ulicy Planty zakończyły się około godz. ósmej. Niewątpliwie gdyby księża zjawili się na ulicy Planty o godzinie 10 minut 15, może by ich rola mogła być aktywniejsza, ale milicja i Urząd Bezpieczeństwa nie uważały widać za wskazane wezwać ich na miejsce, tak jak i nie sądziły, by należało wezwać prokuratora. Oczywiście obecnie łatwiej jest za to na księży napadać.
Czy Kościół odmówił potępienia zbrodni kieleckiej ?Mówiliśmy wyżej o potępieniu jej przez przedstawiciela Kościoła w Polsce, kardynała Hlonda. Nie inaczej mogli postąpić inni biskupi polscy. W samych Kielcach zaraz 5 lipca wojewoda kielecki zwołał przedstawicieli miasta i duchowieństwa w sprawie wydania odezwy nawołującej kielczan do spokoju. Projektu takiej odezwy zebranie jednak nie przyjęło. Uchwalono, by odezwę taką przygotowała Kuria Biskupia. Ta istotnie przygotowała ją w dniu 6 lipca, ale władze rządowe jej nie opublikowały. Toteż Kuria przygotowała inną odezwę i kazała ją odczytać z ambon kościołów kieleckich w niedzielę dnia 7 lipca. Przyczyniła się ona wybitnie do uspokojenia umysłów w Kielcach. W dniu 11 lipca Kuria wydała do całej diecezji drugą odezwę. Wymowa jej jest niedwuznaczna, zupełnie wyraźna. Zbrodnia i zbrodniarze zostali potępieni z całą stanowczością. A jednak dziwna rzecz, odezwy tej prasa rządowa nie tylko nie przedrukowała, lecz ją w ogóle przemilczała, nie przestając mimo to atakować Kościoła w Polsce za jego milczenie w sprawie ekscesów kieleckich. Prasa ta domaga się zarazem zbiorowego wystąpienia Episkopu polskiego przeciwko antysemityzmowi. Jest to żądanie paradoksalne, a nawet ubliżające Kościołowi. Poza tym jest ono niewykonalne nie tylko z przyczyn o charakterze zasadniczym.
Ogromna większość Żydów w Polsce, jak już mówiliśmy wyżej, szerzy gorliwie komunizm, pracuje w osławionych urzędach bezpieczeństwa, dokonuje aresztowań, pastwi się nad aresztowanymi i zabija ich, a za to spotyka się z niechęcią społeczeństwa, które komunizmu nie chce, a metod Gestapo ma już dosyć.
I oto Kościół, stosownie do życzenia prasy rządowej, ma uroczyście ogłosić, że ta niechęć społeczeństwa jest nieuzasadniona, że postępowanie Żydów jest całkiem niewinne, że winni są tylko Polacy, którzy się na nich oburzają.
To jest właśnie prawdziwy sens żądań prasy rządowej. Przemilcza się to, że Kościół codziennie i stale głosi wykluczającą antysemityzm miłość bliźniego, że jak najszczerzej i najchętniej wyciąga rękę do Żydów dobrej woli, że zakazuje niezwykle surowo napadania na Żydów (zabójstwa kieleckie nazwano przecie w odezwie Kurii Kieleckiej z 11 lipca “zbrodnią wołającą o pomstę do Boga”, godną całkowitego i bezwzględnego potępienia), ale żąda się, by kościół publicznie, urzędowo orzekł, że Polacy i katolicy nie mają do nich słusznej urazy.
Wygląda to na żądanie od Kościoła, by zaaprobował system terroru, jaki jest obecnie w Polsce stosowany.
Jeżeli prasa rządowa stale wytyka Kościołowi miłość bliźniego, którą się jakoby w stosunku do Żydów nie odznacza, jeżeli ustawicznie mówi o jego obowiązkach, to może wreszcie sprowokować Episkopat Polski, że wykona on to żądanie i spełni swój obowiązek, a mianowicie powie katolikom polskim całą prawdę, nie tylko o zabijaniu Żydów, ale i mordowaniu tych tysięcy Polaków, po śmierci których nie urządza się śledztwa i wspaniałych procesów sądowych, o których nie mówi się przez wszystkie radia i o których nie piszą dzienniki całego świata.
Następstwa procesu sądowego w sprawie wypadków kieleckichZajścia kieleckie tymczasowy rząd polski rozgłosił możliwie jak najbardziej, postarał się o to, by dowiedziała się o nich jak najobszerniej zagranica, urządził proces-monstre w stosunku do zabójców. Genezy wypadków nie pozwolił poruszać przed sądem, ale choć cała prasa rządowa stale i obszernie mówi o niej już przez dwa miesiące, prawdy niezupełnie dało się zataić.
Nic w prasie, bo o tym pisać nie wolno, ale prywatnie w społeczeństwie zaczęto stawiać pytania, na które proces nie dał odpowiedzi, których w sposób niezrozumiały nie poruszył i nie wyjaśnił. A więc pytano na przykład o to, w jaki sposób zginęli podczas zajść dwaj Polacy, skoro Polacy byli stroną napadającą, a Żydzi bezbronnymi? Jak wytłumaczyć śmierć oficera, który przecież był uzbrojony i któremu towarzyszyli żołnierze? Jak wyjaśnić zjawisko, że mordowanie Żydów mogło się odbywać w biały dzień i to przez 8 godzin.
Pytania te, a może i odpowiedzi, jakie na nie dawano, dochodziły prawdopodobnie do wiadomości władz rządowych, te ostatnie musiały coś robić, aby zapobiec wytworzeniu się przekonania, że proces z 8-11 lipca nie odtworzył całej prawdy, że przeciwnie, tylko ją zaciemnił. I oto 15 lipca, tj. w 11 dni po wypadkach kieleckich, PAP podała suchą notatkę, że w związku z wypadkami w Kielcach zostali aresztowani szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa w Kielcach Sobczyński, wojewódzki komendant milicji i jego zastępca oraz komendant komisariatu. Jako powód aresztowania podano nie dość energiczną działalność władz podczas wypadków. Krok ten miał dać odpowiedź na pytania, które sobie wszyscy w związku z wypadkami kieleckimi zadawali.
Nie można jednak wytłumaczyć wszystkiego brakiem energii tych paru oficerów rządowych, szereg pytań nadal czeka na odpowiedź. Zresztą nawet fakt ów aresztowania powiększa tylko wątpliwości, bo przecie gdy wypadki kieleckie czekały na proces tylko 4 dni, to od aresztowania tych oficerów upłynęło już półtora miesiąca. Aż do tej pory nie wytoczono im procesu, choć minister bezpieczeństwa, komunista Radkiewicz, w rozmowie z korespondentem “New York Timesa” przyznał winę Urzędu Bezpieczeństwa w wypadkach kieleckich i choć mogliby oni wiele powiedzieć o genezie i początku zajść, nie wiadomo nawet, czy osadzono ich w więzieniu. Informacja o tym byłaby tym bardziej wskazana, że są pogłoski, iż aresztowano ich tylko dla pozoru, że w rzeczywistości Sobczyński otrzymał już pod zmienionym nazwiskiem awans na inne stanowisko. W rezultacie coraz więcej osób nie wierzy dziś w urzędową wersję o zajściach kieleckich, nawet część prasy zagranicznej zaczyna na nią patrzeć krytycznie. Istotnie, dokładna analiza całej tej sprawy oraz zeznania świadków naocznych, którzy nie są kupieni lub sterroryzowani, jak to miało miejsce w procesie kieleckim, obalają tę wersję zupełnie.
Wnioski i zakończenieAnaliza wypadków i zeznania świadków doprowadzają nas do następujących wniosków w sprawie zajść kieleckich 4 lipca 1946 r. Wskutek komunistycznej działalności Żydów wytworzyła się w stosunku do nich nienawiść szerokich mas w Polsce. Rzeczywiste wypadki ginięcia dzieci w Kielcach przypisywane Żydom nie wywołały jej, lecz powiększyły ją w wysokim stopniu. Z tego postanowiły skorzystać pewne komunistyczne czynniki żydowskie w porozumieniu z opanowanym przez siebie Urzędem Bezpieczeństwa, aby wywołać pogrom, który by dało się potem rozgłosić jako dowód potrzeby emigracji Żydów do własnego kraju, jako dowód opanowania społeczeństwa polskiego przez antysemityzm i faszyzm i wreszcie jako dowód reakcyjności Kościoła, którego zabijający byli członkami. W tym celu władze bezpieczeństwa nie zapobiegły powstającemu zbiegowisku, nie zawiadomiły o zajściu prokuratora, nie dały rozkazów milicji i wojsku do energicznego wystąpienia. Władze bezpieczeństwa nie przewidziały jednak, jak się zdaje, rozmiarów zajścia. Żydzi z ulicy Planty 7, nie chcący na skutek instrukcji czy też z innych powodów otworzyć drzwi milicji, sprawili tym, że zaczęła je wyważać siłą. Odpowiedzieli na to strzałami, które spowodowały atak na nich milicji i motłochu, przy czym milicjanci i żołnierze chwytali Żydów, mordowali ich lub wydawali tłumowi na ulicy, a ten pastwił się nad nimi na oczach oddziałów milicjantów i wojska. Przedstawiciele Urzędu Bezpieczeństwa ograniczyli się tylko do obserwowania osób, zresztą w drugiej fazie zajść nie byli już w stanie ich opanować, gdyż większość milicji i wojska sympatyzowała z tłumem.
Do mordujących na ulicy Planty 7 należy zaliczyć milicjantów i żołnierzy, robotników oraz zebrany przypadkowo motłoch. Aresztowań dokonano tylko wśród tego ostatniego, gdyż posadzenie na ławie oskarżonych także milicjantów i robotników, będących członkami PPR, uniemożliwiłoby ukucie zarzutu, że mordowali tylko katolicy, uniemożliwiłoby atakowanie Kościoła katolickiego oraz andersowców i PSL. Ponieważ odsłonięcie całej prawdy o wypadkach skompromitowałoby rząd wobec społeczeństwa polskiego i zagranicy, a nawet wobec Żydów, których krwi chciano użyć dla celów politycznych, przeto na procesie nie pozwolono omawiać początków zajścia, gdyż świadkowie procesu mogliby się z tego domyślić istoty rzeczy.
Tak się przedstawiają w świetle bezstronnego badania wypadki kieleckie z dnia 4 lipca 1946 r. Wnioski nasze pozwalają na danie łatwej odpowiedzi na pytania, któreśmy w toku niniejszych rozważań wysuwali. Na zakończenie jeszcze jedna uwaga. Ci, którzy zabijali w Kielcach, godni są niewątpliwie najsurowszego potępienia niezależnie od tego, że byli sprowokowani, że działali w afekcie. Wszelki antysemityzm jest uczuciem poniżającym człowieka i nieetycznym. Mordowanie ludzi, choćby innej rasy czy przekonań, czy klasy społecznej, jest zawsze zbrodnią. Ale jeżeli w dniu 8 lipca zasiadło na ławie oskarżonych tylko 8 zabijających, to nie można tego nazwać aktem sprawiedliwości, bo powinni na niej zasiąść także i ci, którzy do wypadków kieleckich doprowadzili, którzy je sprowokowali, którym na nich zależało.
Nie umieścił ich wśród oskarżonych sąd, ale umieszcza ich moralnie opinia polska. Umieszcza ona na ławie oskarżonych i tych wszystkich, którzy sieją nienawiść, którzy ze zbrodni kieleckiej robią towar na sprzedanie, starając się pogłębić różnice w społeczeństwie polskim i zohydzić Polskę zagranicy.Źródło: Akta śledztwa, t. 3, k. 321-538, kopia, mps.
* * *
z pełnym poszanowaniem i respektem dla autorów, wydawców i praw autorskich, w dzisiejszych czasach powszechnego przemilczania i fałszowania historii i faktów historycznych, uważamy za szczególnie ważną powinność i obowiązek rozpowszechniania informacji, celem edukacji i uświadamiania, oraz bezpardonowej walki z owymi przemilczeniami i fałszami.
wersje internetową przygotowała, opracowała i fotografiami opatrzyła Polonica.net
Polski Związek Patriotyczny
Katolicko-Narodowy Ruch Oporu kontrjudaizacji i kontrdepolonizacji
O.R.K.A.N.
Lech Bajan said
History – WW II – The Free Polish Forces – 48:05 MIN long video must watch
pewien_taki said
Ok. I’m not going to make it long. Some of you are very elaborate on the topic. Most Jewish people stopped posting after couple of initial times. Bottom line without going to historical detail blaming fingers at each other: 3.5 million Polish Jews perished in what is known as the worst mass murder in the history of man kind. in this case, it doesn’t matter who murdered who. We all know Nazi were tha main force. Bottom line, after 95% of Jews are whipped out ( with 10% Poles), jewish estates end up in Polish hands. Communists massively began leasing these properties to polish people, or building things on its lots. Untill today’s day, many current ocuupants cannot obtain ownership of apartment, lot , piece of land…because of “wieczysta dzierawa” issue. What are we going to do? Jewish People don’t think Poles should be sole benefactors, simply because citizenship of prewar Polish Jews was not a deliberate act, they were given thsese citizenships whether they liked it or not. During war they died as a Jews, and not Polish citizens. And last question, were they given opportunity to sand the sign from beyond the grave and let us know what to do with these properties…can we really assume the Poles would be declared benefactors? Let’s think here deep.
Lech Bajan said
It is time we all stood up to the liars in our media and in our congress, senate and in the White House and say, No more, no more—Israel must stop this barbarism, this Hitlerian behavior or must be condemned and cut off from any aid from the United States and its allies in the world. If we do any less, then we are complicituous in this new holocaust, and no parades, moral duty to stand up and demand this stop.
Rising – The Forgotten Soldiers of WWII 1944 Gaza Palestine today 2009
Thomas Szymkowicz said
Kryzys lichwiarskiego kapitalizmu na świecie
W celu wytłumaczenia źródeł obecnego kryzysu należy przypomnieć, że bank centralny USA, Federal Reserve System, jest instytucją prywatną ukierunkowaną na zyski właścicieli i nie podlega kontroli rządu w Waszyngtonie. Jednocześnie wszystkie banki w USA obowiązuje wymóg prawny utrzymywania tylko „ułamkowych rezerw” w stosunku do sum udzielanych w pożyczkach („fractional reserve banking”).
Ten stan rzeczy stwarza zagrożenie w momencie, gdy duża liczba właścicieli rachunków oszczędnościowych oraz rachunków czekowych żąda wypłaty przekraczającej „ułamkową” lub „częściową” rezerwę, znajdującą się w danym momencie w banku. Jeżeli zdarzy się to w tym samym czasie kilku bankom, wytwarza się panika i następuje kryzys, który pogłębia fakt, że polityka monetarna USA i innych państw Zachodu nie znajduje się w rękach państwa. Jest sprawowana przez banki centralne, które mają prawo np. w USA drukować banknoty amerykańskie, ale należą do prywatnych właścicieli, działających na zasadzie zysku, a nie dla dobra państwa i jego obywateli.
Na obywatelach natomiast ciąży obowiązek płacenia podatków, między innymi na spłacanie długów państwowych, zaciąganych na zbrojenia lub w celu ratowania gospodarki w czasie kryzysu. Obecne wydatki rządu prezydenta Obamy na ratowanie zapaści gospodarczej USA są bez porównania mniejsze niż długi zaciągnięte przez prezydenta Busha na wojnę w Iraku. Przypomnijmy, że wojna ta została wywołana „dla dobra” Izraela, jak twierdzi profesor Zelikov, oraz w nadziei na zysk z rabunku paliwa, zdaniem Wolfowitza i Greenspana, byłego prezesa banku centralnego w USA. Za sprawą rządów Busha długi państwowe USA są obecnie wywindowane na najwyższy poziom w historii tego państwa.
Ludzi wprowadza się w błąd za pomocą kontrolowanych mediów, które szerzą fałszywą propagandę, że „wolny rynek” automatycznie zachowuje równowagę i nie podlega panice ani też nie przeżywa „śmierci kredytu,” jak to przedstawiała polska karykatura z XVI wieku. Początkiem obecnego kryzysu były oszustwa w sprzedaży kontraktów na wygórowane pożyczki hipoteczne, przedstawiane jako równie pewne jak bony skarbowe USA.
W rzeczywistości od trzydziestu lat klasa pracująca w USA biednieje i poziom płac stoi w martwym punkcie, podczas gdy poszczególni miliarderzy dorabiają się fortun, przenosząc miejsca pracy w produkcji do Chin i innych krajów taniej robocizny, takich jak Wietnam, gdzie płace wynoszą mały ułamek kosztów robocizny w USA. Naturalnie Amerykanie nie mogą oszczędzać, chcąc utrzymać swoją dotychczasową stopę życiową.
Rezultatem jest nagminne posługiwanie się lichwiarskimi kartami kredytowymi, a z drugiej strony gromadzenie połowy wszystkich pieniędzy na świecie w Azji Wschodniej, która dostarcza Amerykanom towarów na kredyt po stosunkowo niskich cenach, podczas gdy rząd w Waszyngtonie płaci bonami skarbowymi z deficytu w handlu zagranicznym. Przy czym premie pośredników za udzielanie nadmiernie wysokich pożyczek hipotecznych nie są uzależnione od tego, czy pożyczki te są spłacane, czy nie.
Prezydent Eisenhower powiedział przy końcu swojej kadencji, że jego następca J. F. Kennedy niebawem dowie się, iż prezydent USA nie ma kontroli ani nad arsenałem nuklearnym tego państwa, ani nad amerykańskim bankiem centralnym, który kontroluje ilość pieniądza w Stanach Zjednoczonych, kierując się własną korzyścią, według zasady, że ilość pieniądza wzrasta w rezultacie wzrostu cen i dochodów. Wynika to z tego, co napisałem na początku artykułu, że banki w USA podlegają wymogom prawnym utrzymywania tylko „ułamkowych rezerw” w stosunku do udzielanych pożyczek. Niektórzy politycy w historii USA narażali wręcz życie, starając się o wprowadzenie prawa wymagającego 100 procent rezerw w wysokości depozytów bankowych. Spotkałem się ze spekulacjami, że z tego właśnie powodu został zabity prezydent Abraham Lincoln (1809-1865).
Zdaniem specjalisty od polityki monetarnej w USA, profesora Miltona Friedmana, typ instytucji banków centralnych, takich jakie istnieją obecnie w Wlk. Brytanii i w Stanach Zjednoczonych, stwarza sytuację, w której rząd nie jest w stanie kontrolować ani ilości własnego pieniądza, ani tak zwanego „money supply”, czyli kwoty dolarów puszczanych w obieg. Jest to wynikiem prawa utrzymywania przez banki jedynie „ułamkowych rezerw” w stosunku do sum udzielanych w pożyczkach. Ten stan rzecz przyczynił się do obecnego kryzysu lichwiarskiego kapitalizmu na świecie
Thomas Szymkowicz said
Lekcja prezesa Cato Institute dla prezydenta Polski
Chodzi o ważną lekcję udzieloną przez Teda Galena Carpentera, prezesa prestiżowego Cato Institute w Waszyngtonie, szefa wydziału obrony i polityki zagranicznej oraz autora ośmiu książek dotyczących stosunków międzynarodowych, prezydentowi Polski, Lechowi Kaczyńskiemu. Prezydent Kaczyński wystąpił przed kamerami telewizji TVN24, wyrażając swoje głębokie rozczarowanie z powodu upadku projektu budowy wyrzutni rakiet amerykańskich typu „Tarcza” w Polsce. Stanowisko profesora Carpentera w tej sprawie można znaleźć artykule pod tytułem The Limits of Deterrence (Granice odstraszania) z 3 września 2008 roku.
Tłem obecnej sytuacji międzynarodowej jest gwarantowane obopólne zniszczenie nuklearne Rosji i USA na wypadek konfliktu między tymi państwami. Biorąc to pod uwagę, profesor Carpenter pisze, że gwarancje bezpieczeństwa, obiecywane przez USA 50 państwom, są dokładnie tyle warte, co czeki bez pokrycia. Przypomina to gwarancje dane Polsce w 1939 roku przez Brytyjczyków i Francuzów, które nie spowodowały włączenia się tych państw w akcje przeciwko agresorowi niemieckiemu, który napadł na sojuszniczą Polskę.
Fakt, że USA mają bez porównania większą gospodarkę niż Rosja, traci znaczenie wobec równowagi siły niszczącej ich arsenałów. Poza tym ważną sprawą jest nierówny ciężar gatunkowy sprawy „Tarczy” dla USA i Rosji. Dla Stanów Zjednoczonych posiadanie rakiet w Polsce, o kilka minut lotu pocisku od Moskwy, jest atrakcyjnym manewrem strategicznym, z użyciem polskiego pionka, który można poświęcić w razie grożących mu rosyjskich bomb nuklearnych.
Natomiast dla Rosji szachowanie przez USA rakietami ustawionymi blisko rosyjskich ośrodków dowodzenia i kontroli jest czymś bez porównania bardziej nie do zaakceptowania, niż było dla USA stawianie sowieckich wyrzutni rakiet na Kubie w 1962 roku, gdzie odległość ich od Waszyngtonu była dwa razy większa, niż planowanych wyrzutni „Tarczy” w Polsce od Moskwy.
Obecną sytuację opisał Ryan Lucas z Associated Press, 8 marca 2009 roku, w artykule pod tytułem Polish President: Missile defense should go ahead; Polish President: US decision against missile defense would be unfriendly gesture. (Prezydent Polski twierdzi: należy budować w Polsce wyrzutnie rakiet Tarczy; Polski prezydent twierdzi, że decyzja USA przeciwko budowie wyrzutni rakiet Tarczy byłaby nieprzyjaznym gestem). Tego rodzaju wypowiedzi prezydenta Polski kompromitują go w oczach wszystkich ludzi, rozumiejących obecną grę strategiczną między USA i Rosją.
Prezydent Obama napisał ostatnio do prezydenta Rosji, Dymitra Miedwiediewa, że w zamian za rosyjską pomoc w ograniczaniu programu nuklearnego Iranu, gotów jest zrezygnować z budowy wyrzutni rakiet „Tarcza” w Polsce. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że gdyby Rosjanie zbombardowali Polskę bombami nuklearnymi z powodu potencjalnego zagrożenia Moskwy nuklearnymi pociskami „Tarczy”, Waszyngton w żadnym razie nie użyłby bomb nuklearnych przeciwko Rosji, ponieważ chodzi mu głównie o uniknięcie rosyjskiego ataku nuklearnego na teren USA. Natomiast prezydent Polski całkowicie niepotrzebnie naraża swój kraj, przy okazji zamrażając kontrakty na dostawy polskiej żywności do Rosji, z korzyścią dla innych członków NATO i UE.
Równowaga terroru nuklearnego arsenałów USA i Rosji idzie w parze z tym, jakie znaczenie ma dana sprawa dla każdej z superpotęg nuklearnych. Zachodnia Europa w czasie „zimnej wojny” miała bez porównania większe strategiczne znaczenie dla USA niż dla Sowietów i dlatego wówczas USA były gotowe obrócić Polskę w strefę zatrutą radioaktywnie za pomocą bombardowania nuklearnego, w celu zablokowania dostępu z ZSRR do Europy Zachodniej. W latach 70. XX wieku bronił Polski pułkownik Ryszard Kukliński, uniemożliwiając Sowietom przygotowanie niespodziewanego ataku na Zachód, przez przekazanie CIA kilkudziesięciu tysięcy dokumentów sztabu Paktu Warszawskiego.
Pamiętamy, jak zaciekły syjonista Winston Churchill zdradził Polskę w Teheranie w 1943 roku, a w roku 1944 powiedział Stalinowi, że losy Polski i Polaków mało go obchodzą. Chodziło mu tylko o zachowanie pozorów, o to, by wybory w Polsce znajdującej się pod sowiecką okupacją nie były skandalicznym fałszerstwem, potępionym przez opinię światową i eksponującym zdradę polskiego sojusznika przez jej brytyjskiego sprzymierzeńca.
Obecnie zarówno państwa bałtyckie, jak i Polska, niby zabezpieczone gwarancjami NATO, faktycznie łudzą się, zdaniem profesora Carpentera, ponieważ gwarancje te są blefem, a nie odbiciem faktycznego znaczenia owych państw dla USA. Są prawdziwymi „czekami bez pokrycia”, kompromitującymi polityków, którzy albo naiwnie wierzą w te gwarancje, albo perfidnie wysługują się obcym interesom kosztem własnej ojczyzny.
Niestety, prezydent Kaczyński jest „recydywistą”, ponieważ wcześniej, jako ówczesny minister sprawiedliwości i prokurator generalny, podpisał rozkaz przerwania ekshumacji w Jedwabnem, kiedy chodziło o ustalenie, ile osób zostało tam zamordowanych i w jaki sposób ludzie ci stracili życie. Oszuści z żydowskiego ruchu roszczeniowego, posługując się oszukańczą książką J. T. Grossa Sąsiedzi, sugerowali, że zwłoki tych Żydów, którzy nieśli rozbity pomnik Lenina, zostały pochowane na kirkucie, czyli żydowskim cmentarzu, a nie w stodole, gdzie się faktycznie znalazły po zastrzeleniu tych ludzi przez Niemców. Działo się to podczas niemieckiej okupacji, kiedy broń palna była dla Polaków absolutnie niedostępna, co zresztą potwierdza nawet Gross.
Perfidia Grossa polegała na kłamstwie, mającym na celu niedopuszczenie polskich badaczy medycyny sądowej do ustalenia, że ludzie, którzy nieśli rozbity pomnik Lenina, zostali zastrzeleni przez Niemców w stodole, po wykopaniu przez nich dołu w klepisku. Niemcy użyli około 400 litrów benzyny, żeby stodoła stanęła w ogniu. Ówczesny rabin Warszawy i Łodzi (obecny naczelny rabin Polski) Michael Schudrich skutecznie interweniował u Kaczyńskiego, żeby nie dopuścić do całkowitej kompromitacji oszustów z żydowskiego ruchu roszczeniowego, którzy fałszywie oskarżają Polaków, a jednocześnie bogacą się nieustannie, przejmując sumy odszkodowań np. ze strony banków szwajcarskich dla ofiar holokaustu.
Oszuści z żydowskiego ruchu roszczeniowego przywłaszczają sobie odszkodowania należne żydowskim ofiarom zbrodni niemieckich i wielokrotnie mnożą liczbę żyjących ofiar, jak dowodzi tego profesor Norman Finkelstein, autor książki Holocaust Industry. Autor ten miał przykre doświadczenia w czasie dwudziestu lat pokonywania trudności w uzyskaniu odszkodowania dla swojej matki, byłej więźniarki Auschwitz.
Lekcja profesora Carpentera udzielona prezydentowi Kaczyńskiemu nie powinna nikogo dziwić. Wiadomo z historii, począwszy od starożytności, że słabsze narody nie mogą polegać na obietnicach silniejszych. Przykładem są też doświadczenia Polaków w czasach napoleońskich, kiedy przelewali krew, walcząc pod wodzą Napoleona, który cynicznie kłamał i fałszywie obiecywał, że odbuduje Polskę niepodległą. Podobnie postępują dziś USA, udzielając fałszywych gwarancji bezpieczeństwa Polsce, jak dowodzi profesor Carpenter w swoim artykule The Limits of Deterrance.
Alex Bajan said
Compensation for Damages Suffered Under Nazi and Soviet Occupations
Iwo Cyprian Pogonowski
Comments on Jan Tomasz Gross’s
Ghastly Decade 1939-1948
Copyright @ 1998 by Iwo Cyprian Pogonowski
All rights reserved.
The matters related to compensation for Poles and Jews for damages suffered under Nazi and Soviet occupation.
Reuters Agency reported from Buenos Aires, Argentina on Fri, 19 Apr 1996 (14:50:17 PDT) on The World Jewish Congress.
Israel Singer, General Secretary of the World Jewish Congress stated that “More than three million Jews died in Poland and the Polish people are not going to be the heirs of the Polish Jews. We are never going to allow this. (…) They’re gonna hear from us until Poland freezes over again. If Poland does not satisfy Jewish claims it will be “publicly attacked and humiliated” in the international forum.
Today some Jews are estimating the value of Jewish assets lost in Poland and vicinity in the billions of dollars. Descendants of the Holocaust victims obviously could not hope to extract billions of dollars from descendants of the Polish gentile victims of war. Aware of these difficulties, some Jews have promoted a myth about Polish complicity in the Holocaust. Obviously it would be easier to extract money from descendants of the guilty rather than descendants of innocent co-victims whose property was also destroyed or eventually, in many cases, taken from them by the Soviet puppet government.
Jan Tomasz Gross wrote three essays in the spirit of this kind of myth. They were published in Krakw in 1998 by Universitas under the title of “Upiorna Dekada, 1939-1948. (Ghastly Decade 1939-1948).” On 118 small-size pages the author accuses the Polish nation of complicity in the Holocaust and in eviction of the Jews. This propaganda effort is surprising, coming from a writer of serious works.
A symbolic buzzard eating dead flesh is shown on the cover the Ghastly Decade 1939-1948. It resembles communist propaganda posters, especially the famous “spit-soiled dwarf of reaction of 1945.” The decade “1939-1948” does not represent any distinct period in Polish history. It does, however, include the Holocaust perpetrated by Nazi Germany and the exodus of Jews from Eastern and Central Europe. It was forced by pogroms staged by the Soviets in all satellite states. The exodus was made possible by opening the Iron Curtain for hundreds of thousands of Jews. The notion that these people were not fit to live under communism is patently wrong. Millions of those “unfit to live under communism” perished in the “Gulag Archipelago.” Only Jews had the privilege to emigrate en masse from the Soviet Bloc because Stalin had other plans for them. The Polish nation had no complicity in these events.
Stalin exploited the Zionist movement in order to abolish the British Mandate in Palestine. In the process he created a window of opportunity, to use the words of Paul Johnson, for establishing the State of Israel. Stalin’s purpose was to embitter the conflict between Arabs and Jews and to blockade the supplies of Arab oil to the West. He also helped to inflame the hatred of the Muslim world against the United States. Stalin’s strategy worked and deadly terrorism of Islamic fundamentalists is growing long after the Soviet dictator is gone.
Gross falsifies quotations in order to make his points. On page 56 he changes the meaning of a quote in the diary of dr. Zygmunt Klukowski (Dziennik z lat okupacji Zamojszczyzny – A diary of the years of occupation of Zamojszczyzna). Gross insinuates that in October 1942 Poles murdered some 2300 Jews while the Germans deported for execution 934 other victims. The deception is achieved by omission of quotation marks (“nasi”); this changed the meaning of a crucial statement of the original diary, in which reference was made to locally stationed German gendarmes.
Self defense and national identity under the occupation.
The ethnic Poles considered German and Soviet invaders as equally dangerous whereas many Jews were trying to find security on the Soviet side. The ethnic Poles were naturally preoccupied with saving their nation, which was exposed to massive executions starting two years before the Holocaust. From the beginning of the war, the Germans were committing mass murders on the Polish civilian population, especially throughout western Poland, newly annexed by Germany. They brought with them lists of victims prepared long before the invasion of Poland. The Soviet NKVD prepared a list of 21,857 people of the Polish leadership community all of whom were executed during the Spring of 1940. Mass execution of the Jews in German gas chambers began two years later.
The Polish resistance movement was the largest in occupied Europe. In order to break the Polish resistance Nazi-German terror apparatus (1939-1945) and the communist security forces (1939-1956) tortured more gentile Poles than any other European ethnic group.
Gross does not recognize the fact that helping Jews was a part of the resistance against the Nazis. Illogically he cites the fact that more Poles were engaged in the armed resistance than in saving of the Jews as a proof of Polish anti-Semitism.
In order the understand the desperate struggle of the Poles in the face of the greatest catastrophe in the Polish history and the general disinterest of the Polish Jews in the fate of the Polish state one can quote statements by the Nobel Prize laureate Isaac Bashevis Singer (1904-1991) in New York’s Forverts of Sept. 17, 1944. Writing under the pen-name Iccok Warszawski under the title “Jews and Poles Lived Together For 800 Years But Were Not Integrated” he stated:
“Rarely did a Jew think it necessary to learn Polish, rarely was a Jew interested in Polish history or politics. (…) Even in the last few years it was still a rare occurrence that a Jew would speak Polish well. Out of three million Jews living in Poland, two and half million were not able to write a simple letter in Polish and they spoke [Polish] very poorly. There were hundreds of thousands of Jews in Poland to whom Polish was as unfamiliar as Turkish.” In the same paper he wrote on March 20. 1964: “My mouth could not get accustomed to the soft consonants of [Polish] language. My forefathers have lived for centuries in Poland but in reality I was a foreigner, with separate language, ideas and religion. I sensed the oddness of this situation and often considered moving to Palestine.” (The above quotations are from Chone Shmeruk’s Isaac Bashevis Singer and Bruno Schultz published in the Polish Review Vol. XXXVI, 1991, pp.: 161-167.) Bashevis Singer suggests that Jews in Poland were a self-segregated ethnic or national group which could not pass as ethnic Poles.
Death penalty for helping Jews was unique to Poland.
The essence of the policies of the Nazi government at all times was the implementation of the doctrine of the Lebensraum, or German “living space.” The aim of the Berlin government was to seize Slavic lands and replace the Slavic population with what they considered “racial Germans.” Thus, Poland was to be colonized by Germans and the Polish nation eradicated. For this reason the Nazi-Germans used every opportunity to kill Poles. One of the examples of this policy was the death penalty and immediate execution of entire Polish families and neighborhoods for helping Jews. At the same time, for example, in Denmark, which the Germans did not intend to colonize, no one was executed for helping any of the few Jews who lived there.
Gross disregards these facts and on the page 41 he gives the following illogical title to a chapter:
On the fact that the prevailing Polish anti-Semitism also was the reason why the Poles who helped Jews were brutally and totally murdered by the Germans.
Then on page 60 Gross writes “how was it that the people who sheltered Jews during the war, did not like to admit it after the war. (…) It was believed that anyone helping Jews got rich” and therefore could be robbed or repressed for “breaking the local code of behavior.” Gross does not mention the fact that it often was difficult to admit to one’s neighbor that by sheltering a Jew one was risking one’s neighbor’s life without his knowledge – it was easier not to tell one’s neighbor about the “time bomb” next door and therefore not to celebrate the fact that it did not explode.
One could consider how much more Polish gentiles could have done to avert the tragic fate of the Jews in a situation where Polish gentiles could not prevent the killing of millions of Polish Christians and when the Polish Nation itself faced genocide. It is difficult to find a Polish gentile family which did not experience the loss of close relatives under the German and Soviet occupations. In central Poland, which the Germans turned into killing fields called by them a General Protectorate, there were eleven million Polish gentiles and two million Polish Jews. They were separated by the cultural barrier described by Bashevis Singer. Thus, for each Polish family there was one Jew that desperately needed help. The presence of the prewar German minority and of “racial Germans,” recruited locally by the Nazis, further complicated the struggle for survival of both Polish gentiles and Jews.
Also important was the Soviet policy to nominate Jews to very visible posts in the Communist terror apparatus in order to shift the blame to the Jews for Soviet crimes. This perfidious Soviet policy did not facilitate a postwar admission that one risked one’s and others’ lives while sheltering the very people who later became Soviet executioners in Poland. Widespread Jewish complicity in the Soviet terror apparatus installed in Poland speaks volumes about their lack of concern for the existence of a sovereign Polish nation.
Arab oil versus the pogrom in Kielce.
Stalin signed in Yalta a pledge to hold free elections in Poland. The Soviets broke this pledge and used various propaganda means to draw the Allies’ attention away from this fact. They exploited the horrible Jewish tragedy, about which the world was beginning to learn the gruesome details. The Soviets used the accusation of Polish anti-Semitism to justify their protracted occupation of Poland, while at the same time the NKVD staged pogroms in all satellite states, in particular in Poland.
19th century ritual murder accusations of the Black Hundred and the Tsarist Okhrana were recycled by the Soviets. Of the many pogroms in 1945 and 1946 only the Kielce pogrom of July 4, 1945 was exploited worldwide by the Soviet propaganda. The pogroms in Romania, Hungary, Slovakia, Czechia, and eastern Galicia as well as the Kielce pogrom was conducted under close control of the NKVD in order to generate an exodus of Jews who otherwise would not emigrate.
The American Ambassador to Poland was convinced the date of the 4th of July was chosen for an efficient dissemination of news among the American Jewry on the anniversary of the American Independence, a day free of work (Arthus Bliss-Lane, I Saw Poland Betrayed, New York, 1948). A month later a bloody pogrom was staged in Bratislava, Slovakia, where participants of a veterans’ convention were ordered to march to Jewish quarters where they committed crimes similar to those in Kielce. Needless to say, Gross treats the Kielce events as a genuine proof of Polish anti-Semitism.
On the fiftieth anniversary of the Kielce pogrom, the post-communists exerted much effort trying to whitewash the NKVD and UB which engineered and controlled the pogrom, while blaming it on Polish mob. It bears repeating, however, that innocent people were tortured and executed within a week after the pogrom, after a show trial which lasted a few days. The strength of the post-communist grip on Poland makes the correction of these mendacities difficult.
I have personally discussed the Kielce events with Israeli Judge Mrs. Sara Dotan. She was assigned to supervise in 1996 in Tel-Aviv the deposition of Israeli survivors of Kielce pogrom for a report prepared by post-communist investigators Zbigniew Mielecki and others. Judge Dotan stated that she was severely shocked to learn from the witnesses that the Kielce murders were committed by soldiers and Catholic priests.
I have tried to explain to her that apparently the witnesses mistook the military shirts equipped with white neck bands for the Roman collars (which were not worn by Polish priests in 1946). Apparently some of the uniformed men from the Soviet terror apparatus in Poland (such as soldiers from the Blocking Companies of the Second Infantry Division stationed in Kielce, soldiers from the Internal Corps as well as the uniformed riot police) were assigned to stage the pogrom. Apparently, they were given civilian coats and pants to feign a role of a Polish mob. By wearing the regular military shirts they appeared to the Israeli witnesses as having had the Roman collars now popular among the clergy visiting the Holy Land.
The tragic events known as the Pogrom of Kielce of 1946 were demonstrably a part of Soviet postwar global strategy. The Soviets ruthlessly exploited Jews for Soviet political purposes.
In New York on July 7, 1946 the Society For The Promotion Of Poland’s Independence issued a Declaration On the Kielce Crime. The declaration was signed by prominent historians Henryk Askenazy, Oskar Halecki and others. It stated:
(…)The Warsaw regime receiving its orders from Moscow and acting strictly in obedience to them has (…) [pursued] policies planned methodically and aimed at compelling the Jews to leave Poland and to embarrass the British Government in matters pertaining to the Palestine problem, and, furthermore, to aggravate the political crisis in the Near East, to envenom Judeo-Arab antagonisms. It is indeed for that purpose that the Warsaw regime endeavors to squeeze in the remnants of Poland’s Jewish population which has succeeded in escaping Hitler’s massacre, into American and British zones of occupation of Germany.”
Soviet attempts to destabilize the oil-rich Near East also included the opening of the Iron Curtain to allow hundreds of thousands of Jews, many of whom went to Palestine, to join the struggle for the independence of Israel. The emigrating Jews were armed with Czech weapons given to them by the Soviets. Bernard Lewis (Semites and Anti-Semites. New York: W.W. Norton 1986) states that the Soviet Bloc was the only source of weapons used by the Jews during the decisive struggles in Palestine. In the Spring of 1947 Andrei Gromyko was the first to propose in the UN the establishing of the State of Israel. Decisive moves by the USSR in the UN on the recognition of the State of Israel were a part of the strategy to make Islamic owners of the Near East oil fields dependent on Soviet weapons and political support. Soviet aim was to blockade the supply of Arab oil to the United States and its allies as well as to generate fanatical hatred of the Muslim world against the West.
Crime during catastrophic events
One can endlessly cite criminal acts and moral failures inside Ghetto walls and outside of them. The courts of the Polish Home Army (AK) associated with the Polish Government-in-Exile in London condemned to death and executed traitors and criminals. All over the world cataclysms offer an opportunity for people to act on their worst instincts.
In the United States it is a standard procedure to call on the national guard to protect the population against widespread looting and crime during catastrophic events. No one in America considers such crimes to be a national disgrace. Anti-Polish propaganda practiced by Gross and others like him demands that the Polish Nation accept the behavior of individual criminals to be sins of all Poles.
The Holocaust Museums
Gross quotes Jzef Lipi ski, the famous professor of economics, who wrote Two homelands (“Dwie Ojczyzny”) “anti-Polonism is as bad as anti-Semitism or as anti-Ukrainism,” and then goes on to criticize Poland for not copying American museums of the Holocaust. These museums practice anti-Polonism and spread the myth about Polish complicity in the Holocaust. Large exhibits of the 1946 Pogrom of Kielce are shown as the Polish phase of the genocide of the Jews.
There is nothing in the Holocaust Museums on the German megalomaniac interpretation of the theory of evolution which says that life is a mortal struggle for the survival of the fittest. The Germanic race was supposed to be the fittest, as opposed to Semitic and Slavic races. Marx strengthened the confusion when he came up with his theory of history according to which the law of the jungle was justified in the political struggle between nations or social classes.
The Holocaust Museums do not show how Marx and Darwin provided fertile ground for the development of anti-Semitism which percolated in German society throughout the second half of the nineteenth century, as German racism and the ideals of German superiority gained ground. At the same time Wagner’s operas were strengthening German megalomania, Nietzsche’s dream of supermanhood pleased the Germans. While Bismarck’s regime toned down anti-Semitism, it directed its hatred towards Polish Catholics. Bismarck marked the Poles for destruction in order to assure Germany’s rule over Prussian territory (Werner Richter, Bismarck, New York: Putnam Press, 1964. p. 101). While Bismarck’s anti-Catholic campaign was being conducted in parts of Poland occupied by Germany, mixed Christian-Jewish marriages were occurring quite often among the Germans. The children of those marriages were thaught to say that they were totally and unconditionally German. But anti-Semitism kept growing, sustained among other reasons by a resentful realization that Jews played a prominent role in German society.
Forcing of Jews to be executioners both in ghettos and death camps.
The Holocaust Museums should show how the racist sentiments were at the root of the opinion that German defeat in 1918 was due to Jews and how anti-Semitism became the rallying force for politicians and demagogues in the Weimar Republic. In this atmosphere, the descendants of mixed Jewish-German marriages leaned over backward to prove that their loyalties lay with Germany rather than with Jewry. Therefore when Hitler came to power, many members of such families volunteered for the job of solving the Jewish question. Among such people were von Heydrich, Globocnik, Eichman, Knochenn, Dannecker and many others. These people represented a “pathological Jewish self-hatred,” to use the words of a Jewish historian Gerald Reitlinger (SS-Alibi of a Nation 1922-1945, Engelwood Cliffs, New Jersey, Prentice-Hall, Inc. 1951 & 1981). In particular, Reitlinger points out that when SS General Reinhard von Heydrich became responsible for the program of extermination of the Jews, he arranged it so that the Jews themselves were forced to be executioners of Jews both in ghettos and death camps.
As a result an average Jewish policeman in the Warsaw Ghetto dispatched over 2,200 persons to the gas chambers of Treblinka. At the Umschlagplatz in Warsaw, where Jews were loaded into trains going to Treblinka, Jewish policemen offered food in the railway carriages to entice hungry inhabitants of the ghetto to enter. The most horrible dimension of the Jewish tragedy in World War II was that German planners made the Jews themselves execute the Jewish genocide. The abominable activities of the extortionists (szmalcowniki), or gentiles who collaborated with the Nazis as “racial Germans” (the volksdeutsche) or other collaborators, were of marginal importance in the genocide of Polish Jews. The real destruction was done with active participation of Jewish Councils and Jewish Police. This aspect of the Jewish tragedy has been carefully hidden in the US Holocaust Museum, which instead prominently features such “Polish” elements as the Kielce pogrom.
Reconciliation versus tradition
Traditional Jewish animosity toward the Poles developed during the partitions of Poland. It was much more common than Jewish hatred of the Germans. This was mentioned by Polish Catholic writer Zofia Kossak-Szczucka during the Holocaust when she was appealing for sacrifices of Polish gentiles for the cause of saving Jews within the egota program financed by Polish Government-in-Exile in London.
Today the Jewish attitude toward Poles manifests itself in the use of generalizations when dealing with accusations. Jewish students are often thaught that the Holocaust would not have taken place if the Poles did not want it. To teach about the Holocaust an animal farm rendition of the genocide of the Jews is used showing Jews as mice, Germans as cats, and Poles as swine (Maus by Art Spiegelman). Some of the colleges in America include this new version of the animal farm as an obligatory reading. If ever this cartoon rendition of the Holocaust is translated into Polish and published in Poland it will offend many who remember how the Nazis referred to the Poles as swine.
In the conclusion of his Ghastly Decade Gross equates Polish anti-Semitism with Hitlerism in Germany, Stalinism in Russia, and legally- sanctioned slavery and racism in the United States. These comparisons are highly unfair. Anti-Semitism never was legally sanctioned in free Poland. When Poland was a Soviet satellite the Warsaw regime carried out Moscow’s orders whether in Kielce, or in 1968, or at any other time during the entire history of Peoples’ Poland.
Gross writes: The Poles – because of the Holocaust – must study the history of the persecution of the Jews in Poland. Otherwise they will not be able to live in harmony with their own identity. The insinuation included in this statement is in contrast with what Simon Wiesenthal wrote in Krystyna, a Tragedy of Polish Resistance: “In the Polish history, the relations between Poles and Jews never were simple.” On his eightieth birthday Wiesenthal said: I know what kind of role Jewish communists played in Poland after the war. And just as I, as a Jew, do not want to shoulder responsibility for the Jewish communists, I cannot blame 36 million Poles for those thousands of [wartime] extortionists (szmalcownicy) [common criminals].
Conclusion
The separatist Polish Jews described by Bashevis Singer are no more. Today Jews in Poland are a part of the Polish Nation and they should follow the conciliatory advice of Simon Wiesenthal
During the Second World War Poland was devastated and plundered by the Germans and the Soviets. Jewish possessions in Warsaw were devastated, together with the possessions of all inhabitants of the Polish capital. After the war the capital was rebuilt from ruins with great effort and sacrifice of the Polish people. So it was in other Polish towns. The Polish population was systematically robbed by the Germans and the Soviets. Essentially by the end of 1948 there was hardly a person in Poland, Jew or Gentile, whose property was not destroyed or taken over either by the Nazis or the Communists. All claims for restitution for damages incurred in the years 1939-1989 should be settled without regard of creed or ethnic origin.
Unfortunately, Gross, despite his scientific credentials, is practicing propaganda in the spirit of the statements made by the Secretary General of the Jewish World Congress quoted at the beginning of this text. Gross’s propaganda helps those who make demands for ransom to be paid by the Polish Government to compensate for crimes perpetrated in Poland by the Nazis, the Soviets, and by common criminals.
Wojciech Szamczak said
Because the Jews did not want the Polish Army. They wanted to be neutral and they did not create the underground as the Polish did to fight the Germans and the Bolshevik Communist Russians. Jews wanted easy since we did not take the part of the war so we can go with the winner. This is the truth and the news never believed that Hitler will do that. New York Jews with money did not care about the European Jews at all and this is the true.
Solomon Morel, barbaric torturer now hiding out in Israel.
Poland is demanding that Israel extradite for trial a Jewish man accused of brutal tortures and mass killings in a Soviet concentration camp.
Solomon Morel, 86, was commandant of a death camp at Swietochlowice, Poland after World War II. The camp’s population included many innocent Polish men, women, and children of German descent whose homes, businesses and belongings had been seized by Jewish communist authorities. The victims were then herded into numerous concentration camps, one at Swietochlowice.
Morel was indicted in 1994 by a Polish court and ordered to face charges of “crimes against humanity.” Among the crimes the Jewish commandant allegedly committed: murders by bashing the heads of babies against stone walls; bludgeoning inmates to death with stools and clubs; inflicting extreme pain by forcing objects up inmates’ anus; forcing women and children to parade around nude in subfreezing temperatures; making inmates eat human feces; and starving people to death.
Upon his indictment, Solomon Morel, assisted by the Israeli government, fled to Tel Aviv, Israel where he has been hiding out. American television’s 60 Minutes program tracked him down and located Morel in that city. His whereabouts are known to the Israeli authorities.
Up to 80,000 people are believed to have died as a result of torture, deprivation, and starvation in post-World War II concentration camps, all of which were headed by Jewish commandants.
According to a report in London’s The Telegraph, newspaper (January 2, 2005) and in John Sack’s investigative book, An Eye for An Eye, “Stalin deliberately picked Jews as camp commandants in the knowledge they would show little mercy to the inmates.”
The Polish public prosecutor leading the Morel case, Eva Kok, insisted that the claims could not be “swept under the carpet.” She added: “The Israelis are extremely efficient in pursuing people they have accused of such crimes—and they must accept that other nations want to do the same.”
Wojciech Szamczak said
Poland is demanding that Israel extradite for trial a Jewish man accused of brutal tortures and mass killings in a Soviet concentration camp.
Solomon Morel, 86, was commandant of a death camp at Swietochlowice, Poland after World War II. The camp’s population included many innocent Polish men, women, and children of German descent whose homes, businesses and belongings had been seized by Jewish communist authorities. The victims were then herded into numerous concentration camps, one at Swietochlowice.
Tomasz Szymczak said
Dwukrotna zdrada Polski
Dwukrotna zdrada Polski przez Londyn dotyczyła machinacji brytyjskich w sprawie wschodnich granic Polski. Propozycje angielskie nazwano „linią Curzona” tak jak również nazywano „linią Curzona” granicę między Afganistanem i Pakistanem. Lord Curzon nie wiele miał do czynienia ze sprawą polskich granic, ale pozostawił po sobie powiedzenie, że od tysięcy lat „Afganistan jest cmentarzem imperiów.” Nigdy w rzeczywistości Linia Curzona nie była granicą polski, ale pochodziła od Dawida Lloyd George’a, który był premierem brytyjskim (1916-1922) szkodliwym dla sprawy polskiej, ponieważ uważał Polskę za sojusznika Francji, konkurenta W. Brytanii.
Pierwszej zdrady Polski dokonał Lloyd George 12 lipca 1920 roku, w czasie ofensywy sowieckiej na Warszawę. Wówczas sfałszował on granicę proponowaną rządowi Lenina przez konferencję ambasadorów państw alianckich 11go lipca 1920go roku. Lloyd George uczynił to przy pomocy Żyda z Polski, agenta wywiadu brytyjskiego, który póżniej był działaczem syjonistycznym i profesorem historii w Anglii, pod nazwiskiem Lewis Bernstein Namier (1888-1960), byłym studentem uniwersytetu lwowskiego.
Namier ogłaszał się jako „ofiara antysemityzmu” Romana Dmowskiego, kiedy pracował w „politycznym wywiadzie” angielskim i pomagał Lloyd George’owi zniszczyć plan Dmowskiego, który w imieniu Polski, na konferencji pokojowej w Paryżu, żądał przyłączenia do Polski Prus Wschodnich, z wyjątkiem wolnego miasta Królewca.
Namier pomagał Lloyd George’owi przeforsować na miejsce wolnego miasta Królewca, wolne miasto Gdańsk. Wówczas naczelny wódz sił zbrojnych Francji, marszałek Ferdynand Foche, wskazał na Gdańsk i powiedział, że „Tu zacznie się Druga Wojna Światowa.
Namier służył jako polityczny sekretarz Żydowskiej Agencji w Palestynie (1929-31) do czasu, kiedy „nawrócił się” na protestantyzm, żeby ożenić się z Angielką. Namier zawsze popierał zakulisowe wpływy finansowej elity żydowskiej (grubby self-interested elite) i w tym celu manipulował faktami historycznymi, za co był ostro krytykowany przez sir Herbert’a Butterfield’a.
Obecnie Ukraińcy wychowani jeszcze przez Austryjaków, jako narzędzie ich anty-polskiej polityki” „divide et impera,” w tak zwanej przez Austrię Galicji, obecnie nazywają polskie wschodnie tereny przygraniczne, jako „Zakurzonię” na pamiątkę nazwy „Curzone Line” proponowanej w czasie ofensywy bolszewickiej na Warszawę w 1920 roku.
Churchill, syn Żydówki, był znacznie ważniejszym syjonistą od Namiera i jego zdrada dokonana wobec Polski przy pomocy prezydenta Roosevelt’a, była porównania bardziej szkodliwa dla Polaków w latach 1943-1945, niż Linia Curzon’a proponowana przez Lloyd George’a była w 1920 roku. Wówczas główną stratą Polski było brytyjskie odrzucenie żądań Dmowskiego, żeby przyłączyć do Polski Prusy Wschodnie i uczynić z Królewca zamiast z Gdańska „wolne miasto.”
Naturalnie w pertraktacjach z Zachodem, Stalin powoływał się na propozycję Lloyd George’a, w formie tak zwanej „Linii Curzona” z 1920 roku i było rzeczą prostą dla anty-polskiego i pro-sowieckiego Roosevelt’a, żeby przyjąć za oczywiste, żeby Lwów wraz z całym województwem lwowskim znalazł się po sowieckiej stronie w 1945 roku.
Generał Władysław Anders opisał w książce „Bez ostatniego rozdziału,” jak Churchill zdradził Polskę i powiedział mu: „Pan nie jest zadowolony z konferencji jałtańskiej.” Na co generał Anders odpowiedział: „Mało powiedzieć, że nie jestem zadowolony. Uważam, że stało się wielkie nieszczęście. Na takie załatwienie sprawy naród polski nie zasłużył i my walczący tutaj nie mogliśmy tego oczekiwać. Polska pierwsza krwawiła w tej wojnie i poniosła ogromne straty. Była sojuszniczką Wielkiej Brytanii od początku i w najcięższych dla niej chwilach. Na obczyźnie zdobyliśmy się na największy wysiłek, na jaki stać było żołnierza, w powietrzu, na morzu i lądzie. W Kraju zorganizowaliśmy największy podziemny ruch oporu przeciw Niemcom. Żołnierz walczył o Polskę, walczył o wolność swego narodu. Co dzisiaj my, dowódcy, mamy powiedzieć żołnierzowi? Rosja Sowiecka, która do r. 1941 była w ścisłym sojuszu z Niemcami, zabiera nam obecnie połowę naszego terytorium, a w pozostałej części Polski chce ustanowić swoje rządy. Wiemy z doświadczenia, do czego to zmierza.
Typowa była gwałtowna odpowiedź Churchill’a: „Wy sami jesteście temu winni. Już od dawna namawiałem was do załatwienia sprawy granic z Rosją Sowiecką i oddania jej ziem na wschód od linii Curzona. Gdybyście mnie posłuchali, dzisiaj cała sprawa wyglądałaby inaczej. Myśmy wschodnich granic Polski nigdy nie gwarantowali. Mamy dzisiaj dosyć wojska i waszej pomocy nie potrzebujemy. Może pan swoje dywizje zabrać. Obejdziemy się bez nich…”
Iwo Cyprian Pogonowski
Born Sept. 3, 1921
Lwów, Poland
Lech Bajan said
Anty-goizm i żydowski problem genetyczny
Antygoizm pochodzi z egotyzmu radykalnych Żydów i jest komplikowany przez żydowski problem genetyczny TSD, zwłaszcza wśród polskich i wschodnio-europejskich Żydów. Para zdrowych nosicieli tej genetycznej choroby ma 25% szans urodzenia dziecka nawiedzonego tą nieuleczalna chorobą. Z tego powodu małżeństwo nosicieli tej choroby chce jak najwcześniej dowiedzieć się czy poczęte przez nie dziecko nie ma we krwi dowodów na tę śmiertelną chorobę.
Na wypadek takiego nieszczęścia, rodzice nie-urodzonego jeszcze dziecka, domagają się prawa do legalnego przeprowadzenia zabiegu przerwania ciąży. Mimo tego, że niewielka część Żydów znajduje się w tej sytuacji, sprawa przerywania ciąży została dołączona do wywrotowego arsenału żydowskiego razem z niby obroną praw homoseksualistów, kobiet, etc. Bardziej radykalną bronią żydowską jest legalny w Izraelu handel żywym towarem, pornografia i handel syntetycznymi narkotykami, których przemysł izraelski produkuje najwięcej na świecie.
Talmud jest główną kodyfikacją strategii żydowskiej przetrwania. Kodyfikacja ta powstała na przestrzeni kilku wieków i została ukończona w Babilonie, czyli dzisiejszym Bagdadzie, około 500 lat po urodzeniu Chrystusa. Głównym elementem Talmudu jest przekonanie o wyższość Żydów nad nie-Żydami oraz podstawowa zasada, że dziesięć przykazań wyłącznie dotyczy Żydów i że nie-Żydzi mogą być traktowani jak bydło. Talmud również daje wskazówki Żydom jak powinni pasożytować n a gojach, czyli nie-Żydach.
Niestety kapelani armii Izraela nauczają Żydów-żołnierzy, żeby postępowali według Talmudu i zabijali bez miłosierdzia Arabów, jako faktycznych lub potencjalnych wrogów. Znęcanie się Żydów nad Arabami w Palestynie ma na celu spowodowanie Arabów do opuszczenia przez nich ich stron rodzinnych. Pisze o tym dokładnie profesor Izrael Shahak w jego książce pod tytułem „Żydowskie Dzieje i Religia: Żydzi i Goje – XXX wieków historii.”
Notorycznie, Żydzi kultywują mit, że zawsze są krzywdzeni przez gojów. Żydzi sami nienawidzą okazywania skruchy, za krzywdy wyrządzane przez Żydów innym. Faktycznie ofiary krzywd wyrządzonych przez Żydów, są nagminnie przez nich nienawidzone. Stąd pochodzi niesłychana nienawiść do chłopów polskich i ukraińskich w literaturze żydowskiej. Lata terroru Jakuba Bermana, w czasie dziesięcioletnich rządów żydowskich w Polsce z ramienia Sowietów, oraz działalność żydowskiego ruchu roszczeniowego, są obecnie jednymi z głównych powodów stałych napaści żydowskich na Polaków, w prasie kontrolowanej przez Żydów.
Najbardziej szkodliwy dla Polaków był i jest żydowski ruch roszczeniowy, kierowany przez aferzystów w Ameryce, którzy pomnożyli wielokrotnie ilość Żydów europejskich, którzy przeżyli wojnę pod niemiecką okupacją, pobrali dla tych ludzi odszkodowanie w wysokości wielu miliardów dolarów z Niemiec i ze Szwajcarii, a następnie pieniądze te sprzeniewierzyli. Dlatego profesor Norman Finkelstein, autor książki „Holocaust Industry,” uważa żydowski ruch roszczeniowy za bandę oszustów.
Kevin MacDonald, profesor University of Southern California, opisuje w swojej książce o Żydach pod tytułem „Kultura Krytyki,” jak w powojennych państwach satelickich, Żydzi kierowali sowieckim aparatem terroru. W Polsce, czynił to Jakub Berman, który mianował Żydów na kluczowe stanowiska w komunistycznym aparacie terroru. Starsi Polacy pamiętają lata terroru Jakuba Bermana.
Podobnie w Rosji, po rewolucji, Żydzi pomagali stworzyć aparat terroru, w tradycji „tysiącletniego terroru rabinów,” który trwał do połowy 19go wieku i jest szczegółowo opisany przez profesora Izraela Shahak’a w wyżej wymienionej książce. Żyd Laureny Beria, któremu udowodniono jego Żydostwo wkrótce po śmierci Satlina, przygotował począwszy od 3go pazdzienika, 1939 roku do wiosny 1940 roku, tak zwaną imienną „listę katyńską” w celu egzekucji ponad 25,000 Polaków, przez NKWD.
W Polsce, po 1944 roku, szalał przez 10 lat terror Jakuba Bermana, który mordował dziesiątki tysięcy patriotów polskich i przygotowywał na masowe zesłanie żołnierzy Armii Krajowej do Rosji. Trudno pogodzić książki J. T. Grossa, z tymi faktami historycznymi. Niestety twórczość Grosa idzie w parze z perfidnym oczernianiem Polaków przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego, za pomocą przeprosin i skruchy, podczas gdy w rzeczywistości Żydzi, którzy przeżyli wojnę masowo mordowali Polaków-patriotów, w ramach aparatu terroru Jakuba Bermana.
Taktyka ogłupiania społeczeństwa polskiego jest dobrze zilustrowana w sugestywnym tekście Kwaśniewskiego, który występując w jarmułce powiedział, że wraża przeprosiny i skruchę „w imieniu tych Polaków, którym sumienie nakazuje tak postąpić.” Był to tekst na użytek wewnątrz Polski. Inaczej pisano w Izraelu i w USA, gdzie media podały, że w imieniu państwa polskiego, prezydent Polski, wyraził wobec wszystkich Żydów na świecie przeprosiny i skruchę. W liście do mnie pani Condoleezza Rice, działająca w rządzie USA zgodnie z życzeniami lobby Izraela, dała dowód swojego posłuszeństwa wobec radykalnych Żydów, kiedy napisała w tym liście, że jakoby „prezydent Kwaśniewski zachował się w Jedwabnem w sposób godny naśladowania.”
Perfidny Kwaśniewski prawdopodobnie znał fakt, że zbrodnie w Jedwabnem, były dokonane przez „sonder komando” z Ciechanowa, pod dowództwem Hauptsturmfuerer’a Hermann’a Schaper’a, który był skazany po wojnie w Niemczech, na sześć lat więzienia za tą zbrodnię, w dokonaniu której, Niemcy użyli około 400 litrów benzyny, do podpalenia zarekwirowanej stodoły i zastrzelili Żydów, którzy nieśli części rozbitego betonowego pomnika Lenina. Jak wiadomo wówczas Polacy w Jedwabnem nie mieli ani benzyny ani broni palnej, których posiadanie było zabronione pod karą śmierci.
Szerko głoszona fałszywa propaganda, krytykowana przez profesora Mac Donalda mówi „że Żydzi bolszewicy nie identyfikowali się z Żydami.” Bogaci bankierzy żydowscy w Nowym Jorku finansowali rewolucję bolszewicką i byli dumni z nieproporcjonalnie wielkiej ilości Żydów w rosyjskim ruchu rewolucyjnym. Mówił o tym z dumą Jacob Schiff (Jacob Hirsch Schiff ,1847-1920), bankier nowojorski, wspólnik rodziny W. Averell’a Harrimana, który był mistrzem ceremonii na konferencji w Teheranie w 1943 roku, gdzie alianci dokonali zdrady Polski.
Schiff jako prezes banku Kuhn, Loeb & Co. dał Leonowi Trockiemu 20 milionów dolarów w złocie, na bolszewicki pucz w St. Persburgu w 1917 roku. Później rząd Lenina zwrócił temu bankowi pięciokrotnie w złocie, 100 milionów dolarów, w nagrodę za pieniądze otrzymane, na opłatę zorganizowanych band zbrodniarzy w celu dokonania puczu bolszewickiego w St. Petersburgu.
Obecnie, ponad 90 lat po puczu bolszewickim i po upadku Związku Sowieckiego, Polacy są w nienawiści Żydów na drugim miejscu po Palestyńczykach, których Żydzi traktują tak jak Niemcy traktowali Żydów w czasie wojny, chociaż nie używają komór gazowych. Od czasu powstania państwa Izrael jest kolej na szczególną żydowską nienawiść do Palestyńczyków, w nieludzki sposób traktowanych w czasie tworzenia państwa Izrael i jego starań osiągnięcia „hegemonii od rzeki Nil w Egipcie do rzeki Eufrat w Iraku.”
Organizacja charytatywna Interpal, fałszywie oskarżana przez Żydów o terroryzm, działa na terenie Palestyny i stara się ratować Arabów nieludzko traktowanych przez ekstremistów żydowskich, rządzących w Izraelu. Interpal zbiera fundusze na służbę zdrowia i szkoły na terenach palestyńskich. Tymczasem na terenach Palestyny, okupowanych przez armię Izraela, Żydzi zbudowali wielki „mur hańby” czyli ścianę getta arabskiego i uruchomili 500 rogatek, które paraliżują poruszanie się Palestyńczyków, oraz zbudowali nielegalne osiedla dla ponad 400,000 nielegalnych osadników.
Obecnie miliony Palestyńczyków żyją na wygnaniu i państwo Izrael absolutnie nie zgadza się na wypłatę jakichkolwiek odszkodowań za zbrodnie popełnione przez Żydów na Arabach, jak również za stałe gwałcenie prawa międzynarodowego i rezolucji ONZ, potępiających bezprawie i masowe morderstwa dokonywane na Palestyńczykach, takie jakie z początkiem roku 2009 miały miejsce na terenie Gazy, prawie do chwili przejęcia władzy w USA przez prezydenta Barack’a Hussein’a Obamę.
Tymczasem fałszywa propaganda żydowskiego ruch roszczeniowego i jednoczesne ukrywanie masowych zbrodni żydowskich w ramach terroru komunistycznego, doprowadziło do takiego stanu rzeczy, że o ile zbrodniarzy hitlerowskich postawiono pod sąd, o tyle zbrodniarzy- komunistów przed żadnym sądem nie postawiono. Powszechnie wiadomo, że stało się tak z powodu wielkiego udziału Żydów, w kolosalnych zbrodniach epoki komunizmu. Ten stan rzeczy utrwala w Polsce, między innymi Gazeta Wyborcza, książki J.T. Gross’a oraz publikacje Żydowskiego Instytutu Historycznego.
Dziesięć lat przez zbrodniami Hitlera, w czasie narzucania kolektywizacji, Żydzi pod wodzą Lazara Kaganowicza, wymordowali głodem dwa razy więcej chłopów w Sowietach, niż Hitler wymordował Żydów dziesięć lat później. Wówczas Żydzi chwalili się w Kijowie, w czasie narzuconego „głodomoru,” że w stolicy Ukrainy, żaden Żyd nie był głodny.
Profesor Norman Finkelstein opisuje szczegółowo w swoich książkach, że sedno samo-zakłamania Żydów uformowane zostało w latach 1945-1967, kiedy skończył się okres żywej pamięci zbrodni, popełnianych przez Żydów, od 1939 roku współpracujących z sowieckim aparatem terroru na polskich terenach.
W 1967 roku zaczął się trwający do dziś okres skutecznego narzucania zakłamanej propagandy i ostrej cenzury, tak, że obecnie, mało kto, zdaje sobie sprawę, że w dwudziestym wieku, żydowskie ofiary stanowiły mniej niż 3% dwustu szesnastu milionów ofiar masowych mordów popełnionych w tym największym „wieku śmierci” w historii ludzkości. Tymczasem Żydzi szerzą propagandę „antygoizmu,” w ramach którego „antypolonizm” odgrywa ważną rolę.
Lech Bajan said
Private Central Bank of the United States
The Fedreal Reserve System is a private bank operating for profit and at the same time acting as a Central Bank of the United States independent of the federal government and of the president of the United States. It is printing American currency and controlling the monetarny policy of the country since 1913 and therefore today it is in control of the business cycle of inflation and depression, despite earlier warnings and clear statement in the Constitution of the United States that the federal government has the exclusive right to issue US currency.
Thomas Jefferson wrote in 1802: “I believe that banking institutions are more dangerous to our liberties than standing armies. If the American people ever allow private banks to control the issue of their currency, first by inflation, then by deflation, the banks and corporations that will grow up around the banks will deprive the people of all property until their children wake-up homeless on the continent their fathers conquered.”
Contrary to Jefferson’s warning the Federal Reseve System continues to act as the central bank of United States. It was organized by Paul Warburg. It should be noticed that his brother Max Warburg, who resided in Germany was the president of the Rothschild Bank in Frankfurt on Main and controlled German banking during World War One.
Paul Warburg, was the main architect of the Federal Reserve System in U.S., an institution which played key role in financing American war effort during World War One, while Paul Warburg was its director. Federal Reserve System serves as the central bank in control of the monetary policy of U.S. and it has been from the beginning controlled by Jews, and operated free of any veto by the president of the United States. Federal Reserve System is no more “Federal” than is the “Federal Express,” private delivery enterprise.
Gary Allen writes that the Federal Reserve System is a tool used by mostly Jewish conspiracy, thanks to which, international bankers are able to increase, without any limits, state debts and derive from these debts colossal profits, using compounded interest and thereby have control over governments unable to pay their debts.
During the Wilson administration U.S. debt increased by 800% and it was increasing fast during Bush’s “war on terror,” especially because now the government of the United States, free of the gold standard, has monopoly to legally printing treasury bonds and Federal Reserve System can print dollar notes in any amount necessary to prevent bankruptcy and maintain dollars as the reserve currency in central banks and in trade on the world market of such commodities as crude oil, for example. The dollar printing monopoly makes dollars the safest currency in the world despite the huge deficits in foreign trade, for which deficit U.S. pays mainly with treasury bonds with guaranteed face value.
Two month before the Federal Reserve Act was passed, the conspiring bankers created the instrument for payment of the astronomical state debts, in form of the federal income tax, proportional to personal income, just as Karl Marks had demanded earlier, in his Communist Manifesto.
The bankers had reserved for themselves tax exemptions to minimize their tax burden and freely invest in revolutionary movements and war strategies, which serve the purpose of centralization of power in the name of homeland security etc. which today favors Jewish neoconservatives and gives them a chance to control the government by means of military-industrial-Zionist complex and to collect their profits and compound interests.
Allen believes that during World War One, Bernard Baruch had full control over the US economy, as the head of the “War Industries Board.” This board, had been planned twenty years earlier, by banker-conspirators. Baruch then obtained for himself over $200 million, in today’s dollars worth billions.
Paul Warburg had to resign from the Federal Reserve System, when it became known in America that his brother Max Warburg, was in charge of German state finances. The third of Warburg brothers, Felix, was a son-in-law of Jacob Schiff, who was the main partner of the New York firm of Kuhn, Loeb & Co. in which firm the three Warburg brothers were also partners. Max Warburg was, as I mentioned, also in charge of Rothschild bank in Frankfurt, Germany.
Jacob Schiff successfully financed Leon Trotsky, with some $20 million and according to the book by a Russian general Arsene de Goulevich, “Tsardom and the Revolution,” received from Lenin’s government $100 million in gold during 1918-1922, paid directly to the firm Kuhn, Loeb & Co. in New York.
Bolshevik Revolution was financed also by Max Warburg and Olaf Aschberg using money from “Nye Banken” in Stockholm, Sweden. Schiff spent millions for the overthrow of the tsarist government first, then of the Kerensky government, and at the same time he spent ten million dollars for help for Jewish population in Russia.
Gary Allen believes that the same bankers dominated the terms of the Treaty of Versailles and prepared the next world war by financing Hitler’s regime, as a “reaction” to Bolshevism and as a trigger mechanism for the Second World War. It is known that at Versailles, in 1918, the French marshal Ferdinand Foche pointed to the free city of Gdańsk and correctly predicted that Gdańsk would be the pretext to start the WWII.
The career of Aleksander Helphand, the famous owner of the Wannsee palacial residence in Berlin, is described in the book by Z. A. B. Zeman and W. B. Scharlau: “The Merchant of Revolution – The Life of Alexander Israel Helphand (Parvus),” London, Oxford University Press, 1965.
In 1903 Helphand tutored Leon Trotsky on strategy of mass strikes and Marks’s original “revolution in permanence,” which later became Trotsky’s “permanent war for communism.” A century later, with the decline of communism, Jewish followers of Trotsky in New York, converted to radical Zionism and created the ideology of neo-conservatism, this time based on a “permanent war for democracy,” for building of a global empire and for benefit of the future hegemony of the state of Israel “from Niles in Egypt to Eufrates in Iraq.”
The roots and anatomy of the “three trillion dollar swindle” which caused the financial crisis of 2008, is well described by Frank Partnoy in his book “The Inside Story of a Wall Street Trader” (1997). Professor Partnoy holds degrees in mathematics and economics, as well as a law degree from Yale School of Law. Frank Partnoy is now an assistant professor of law at the University of San Diego, where he specializes in financial market regulation.
Frank Partnoy started as a “derivatives” salesman at First Boston, the investment bank in New York. “Derivatives” are a class of “financial instruments” known as the most profitable and the most dangerous products ever devised by the Wall Street “cabal,” where unsuspecting consumer is the prey.
Portnoy describes how Morgan Stanley earned the largest fee in history, 74.5 million dollars, devising a “derivative” on which a Japanese company lost millions, because it could not understand the risks of the unregulated market in derivatives (risk stated in fine print). Thus, Portnoy shows how the unregulated and private „Central Bank of the United States” allowed the present crisis to happen and wy this crisis is known as the “three trillion dollar swindle.”
Print Added: 2009-03-26
hm said
Ugh. Nothing worse than a polish nationalist on the internet.
Lydia Hedman said
or german, or jewish or american or russian etc… we can describe nationalistic people from any nation as a very limited mind. I don’t agree with your description, there is plenty of worse things that polish nationalist on the internet…
Alex Bajan said
hm said
June 23, 2009 at 6:22 pm
Ugh. Nothing worse than a polish nationalist on the internet.
waht do you mean?
Lech Bajan said
Israeli Firms Accused of Profiting Off Holocaust Print This ShareThisBy Jonathan Cook
Counterpunch
Saturday, Jun 27, 2009
Israel’s second largest bank will be forced to defend itself in court in the coming weeks over claims it is withholding tens of millions of dollars in “lost” accounts belonging to Jews who died in the Nazi death camps.
Bank Leumi has denied it holds any such funds despite a parliamentary committee revealing in 2004 that the bank owes at least $75 million to the families of several thousand Holocaust victims.
Analysts said the bank’s role is only the tip of an iceberg in which Israeli companies and state bodies could be found to have withheld billions of dollars invested by Holocaust victims in the country — dwarfing the high-profile reparations payouts from such European countries as Switzerland.
“All I want is justice,” said David Hillinger, 73, whose grandfather, Aaron, died in Auschwitz, a Nazi camp in Poland. Lawyers are demanding reparations of $100,000 for Bank Leumi accounts held by his father and grandfather.
The allegations against Bank Leumi surfaced more than a decade ago following research by Yossi Katz, an Israeli historian.
He uncovered bank correspondence in the immediate wake of the Second World War in which it cited “commercial secrecy” as grounds for refusing to divulge the names of account holders who had been killed in the Holocaust.
“I was shocked,” said Dr Katz, from Bar Ilan University near Tel Aviv. “My first reaction was: ‘My God, this isn’t Switzerland!’ ”
In 1998, following widespread censure, Swiss banks agreed to pay $1.25 billion in reparations after they there were accused of having profited from the dormant accounts of Holocaust victims.
Dr Katz’s revelations led to the establishment of a parliamentary committee in 2000 to investigate the behaviour of Israel’s banks. Its report came to light belatedly in 2004 after Bank Leumi put pressure on the government to prevent publication.
Investigators found thousands of dormant accounts belonging to Holocaust victims in several banks, though the lion’s share were located at Bank Leumi. Obstructions from Leumi meant many other account holders had probably not been identified, the investigators warned.
The parliamentary committee originally estimated the accounts it had located to be worth more than $160m, using the valuation formula applied to the Swiss banks. But under pressure from Leumi and the government, it later reduced the figure by more than half.
A restitution company was created in 2006 to search for account holders and return the assets to their families.
Meital Noy, a spokeswoman for the company, said it had been forced to begin legal proceedings this week after Bank Leumi had continued to claim that its findings were “baseless”.
The bank paid $5m two years ago in what it says was a “goodwill gesture”. Ms Noy called the payment “a joke”. She said 3,500 families, most of them in Israel, were seeking reparations from Bank Leumi.
The bank was further embarrassed by revelations in 2007 that one per cent of its shares — worth about $80 million — belonged to tens of thousands of Jews killed during the Holocaust.
Mr Hillinger, who was born in Belgium in 1936 and spent the Second Wold War hiding in southern France, today lives in Petah Tikva in central Israel.
He said before the outbreak of war his father and grandfather had invested money in the Anglo-Palestine Bank, the forerunner of Leumi, in the hope it would gain them a visa to what was then British-ruled Palestine.
Although his parents escaped the death camps, his grandparents were sent to Auschwitz and died in the gas chambers shortly after arrival.
Mr Hillinger said he had only learnt of the outstanding debt from Bank Leumi after his father, Moses, died in 1996. Papers showed the bank had paid his father “a pittance” in 1952 when he closed his account and that it had never returned his grandfather’s money.
When he wrote to Bank Leumi in 1998, it denied his grandfather had ever opened an account.
“My grandfather died because he was a Jew, and it is shameful that other Jews are exploiting his death,” he said. “We need to wake people up about this.”
A quarter of a million Holocaust survivors are reported to be in Israel, with one-third of them living in poverty, according to welfare organisations.
Shraga Elam, an Israeli investigative financial journalist based in Zurich, said after the war many Israelis showed little sympathy for the European Jewish refugees who arrived in Israel.
“David Ben Gurion [Israel’s first prime minister] notoriously called them ‘human dust’, and I remember as children we referred to them as sabonim, the Hebrew word for soap,” he said, in reference to the rumoured Nazi practice of making soap from Jewish corpses.
“In fact, I can’t think of any place in the world where [Holocaust] survivors are as badly treated as they are in Israel,” Mr Elam said.
He said Bank Leumi’s “lost” accounts were only a small fraction of Holocaust assets held by Israeli companies and the Israeli state that should have been returned. The total could be as much as $20bn.
He said European Jews had invested heavily in Palestine in the pre-war years, buying land, shares and insurance policies and opening bank accounts. During the Second World War Britain seized most of these assets as enemy property because the owners were living in Nazi-occupied lands.
In 1950 Britain repaid some $1.4 million to the new state of Israel, which was supposed to make reparations to the original owners.
However, little effort was made to trace them or, in the case of those who died in the Holocaust, their heirs. Instead the Israeli government is believed to have used the funds to settle new immigrants in Israel.
“These are huge assets, including real estate in some of the most desirable parts of Israel,” Mr Elam said.
Last year the Israeli media reported an investigation showing that the finance ministry destroyed its real estate files in the 1950s, apparently to conceal the extent of the state’s holding of Holocaust assets.
The case against Bank Leumi may end the generally muted criticism inside Israel of the banks’ role. Officials and even the families themselves have been concerned about the damage the case might do to Israel’s image as the guardian of Jewish interests.
In 2003 Ram Caspi, Bank Leumi’s lawyer, used such an argument before the parliamentary committee, warning its members that the US media “will say the Israeli banks also hide money, not just the Swiss”.
Organisations that led the campaign for reparations from European banks, such as the Jewish Claims Conference and the World Jewish Restitution Organisation, have also downplayed the role of the Israeli banks.
Emily said
Lech Bajan and Thomas Szymkowicz, thank you so much for writing all those facts on internet, for people to find out the truth. Such voices are ever more important in today’s world of the liberal propaganda, pulling people further and further from God and reality…
Lech Alex Bajan said
The American Heresy, Selfishness and Contempt For Mercy
Protestant fundamentalism originated among Anglo-Saxons because of the obligation, introduced several centuries ago in Protestant (Calvinist) sects in Britain to read the Old Testament. This resulted in judaizing of British culture, which made Britain vulnerable to the influence of Jewish extremists based on the principles of the Talmud.
The Talmud teaches that Jews are not obligated to treat non-Jews in accordance with the Ten Commandments and refers to the non-Jews (Goims) as cattle. On the other hand there, there have always been Jewish writers and thinkers, such as Israel Shahak, who openly condemned the views presented in the Talmud and saw in them the source of many misfortunes. However, radical Zionists, ruling today in Israel, apply Talmudic precepts in relation to Arabs and Persians.
Jeff’a Sharlet’s, book „The Family: The Secret Fundamentalism at the Heart of American Power” (Harper Collin, 2008, ISBN: 00605597 990), describes the heretical Christian point of view held by the elite cult of the richest Protestant fundamentalists in the US. The Cult glorifies wealth and power while it cultivates contempt for for compassion and mercy.
Reviewers claim that this book is very thoroughly documented and proves that a conspiracy of millionaires and billionaires among fundamentalist in the US is fighting to take over the world. They consider themselves “chosen” by God, as proven by their personal wealth, as result of divine grace and reward for belonging to their sect. Among them are many congressmen, generals, and government officials controlled by “The Family,” both in the United States and
In the so called “banana republics,” dominated by the US.
The author, Jeff Sarlet is so far the only journalist who succeeded in documenting the activities of the hidden elite, headquartered in Arlington, on the outskirts of Washington DC, “The Family,” at the core of American fundamentalist Protestant power, was originally created along the lines of European fascism in 1935 by Abraham Vereide, who organized the wealthy internationalist elite.
This secret “Family” elite is prospering today. Is most public activity is the annual White House – Congressional “Preayer Breakfest” innagurated during the administration of President Eisenhower, in the 1950’s. Central to the group faith are belief in the “biblical capitaliusm,” U.S. military power, and global domination by the U.S. Many operational principles are derived by studying thew methods of Lenin, Hitler, and Mao, to be applied in the name of peace in the subordination of the governments or through “regime change.”
Sharlet documents how far this secret elite deviates from the generally accepted view of Protestant fundamentalism and shows how influential it has been in the “war against terror” and earlier in the “Cold War” as well as in the “free enterprise” neo-colonial globalization. Sharlet writes that instead of asking what secret elite wants, one should inquire into what they already have done.
As Sharlet describes it, this elite treats Jesus as a kind of managing director, lobbyist, and even fascist leader. They have had an enormous impact on the beliefs of Americans in the 20th century and on U.S. imperialist policy in the 21st century, through their secret machinations which have been unsuspected by most Americans.
Practically unknown elite of Protestant fundamentalist heretics controls American nuclear arsenal and is mainly motivated by the desire to accumulate personal wealth to the greatest extent possible. One byproduct of their beliefs is a contempt for the historical view of Christianity as a religion of mercy, compassion and concern for the less fortunate. Ironically, according to Sharlet, this elite views the U.S. as having been created as a “Christian nation.” In general they make efforts to avoid clashing with Talmudic radical Zionists in the pursuit of mutually agreeable goals.
Thanks to Sharlet’s book, for the first time, American public gain insight into how an economic and political elite is able to direct U.S. policy in spite of denying the most fundamental Christian principles while considering itself a Christian organization. Their heresy elevates selfishness and lust for dominance to the level of Christian virtue.
Lech Alex Bajan said
On September 1, 1939, at 04:45 local time 70th anniversary of the outbreak of World War II at Westerplatte Poland with no American Delegation.
On September 1, 1939, at 04:45 local time 70th anniversary of the outbreak of World War II at Westerplatte Poland with no American Delegation. Where is president Obama, Vice President Biden or Secretary of state Hillary Clinton?
Polish American Community and people of Poland one of the US strongest allied are outrage that US is not sending high ranking delegation to this event.
70th anniversary of the outbreak of World War II at Westerplatte will be attended by German chancellor Angela Merkel and Russian prime minister Vladimir Putin and other 69 Heads of States and Governments will Participante.Among those expected to be present at the Westerplatte monument on 1 September are also the prime ministers of Netherlands, Sweden, Italy, the Baltic states, Finland, as well as European Parliament president Jerzy Buzek. France and the UK, which were Poland’s allies in 1939, will be represented by foreign ministers Bernard Kouchner and David Miliband.
But not from United States of America
To the entire world Westerplatte ( the Polish Thermopile ) in Poland is like Pearl Harbor to American people.
Westerplatte (1967) part03 [English Subtitles] Polish war movie
Clips from CBC mini documentary about Poland’s contribution to the war effort. Polish pilots of the RAF. Betrayal of Poland by Roosevelt, Churchill and Stalin.
Over the course of the violent engagement some 2,600 German soldiers fought against the 205-strong garrison of stalwart Poles. The exact number of German casualties has never been disclosed, but is assumed to be quite high in comparison to the Polish figures – of the 205 Polish soldiers defending the outpost, only 14 perished (including the Polish radio operator, later executed for refusing to divulge radio codes to the German side) while 53 were wounded.
On September 1, 1939, at 04:45 local time, as Germany began its invasion of Poland, Schleswig-Holstein started to shell the Polish garrison. This was followed by a repelled attack by German naval infantry. Another two assaults that day were repelled as well. Over the coming days, the Germans repeatedly bombarded Westerplatte with naval and heavy field artillery along with dive-bombing raids by Junkers Ju 87 Stukas. Repeated attacks of 3500 German soldiers were repelled by the 180 Polish soldiers for seven days. Major Henryk Sucharski had been informed that no help from the Polish Army would come but still he decided to defend to relieve attacks on Polish coast – most of the German forces were engaged in the attacks on Westerplatte. On September 7th Major Henryk Sucharski decided to surrender due to lack of ammunition and supplies. As a sign of honor for the soldiers of Westerplatte, German commander, Gen. Eberhardt, allowed Mjr. Sucharski to keep his officer’s sword while being taken prisoner.
Westerplatte Defenders Repulse Attacks From Sea, Air and Land; 70 to 200 Polish ‘Suicide Troops’ Shatter Two German Attempts to Storm Fortress After Plane and Ship Bombardments.
A band of Polish soldiers who for six days fought a “battle of the Alamo” under constant German siege today surrendered Westerplatte Fortress in Danzig Harbor, where the first shot of the European war was fired, according to announcement in Berlin
Westerplatte – il cimitero dei soldati caduti durante i combattimenti nel settembre 1939. Al centro la lapide del comandante, il maggiore Henryk Sucharski. L’avamposto militare di Westerplatte, secondo i piani strategici di difesa, doveva resistere al nemico soltanto 12 ore in attesa dell’arrivo dei soccorsi. Aveva invece resistito sette giorni agli attacchi furiosi della nave corazzata “Schlezwig-Holstein”, della fanteria e delle forze aeree tedesche.
Sep 1, 1939 – Am 1. September 1939, einen Tag nachdem der Senat die Verdienstmedaille Danziger Kreuz beschlossen hatte, beschoss die Wehrmacht die Westerplatte, und im Gefecht um das Polnische Postamt in Danzig wurde dieses Gebäude erstürmt. Zudem trafen Truppen der.
Sep 1, 1939 – Pouco faltava para as cinco da manhã de 1 de Setembro de 1939, quando o couraçado alemão Schleswig-Holstein, ancorado na foz do Vístula no interior da Cidade Livre de Gdańsk começou a bombardear a guarnição militar polaca em Westerplatte.
Sep 2, 1939 – “The commander in chief greets the gallant garrison at Westerplatte and expects every man to stick to his sanguinary post.” BY ANDREAS BACKER. I … The call for sacrifice was directed at the “suicide battalion” which mans the Polish munitions dump of Westerplatte off Danzig harbor.
Sep 4, 1939 – After three days of bombardment from sea and air, a little Polish garrison still held the Westerplatte munitions base in Danzig Harbor tonight. … Thirty airplanes dropped between fifty and sixty bombs on the Westerplatte yesterday, but the Poles still retaliated with machine-gun fire.
Sep 7, 1939 – When this writer left the Nazi-held city of Danzig yesterday morning a small force of Polish soldiers–between 70 and 200 of them–still resisted valiantly in Westerplatte fortress after four days of a fierce siege. Machine-gun fire from the Polish garrison shattered completely two …
Sep 8, 1939 – A band of Polish soldiers who for six days fought a “battle of the Alamo” under constant German siege today surrendered Westerplatte Fortress in … The Schleswig-Holstein steamed into position early is the day; trained her gone on the Westerplatte and blasted away: All that , day the …
Sep 10, 1939 – They were aimed at the Westerplatte, a small Polish fortress, on a Danzig peninsula.. For nearly a week after Danzig had been proclaimed by Adolf Hitler a part of the Reich and German troops had occupied the city, the Polish garrison of the Westerplatte held out. …
Today the ruins of the barracks and two blockhouses – the only structures on the island – still remain. One of the blockhouses has been converted into a museum commemorating the battle and those who fought there, with two shells from the Schleswig-Holstein ironically propping the entrance. A placid 25m tall stone monument now marks the site of this infamous exchange that preceded the levelling of Gdansk’s Old Town and sparked a worldwide conflict that would result in immeasurable suffering (particularly in Poland). Though it is outside the city, Westerplatte is a worthwhile venture for anyone visiting Gdansk; like so many sights in Poland, it is haunted by it’s troubling history in the face of a beautiful natural environment.
Gdansk’s picturesque Westerplatte peninsula has the unhappy distinction of being the site of the official start of the Second World War. A small forested island separated from Gdansk by the harbour channel, Westerplatte was established as a Polish military outpost during the interwar period, equipped with one 75mm field gun, two 37mm antitank guns (slightly mystifying for a coastal defense), four mortars and several medium machine guns, but lacking any true fortifications. By the autumn of 1939, the Polish garrison occupying Westerplatte comprised of 182 soldiers expected to withstand a potential attack for twelve hours.
In late August, 1939, under the suspect pretense of an amiable courtesy visit, the German battleship Schleswig-Holstein dropped anchor in the channel off Westerplatte and on September 1, at exactly 04:45 local time, began it’s barrage of the Polish outpost with its superior 280 and 150mm guns. Thus began Germany’s invasion of Poland, igniting the powderkeg that would explode into World War II.
Expecting an easy victory, the German offensive was sternly repelled by Polish small arms and machine gun fire, and suffered unexpected losses during two more assaults upon Westerplatte the same day. The only Polish 75mm gun was destroyed after discharging 28 shells into the German position across the channel. Despite a German naval infantry invasion, sustained bombardment by heavy artillery and diving airraids from German warplanes, the Polish garrison repulsed the Germans for seven days, before the depleted unit, suffering from exhaustion, severe injury and a shortage of food, water, ammunition and medical supplies, was forced to surrender on September 7th.
A Song of the Soldiers of Westerplatte
Boleslaw Prus
When their days had been filled
and it was time to die in the summer,
They went straight to heaven in a coach-and-four,
the soldiers of Westerplatte.
(Summer was beautiful that year.)
They sang: “Ah, ‘tis nothing
that our wounds were so painful,
for now it is sweet to walk
the heavenly fields.”
(On earth that year there was plenty of heather for bouquets.)
In Gdansk we stood like a wall
in defiance of the German offensive,
now we soar among the clouds,
we soldiers of Westerplatte.
Those with keen sense of sight
and sound are said to have heard
in the clouds the measured step
of the Maratime Batallion.
This was the song they heard: “We’ll
take advantage of the sunshine
and bask in the warm days
in the heather fields of paradise.
But when the cold wind blows
and sorrow courses the earth,
We’ll float down to the center of Warsaw,
The soldiers of Westerplatte.”
-translated by Walter Whipple
1st September 1939
At 04.30 Stuka dive-bombers prematurely bombed the bridge at Tczew in the Pomeranian Corridor. SS troops dressed in Polish uniforms attacked the radio station at Gleiwitz and broadcast inflammatory statements urging Polish minorities to take up arms against Hitler. For a touch of realism, several bodies of concentration inmates dressed in Polish uniforms, were left behind as ‘evidence’ for journalists (Zaloga and Madej, 1991) to report on.
The Free City of Danzig was heavily shelled and bombed, inflicting heavy casualties upon the civilian population and military coastal defences or navy flotillas. In Danzig, the defenders, particularly civilian volunteers were shot. The Army Pomorze faced the 4th Army whose tactic was to isolate them in the north from the rest of the Polish Forces and then link up with the Third Army and attack Warsaw.
Daylong fighting produced at times, scenes of sheer heroism. The Pomorska Cavalry Brigade had been in contacts with the German 20th Motorized Infantry Division. Colonel Masterlarz had half the unit mount up and attempted a surprise attack from the rear. Catching an infantry battalion by surprise in a woodland clearing, the sabre attack wiped them out. Legends and myths were borne of cavalry units taking on armoured vehicles. However, what is forgotten, is that the cavalry units carried anti-tank weapons for rapid deployment (Zaloga and Madej, 1991).
On the Prussian Front the German Third Army broke through defences to the north of Warsaw. Ground attacks started at 05.00 and aimed to knock out the heavy fortifications at Mlawa. It was on this front that the Polish Mazowiecka Cavalry Brigade had a number of sabre clashes with the German First Cavalry Brigade (Zaloga and Madej,1991) thus marking an end to mounted warfare. The Polish Special Operational Group Narew had virtually no contacts with German forces due to the restraining action of the Polish Third Army and therefore effectively denied rapid gains on this front.
The heaviest fighting took place in the Southwest, a front covered by Army Lodz and further south, Army Krakow. Army Poznan in the centre saw little action or contact on the first day of fighting. The German Eighth and Tenth Armies pushed through the massive densely forested areas with major infantry clashes en route. The Wolynska Cavalry Brigade successfully countered attacks by the German 4th Panzer Division whose poor co-ordination in attack delayed advance and lost equipment. This front was geographicaly the most diverse and faced the largest concentration of mechanized troops. The heaviest fighting was around the industrial zone of Katowice. In the south, the 44th and 45th Infantry Divisions attacked throught the Jablonkow Pass near Karwina and Cieszyn which were lightly defended. In the southern mountainous area, the XXII Panzer Corps attacked just below Nowy Targ at the Dunajec river which was defended by the 1st KOP Regiment and National Guard Zakopane Battalion. Army Krakow was forced to commit support to stem the attack which was temporarily held.
Outflanked and harassed by German guerrilla units, Army Krakow had to deal with a large number of armed German units set up by the Abwehr to carry out sabotage.
Once the Germans broke through the various fronts, poor communications impeded any chance of reforming on a grand scale. From the 10th until 18th September Polish units were able to reform quickly and still were able to harass and inflict serious damage. For field commanders like Anders, confusion and contradictory orders added to the pain and humiliation of the inevitable defeat. Units attempted to move south-east despite heavy co-ordinated artillery bombardments. Soldiers and civilians who were able to bear arms bravely defended and resisted for as long as possible as they moved behind the Vistula. Encirclement began and 60,000 troops were destroyed at Radom. Partisan units were organized and regular army units kept moving southeast in order to gain supplies of food and munitions and regroup to avoid annihilation once the Russians entered the war on 17th September.
Field commanders moved as many of the remnants of the army to an escape route which led to Romania and Hungary . Units breached German lines on 22nd September before Soviet troops blocked all routes. Poland finally fell on the 6th October as the last organized resistance was crushed at Hel and Kock. Zaloga and Madej (1991) estimated the Germans took 587,000 prisoners and the Soviets 200,000. Anders (1949) estimated between 200 – 300,000 escaped into Romania and Hungary through the Dukla Pass. Those who were caught by the Soviets may have been far higher (Anders, 1949). Fiedotov, an NKVD general estimated it to be nearer 475,000. However, if all those arrested including White Russians, Jews and political prisoners, the number was between 1.5 and 1.6m people. Transported to the Gulags, few survived.
One of Poland’s greatest gifts towards the war effort was to have captured an Ultra machine (Stafford, 1997) early in the conflict. The true value of this encryption machine was instantly recognised by Polish and French code-breakers. Unfortunately, true recognition of its significance came later and the thanks given to the Poles hardly covers couple of sentences in either archives or in historical text..
Please write letters and call office of the President Obama, Vice President Biden and Secretary of State Hillary Clinton why US is not sending high ranking delegation to Poland 70th anniversary of the outbreak of World War II?
You can also call or write to the President:
The White House
1600 Pennsylvania Avenue NW
Washington, DC 20500
Please include your e-mail address
Phone Numbers
Comments: 202-456-1111
Switchboard: 202-456-1414
FAX: 202-456-2461
TTY/TDD
Comments: 202-456-6213
Visitors Office: 202-456-2121
Vice President Joe Biden
The White House
1600 Pennsylvania Avenue NW
Washington, DC 20500
Rahm Emanuel
Deputy Chiefs of Staff
Jim Messina
Mona Sutphen
Senior Advisors
David Axelrod
Valerie Jarrett
Pete Rouse
Secretary of State Hillary Rodham Clinton
U.S. Department of State
2201 C Street NW
Washington, DC 20520
Main Switchboard:
202-647-4000
David Brandwein said
All – I’m all for restitution for property taken from jewish Poles during and after World War 2. By the same measure, the same restitution must be paid to Palestinian Arabs who were ethnically cleansed from what is today Israel in 1948 and again in 1967. Fair is fair.
Leo Braun said
Having an opportunity to come across this thread’s topic, I am compelled to bring to your attention the relentless terror and plunder campaign by the ruthless Zionists in Poland. As cold-blooded leeches sucked all the life out of the societies in which they wallowed in galut (what became quite apparent after dismemberment eastern block countries). Norman Finkelstein’s website letters 2000 2001, contains testimony by Jakub Szadaj of the Independent Jewish Faith Commune in Gdansk. Use a keyword search to locate his e-mail, transcribed by the Jew dissident for your perusal:
Gdañsk 24.01.2001
Mr. Norman G. Finkelstein
At first I would like to introduce myself. My name is Jakub Szadaj. I preside the Independent Jewish Faith Commune in Gdañsk. Browsing the Internet Journal, I have come across publications concerning the Holocaust and restitution of the post-Jewish property. I have found the interview you gave to the journal Rzeczpospolita entitled Who draws profits from the Holocaust?, as well as an interview for PAP: Norman G. Finkelstein on the “Holocaust industry”. This was very interesting to read, particularly because these topics are close to my heart. I have found somebody who shares my opinion that the Jews living in the restitution areas are more eligible to be given back their property than the International Jewish Organizations. During the negotiations in Warsaw in 1999, a project was submitted for establishing a common foundation of the Union of Jewish Congregations and the World Jewish Restitution Organization, presided by Ronald S. Lauder. The solutions suggested therein for the Polish Jews associated in the Jewish Congregations are unacceptable.
I have the shorthand notes from the negotiations between the Union of Jewish Congregations (ZGW¯) in Warsaw represented by: Andrzej Zozula, Piotr Kadlcik and Feliks Lipman, and the WJRO, represented by Kalman Sultanik, Arye Edelist, Naphtali Lavie. The negotiations focused on the agreement to divide the property of Polish Jews. The Almanac published by the ZGW¯ states that: “If a Jewish commune or the ZGW¯ are dissolved, their property will be assigned to the WJRO”. The Gdañsk Jewish Commune, the biggest one in Poland, has been dissolved under some petty pretext, in order to transfer its property onto the WJRO. Financial support for the WJRO – whose wealth is not a secret – now that we need these funds ourselves, seems absurd. We have invested a lot of work and effort in reclaiming at least part of the Jewish property. Allowing this property to be taken over by the WJRO is utterly outrageous – it is evidently detrimental to Jews in Poland and the Polish State.
Most surprisingly, the project was supported by the ZGW¯ in Warsaw. Since February 2000 we have had our own Commune, independent of the ZGW¯ in Warsaw. I rejoice because of that, but at the same time it saddens me that such a small community that Jews form in Poland should be divided and antagonized. I represent Jewish nationalism focused on Jewish Communes and congregations whose duties include the protection of the members of Jewish Communes and citizens of Jewish extraction. I am in favor of the opinion that the International Jewish Organizations are assemblies of interest groups whose intentions are in contradiction with the rights of Jewish nationals. I do not want to and I cannot accept something that contradicts the very idea of post-Jewish property restitution.
The property returned to Jews in Poland and the money acquired from it should remain in Poland and serve the Jews, rather than be taken abroad by the Foundation managed by a multimillionaire. I wish to express my respect and admiration for the man who, being such a well-known political scientist, a renowned expert in Israeli-Palestine affairs, an author of many books, openly and fearlessly speaks his mind. He is not afraid to accuse the Jewish leaders in the USA of taking advantage of their compatriots’ martyrdom for their own political and personal ends.
Such actions deserve to be praised and fully approved.
I hope that our relations will develop further,
Yours respectfully, Jakub Szadaj, Gdañsk.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Lech Bajan said
Przestańcie szkodzić Polsce!
List otwarty do:
Prezesa Rady Ministrów RP
– Donalda Tuska
Marszałka Sejmu RP
– Bronisława Komorowskiego
Marszałka Senatu RP
– Bohdana Borusewicza
Przekazany do wiadomości Prezydenta RP
– Lecha Kaczyńskiego
Szanowni Panie Premierze i Panowie Marszałkowie,
Zwracamy się do Panów, jako do osób, które pełnią najważniejsze funkcje państwowe i zgodnie z Konstytucją RP ponoszą pełną odpowiedzialność za sytuację, która budzi nasze głębokie zaniepokojenie.
Uznaliśmy, że ten niedobry stan rzeczy nie może już dłużej trwać i powinniśmy Panom przypomnieć konstytucyjne obowiązki, które potwierdzone są w słowach złożonej przez Panów przysięgi:
“…a dobro Ojczyzny oraz pomyślność obywateli będą dla mnie zawsze najwyższym nakazem”
oraz
“Uroczyście ślubuję…. czynić wszystko dla pomyślności Ojczyzny i dobra obywateli”.
Bardzo krytycznie oceniamy Panów działania wchodzące w zakres powyższych słów przysięgi, natomiast pragniemy zwrócić uwagę na karygodne zaniedbania, które wręcz przeczą tym przysięgom. Chodzi o to, że poddane Waszej odpowiedzialności i kontroli służby państwowe jawnie przeszkadzają i blokują ważne inicjatywy oddolne, uniemożliwiając rozwój pomyślności i dobra obywateli.
Pragniemy naszym listem zwrócić uwagę na pełną odpowiedzialność Panów za tę sytuację i zwrócić się z dramatycznym wezwaniem, abyście przestali szkodzić Polsce, lub zwolnili pełnione przez siebie stanowiska dla polityków, którzy pragną dobrze służyć Narodowi.
Polskę od wielu lat gnębi głęboki, wielowymiarowy kryzys, tym bardziej groźny, że zaczyna obejmować również śmiertelne zmęczenie ducha Narodu, będące skutkiem wielokrotnego załamywania nadziei. Polacy, jak powietrza, potrzebują nowej, realistycznej wizji jak wyjść z tej sytuacji. Potrzebują ukazania przejrzystego kierunku i programu działania, by pobudzić powszechną aktywność, która jest niezbędna dla dokonania zasadniczego zwrotu w biegu polskich spraw. Tym bardziej ci Polacy, którzy nie poddają się zniechęceniu i podejmują różne pożyteczne przedsięwzięcia, muszą być wspierani przez władze państwowe i chronieni przed nieodpowiedzialnymi decyzjami, które szkodzą i blokują takie inicjatywy.
Inicjatywy związane z Radiem Maryja są pod tym względem zupełnie wyjątkowym zjawiskiem. Z jednej strony w skrajnie niesprzyjających warunkach tworzą imponująco pożyteczne dzieła, które przysparzają dobra naszej Ojczyźnie i budują wspólnotę nawiązującą do najlepszych tradycji narodowych. Rodzina Radia Maryja to, naszym zdaniem, najbardziej wartościowa część świadomego swych obowiązków Narodu, która obejmuje cały przekrój społeczny – od środowisk akademickich, przez grona przedsiębiorców, lekarzy, nauczycieli, rolników, po robotników przechowujących sztandary Solidarności – od wchodzącej w dojrzałe życie młodzieży, po ludzi starszych, wnoszących bogate doświadczenie i życiową mądrość. Miłość Ojczyzny i wierność Bogu, to przymioty społeczności związanej w Rodzinę Radia Maryja, które wyzwalają bezprzykładne poświęcenie, stojące u źródeł powodzenia wielu przedsięwzięć. Tych ludzi nie wolno nikomu obrażać, ani słowem, ani niegodziwymi czynami.
Z drugiej strony wszystkie przedsięwzięcia związane z Rodziną Radia Maryja powstają w atmosferze trudnej do zrozumienia wrogości, która przejawia się nie tylko w tworzonych sztucznie przeszkodach i złośliwych blokadach, ale także w demonstrowanej publicznie niechęci, przez różne wypowiedzi i obraźliwe komentarze osób publicznych, których zachowania nie sposób dłużej tolerować. Także osoby pełniące najwyższe funkcje państwowe uczestniczą w tym procederze i nie spotykają się z adekwatną reakcją władz państwowych.
Jaskrawym przykładem naruszenia konstytucyjnych powinności jest to wszystko, co wiąże się z całą serią działań bezprawnie blokujących przyznane już fundusze na Wyższą Szkołę Kultury Społecznej i Medialnej, a także na badawczy projekt geotermalny w Toruniu. Mamy do czynienia z niespotykanym paradoksem – badania, które mogą się okazać niezwykle ważne dla przyszłości naszej Ojczyzny, nie są podejmowane przez władze państwowe. Co więcej, nadzwyczajne wysiłki, by takie badania przeprowadzić, zainicjowane przez małe grono Ojców Redemptorystów i wspierane przez rzesze ofiarnych ludzi, są przez władze państwowe sabotowane.
Ta sprawa jest pilnie obserwowana przez Naród i kiedyś trzeba będzie za ten sabotaż ponieść odpowiedzialność. Jakby tego było mało, ostatnio dowiadujemy się o kolejnych działaniach, które mają na celu utrudnianie pożytecznych inicjatyw Rodziny Radia Maryja. Wielokrotnie już kontrolowane fundacje “Lux Veritatis” i “Nasza Przyszłość” mają być ponownie w sposób nękający kontrolowane, aby ograniczyć ich możliwości działania. Ta metoda ubezwłasnowolnienia przedsiębiorstw i wszelkiej oddolnej aktywności jest od dawna stosowanym narzędziem niszczenia dobra i pomyślności indywidualnych Polaków, a także całego Narodu i nie ma żadnej wątpliwości, że taki charakter mają także te kontrole – decyzje o tych kontrolach podjęto gdzieś w pobliżu Panów odpowiedzialności.
Wzywamy Panów
do opamiętania!
Przestańcie szkodzić Polsce!
rozmowy miedzynarodowe said
Ive spent the last 90 minutes looking through many of pages like this. THANK YOU SO MUCH! Thanks for sharing Check my site out about at
Lech Bajan said
Iwo Cyprian Pogonowski
Born Sept. 3, 1921
Lwów, Poland
in Dec 1939 left Warsaw. Dec 30, 1939 arrested by Ukrainians serving the Gestapo in Dukla, then transferred to Barwinek, Krosno, Jaslo, Tarnów, Oswiecim, arrived in Oranienburg-Sachsenhausen on Aug. 10, 1940.
April 19, 1945 started on the Death March of Brandenburg from Sachsenhausen; escaped gunfire of SS-guards and arrived to Schwerin and freedom on May 2, 1945.
September 1945 arrived in Brussels, Belgium; obtained admission as a regular student at the Catholic University: Institute Superieur de Commerce, St. Ignace in Antwerp.
in 1954 graduated in Civil Engineering at the top of his class. Was invited to join honorary societies: Tau Beta Pi (general engineering honorary society), Phi Kappa Phi (academic honorary society equivalent to Phi Beta Kappa), Pi Mu (mechanical engineering honorary society), and Chi Epsilon (civil engineering honorary society). Taught descriptive geometry at the University of Tennessee;
in 1955 graduated with M.S. degree in Industrial Engineering.
in 1955 started working for Shell Oil Company in New Orleans. After one year of managerial training was assigned to design of marine structures for drilling and production of petroleum.
in 1960 started working for Texaco Research and Development in Houston, Texas as a Project Engineer. Authored total of 50 American and foreign patents on marine structures for the petroleum industry;
wrote an article: The Rise and Fall of the Polish Commonwealth – A Quest for a Representative Government in Central and Eastern Europe in the 14th to 18th Centuries. Started to work on a Tabular History of Poland.
in 1972 moved to Blacksburg, Virginia. During the following years worked as Consulting Engineer for Texaco, also taught in Virginia Polytechnic Institute and State University as Adjunct Professor in the College of Civil Engineering teaching courses on marine structures of the petroleum industry. Designed and supervised the construction of a hill top home for his family, also bought 500 acre ranch (near Thomas Jefferson National Forest) where he restored 200 years old mill house on a mountain stream.
in 1978 prepared Polish-English, English-Polish Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. The dictionary included a Tabular History of Poland, Polish Language, People, and Culture as well as Pogonowski’s phonetic symbols for phonetic transcriptions in English and Polish at each dictionary entry; the phonetic explanations were illustrated with cross-sections of speech (organs used to pronounce the sounds unfamiliar to the users). It was the first dictionary with phonetic transcription at each Polish entry for use by English speakers
in 1981 prepared Practical Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.
in 1983 prepared Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Wrote an analysis of Michael Ch ci ski’s Poland, Communism, Nationalism, Anti-Semitism. Also selected crucial quotations from Norman Davies’ God’s Playground – A History of Poland on the subject of the Polish indigenous democratic process.
in 1985 prepared Polish-English Standard Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Also prepared a revised and expanded edition of the Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, also published by Hippocrene Books Inc.
in 1987 prepared Poland: A Historical Atlas on Polish History and Prehistory including 200 maps and graphs as well as Chronology of Poland’s Constitutional and Political Development, and the Evolution of Polish Identity – The Milestones. An introductory chapter was entitled Poland the Middle Ground. Aloysius A. Mazewski President of Polish-American Congress wrote an introduction. The Atlas was published by Hippocrene Books Inc. and later by Dorset Press of the Barnes and Noble Co. Inc. which sends some 30 million catalogues to American homes including color reproduction of book covers. Thus, many Americans were exposed to the cover of Pogonowski’s Atlas showing the range of borders of Poland during the history – many found out for the firsttime that Poland was an important power in the past. Total of about 30,000 atlases were printed so far.
In 1988 the publication of Poland: A Historical Atlas resulted in a number of invitations extended by several Polonian organizations to Iwo Pogonowski to present Television Programs on Polish History. Pogonowski responded and produced over two year period 220 half-hour video programs in his studio at home (and at his own expense.) These programs formed a serial entitled: Poland, A History of One Thousand Years. Total of over 1000 broadcasts of these programs were transmitted by cable television in Chicago, Detroit-Hamtramck, Cleveland, and Blacksburg.
in 1990-1991 translated from the Russian the Catechism of a Revolutionary of 1869 in which crime has been treated as a normal part of the revolutionary program. Started preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation showing how the USSR became a prototype of modern totalitarian state, how this prototype was adapted in Germany by the Nazis.
in 1991 prepared Polish Phrasebook, Polish Conversations for Americans including picture code for gender and familiarity, published by Hippocrene Books Inc.
in 1991 prepared English Conversations for Poles with Concise Dictionary published by Hippocrene Books Inc. By then a total of over 100,000 Polish-English, English-Polish Dictionaries written by Pogonowski were sold in the United States and abroad.
in 1992 prepared a Dictionary of Polish, Latin, Hebrew, and Yiddish Terms used in Contacts between Poles and Jews. It was prepared for the history of Jews in Poland as well as 115 maps and graphs and 172 illustrations, paintings, drawings, and documents, etc. of Jewish life in Poland. This material was accompanied by proper annotations.
in 1993 prepared Jews in Poland, Rise of the Jews as a Nation from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel, published by Hippocrene Books Inc. in 3000 copies. Foreword was written by Richard Pipes, professor of history at Harvard University, and Pogonowski’s school mate in the Keczmar school in Warsaw. Part I included: a Synopsis of 1000 Year History of Jews in Poland; the 1264 Statute of Jewish Liberties in Poland in Latin and English translation; Jewish Autonomy in Poland 1264-1795; German Annihilation of the Jews. In appendixes are documents and illustrations. An Atlas is in the Part III. It is divided as follows: Early Jewish Settlements 966-1264; The Crucial 500 Years, 1264-1795; Competition (between Poles and Jews) Under Foreign Rule, 1795-1918; The Last Blossoming of Jewish Culture in Poland, 1918-1939; German Genocide of the Jews, 1940-1944; Jewish Escape from Europe 1945-1947 – The End of European (Polish) Phase of Jewish History (when most of world’s Jewry lived in Europe). Pogonowski began to write a new book starting with the Chronology of the Martyrdom of Polish Intelligentsia during World War II and the Stalinist Terror; the book in preparation was entitled Killing the Best and the Brightest.
in 1995 prepared Dictionary of Polish Business, Legal and Associated Terms for use with the new edition of the Practical Polish-English, English-Polish Dictionary and later to be published as a separate book.
in 1996 Pogonowski’s Poland: A Historical Atlas; was translated into Polish; some 130 of the original 200 maps printed in color; the Chronology of Poland was also translated into Polish. The Atlas was published by Wydawnictwo Suszczy ski I Baran in Kraków in 3000 copies; additional publications are expected. Prepared Polish-English, Eglish-Polish Compact Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.
in 1997 finished preparation of the Unabridged Polish-English Dictionary with complete phonetics including over 200,000 entries, in three volumes on total of 4000 pages; it is published by Hippocrene Books Inc; the Polish title is: Uniwesalny S ownik Polsko-Angielski. Besides years of work Pogonowski spent over $50,000 on computers, computer services, typing, and proof reading in order to make the 4000 page dictionary camera ready; assisted in the preparation of second edition of Jews in Poland, Rise of the Jews from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel published in fall of 1997. Prepared computer programs for English-Polish Dictionary to serve as a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary printed by the end of May 1997.
in 1998 Pogonowski organized preparation of CD ROM for the Unabridged Polish-English Dictionary, Practical English-Polish Dictionary, Polish Phrasebook for Tourists and Travelers to Poland, all published earlier by Iwo C. Pogonowski. The Phrasebook includes 280 minutes of bilingual audio read by actors. Started preparation for a new edition of Poland: A Historical Atlas. New Appendices are being prepared on such subjects as: Polish contribution to Allied’s wartime intelligence: the breaking of the Enigma Codes, Pune Munde rocket production; Poland’s contribution to the international law since 1415; Poland’s early development of rocket technology such as Polish Rocketry Handbook published in 1650 in which Poles introduced for the first time into the world’s literature concepts of multiple warheads, multistage rockets, new controls in rocket flight, etc. Poland’s Chronology is being enlarged to reflect the mechanisms of subjugation of Polish people by the Soviet terror apparatus. Continued preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation, including the 1992 revelations from Soviet archives as well as the current research in Poland. Continued preparation of two-volume English Polish Dictionary, a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary published in 1997. Reviewed Upiorna Dekada by J. T. Gross.
in 1999 Pogonowski continued writing Poland – An Illustrated History and preparing for it 21 maps and diagrams and 89 illustrations.
in 2000 Pogonowski prepared, in a camera ready form, Poland – An Illustrated History; it was published by Hippocrene Books Inc. NY 2000 and recommended by Dr. Zbigniew Brzezinski, National Security Advisor under President Carter, as “An important contribution to the better understanding of Polish history, which demonstrates in a vivid fashion the historical vicissitudes of that major European nation.”
Mark said
There is a joke in Poland about antisemitic thinking: if I will be during the storm in a very small boat on the Pacific Ocean haveing still one place in it, after meeting of 2 people in water – one Jew and one “warsawer” (guy living in Warsaw) I will surely pick up with me Jew, not f…n “warsawer”
PS To understand this joke you need at least IQ level of 125 and have to know polish history..
Frg marysia said
Czytam i wiary nie daję,czyżby politycy amerykańscy nie studiowali bądź nie mieli jakiś kursów ze stosunków politycznych lub jakiegoś kursu historii.Zarówno p.Obama jak i p.H.Clinton popełniają gafy polityczne,które przejdą do historii.Moi kochani myślę,że w religii judaistycznej jak i katolickiej kłamstwo jest grzechem,chciwość też.Niech Polsce Żydzi dadzą w końcu święty spokój.Nie dosyć,że u nas się goszczą,opływają w obfitościach to jeszcze nas szkalują,Z nimi jest tak jak z tą panią Żydowskiego pochodzenia,która o obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie mówiła – polski obóz w Buchenwaldzie.Istnieją takie możliwości 1. Nigdy wojny nie widziała. 2 – nie zna historii i geografii.3 perfidnie kłamie.Wiem,że Polska była i jest dla Żydów ziemią obiecaną,w której nie ma strachu i Palestyńczyków,ale na litość Boską ani pokolenie naszych ojców,ani nasze,ani naszych dzieci nic im nie zabrało i nic im oddawać nie musimy.Pani Clinton niech odda Indianom ziemię, na której stoi jej dom.
Portal dla oszukanych said
Strona poswiecona osobom oszukanym w internecie.
Lech Bajan said
Oświęcim i Brzezinka, cz. 1/4 Cala prawda roszczenia zydowskie wobec Polski
part 2
Lech Bajan said
Państwowe Muzeum Oświęcim – Brzezinka – Auschwitz – Birkenau
Lech Bajan said
PRAWDA O JEDWABNEM – Wykład prof. Pogonowskiego
part1
part2
part3
part4
part5
Film jest podzielony na pięć części, które wszystkie znajdują się na kanale YouTube mkprm.
Profesor Iwo Cyprian Pogonowski (ur. 3 września 1921 we Lwowie), inżynier budowlany i przemysłowy, autor atlasów i słowników, publicysta polonijny.
Ojciec Iwo Cypriana, Jerzy, doktor filozofii i praw, w czasie II wojny światowej był torturowany w siedzibie Gestapo w budynku przy Alei Szucha w Warszawie. Matka, Wanda z Żygulskich, malarka, była więziona na Pawiaku, walczyła w powstaniu warszawskim. Brat Krzysztof, zginął w Powstaniu. Stryj Adam uczestniczył w walkach o Lwów, zginął w walkach z bolszewikami pod Siedlcami, a inny krewny – Stefan – zginął w walkach o Radzymin.
Walczył w kampanii wrześniowej. Aresztowany 30 grudnia 1939, był więziony w Dukli, Barwinku, Krośnie, Jaśle, Sanoku, Tarnowie, trafił wreszcie 10 sierpnia 1940 do obozu Oranienburg – Sachsenhausen. Spędził tam całą wojnę, w kwietniu 1945 uczestniczył w tzw. marszu śmierci do Schwerina, gdzie 2 maja tegoż roku został oswobodzony.
W późniejszym okresie pracował w przemyśle naftowym dla Shell Oil Company oraz Texaco, uzyskał 49 patentów. Równocześnie wykładał na Uniwersytecie Stanowym Wirginii. Obecnie mieszka w Sarasocie.
Działalność twórcza sędziwego polonijnego naukowca zasługuje na tym większy podziw, że rozwija ją człowiek chory od 60 lat na chorobę Heinego – Medina. Choroba ta sprawia, że nie może przyjeżdżać do Polski.
Tym smutniejszym więc jest fakt, że nikt z polskich władz państwowych, ani uniwersyteckich nie pomyślał o odpowiednim uhonorowaniu tego wielkiego patrioty zza Oceanu. Naukowca, który zasługuje na najwyższe odznaczenia państwowe i doktoraty honoris causa. Człowieka, który tak wielką część życia poświęcił niestrudzonej obronie prawdy o Polsce.
Dokument TV Trwam 2008
Lech Bajan said
Poland will be next
Lech Bajan said
The Communist Movement and ideology played an important part In Jewish life, particularly in the 1920s, 1930s and during and after World War II
Jews became the leading element in the legal and illegal Communist Parties..
Jews were instructed to change their names so as “not confirm right-wing propaganda that presented Communism as an alien, Jewish conspiracy”
The Katyn massacre, also known as the Katyn Forest massacre (Polish: zbrodnia katyńska, ‘Katyń crime’), was a mass murder of thousands of Polish military officers, policemen, intellectuals and civilian prisoners of war by Soviet NKVD, based on a proposal from Lavrentiy Beria to execute all members of the Polish Officer Corps. Dated March 5, 1940, this official document was then approved (signed) by the entire Soviet Politburo including Joseph Stalin and Beria. The number of victims is estimated at about 22,000, the most commonly cited number being 21,768.[4] The victims were murdered in the Katyn forest in Russia, the Kalinin (Tver) and Kharkov prisons and elsewhere.[5] About 8,000 were officers taken prisoner during the 1939 Soviet invasion of Poland, the rest being Poles arrested for allegedly being “intelligence agents, gendarmes, saboteurs, landowners, factory owners, lawyers, priests, and officials.” Since Poland’s conscription system required every unexempted university graduate to become a reserve officer,[6] the Soviets were able to round up much of the Polish intelligentsia, and the Jewish, Ukrainian, Georgian[7] and Belarusian intelligentsia of Polish citizenship
Lech Bajan said
Lech Bajan said
Polacy powinni aliantom “fakturę” wystawić za całą II wojnę (zdrada w 1939, walki na obu frontach, Powstanie Warszawskie, okupacja sowiecka) nikogo tak jak Polaków nie zrobiono na szaro a teraz jeszcze o odszkodowania się upominają
Lech Bajan said
Lech Bajan said
Lech Bajan said
US American Soldiers travel to Poland for pilgrimage to Jasna Gora
Illinois Soldiers travel to Poland for pilgrimage
By Army Staff Sgt. Stephanie McCurry
Illinois National Guard
Eight Illinois National Guard troops lead the group of about 300 into Czestochowa during the Polish pilgrimage. The Illinois guardsmen walked along with Polish and German Soldiers for the annual pilgrimage from Warsaw to Czestochowa in August. (Photo courtesy of Illinois National Guard)
download hi-res photo
SPRINGFIELD, Ill., (8/31/09) — Imagine walking from Peoria to Aurora. In August, eight Illinois National Guard members did just that, except in a foreign country, Poland.
Six Soldiers and two Airmen walked 137 miles, beginning in Warsaw and ending in Czestochowa, in 10 days for the annual Polish pilgrimage. They walked with a group of about 300 people that included Polish, German and Slovakian Soldiers.
Every year, thousands of Catholics from around the world go to Poland to participate in the ceremonial walk to Jasna Gora monastery in Czestochowa, the site of the revered Black Madonna icon.
Their journey began with an early morning mass at the field cathedral of the Polish Army. Every day, the group attended Mass regardless of their various faiths and beliefs.
During the 12-hour walk each day, they were treated with prayers, songs and sermons in German, Polish, Italian and English broadcasted through large speakers carried by participants.
Local residents provided pilgrimage participants with food, refreshments and encouragement along the route. Every night, the Illinois Guardsmen slept in tents provided by the Polish Armed Forces.
“I was told numerous times by Polish Soldiers that they got a kick out of the fact that the German Soldiers and American Soldiers were communicating to each other through their Polish translators,” said Sgt. David Sworobowicz.
Local farmers stood along the route and handed out their fruit and vegetables to everyone walking in the pilgrimage. The cities also worked together to offer soups and bread for lunch everyday. The other breaks they had throughout the day were at numerous churches.
“The civilians’ generosity along the way is unmatched,” said 2nd Lt. Veronica Kool, of Springfield, Illinois Army National Guard. “All along the route, the Polish stood waiting outside their homes offering whatever food they had to give.”
“The religious experience gained from this exercise is above and beyond rewarding,” said Sworobowicz. “I can only hope to do it again sometime.”
The trip ended at Jasna Gora monastery in Czestochowa with the military pilgrimage walking the last half mile or so through thousands of supportive spectators that waved, shook their hands, gave hugs and took pictures of the group.
“It is not every day that you get to travel overseas for a friendly noncombative operation,” said 1st Lt. Jeremy Dugena. “From the arrival in Poland, the Polish Army were incredible hosts making sure we had everything we needed.”
Illinois Guardsmen participated in the pilgrimage to commemorate the 1655 Polish victory over Sweden and to build a stronger relationship with the Polish.
The National Guard sponsored State Partnership Program (SPP) between the Illinois National Guard and Republic of Poland was established in 1993.
The SPP links National Guard states and territories with their partner countries to foster mutual interests and establishing long-term relationships across all levels of society.
Through the SPP, Illinois Army and Air National Guard service members have participated in annual, joint training exchanges with military forces of the republic of Poland.
“Their professionalism and maturity are what I desire in every group of Guardsmen who come to Poland,” said Maj. James Fisher, the bilateral affairs officer for the U.S. Embassy in Warsaw. “They promoted the State Partnership Program with flying colors and are model diplomats of our country.”
POLAND AGAIN REFUSED
VISA WAIVER STATUS
Washington, D.C. (PMN)—The following letter was sent on October 17, 2008, by Frank Spula, President of the Polish American Congress (PAC), to Senator John McCain and Senator Barack Obama:
“As you may know, today a ceremony took place in the White House Rose Garden, during which President Bush announced that seven countries – Czech Republic, Slovakia, Hungary, Latvia, Lithuania, Estonia and South Korea – met the requirements to join the Visa Waiver Program.
“Poland was not included as one of the favored nations.
“I am certain that you are well aware of the great significance the inclusion of Poland in the Visa Waiver Program would have to one of this country’s most steadfast allies.
“However, Poland is still yet to be included as, according to the most recent statistics, the refusal rate in Poland is three points too high.
“There is no need to reiterate all of the facts that show how Poland has been for years one of the most reliable and consistent allies of the United States in many arenas, as well as the fact that Poland not only does not pose any kind of terrorist threat, but has done a lot to combat this international menace. I am certain that you already know all of those arguments.
“However, I would like to emphasize another, perhaps less known aspect of the situation, namely the great loss of good will today’s continued exclusion means to many people of Poland towards the United States of America.
“I have been repeatedly hearing how feelings of excitement and support towards our great country have been over the course of the last two years turning into those of disappointment and bitterness.
“Furthermore, and more worrisome, I have been hearing that many members of the 10 million strong Polish American Community (Polonia) are starting to hold similar feelings.
“In these turbulent times, the United States has to cultivate and cherish its relationships with most faithful allies. Poland is definitely among those nations. It is time, in fact it is now much past due, to show Poland that its support and contributions are valued by the United States, and not with sweet words, but with concrete actions.
“As the President of the Polish American Congress, one of the oldest-and the largest-Polish ethnic organization in the United States, I urge you, either as the next president of our great nation or on the Senate floor, to do what the previous administration has been promising Poland and Polonia for years but have never delivered – make sure that Poland joins the privileged ranks of the visa free travel as soon as possible.”
A similar letter was sent to President George W. Bush, who has been promising the visa waiver for Polish citizens for years, but, despite praising Poland as an ally, has not delivered on the promise.
Obama has said that he would invite Poland to join the Visa Waiver Program. A campaign release stated, “Today’s visa regime with Poland reflects neither the current strategic relationship nor the close historic bond between our peoples … In particular, this means expanding the program to countries, like Poland, that have demonstrated a capacity and willingness to cooperate with the U.S. in achieving counterterrorism goals.”
McCain has been silent on the subject during his campaign for the presidency and reportedly agrees with the current Bush policy on visa waivers.
Hundreds of US soldiers join Polish pilgrimage
By VANESSA GERA – 17 hours ago
WARSAW, Poland (AP) — Hundreds of soldiers in camouflage set off Tuesday on a 10-day march to Poland’s holiest Roman Catholic shrine — among them five Americans hoping to deepen ties with an ally.
Five members of the Illinois National Guard traveled to Poland to make the 180-mile (290-kilometer) trek on foot — alongside Poles, Germans and other Europeans — from Warsaw to Czestochowa, site of the revered Black Madonna icon.
Though the 300-year-old pilgrimage has deep religious and patriotic resonance in mainly Catholic Poland, the main purpose of the U.S. contingent, a tradition that has started in recent years, is to show solidarity with Poland — an ally in Iraq and Afghanistan — and other nations.
It’s a chance “to come together and share a little bit, and hopefully develop closer bonds with foreign militaries in a non-combat type setting,” said Master Sgt. Roman Waldron, 37, from Springfield, Illinois.
Before embarking on the pilgrimage, the pilgrims attended an early morning Mass at the Field Cathedral of the Polish Army, where a priest blessed them with holy water. They were also told to set a moral example and refrain from drinking or smoking during the march.
The Black Madonna — which legend says was painted by St. Luke — was brought to the Jasna Gora monastery in Czestochowa in 1384.
Many miracles have been attributed to the painting, including a 1655 siege during which 70 monks and 180 supporters held off nearly 4,000 soldiers from the Protestant Swedish army and inspired Poles to rise up and throw out the invaders.
Sgt. 1st Class Evan Young, from Rock Island, Illinois, believes the pilgrimage is going to be even more meaningful than he had first imagined.
“Originally when I was given the opportunity I thought it would be kind of a neat way to see Poland, but then I started doing research on the Black Madonna and the siege and I thought it’s part of a much bigger thing,” said Young, a 45-year-old who grew up Episcopalian.
“It’s pretty neat to be taking part in this, and help improve relations with Poland and other countries that are here,” he said.
Only one of the five American soldiers is a Catholic. They will sleep in eight-man tents set up along the route by the Polish army.
The soldiers were trailed by thousands of students and other pilgrims in Warsaw, and will eventually join up with thousands more expected to converge on Czestochowa next week, ahead of the August 15 Catholic holy day marking the Assumption of Mary.
Warsaw Archbishop Kazimierz Nycz walked briefly with the group Tuesday.
“This builds brotherhood among soldiers from different countries,” he said.
Larry Huskinson said
Holy crap. This freakin’ is solely awesome. I just stumbled upon a brand mafia wars cheat. 😛 They actually work unlike 95% of the other junk out there! It’s really cool too… Check my website for it ..
Lech Bajan said
Nie musimy udawać
Nasz Dziennik, 2010-01-15
Nasi okupanci pragną za wszelką cenę skupić naszą uwagę na sobie, żeby w ten sposób odwrócić ją od rzeczywistych zagrożeń, jakie swoją lekkomyślnością ściągnęli na nasze państwo i na nas samych. Oto na przełomie roku najważniejszą sprawą okazał się udział posła Zbigniewa Wassermanna i posłanki Beaty Kempy w komisji hazardowej. Wprawdzie wiadomo, że ta komisja niczego nie wyjaśni ani nawet nie ustali, bo pociągający naszych mężów stanu za sznurki starsi i mądrzejsi nie życzą już sobie żadnych hałasów wokół tej sprawy ani tym bardziej żadnych “wyjaśnień”, ale obecność wspomnianych posłów PiS w komisji hazardowej staje się dla całej partii kwestią prestiżową. A gdy w grę wchodzi prestiż, inne sprawy w ogóle się nie liczą, i dlatego informacja podana przez panią senator Arciszewską-Mielewczyk o kilkunastu tysiącach pozwów przygotowanych przez niemieckich właścicieli nieruchomości nie wywołała ani w mediach, ani w opinii publicznej żadnego rezonansu. Tymczasem jest to sprawa znacznie ważniejsza od tego, czy w komisji hazardowej będzie zasiadał pan poseł Wassermann, czy pani posłanka Kempa. Mówiąc szczerze, w porównaniu z wagą tej wiadomości cała ta komisja hazardowa i jej końcowe, przesiąknięte fałszem i krętactwami wypociny nie mają najmniejszego znaczenia. Powiem więcej – większego znaczenia nie mają nawet przypadające w tym roku tubylcze wybory prezydenckie.
Kilkanaście tysięcy procesów rewindykacyjnych na ziemiach zachodnich oznaczałoby, że mamy do czynienia z zaplanowaną i znakomicie skoordynowaną akcją mającą na celu doprowadzenie do zmiany na tym obszarze stosunków własnościowych. Wprawdzie już przed laty publicznie ostrzegałem przed taką akcją ze strony niemieckiej, ale optymistycznie zakładałem, że będzie ona prowadzona przed Trybunałem w Strasburgu. Tymczasem się okazało, że lekceważone przez naszych oficjeli Powiernictwo Pruskie jednak lepiej spenetrowało istniejące możliwości i obecną akcję rewindykacyjną z powodzeniem prowadzi przed sądami polskimi, które orzekają na korzyść niemieckich powodów. W rezultacie strona polska nie będzie mogła nawet pisnąć przeciwko jakimkolwiek następstwom tej akcji bez ryzyka, a właściwie już nawet nie ryzyka, tylko całkowitej pewności ośmieszenia się przed światem. Obecnie mamy do czynienia właściwie z jej pierwszym etapem, po którego pomyślnym zakończeniu nastąpi etap drugi w postaci “uznania praw” niemieckich wypędzonych – czego expressis verbis domagały się CDU i CSU w deklaracji z maja ubiegłego roku – to znaczy uznania ich praw własności do nieruchomości obejmujących jedną trzecią polskiego terytorium państwowego. Wbrew zapewnieniom naszych mężów stanu, jakoby deklaracja ta była jedynie fajerwerkiem wyborczym, w kontekście wspomnianej akcji trudno nie potraktować jej jak najbardziej serio. Na jakiej podstawie zakładali oni, że CDU i CSU w tej sprawie tylko sobie żartuje – trudno zgadnąć. Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem jest poczucie bezradności wobec tego cierpliwego i metodycznego postępowania strony niemieckiej, połączonego z wykorzystaniem rozbudowanej w Polsce agentury, na które strona polska próbuje ostatnio odpowiadać spóźnionymi improwizacjami. A skoro nie można zastosować nawet ulubionej przez naszych państwowych dygnitarzy metody groźnego kiwania palcem w bucie, najlepiej udawać, że się nic nie widzi ani nie słyszy, a jeśli już nawet coś się zobaczy czy usłyszy – że nic się nie rozumie. Krótko mówiąc – udawać głupiego, co – nawiasem mówiąc – naszym dygnitarzom przychodzi tak łatwo, że aż nasuwa podejrzenia, iż wcale nie muszą niczego udawać.
Zmiana stosunków własnościowych na ziemiach zachodnich w tej sytuacji wydaje się jedynie kwestią czasu. Ale oczywiście na tym się nie skończy, ponieważ zmiana ta stanowi znakomity punkt wyjścia do następnego ruchu, który może przybrać postać oddolnej, arcydemokratycznej inicjatywy plebiscytu z udziałem właścicieli nieruchomości, którzy zapragnęliby odpowiedzieć na pytanie, do której stolicy wygodniej byłoby im odprowadzać podatki. Gdyby okazało się, że wygodniej do Berlina, wówczas Berlin, zbierając podatki z tego obszaru, siłą rzeczy przyjąłby na siebie zobowiązanie rozciągnięcia tam swojej kontroli wojskowej, policyjnej i sądowej, a więc przejęcia uprawnień władzy państwowej de facto. Nie musi to pociągać za sobą jakichś spektakularnych rugów polskich posiadaczy. Przeciwnie – takiej ostentacji wszyscy będą unikać, natomiast polscy posiadacze będą musieli płacić niemieckim właścicielom czynsz i niezawisłe sądy z pewnością obowiązek ten wyegzekwują. To są perspektywy tak nieprzyjemne, że nikt nie ma głowy ani też chęci, żeby o nich nawet myśleć. Wobec takiej alternatywy przekomarzania się przed komisją hazardową nie tylko pozwalają zachować resztki twarzy, ale są prawdziwym wytchnieniem.
Stanisław Michalkiewicz
Wijciech Szymczak said
Nie musimy udawać
Nasz Dziennik, 2010-01-15
Nasi okupanci pragną za wszelką cenę skupić naszą uwagę na sobie, żeby w ten sposób odwrócić ją od rzeczywistych zagrożeń, jakie swoją lekkomyślnością ściągnęli na nasze państwo i na nas samych. Oto na przełomie roku najważniejszą sprawą okazał się udział posła Zbigniewa Wassermanna i posłanki Beaty Kempy w komisji hazardowej. Wprawdzie wiadomo, że ta komisja niczego nie wyjaśni ani nawet nie ustali, bo pociągający naszych mężów stanu za sznurki starsi i mądrzejsi nie życzą już sobie żadnych hałasów wokół tej sprawy ani tym bardziej żadnych “wyjaśnień”, ale obecność wspomnianych posłów PiS w komisji hazardowej staje się dla całej partii kwestią prestiżową. A gdy w grę wchodzi prestiż, inne sprawy w ogóle się nie liczą, i dlatego informacja podana przez panią senator Arciszewską-Mielewczyk o kilkunastu tysiącach pozwów przygotowanych przez niemieckich właścicieli nieruchomości nie wywołała ani w mediach, ani w opinii publicznej żadnego rezonansu. Tymczasem jest to sprawa znacznie ważniejsza od tego, czy w komisji hazardowej będzie zasiadał pan poseł Wassermann, czy pani posłanka Kempa. Mówiąc szczerze, w porównaniu z wagą tej wiadomości cała ta komisja hazardowa i jej końcowe, przesiąknięte fałszem i krętactwami wypociny nie mają najmniejszego znaczenia. Powiem więcej – większego znaczenia nie mają nawet przypadające w tym roku tubylcze wybory prezydenckie.
Kilkanaście tysięcy procesów rewindykacyjnych na ziemiach zachodnich oznaczałoby, że mamy do czynienia z zaplanowaną i znakomicie skoordynowaną akcją mającą na celu doprowadzenie do zmiany na tym obszarze stosunków własnościowych. Wprawdzie już przed laty publicznie ostrzegałem przed taką akcją ze strony niemieckiej, ale optymistycznie zakładałem, że będzie ona prowadzona przed Trybunałem w Strasburgu. Tymczasem się okazało, że lekceważone przez naszych oficjeli Powiernictwo Pruskie jednak lepiej spenetrowało istniejące możliwości i obecną akcję rewindykacyjną z powodzeniem prowadzi przed sądami polskimi, które orzekają na korzyść niemieckich powodów. W rezultacie strona polska nie będzie mogła nawet pisnąć przeciwko jakimkolwiek następstwom tej akcji bez ryzyka, a właściwie już nawet nie ryzyka, tylko całkowitej pewności ośmieszenia się przed światem. Obecnie mamy do czynienia właściwie z jej pierwszym etapem, po którego pomyślnym zakończeniu nastąpi etap drugi w postaci “uznania praw” niemieckich wypędzonych – czego expressis verbis domagały się CDU i CSU w deklaracji z maja ubiegłego roku – to znaczy uznania ich praw własności do nieruchomości obejmujących jedną trzecią polskiego terytorium państwowego. Wbrew zapewnieniom naszych mężów stanu, jakoby deklaracja ta była jedynie fajerwerkiem wyborczym, w kontekście wspomnianej akcji trudno nie potraktować jej jak najbardziej serio. Na jakiej podstawie zakładali oni, że CDU i CSU w tej sprawie tylko sobie żartuje – trudno zgadnąć. Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem jest poczucie bezradności wobec tego cierpliwego i metodycznego postępowania strony niemieckiej, połączonego z wykorzystaniem rozbudowanej w Polsce agentury, na które strona polska próbuje ostatnio odpowiadać spóźnionymi improwizacjami. A skoro nie można zastosować nawet ulubionej przez naszych państwowych dygnitarzy metody groźnego kiwania palcem w bucie, najlepiej udawać, że się nic nie widzi ani nie słyszy, a jeśli już nawet coś się zobaczy czy usłyszy – że nic się nie rozumie. Krótko mówiąc – udawać głupiego, co – nawiasem mówiąc – naszym dygnitarzom przychodzi tak łatwo, że aż nasuwa podejrzenia, iż wcale nie muszą niczego udawać.
Zmiana stosunków własnościowych na ziemiach zachodnich w tej sytuacji wydaje się jedynie kwestią czasu. Ale oczywiście na tym się nie skończy, ponieważ zmiana ta stanowi znakomity punkt wyjścia do następnego ruchu, który może przybrać postać oddolnej, arcydemokratycznej inicjatywy plebiscytu z udziałem właścicieli nieruchomości, którzy zapragnęliby odpowiedzieć na pytanie, do której stolicy wygodniej byłoby im odprowadzać podatki. Gdyby okazało się, że wygodniej do Berlina, wówczas Berlin, zbierając podatki z tego obszaru, siłą rzeczy przyjąłby na siebie zobowiązanie rozciągnięcia tam swojej kontroli wojskowej, policyjnej i sądowej, a więc przejęcia uprawnień władzy państwowej de facto. Nie musi to pociągać za sobą jakichś spektakularnych rugów polskich posiadaczy. Przeciwnie – takiej ostentacji wszyscy będą unikać, natomiast polscy posiadacze będą musieli płacić niemieckim właścicielom czynsz i niezawisłe sądy z pewnością obowiązek ten wyegzekwują. To są perspektywy tak nieprzyjemne, że nikt nie ma głowy ani też chęci, żeby o nich nawet myśleć. Wobec takiej alternatywy przekomarzania się przed komisją hazardową nie tylko pozwalają zachować resztki twarzy, ale są prawdziwym wytchnieniem.
Stanisław Michalkiewicz
Lech Bajan said
Holocaust industry to extort money from Poland
we say NO.
We did save the Jews and they sold us to Stalin USSR
Stalin’s crimes were committed on behalf of the Jews
Videoclip for 40-1,Sabaton’s song.It is about Battle of Wizna.In September 1939 German XIX Armeekorps(42 000 soldiers) was approaching to Warsaw.720 Polish soldiers commanded by captain Władysław Raginis have stood on his way.They were protecting strategic bridge on the river Narew.This battle is called Polish Thermophyles.720 Polish fought for 3 days against 42 000 German soldiers and their support.
Adolf Hitler And Joseph
Stalin – A Comparison
By Bill the Hermit
3-29-8
Adolf Hitler has always been hated by the western media. Joseph Stalin, however, was once their favorite. Only in recent decades has he acquired some of the opprobrium once reserved for Adolf Hitler – and only half-heartedly. What is the explanation?
Essentially, Stalin was the front man for the Jews – while Adolf Hitler was the enemy of the Jews. “Uncle Joe” Stalin was whitewashed for the same reason Stalin was condemned. Stalin’s crimes were committed on behalf of the Jews; Hitler’s crimes were committed against the Jews. When Hitler marched into Czechoslovakia and Poland, the west erupted in rage. When Stalin marched into Finland, Latvia, Estonia, Lithuania and Poland, the west looked the other way. It was the same after the war when Stalin took over Eastern Europe. Before the war, the same western media which screamed over Kristallnacht, viewed Stalin’s purge trials as a legitimate response to an internal threat.
The western media shrugged with indifference toward seven to ten million dead in the Ukrainian man-made ‘famine’, while giving a public platform to every Jew wailing over his father imprisoned in Dachau. Stalin’s gulags contained millions of victims in the 1930’s; Hitler’s camp system pre-war did not contain more than 20-30,000 total inmates – and, of that number, only 10%-15% were Jews. The remainder were political opponents of Hitler, such as members of the Catholic Center Party or the Social Democrats. Hitler was generally improving working conditions in Germany.; Stalin was sending Russia back to the stone age. Yet Hitler was the Devil of the western media; Stalin was their angel.
Why did Hitler get crucified while Stalin got the bouquet of red roses? The answer is that Stalin killed on behalf of the Jews; Hitler killed while fighting against the Jews. Stalin was the Czar of Red Russia – but his commissars were two-thirds Jewish. Stalin got the free pass for his crimes the same way that the state of Israel gets the free pass for its crimes. If an Arab suicide bomber kills a dozen Jews, the media wail for weeks. If the Israeli’s bulldoze families to death in the rubble of their homes, that is not newsworthy. Stalin enjoyed a sainted reputation until he turned against the Jews in the final years of his life. So long as he was appointing one Jew after another to high Soviet positions and blinking at the crimes, he was applauded. Stalin is now more useful as a whipping boy than as the favorite of the media he once was. He can take the blame for the crimes of the Jewish commissars who have disappeared down the memory hole of history. He can even be used to paint the Jews as victims of communism, rather than the originators of communism, because he liquidated a few of them late in life.
Joseph Stalin now enjoys a bad reputation. But he is never as bad as Adolf Hitler and ‘The Holocaust’. Thirty million dead Russians cannot compare with a mythical ‘six million’ dead Jews. Stalin was a much greater mass murderer than Adolf Hitler – but Hitler (supposedly) murdered the people who really count. And that is why we have one standard for the man who stood up to the Jews – and a different standard for the man who killed for the Jews so successfully for so many decades.
___________________________________________________________________________
WINSTON CHURCHILL in July 1940
“When I look around to see how we can win the war I see that there is only one sure path. We have no Continental army which can defeat the German military power.. Should [Hitler].. not try invasion [of Britain].. there is one thing that will bring him back and bring him down, and that is an absolutely devastating, exterminating attack by very heavy bombers from this country upon the Nazi homeland. We must be able to overwhelm them by this means, without which I do not see a way through. We cannot accept any aim lower than air mastery. When can it be obtained?” [Extract from Winston S Churchill The Second World War (Volume 2 Their Finest Hour Appendix A), Memo from Prime Minister to Minister of Aircraft Production, 8.July 1940].
ADOLF HITLER in May 1940
Britain and France declared war on Germany, not the other way around. Hitler actually wanted peace with Britain, as the German generals admitted (Basil Liddell Hart, The Other Side of the Hill 1948, Pan Books 1983) with regard to the so-called Halt Order of 24 May 1940 at Dunkirk, where Hitler had the opportunity to capture the entire British Army, but chose not to. Liddell Hart, one of Britain’s most respected military historians, quotes the German General von Blumentritt with regard to this Halt Order:
“He (Hitler) then astonished us by speaking with admiration of the British Empire, of the necessity for its existence, and of the civilization that Britain had brought into the world. He remarked, with a shrug of the shoulders, that the creation of its Empire had been achieved by means that were often harsh, but ‘where there is planing, there are shavings flying’. He compared the British Empire with the Catholic Church saying they were both essential elements of stability in the world. He said that all he wanted from Britain was that she should acknowledge Germany’s position on the Continent. The return of Germany’s colonies would be desirable but not essential, and he would even offer to support Britain with troops if she should be involved in difficulties anywhere..” (p 200).
According to Liddell Hart, “At the time we believed that the repulse of the Luftwaffe in the ‘Battle over Britain’ had saved her. That is only part of the explanation, the last part of it. The original cause, which goes much deeper, is that Hitler did not want to conquer England. He took little interest in the invasion preparations, and for weeks did nothing to spur them on; then, after a brief impulse to invade, he veered around again and suspended the preparations. He was preparing, instead, to invade Russia” (p140).
Lech Bajan said
Hitler and Stalin the roots of evil
Lech Bajan said
Kampania antypolonizmu prof. dr hab. Bogusław Wolniewicz
part1
part2
Lech Bajan said
Kalendarium zbrodni Izraela Prezentację zbrodni żydowskiego szowinizmu na Bliskim Wschodzie
The Warsaw Ghetto – From Despair to Defiance 1/5
Gaza is the Warsaw Ghetto – George Galloway – 2 Jan 09
orge Galloway condemns the “pathetic” “puppet” Arab leaders and compares the “ineffectual” but essential Palestinian resistance in Gaza to the Jewish resistance against the Nazis in the Warsaw Ghetto during World War II.
“The Palestinians have a choice of dying quietly of hunger and disease on their knees, or deciding to die noisily on their feet. It’s an age-old dilemma, and it was faced most comparably by the Jews in the Warsaw Ghetto, who were locked up in a ghetto by the Nazi occupiers of Poland and were systematically starved to death…”
The photos in the video show the current 2009 Israeli bombardment of Gaza alongside photos of Jewish civilians and Nazi soldiers in the Warsaw Ghetto during World War II.
The audio is an excerpt from George Galloway’s talkshow on Talksport Radio, recorded 2 January 2009. George Galloway’s show is aired live online every Friday and Saturday night 10pm – 1am GMT:
oraz sankcje ONZ
Prezentację zbrodni żydowskiego szowinizmu na Bliskim Wschodzie zacząć należy od wstępu historycznego, który jest w tej sytuacji niezbędny. Syjonizm bowiem, jak każda ludobójcza ideologia żywi się kłamstwem i niewiedzą. Obecna sytuacja ma swoje korzenie w czasach starożytnych, kiedy to żydzowscy najeźdżcy opanowali tereny Palestyny, przyznając sobie do niej arbitralne prawo. Obiektywnie biorąc nie byli przecież jedynym ludem napadającym na innych. W porządku. Pierwszym jednak kłamstwem jest utożsamienie początków Palestyny z Żydami, jakby tam nikt przedtem nie istniał.
Otóż Żydzi byli zwykłymi i prymitywnymi nomadami stojącymi pod względem kulturalnym o wiele niżej od Egipcjan czy osiadłych ludów kananejskich zamieszkujących tereny Palestyny (Moabici, Amoryci, Ammonici, Amalekici, Jubuzyjczycy, Madianici) czy Filistynów.
Po osiedleniu się (XIII w. p.n.e.) stworzyli w XI w. p.n.e. królestwo Izraela, które swój rozwój zawdzięczało królom Dawidowi oraz Salomonowi (zbudował w Jerozolimie Świątynię), po którego śmierci (ok. 922 p.n.e.) konflikty międzyplemienne doprowadziły do rozpadu królestwa na część pn. (Izrael) i pd. (Juda). W VIII w. p.n.e. Izrael został podbity przez Asyrię, natomiast Judę w VI w. p.n.e. zniszczyła Babilonia, a ludność wysiedlono.
Po upadku państwa babilońskiego Palestyna weszła w skład imperium perskiego, a w IV w. p.n.e. – monarchii Aleksandra III Wielkiego. W II w. p.n.e. zamieszkane przez Żydów obszary Palestyny uzyskały niepodległość (rządy Machabeuszy), od 63 r. p.n.e. podlegały Rzymowi jako państwo sprzymierzone, zaś w 6 r. n.e. stały się rzymską prowincją (Judea); w tym okresie w Palestynie żyło ok. 2,5 mln Żydów, w innych krajach ok. 5,5 mln. Panowanie Rzymian wywoływało protesty ludności żydowskiej, która dwukrotnie wystąpiła przeciw obcej władzy.
Rzymianie, tłumiąc powstanie 66-73, zburzyli Świątynię, a po klęsce kolejnego powstania 132-135 prawie całą ludność żydowską wygnali z Judei. Rozpoczęło to okres diaspory, czyli, obiektywnie mówiąc, powrót do stanu przedpalestyńskiego.
I tutaj trzeba zaznaczć, że Żydzi (poza maleńką liczbą) od tej pory nie zamieszkiwali tej ziemi przez 1800 lat!
Natomiast jej ludność tworzyli potomkowie starożytnych Kananejczyków i Filistynów (od nich nazwa krainy!), czyli dzisiejsi prawowici właściciele tej ziemi – Palestyńczycy.
Zamieszkiwali oni tu nieprzerwanie, lecz nigdy nie udało im się uzyskać niepodległego bytu państwowego. Syjonizm, na podobieństwo hitleryzmu, tworzy własną historię zrabowanej ziemi i rości prawa do terytorium, na którym przez 18 wieków nie było Żydów. Według niej ziemie palestyńskie były do ponownego zajęcia przez “rasę panów” leżącym odłogiem terenem, na którym nie było takiego narodu jak Palestyńczycy !!!
Kim są ci Arabowie. Nawet w “polskiej” Encyklopedii Multimedialnej PWN są określeni jako “arabscy mieszkańcy byłego brytyjskiego terytorium mandatowego Palestyny i ich potomkowie”. Co za parch to napisał?!! O narodzie, który już na początku XX wieku stworzył narodowy ruch niepodległościowy.
Czym innym jak nie czystym semifaszyzmem jest twierdzenie o “historycznym(?)”, “boskim(?)” czy “moralnym(?)”, “naturalnym(?)” prawie do odtworzenia starożytnego państwa, które istniało 3 tys. lat temu! Od końca XIX wieku rozpocząła się, zgodnie z ideą syjonistycznego lebensraumu, kolonizacja Palestyny, co wzbudziło oczywisty sprzeciw Palestyńczyków.
Chylące się ku upadkowi Imperium Osmańskie (w przeszłości przychylne dla Żydów) nie reagowało. W okresie I wojny Najwyższa Rada Aliancka przyznając W. Brytanii mandat zobowiązała rząd brytyjski do stworzenia warunków powstania w Palestynie “żydowskiej siedziby narodowej” (1917 tzw. deklaracja Balfoura) przy zapewnieniu praw cywilnych i wyznaniowych ludności nieżydowskiej.
To wszystko mimo,że naród palestyński stanowił wówczas 92% mieszkańców terytorium mandatowego a Żydzi zdołali wykupić tylko 2% ziemi !!! W okresie międzywojennym Palestyńczycy występowali przeciw kolonizowaniu ich kraju w 1920, 1921, 1929 i w wielkim powstaniu 1936-39. Po wojnie napływ obcych wzmógł się, a Wielka Brytania zwróciła się do ONZ. I organizacja ta, wysmarowana prawami człowieka, miast bronić prawowitych właścicieli podjęła 29 listopada 1947 pod naciskiem USA decyzję o podziale Palestyny na państwo palestyńskie i żydowskie.
Żydzi uzyskali 56% ziemi Palestyńczyków (i to najżyźniejszej), choć dotąd zdołali jej wydzeć tylko 6% i było ich 500 tys., gdy autochtonów 1130 tys. Państwo żydowskie miało mieć 1100 tys. mieszkańców, w tym 600 tys. Palestyńczyków. Zbrodnia przeciw ludzkości. I tak się stało. Tymczasem Wielka Brytania zapowiedziała wycofanie wojsk i administracji z Palestyny na 14 V 1948, dzień wcześniej Tymczasowa Rada Narodowa w Tel Awiwie proklamowała utworzenie Państwa Izrael.
Spowodowało to wkroczenie oddziałów armii egipskiej, irackiej, syryjskiej, libańskiej, jordańskiej, jemeńskiej i Arabii Saudyjskiej dla obrony swych braci. Działania wojenne trwały do 1949.
Żydowscy agresorzy posiadali wsparcie zamożnej diaspory i braci z ZSRR (np. czołgi z Czechosłowacji), którzy liczyli na stworzenie bliskowschodniego ośrodka komunistycznego. Izrael zwyciężył i pod jego kontrolą znalazło się 6,6 tys. km2, czyli znacznie więcej niż to wynikało z wcześniejszego podziału Palestyny przez ONZ.
726 tys. Palestyńczyków zostało wysiedlonych lub uciekło przed ludobójstwem syjonistów. Żydzi opanowali część obszaru przyznanego Arabom, powiększając terytorium swego państwa do ok. 20 tys. km2 (z 14 tys. km2 przyznanych przez ONZ). Po klęsce rządy państw arab. zostały zmuszone do podpisania między II a VII 1949 zawieszenia broni z Izraelem (Arabia Saudyjska wycofała swe wojska bez podpisania zawieszenia), akceptującego tymczasową granicę na linii przerwania ognia. Pozostała część kraju weszła w skład Jordanii.
W 1964 powstała Organizacja Wyzwolenia Palestyny.
W 1967 podczas tzw. wojny sześciodniowej agresor zajął syryjskie Wzgórza Golan, jordański Zachodni Brzeg Jordanu i wschodnią Jerozolimę, egipski Synaj i Okręg Gazy. Po wojnie Jom Kipur 1973 Egipt zdołał odebrać Kanał Sueski, a Syria część Wzgórz. Synaj powrócił do Egiptu na mocy pokoju w 1979.
6 czerwca 1982 miała miejsce żydowska agresja na Liban w celu likwidacji ruchu oporu OWP. Okupant wycofał się dopiero w 1985, a ze strefy bezpieczeństwa w południowym Libanie w 2000.
Tak w zarysie przedstawiają się ramy historyczne zbrodni i agresji żydowskich na Bliskim Wschodzie.
Teraz przyjrzyjmy się szczegółom.
Ludobójstwa, rzezie i masakry Palestyńczyków od 1947roku
– Hotel King David, 22 lipiec, 1946 – Hotel King David został wysadzony w powietrze przez syjonistow zydowskich 22 lipca 1946 roku zabijając 91 osób.
– Masakra w Jehida – 13.12.1947 – ludzie z arabskiej wioski położonej w pobliżu Petah Tekva (pierwszej syjonistycznej kolonii) siedzieli w miejscowym lokalu, gdy zobaczyli, iż do wioski zbliżają się kolumny wyglądające na brytyjskie patrole. Nie byli zbyt podejrzliwi, gdyż Brytyjczycy zapewniali im bezpieczeństwo. Szczególnie, że poprzedniego dnia żydowscy terroryści wymordowali 12 Palestyńczyków. Cztery samochody zatrzymały się przed kawiarenką i wysiedli z nich mężczyźni ubrani w uniforny khaki i hełmy. Szybko okazało się, że nie przybyli ochraniać wieśniaków. Zaczęli strzelać w tłum wypełniający kawiarenkę. Kilku Żydów zaczęło podkładanie bomb pod domami, podczas gdy inni rzucali granatami. Przez chwilę wydawało się, że bandyci wymordują całą wioskę, jednak nadjechał prawdziwy patrol i przerwał masakrę. Zginęło 7 Arabów. Wcześniej, jednego tylko dnia, 6 Palestyńczyków zostało zabitych, 23 rannych, kiedy wybuchła bomba w tłumie zebranym blisko Bramy Damasceńskiej w Jerozolimie. W Jaffie bomba zabiła 6 Arabów, raniła 40.
– Masakra w Kiszas – 18.12.1947 – 2 samochody z terrorystami Hagany otwierającymi ogień i rzucającymi granatami przejechały przez wioskę, zabijając 10 osób.
– Masakra w Qazaza – 19.12.1947 – 5 dzieci zginęło w wysadzonym budynku muktara (“sołtysa”).
– Masakra w Al-Szejk – 1.01.1948 – tej nocy około 200 uzbrojonych żydowskich morderców Podeszło pod małą wioskę 5km na południowy wschód od Hajfy. Bandyci wrzucali do domów granaty i wykańczali niedobitki ogniem karabinów. Zginęło ponad 40 osób.
– Masakra w Deir Jassin – 9-10.04.1948 – najlepszy przykład żydowskiego bestialstwa i neohitlerowskiego zdziczenia. Muktar wioski zgodził się dostarczyć syjonistom pewnych informacji. W operacji nazwanej “Jedność” Hagana współpracowała z Irgunem i Gangiem Sterna. O godz. 4:30 w nocy 9.04. syjoniści otoczyli wioskę, która była położona między żydowskimi osadami Givat Shaul i Montefiore. Przez dwa dni żydowscy kaci mordowali mężczyzn, kobiety i dzieci, bez względu na wiek. Gwałcili kobiety i rabowali domy. Mężczyznom odcinano genitalia. Relacja z eksterminacji pochodzi od doktora z Czerwonego Krzyża, który przybył na miejsce następnego dnia. Masakra została dokonana różnymi sposobami. Rozstrzeliwano, rzucano w ludzi granatami, zażynano nożami. Rozcinano brzuchy ciężarnych kobiet. Szczególną przyjemność sprawiało oprawcom zabijanie dzieci na rękach matek. Ok. 25 kobiet w ciąży zostało zakłutych bagnetami w brzuch. 52 dzieci okrutnie okaleczono i obcięto głowy na oczach rodziców. Agencja Żydowska i władze brytyjskie wiedziały o trwającej masakrze. Odpowiedzialnym za akcję był Menachem Begin, późniejszy laureat pokojowej nagrody Nobla. Pochodził z Polski. Hagana organizowała w 1946 zamach na hotel jerozolimski King David, w którym z rąk żydowskich kolonistów padło 500 osób.
– Masakra w Naser Al-Din – 13-14.04.1948 – oddział Irgunu wszedł do tej wsi (blisko Tyberiady) w nocy 13.04. przebrany za partyzantów. Mieszkańcy wyszli ich powitać i zaczęli ginąć pod żydowskim ogniem. Na kilkaset osób przeżyło 40. Wszystkie domy zrównano z ziemią.
– Masakra w Beit Daras – 21.05.1948 – po licznych nieudanych próbach zajęcia tej wsi bandyci zorganizowali większy oddział i otoczyli ją. Mężczyźni zdecydowali, że kobiety i dzieci powinny opuścić wieś. Jak tylko opuściły wieś, wpadły w zasadzkę i zostały wymordowane.
– Masakra w meczecie Dahmash – 11.07.1948 – po zajęciu przez żydowski 89 batalion komandosów Mosze Dajana Liddy, Żydzi powiedzieli Arabom, przez głośniki, że będą bezpieczni jak wejdą do meczetu. W odwecie za śmierć kilku żołnieży Żydzi wymordowali ponad 100 Palestyńczyków w meczecie, a ich ciała rozkładały się przez 10 dni w upale. Meczet jest pusty do dzisiaj. Masakra ta wywołała panikę między mieszkańcami Liddy i Ramle, którym rozkazano opuścić te miasta. Większość z 60 tys. mieszkańców tych miast przybyło do obozów uchodźców blisko Ramallah. Około 350 zginęło z odwodnienia i upałów. Wielu przeżyło dzięki piciu własnej uryny. Warunki w obozie pochłonęły dalsze ofiary.
– Masakra w Dawajme – 29.10.1948 – z zeznań żołnierza biorącego udział w okupacji wioski w okręgu Hajfy wiemy, że kaci wymordowali od 80 do 100 mężczyzn, kobiet i dzieci. Zabijali dzieci bijąc je pałkami po głowach. Jeden z oficerów rozkazał wprowadzić dwie kobiety do budynku, który miał zamiar wysadzić. Zeznający żołnierz mówił, jak jeden z morderców chwlił się zrabowaną biżuterią kobiety, którą zabił. Masakra została przeprowadona przez ludobójców z Liddy.
– Masakra w Falameh, 2 kwiecień, 1951
– Masakra w Szarafat – 7.02.1951 – regularne oddziały przekroczyły linię zawieszenia broni i wkroczyły do wioski położonej 5km od Jerozolimy. Wysadzono dom muktara i jego sąsiadów. 10 osób zginęło (2 mężczyzn, 3 kobiety, 5 dzieci), 8 było rannych.
– Masakra w Kibja – 14.10.1953 – 21:30, około 700 żydowskich żołnierzy zaatakowało przygraniczną wioskę w Jordanii, na północny zachód od Jerozolimy. Używając moździeży, karabinów i materiałów wybuchowych wysadzili 42 domy, szkołę i meczet. Każdy znaleziony mieszkaniec został zamordowany. 75 wieśniaków zginęło, ich ciała wrzucono do studni. Rozkaz akcji wydał rzeźnik Arabów – Ariel Szaron.
– Masakra Kafr Qasem – 29.10.1956 – izraelska straż graniczna zaczęła akcję nazwaną Trójkąt Wsi o 16:00. Powiedzieli muktarom tych wsi, że godzina policyjna tego dnia aczęła się od 17:00 zamiast jak zwykle od 18:00. Muktarzy protestowali, iż poza wioską jest 400 pracujących i nie ma czasu, by ich powiadomić o zmianach. Oficer zapewnił, że się nimi zajmą. Mordercy czekali na powracających u wejścia do wsi. Wymordowano 43 osoby. Przy północnym wejściu do wsi zabito jeszcze 3, a 2 w samej wsi. Porucznik Dajan, kierował masakrami, objeżdżając teren jeepem.
– Masakra w Al-Sammou – 13.11.1966 – armia przeprowadziła rajd na wioskę, niszcząc 125 domów, wiejską klinikę i szkołę. 18 osób zginęło, 54 zostało rannych.
– Masakra w obozach Sabra i Szatila – 15-18.09.1982 – wymordowanie przez marionetkową Falangę Libańską i żydowskich żołnierzy przebranych za Libańczyków ponad 3000 Palestyńczyków. Żydowska armia dostarczyła buldożerów i reflektorów oświetlających w nocy teren obozów. Liban znajdował się pod okupacją Izraela. Operacja zaplanowana i kierowana przez ministra obrony Szarona i Menachema Begina.
– Masakra w Ojon Qara – 20.05.1990 – żydowski żołnierz ustawił w szeregu ponad 20 ludzi i zastrzelił 7. 13 osób zginęło podczas protestów przeciw zbrodni na innych terenach.
– Masakra w meczecie Al-Aqsa w Jerozolimie – 8.10.1990 – policja otworzyła ogień do modlących się, zabijając 22 wiernych.
– Masakra w meczecie Ibrahima – 25.02.1994 – żydowski terrorysta z Kiriat Arba wymordował 61 osób w meczecie hebrońskim, ranił 200. Póżniejsze manifestacje krwawo zgniecione przez Żydów. 23 ofiary i setki rannych.
– Masakra w Jabalii – 28.03.1994 – żydowski bezpieczniak otwiera ogień zabijając 6 i raniąc 49 palestyńskich aktywistów. Ranni byli wyciągani z samochodów i zabijani strzałem w głowę.
– Masakra na punkcie kontrolnym Erec – 17.07.1994 – 11 Palestyńczyków zbitych, 200 rannych.
– “Żydowska egzekucja” – październik 2000 – jeden z tysięcy, lecz wyjątkowo tragiczny i charakterystyczny obrazek. Żydowscy snajperzy namierzają 12-letniego chłopca Muhhamada al.-Durraha. Bawią się swoją ofiarą przez 45 minut!! Chłopca swym ciałem chroni ojciec Dżamal, obaj chowają się przy jakiejś kamiennej bryle. Dżamal błaga po hebrajsku żydowskich bandytów, by wstrzymali ogień. Chłopiec umiera na rękach ojca po trafieniu 4 kulami, ten zostaje ciężko ranny. …Snajper zdjął kierowcę ambulansu chcącego uratować ojca i syna.
Wielokrotne bombardowania miast i obozów uchodźców palestyńskich. Przykładem tego było zbombardowanie wioski Kana w Libanie, gdzie natychmiast zginęło 101 osób. Wiele zostało rannych. Ok. 30 dzieci zostało poddanych amputacji rak i nóg.
Conajmniej 1250 zabitych podczas trwania Pierwszej Intifady (1988-1993), 90 tys. rannych. 1900 ofiar Drugiej Intifady trwającej od września 2000 (stan na styczeń 2003), ok. 20 tys. rannych.
9 kwiecień 1948: Połączone siły Irgun i Stern Gang dokonały brutalnej masakry 260 Arabów, mieszkańców wioski Deir Yassin. Wiekszość zmasakrowanych to kobiety i dzieci. Te żydowskie hordy nawet pastwiły się nad już nie żywymi zaspokajając w ten sposób swoje bestialskie tendencje. W kwietniu 1954 roku w czasie Wielkiego Tygodnia i w wigilię Wielkanocy, chrześcijańskie cmentarze w Haifa zostaly napadniete, krzyże połamane i zdeptane przez te kreatury, groby zbezczeszczone. Tak wiec izraelskie militarne podboje skierowane były przeciwko bezbronnym ludziom, którzy już wcześniej zostali sparaliżowani przez takie napady jak w Deir Yassin (w wyniku którego 250 Arabów, mężczyzn, kobiet i dzieci zostało zmasakrowanych.)
Maj 1948: Count Folke Bernadotte ze Szwecji został mianowany przez USA do mediacji pomiędzy Arabami a Izraelitami. W pierwszym jego raporcie z 16 września 1948 zalecał aby UN “jak najszybciej zapewniła arabskim uchodźcom prawo do powrotu do ich domów na terenie zajętym przez Żydów.” Izraelici odpowiedzieli na swój własny, cichy sposób. Następnego dnia Bernadotte został zamordowany w Jerozolimie.
Odpowiedzialność za spektakularne zabójstwo, które spowodowało międzynarodowe oburzenie, zostało przyjęte przez nieznaną organizację “Fatherland Front”. Pod tą nazwą faktycznie krył się Shamira Stern Gang. Yoshua Zeitler i Meshlam Markover ze Sterna powiedzieli w izraelskiej telewizji w 1989 rok, że oni odpowiednio kierowali i prowadzili tą operacje w której został zabity szwedzki dyplomata i jego francuski asystent. Zeitler, w wieku 71 lat, powiedział, że zdecydował się teraz mówić ponieważ obawia się, że UN i “goyim” (nie-Żydzi) znowu próbują zmusić Izrael do ustępstw.
Luty 1949: Izrael przeprowadził ofensywę w poprzek granicy z Egiptem, (linia Armistice) i wprowadzili swoje siły do Zatoki Aqaba, okupując palestyńską siedzibę policji w Umm Rashrash, której nazwę zmienili na Eilat.
1950: Izrael zajął Al-Uja, zdemilitaryzowaną strefę po stronie egipskiej, i Baqquara po stronie syryjskiej, wyrzucając ich arabskich mieszkańców, burząc ich domy i zrównując po nich ziemię buldożerami.
1950 – 1955: Izraelskie siły dopuściły się więcej niż 40 aktów zbrojnych agresji przeciwko arabskim pastwom. Prawie wszystkie spowodowały poważne straty życia, w tym: ataki i masakry w Quibya, Huleh w 1953, Nahalin, Kfar Qassem w 1954, Gaza i syryjska placówkę przy Jeziorze Tiberias, w 1955 roku. 14 – 15 październik, 1953: Oddziały pod komendą Ariel Sharon, zaatakowały nie uzbrojona wioskę arabską Qibya w zdemilitaryzowanej strefie. Wysadzili w powietrze 42 domy i zabili ponad 60 mieszkańców którzy przebywali w nich. Opis tego był tak makabryczny, że U.S. w połączeniu z U.N. potępiły tą akcję i po raz pierwszy i jedyny zawiesiły pomoc dla Izraela jako rodzaj kary.
Lipiec 1954: Izraelski wywiad umiescil “a ring of spies (moles)” szpiegosko-dyweryjna siatkę w Kairze. Jej celem był sabotaż wybranych egipskich, brytyjskich i amerykańskich ośrodków. 14 lipca została podłożona bomba zapalająca w budynku poczty w Aleksandrii. Także amerykańskie Agencje Informacyjne w Kairze i Aleksandrii zostały uszkodzone przez pożary spowodowane przez podłożenie fosforowych środków zapalających. To samo nastąpiło w teatrze brytyjskim. Członkowie tej siatki zostali złapani i przyznali, że zostali zorganizowani przez NODIN – izraelską wojskowa wywiadowczą organizację. Celem było prawdopodobnie sabotowanie egipskich stosunków z U.S. i Wielką Brytanią. Wiele komisji badających tą aferę w Izraelu nie było w stanie określić czy izraelski Minister Obrony Pinchos Lavon autoryzował tą operację.
WIĘCEJ O ŻYDOWSKIM TERRORYŹMIE
1956 : Oddziały izraelskich żołnierzy popełniły okrucieństwo w palestyńskiej wiosce Kafr Qasim. 47 niewinnych ludzi zostało zastrzelonych z zimną krwią. Dokładnie przemyślane masowe morderstwo nigdy nie zostało stosownie uwidocznione w zachodniej prasie. Sąd izraelski skazał ośmiu żołnierzy za morderstwo jednak zostali oni zwolnieni po 2 latach a po 3 latach jeden ze skazanych za zamordowanie 43 Arabów w ciągu jednej godziny został zaangażowany przez urząd miejski w Ramleh jako “urzędnik odpowiedzialny za sprawy związane z… Arabami w tym mieście.”
1956 Izrael wspomagany przez Anglię i Francję zaatakował Egipt aby uzyskać kontrole nad Kanałem Suezkim. Wykorzystując sytuację powstałą w wyniku egipskiej decyzji nacjonalizacji Kanału Suezkiego, Izrael połączył swoje siły z Francją i Anglią i dokonal inwazji na Egipt. W wyniku tego zajął i okupował Półwysep Synaj, zajął Gaza Strip i Sharm Al, który strzegł Cieśninę Tiran i wejście do Zatoki Aqaba. Rok później opornie wycofał się pod połączoną presją ze strony U.N., U.S.A. i Sowieckiej Rosji.
Z punktu widzenia militarnego nie istniała potrzeba takiego zniszczenia. Była to wyłącznie zawzietość przeciwko Arabom i chrześcijanom. Akcje te spowodowały zaistnienie następnych 300 000 arabskich uchodźców, tworząc ich ogólną liczbę, – chrześcijańskich i arabskich muzułmanów, większą niż populacja Montana, Nevada i Wyoming razem wzięte. Właśnie w czasie tej kampanii Izraelici zaatakowali amerykański U.S.S. Liberty powodując śmierć 34 osób jej załogi. Jeśli byłby to egipski lub rosyjski atak, Ameryka weszłaby w stan wojny, lecz żydowskie glosy w Ameryce wyciszyły krytycyzm tej akcji. Amerykanów także nie powiedziano o tym, że Izrael zawsze odmawiał podporządkowania się jakimkolwiek postanowieniom U.N. Postanowienia powzięte na podstawie głosowania co roku od 1948 o prawie powrotu palestyńskich uchodźców do swoich domów nigdy nie były respektowane przez Izrael. Izrael był nieustannie potępiany za ciągle łamanie karty Narodów Zjednoczonych został przyjęty do niej jako członek który wypełnił warunki przyjęcia!
1960 – 1962: Izraelskie siły atakowały syryjskie wioski na terenie Lade Tiberias i spowodowały śmierć setek cywilnych jej mieszkańców.
1966: Izraelskie oddziały dokonały najazd na Jordańską wioskę Sammu. Zabili 18 cywili, poranili około 100 innych i zdemolowali 130 domów, klinikę i meczet.
1967: Amerykański U.S.S. Liberty został zaatakowany na międzynarodowych wodach z pełna premedytacją kiedy śledził komunikację w czasie Wojny sześciodniowej. Izrael użył podarowany im przez U.S. ekwipunek do zagłuszenia sygnałów S.O.S. mając nadzieję na całkowite zatopienie okrętu wraz z załogą i archiwami zanim ktoś dowiedziałby się o tym ataku. 34 marynarzy zostało zamordowanych i było170 rannych w tym rażąco zuchwałym akcie wojny. Liberty był częścią Szóstej Floty, silnej grupy ludzi i okrętów opłacanych przez amerykańskich podatników w celu ochraniania Izraelitów. Co myślą Żydzi o naszych marynarzach, potomkach żołnierzy, którzy wyciągnęli ich z płomieni II Wojny Światowej?
5 czerwiec, 1967: Izraelici popełnili z pełna premedytacją największy i najbardziej zdradziecki akt agresji na Egipt, Syrię i Jordanię. Po zniszczeniu arabskich samolotów na lotniskach w błyskawicznym ataku izraelskie siły napadły i zajęły resztę Palestyny, to jest: West Bank, Gaza Strip, East Jerusalem, syryjskie Golan Heights i egipski Sinai Penisula. W pierwszych dniach agresji, całkowicie wbrew rzeczywistej sytuacji, Izraelici sfabrykowali oskarżenie przeciwko ich ofiarom i przedstawili je w dramatyczny sposób Komisji Bezpieczeństwa U.N. Zachodnie media rozpowszechniły sfabrykowane historie i cały świat ubolewał nad tymi niby ofiarami. W 1967 roku Izraelici dokonali bez skrupułów trzeci bezlitosny atak na Arabów. Tym razem zniszczyli wartość 3/4 miliona dolarów własności kościelnej.
Wielkie oszustwa praktykowane przez Izrael wobec U.N. i całego świata zostało zupełnie zdyskredytowane i dlatego Izraelici zmienili taktykę i teraz argumentują, że nie byli zaatakowani przez Egipt ale byli w niebezpieczeństwie zaatakowania przez Egipt i dlatego musieli uciec się do tak zwanego uprzedzającego ataku. Alan Hart cytuje byłego dyrektora wojskowego wywiadu Izraela który powiedział mu “Jesli Nasser nie dałby pretekstu do ataku na Arabów, Izrael stworzyłby pretekst do wojny w ciągu 6 do 10 miesięcy”, ponieważ jego militarni planiści doszli do wniosku że nadszedł właściwy czas do zniszczenia zgromadzonej przez Arabów broni, dostarczonej im głównie z Rosji. Yitzhak Rabin jako Premier planował ten atak powiedział gazecie La Monde w lutym 1968 roku w zupełnie prosty sposób: “My wiedzieliśmy że Nassar nie zamierzał zaatakować nas.”
15 luty, 1968: Izrael napadł z czołgami i desantem helikopterowym wojska na bazę PLO w Karamah na wschodnim brzegu rzeki Jordan. 300 komandosów odparło 1500 izraelskich żołnierzy i zmusiło ich do odwrotu. Bitwa trwała cały dzień łącznie z wieczorem. Chociaż wioska została całkowicie zniszczona palestyńscy obrońcy odepchnęli Izraelitów powodując poważne straty najeźdźców. Według izraelskich źródeł stracili 28 żołnierzy i 90 rannych.
1969: Izraelici wyróżnili się popełniając okrutną zbrodnię jako odwet za straty w wyniku wojny wzdłuż Kanału Suezkiego. Izraelskie samoloty bojowe zaatakowały egipską szkołe Bahr al Baker, w południowym Egipcie, zabijając 75 dzieci i raniąc ponad 100.
Sierpień 1969: Izraelici podpalili jedno z najbardziej świętych miejsc – meczet Al Aqsa Mosque w Jerozolomie, powodując szerokie zniszczenia. Ta zbrodnia pogrążyła ponad bilion Muzułmanów na całym świecie w stan głębokiego cierpienia.
12 marzec, 1070: Izraelskie siły napadły część południowego Lebanon pod nazwą Fatah-Land zabijając wiele pelestyńskich i lebanonskich cywili.
8 wrzesień, 1972: Zupełnie bez przyczyny ani powodu izraelskie Phantomy zbombardowały palestyńskie cele w Lebanon i Syrii w serii bombowych rajdów, zabijając setki cywili. Ta akcja została tłumaczona następnego dnia przez izraelskiego premiera w Knesecie, że “Izrael przyjął teraz nowa taktykę polegająca na atakowaniu terrorystycznych organizacji gdziekolwiek może je dosięgnąć.”
21 luty, 1937: Jednostki izraelskich komandosów wylądowały na wybrzeżu lebanonskiego miasta Tripoli. Zaatakowaly dwa palestyńskie obozy uchodźców wysadzając w powietrze kilka domów i budynków, niektóre z nich razem z ich mieszkańcami, zabijając 35 cywili i raniąc podobną ilość. W tym samym dniu izraelskie samoloty bojowe zestrzeliły nad Pustynią Synaj cywilny samolot należący do Libii zabijając w ten sposób ponad 100 jego pasażerów.
10 kwiecień, 1973: Jednostki izraelskich komandosów z pomocą lebanonskich kolaborantów wtargnęły do rezydencyjnej części Beirutu i zamordowały trzech liderów PLO – Yosef Al Najjar, Kamal Adwan i Kamal Nasser.
1974: Izraelskie lotnicze jednostki komandosów zaatakowały lotnisko w Beirucie i zniszczyły 13 cywilnych samolotów.
W tym roku: samoloty izraelskie przechwyciły cywilny syryjski samolot i zmusiły do lądowania w Lydda podejrzewając, że przewozi on palestyńskiego dowódcę komandosów.
Obiektami ataków i rabunku było kilka chrześcijańskich kościołów w Jerozolimie łącznie z poważnym uszkodzeniem kościoła Holy Sepulchre, zrownaniem z ziemią czterech chrzescijańskich centrów i kradzieżą diamentowej Crown of the Virgin Mary.
1975 – 1980: Izraelski wywiad – MOSAD wsławił się terrorystycznymi wyczynami w których zamordowano licznych arabskich i palestyńskich dyplomatów, naukowców, i dziennikarzy, takich jak przedstawicieli PLO w Londynie, Rzymie, Paryżu i Brukseli, wybitnego palestyńskiego pisarza i dziennikarza Ghassan Kanafani i egipskiego naukowca w dziedzinie nuklearnej Dr.Al Mashad.
1981: Wprowadzając swoja taktykę tak zwanego uprzedzającego ataku, izraelskie lotnictwo zniszczyło cywilny reaktor atomowy w pobliżu Bagdadu.
6 czerwiec, 1982: Inwazja militarna na Lebanon. Mniej niż dwa tygodnie po swojej elekcji, nowy rząd Monachem Begina zrealizował swoje pierwsze militarne uderzenie w tej wojnie zmierzające do zlikwidowania PLO w Lebanonie.
Czerwiec 1982: Izraelskie siły rozpoczeły swoja wściekła inwazje na Lebanon. W rezultacie tej inwazji wielka liczba obozów uchodźców i lebanonskich miast i wiosek została zniszczona. Izraelskie lotnictwo przeprowadziło osiem ataków na palestyńskie cele w południowym Lebanonie i Beirucie, zabijając prawie 1000 ludzi i raniąc wiele więcej. Wymyślona taktyka “uprzedzającego ataku” została zaniechana i nawet korespondent Jerusalem Post miał trudności z uzasadnieniem celu tych bombowych rajdów – “Po kilku dniach działań na północnej granicy nastąpiło pięć tygodni spokoju. Nie wiadomo co spowodowało izraelskie piątkowe bombowe rajdy.” Oburzony izraelskim atakiem i okrutnym zniszczeniem Beirutu, żydowski dziennikarz Jacobo Timmerman nazwal Begina “niezrównoważonym”, “terrorystą”, i “hańbą dla ludzi”. Oskarżył Sharona jako osobę, która pomaga w zrobieniu z Izraela “Prusji Środkowego Wschodu.”
17 Lipiec, 1982 Dostarczone przez USA F-4 i F-5 przeleciały czterokrotnie na niskim pułapie nad Beirutem bombardując jego gęsto zaludnioną część – Fakahani. Pięć wysokich apartamentowych budynków zostało zniszczonych, 200 zabitych i 800 rannych. Czterdzieści procent ofiar to małe dzieci. Jedno z nich które przeżyło, to wyciągnięte przez lekarzy z łona zabitej matki. Izraelski przedstawiciel rządowego gabinetu Rafael Eitan ogłosił w izraelskim radiu, że cywilne ofiary były nie istotne i że arabskie ofiary ataku przeprowadzonego 17 czerwca jeszcze nie stanowią izraelskiego “ostatecznego rozwiązania”.
Wrzesień 1982: Najazdy i bombardowania były kontynuowane w następnych tygodniach po napadzie na Beirut w lipcu. Był to początek inwazji na Beirut, która zapoczątkowała 80-dniową wojnę dowodzona przez Ariel Sharon (wtedy izraelski Minister Wojony) i spowodowała zniszczenie znacznej części Beirutu, zabicie i zranienie tysięcy palestyńskich i lebanonskich cywili. To w czasie tej inwazji dokonano masakry uchodźców w Sabra i Shatila w której 2 500 palestyńskich kobiet, dzieci i starych ludzi zmasakrowano z zimna krwią. Nawet izraelski Sąd Najwyższy uznał wielu oficerów armii łącznie z Sharonem winnymi tej masakry.
Październik 1982: Izraelscy terroryści wysadzili w powietrze domy, samochody i biura trzech elekcyjnie wybranych majorów miast w West Bank, Nabulus Rammallah i Al Beireh.
1984: Izraelskie okręty i uzbrojone łodzie przechwyciły na pełnym morzu handlowy statek w pobliżu Lebanon i uprowadziły wielu Palestyńczyków.
1985: Izraelskie samoloty napadły i zniszczyły siedzibę PLO w Tunisie.
1986: Izraelscy tajni agenci zamordowali w Londynie znanego palestyńskiego karykaturzystę Naji Al Ali.
Kwiecień, 1988: Jednostka izraelskich komandosów wtargnęła do domu Khalil Al Wazir w Tunisie. Al Wizar był najstarszym dowódcą militarnym PLO i był uważany za dowódcę Intifada. Został zamordowany w czasie snu.
Luty i marzec 1989: Izraelskie F-16 w wielu rajdach tłukły pociskami i bombami palestyńskie cele w lebanońskich Shouf Mountains, Damour i Dolinie Beka, zabijając wielu cywili łącznie z 15 dziećmi szkolnymi w Damour.
14 Kwiecień, 1989: Izraelscy strażnicy graniczni wraz z osadnikami zaatakowali spokojną wioskę Nahalin w pobliżu Betlejem. Ośmiu Palestyńczyków zmasakrowano i ponad 50 zostało rannych. Napad ten miał miejsce późną nocą zapoczątkowującą Święty Miesiąc Ramadan.
Rabunek majątku palestyńskich uchodźców i ofiar.
Tortury.
Syjonistyczne państwo oficjalnie stosuje zbrodnicze metody śledcze wobec Palestyńczyków, mężczyzn, kobiet i dzieci. Policja polityczna Shin Beth, a także Główne Siły Bezpieczeństwa, żołnierze i policjanci, określają je jako “umiarkowaną presję fizyczną” i, jeżeli ofiara nie poddaje się, “rosnącą presją fizyczną”. Przykładów tej presji, ujawnianych przez organizacje praw człowieka (żydowskie też!) i obrońców Arabów (palestyński Społeczny Komitet Przeciwko Torturom, Światowa Organizacja Przeciwko Torturom, Amnesty International, Felicja Langer – żydowska obrończyni arabskich ofiar), jest wiele. Na przykład: “shabeh”- przywiązanie człowieka do malutkiego krzesła i skucie kajdankami tak, że głowa (najczęściej w worku) przyciśnięta jest do kolan. Ofiara zamykana jest w pokoju z ogłuszającą muzyką; elektrowstrząsy; zatykanie ust i nosa plastrem na ok.2 minuty; wylewanie benzyny na głowę i groźba podpalenia; przypalanie jąder; bicie po nogach pałką z gwoździami; zanurzanie w lodowatej wodzie; wieszanie za dłonie lub stopy; bicie gumową pałką po genitaliach; głodzenie; skakanie po klatce piersiowej; gwałt na kobietach z rodziny na oczach torturowanego; przetrzymywanie w pomieszczeniach pozwalających tylko na pozycję stojącą; przypalanie odbytu; wyrywanie włosów; zmuszanie do połykania włosów; bicie pałką po głowie; przypalanie ciała papierosami; bicie ciężarnych kobiet po brzuchu; oddawanie moczu na ofiarę; długotrwałe naświetlanie oczu; zmuszanie do słuchania taśm z nagranymi jękami innych ofiar; wpychanie ostrych przedmiotów do odbytu; gwałcenie kobiet.
Rasistowskie ustawodawstwo, przejawiające się w nierówności wobec prawa (np.prawo powrotu – bezwarunkowe prawo wjazdu i osiedlania się w Izraelu mają tylko osoby unane za Żydów), nakazie noszenia dowodów osobistych z określeniem narodowości (dla wygody policji represjonującej Arabów), wpływ prawa rabinackiego na cywilne (Żyd nie może poślubić osoby nieżydowskiej, dzieci z mieszanych związków zawartych zagranicą uznawane za nieślubne, urodzone przez nie-Żydówkę dzieci nie mogą zawrzeć związku małżeńskiego i nie można ich pochować).
Zgodnie ze słowami Hanny Arendt (“Eichmann w Jerozolimie”, Kraków 1998, str. 12-13):
“Stąd osobliwa przechwałka: “Nie wprowadzamy zadnych podzialow etnicznych”, ktora brzmiala mniej osobliwie w Izraelu, gdzie przepisy prawa rabinackiego regulują prywatny status obywateli żydowskich, skutkiem czego żaden Żyd nie może poślubić osoby nie będącej pochodzenia żydowskiego; małżeństwa zawarte za granicą są uznawane, ale dzieci ze związków mieszanych są z punktu widzenia prawa dziećmi nieślubnymi (dzieci pozamałżeńskie, których rodzice sa Żydami, sa prawowite), a jeśli komuś zdarzy sie mieć matkę nie-Żydowke, nie może zawrzeć związku małżeńskiego, osoby takiej nie można także pochować. […] Wydaje się, że zarówno wierzący, jak i niewierzący obywatele Izraela zgodni są co do tego, ze pożądany jest zakaz zawierania małżeństw mieszanych. […] Bez względu na przyczyny musiała zapierać dech naiwność, z jaką oskarżyciel potępiał osławione ustawy norymberskie z 1935 roku, zakazujące małżeństw mieszanych i stosunkow cielesnych osob pochodzenia żydowskiego z osobami pochodzenia niemieckiego”.
Kolonizacja i judaizacja zagarniętych ziem, zakaz powrotu rdzennych mieszkańców, wywłaszczanie obywateli nie będących Żydami.
Metodyczne niszczenie domów i infrastruktury, pól uprawnych i gajów oliwnych.
Blokada jakiejkolwiek pomocy humanitarnej, doprowadzanie do głodu i epidemii, stworzenie warunków życia grożących biologicznym wyniszczeniem (np. odcinanie wody i energii blokowanym przez dłuższy czas miastom, odcięcie dostępu do żywności) i psychicznym (permanentna okupacja).
Używanie zbrodniczej, zakazanej przez prawo międzynarodowe (Konwencje Genewskie) broni chemicznej.
Żydowski okupant stosuje gazy typu CS, CN, CR jako łzawiące, podczas gdy są one w dużym stężeniu niebezpieczne dla zdrowia, używane niezgodnie z instrukcją – powodują śmierć.
Najgroźniejszym z nich jest gaz CS, który zawiera cyjan atakujący płuca, powodujący duszności i napady kaszlu, ból oskrzelowy, zapalenie oczu, sztywnienie mięśni, a nawet paraliż. Jest on silnie rakotwórczy. Wymienione gazy są szczególnie niebezpieczne dla kobiet w ciąży (poronienia) i starców. Stosowane w pomieszczeniach powodują śmierć.
Substancje trujące są rozpylane na palestyńskie pola i gaje oliwne. Przykładem żydowskiego barbarzyństwa jest np. rozpylenie przez okupacyjne wojsko gazów trujących (neurotoksycznych) w szkołach Hebronu, Tulkaremu i Anabta w 1988.
Spowodowało to zatrucie 1300 dzieci, w postaci opuchlizny i niedowładu mięśni.
Izrael:
68 Pogwałcone lub zignorowane rezolucje ONZ
Kraje zaatakowane, z pogwalceniem ich terytoriow: Egipt, Jordania, Irak, Liban, Syria, Tunezja
Kraje okupowane przez lata: Egipt, Liban, Syria
Kraje obecnie okupowane: Syria
Terytoria bezprawnie zaaneksowane: Wzgorza Golan , Jerozolima, terytoria palestynskie
Ofensywne wojny: 1956, 1967, 1982
Posiada bron masowego razenia, Posiada bron nuklearna
Najgorsze okrucienstwa przeciwko ludnosci cywilnej: 17,500 cywilow libanskich zabitych podczas inwazji Libanu w 1982
Rezolucje ONZ odnoszace sie do Izraela :
SC Resolution 42 (1948) of 5 March 1948 [Adopted at 263rd meeting (8-0-3) (3 abstentions were Argentina, Syria, United Kingdom)]
SC Resolution 43 (1948) of 1 April 1948 [Adopted at 277th meeting – unanimously]
SC Resolution 44 (1948) of 1 April 1948 [Adopted at 277th meeting (9-0-2) (2 abstentions were Ukrainian Soviet Socialist Republic, U.S.S.R.)]
SC Resolution 46 (1948) of 17 April 1948 [Adopted at 283rd meeting (9-0-2) (2 abstentions were Ukrainian S.S.R., U.S.S.R.)]
SC Resolution 48 (1948) of 23 April 1948 [Adopted at 287th meeting (8-0-3) (3 abstentions were Colombia, Ukrainian S.S.R., U.S.S.R.)]
SC Resolution 49 (1948) of 22 May 1948 [Adopted at 302nd meeting (8-0-3) (3 abstentions were Syria, Ukrainian S.S.R., U.S.S.R.)]
SC Resolution 50 (1948) of 29 May 1948 [Adopted at 310th meeting (Draft was voted on in parts, no vote taken on text as a whole.)]
SC Resolution 53 (1948) of 7 July 1948 [Adopted at 331st meeting (8-0-3) (3 abstentions were Syria, Ukrainian S.S.R., U.S.S.R.)]
SC Resolution 54 (1948) of 15 July 1948 [Adopted at 338th meeting (7-1-3) (1 against was Syria, 3 abstentions were Argentina, Ukrainian S.S.R., U.S.S.R.)]
SC Resolution 56 (1948) of 19 August 1948 [Adopted at 354th meeting (Draft was voted on in parts, no vote taken on the text as a whole.)]
SC Resolution 57 (1948) of 18 September 1948 [Adopted at 358th meeting-unanimously]
SC Resolution 59 (1948) of 19 October 1948 [Adopted at 367th meeting -unanimously]
SC Resolution 60 (1948) of 29 October 1948 [Adopted at 375th meeting (without a vote)]
SC Resolution 61 (1948) of 4 November 1948 [Adopted at 377th meeting (9-1-1) (1 against was Ukrainian S.S.R.; 1 abstention was U.S.S.R.)]
SC Resolution 62 (1948) of 16 November 1948 [Adopted at 381st meeting (Draft was voted on in parts, no vote taken on the text as a whole.)]
SC Resolution 66 (1948) of 29 December 1948 [Adopted at 396th meeting (8-0-3) (3 abstentions were Ukrainian S.S.R., U.S.S.R., U.S.)]
SC Resolution 69 (1949) of 4 March 1949 [Adopted at 414th meeting (9-1-1) (1 against was Egypt, 1 abstention was U.K.)]
SC Resolution 72 (1949) of 11 August 1949 [Adopted at 437th meeting (without vote)]
SC Resolution 73 (1949) of 11 August 1949 [Adopted at 437th meeting (9-0-2) (2 abstentions were Ukrainian S.S.R., U.S.S.R.)]
SC Resolution 101 (1953) of 24 November 1953 [Adopted at 642nd meeting (9-0-2) (2 abstentions were Lebanon, U.S.S.R.)]
SC Resolution 89 (1950) of 17 November 1950 [Adopted at 524th meeting (10-0-2) (2 abstentions were Egypt, U.S.S.R.)]
SC Resolution 119 (1956) of 31 October 1956 [Adopted at 751st meeting (7-2-2) (2 against were France, U.K., 2 abstentions were Australia, Belgium)]
SC Resolution 127 (1958) of 22 January 1958 [Adopted at 810th meeting unanimously]
SC Resolution 162 (1961) of 11 April 1961 [Adopted at 949th meeting (8-0-3) (3 abstentions were Ceylon, U.S.S.R., United Arab Republic)
SC Resolution 228 (1966) of 25 November 1966 [Adopted at 1328th meeting (14-01) (1 abstention was New Zealand)]
SC Resolution 233 (1967) of 6 June 1967 [Adopted at 1348th meeting – unanimously]
SC Resolution 234 (1967) of 7 June 1967 [Adopted at 1350th meeting – unanimously]
SC Resolution 237 (1967) of 14 June 1967 [Adopted at 1361st meeting – unanimously]
SC Resolution 242 (1967) of 22 November 1967 [Adopted 1382nd meeting -unanimously]
SC Resolution 248 (1968) of 24 March 1968 [Adopted at 1407th meeting – unanimously]
SC Resolution 250 (1968) of 27 April 1968 [Adopted at 1417th meeting – unanimously]
SC Resolution No. 251 (1968) of 2 May 1968 [Adopted at 1420th meeting – unanimously]
SC Resolution No. 252 (1968) of 21 May 1968 [Adopted at 1426th meeting (13-0-2) (2 abstentions were Canada, U.S.)]
SC Resolution 259 (1968) of 27 September 1968 [Adopted at 1454th meeting (12-0-3) (3 abstentions were Canada, Denmark, U.S.)]
SC Resolution 267 (1969) of 3 July 1969 [Adopted at 1485th meeting – unanimously]
SC Resolution 271 (1969) of 15 September 1969 [Adopted at 1512th meeting (11-0-4) (4 abstentions were Colombia, Finland, Paraguay, U.S.)]
37. SC Resolution 298 (1971) of 25 September 1971 [Adopted at 1582nd meeting (14-0-1)(1 abstention was Syria)]
SC Resolution 331 (1973) of 20 April 1973 [Adopted at 1710th meeting – unanimously]
SC Resolution 338 (1973) of 22 October 1973 [Adopted at 1747th meeting-unanimously]
SC Resolution 339 (1973) of 23 October 1973 [Adopted at 1748th meeting (14-0-0) (China did not vote)]
SC Resolution 344 (1973) of 15 December 1973 [Adopted at 1760th meeting (10-0-4) (4 abstentions were France, U.S.S.R., U.K., U.S.)]
SC Resolution 381 (1975) of 30 November 1975 [Adopted at 1856th meeting (13-0-0) (China and Iraq did not vote)]
SC Resolution 425 (1978) of 19 March 1978 [Adopted at 2074th meeting (12-0-2) (2 abstentions were Czechoslovakia and U.S.S.R., China did not participate in the voting)]
SC Resolution 446 (1979) of 22 March 1979 [Adopted at 2134th meeting (12-0-3) (3 abstentions were Norway, U.K., U.S.)]
SC Resolution 452 (1979) of 20 July 1979 [Adopted at 2159th meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
46. SC Resolution 465 (1980) of 1 March 1980 [Adopted at 2203rd meeting – unanimously]
SC Resolution 468 (1980) of 8 May 1980 [Adopted at 2221st meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
SC Resolution 469 (1980) of 20 May 1980 [Adopted at 2223rd meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
SC Resolution 471 (1980) of 5 June 1980 [Adopted at 2226th meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
SC Resolution 476 (1980) of 30 June 1980 [Adopted at 2242nd meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
SC Resolution 478 (1980) of 20 August 1980 [Adopted at 2245th meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
52. SC Resolution 484 (1980) of 19 December 1980 [Adopted 2260th meeting-unanimously]
SC Resolution 500 (1982) of 28 January 1982 [Adopted at 2330th meeting (13-0-2) (2 abstentions were U.K., U.S.)]
SC Resolution 508 (1982) of 5 June 1982 [Adopted at 2374th meeting unanimously]
SC Resolution 509 (1982) of 6 June 1982 [Adopted at 2375th meeting unanimously]
SC Resolution 512 (1982) of 19 June 1982 [Adopted at 2380th meeting unanimously]
SC Resolution 513 (1982) of 4 July 1982 [Adopted at 2382nd meeting unanimously]
SC Resolution 515 (1982) of 29 July 1982 [Adopted at 2385th meeting (14-0-0) (U.S. did not participate in the vote.)]
SC Resolution 516 (1982) of 1 August 1982 [Adopted at 2386th meeting unanimously]
SC Resolution 517 (1982) of 4 August 1982 [Adopted at 2389th meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
SC Resolution 518 (1982) of 12 August 1982 [Adopted at 2392nd meeting unanimously]
SC Resolution 520 (1982) of 17 September 1982 [Adopted at 2395th meeting unanimously]
SC Resolution 521 (1982) of 19 September 1982 [Adopted 2396th meeting-unanimously]
SC Resolution 573 (1985) of 4 October 1985 [Adopted at 2615th meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)
SC Resolution 592 (1986) of 8 December 1986 [Adopted at 2727th meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
SC Resolution 605 (1987) of 22 December 1987 [Adopted at 2777th meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
SC Resolution 607 (1988) of 5 January 1988 [Adopted at 2780th meeting – unanimously]
SC Resolution 608 (1988) of 14 January 1988 [Adopted at 2781st meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
SC Resolution 611 (1988) of 25 April 1988 [Adopted at 2810th meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
SC Resolution 636 (1989) of 6 July 1989 [Adopted at 2870th meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
SC Resolution 641 (1989) of 30 August 1989 [Adopted at 2883rd meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
SC Resolution 672 (1990) of 12 October 1990 [Adopted at 2948th meeting-unanimously]
SC Resolution 673 (1990) of 24 October 1990 [Adopted at 2949th meeting-unanimously]
SC Resolution 681 (1990) of 20 December 1990 [Adopted at 2970th meeting -unanimously]
SC Resolution 694 (1991) of 24 May 1991 [Adopted at 2989th meeting – unanimously]
SC Resolution 726 (1992) of 6 January 1992 [Adopted at 3026th meeting – unanimously]
SC Resolution 799 (1992) of 18 December 1992 [Adopted at 3151st meeting-unanimously]
SC Resolution 904 (1994) of 18 March 1994 [Adopted at 3351st meeting unanimously (Draft was voted on in parts, with the U.S. abstaining on two preambular paragraphs. No vote was taken on the text as a whole.)]
SC Resolution 1073 (1996) of 28 September 1996 [Adopted at 3698th meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
SC Resolution 1322 (2000) of 7 October 2000 Adopted at 4205th meeting (14-0-1) (1 abstention was U.S.)]
Resolution (2002) of 12 March 2002 [Adopted at # th meeting (14-0-1) (1 abstention was the Syrian Arab Republic)]
Resolution 1402 (2002) of 30 March 2002 [Adopted at 4503 rd meeting (14-0-1) (1 abstention was the Syrian Arab Republic)]
Resolution 1403 (2002) of 4 April 2002 [Adopted at 4506 th meeting-unanimously]
Resolution 1405 (2002) of 19 April 2002 [Adopted at 4516th meeting-unanimously]
Wnioski nasuwają się sa
edith hadiansyah said
very interesting info.
thanks for sharing.
Radio Maryja from Poland said
A real hero – Witold Pilecki – A Volunteer for Auschwitz
Radio Maryja from Poland said
A real hero – Witold Pilecki – A Volunteer for Auschwitz
Radio Maryja from Poland said
Larum Polskie sytuacja w Polsce Platforma Obywatelska szkodzi Polsce Obudz sie Polsko, na szkrzydlach orlad sie porywaj
part1
Larum Polskie (2/3) na gromach niech zakazania stare stawial swoje stopy pdniesc glowe tych co milcza a dzis w przyjazni, zdradzano bez litosni w dyplomatycznym dymie cygar.
Larum Polskie (3/3)
Radio Maryja from Poland said
Radio Maryja from Poland said
Polish Pilots of the RAF
Radio Maryja from Poland said
Radio Maryja from Poland said
Radio Maryja from Poland said
Sabaton – Warsaw Uprising Aigust 1 1944 . Making of (english subtitles)
Andrew said
One would thing, that Sen. Hillary Rodham Clinton belongs to the gang of extortionists since it is difficult to believe, that Sen.is not aware of a Document signed ON 16 July of 1960 by Communist Government of Poland and USA GOVERNMENT ABOUT REGULATEING ALL CLAIMS OF USA CITIZENS AGAINST POLISH STATE IN REGARD TO ANY COMPENSATION IN REGARD TO ANY CLAIMS OF RESTITUTION/COMPENSATION.
At that time (1960- in 20 yearly installments Polish Communist Government paid USA Government $40 millions in exchange USA Government taking over any compensation /obligations arising/claimed against Poland.
Document is in Washington’s Archives.
Roszczenia żydowskie – bezpodstawne!
Komentarz • specjalnie dla http://www.michalkiewicz.pl • 23 września 2010
Poniżej przedstawiam w załączeniu tzw. umowę indemnizacyjną, zawartą 16 lipca 1960 roku w Waszyngtonie między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki, dotyczącą uregulowania roszczeń obywateli amerykańskich wobec państwa polskiego z tytułu przejęcia przez Polskę ich mienia w drodze nacjonalizacji, albo w inny sposób. Z tej umowy wynika, że Polska zapłaciła rządowi USA 40 mln dolarów w 20 rocznych transzach, w zamian za co rząd USA przejął na siebie zobowiązania z roszczeń odszkodowawczych i zobowiązał się w art. IV tej umowy, że nie będzie wysuwał, ani popierał żadnych roszczeń wysuwanych wobec Polski z tego tytułu przez obywateli amerykańskich. Niestety postępowanie rządu Stanów Zjednoczonych, który bądź to bezpośrednio – przez deklaracje sekretarzy stanu – obecnie JE Hilarii Rodham Clintonowej – oraz interwencje ambasadorów – obecnie JE Lee Feinsteina – bądź to pośrednio – poprzez popieranie wystąpień przedstawicieli żydowskich organizacji „przemysłu holokaustu” do rządu Rzeczypospolitej Polskiej oraz wspieranie skierowanej m.in. na uzyskanie od Polski „rekompensat” na rzecz wspomnianych organizacji działalności żydowskiej loży B’nai B’rith – postępuje w sposób całkowicie sprzeczny ze wspomnianym art. IV umowy z 1960 roku. W świetle postanowień tej umowy, żądania, jakie pod adresem Polski wysuwają mające siedzibę na terenie USA i kierowane przez obywateli Stanów Zjednoczonych żydowskie organizacje „przemysłu holokaustu”, mają wszelkie znamiona usiłowania przestępczego wyłudzenia od Rzeczypospolitej Polskiej 65 miliardów dolarów i jako takie powinny być ścigane przez prokuraturę. Osobną sprawą jest ukrywanie przed polską opinią publiczną umów indemnizacyjnych – w tym również załączonej umowy – przez rządy Rzeczypospolitej Polskiej. Ukrywając przed polską opinią publiczną fakt istnienia tych umów oraz ich treść, kolejne rządy Rzeczypospolitej Polskiej próbują uniknąć odpowiedzialności za zaniechanie wydania rozporządzeń, umożliwiających obywatelom polskim uzyskanie restytucji lub odszkodowań za znacjonalizowane mienie.
Układ między rządem PRL a rządem USA dotyczący roszczeń obywateli USA
Stanisław Michalkiewicz
Andrew said
My grand parents and parents did save Jewish children during WWII.
My ancestors saved whole Polish Jewish population from expulsion etc. so I am not anti-Semite, saying so I believe that Poland should and must be compensated by England, France for betrayal and following polish Holocaust (economically, politically, humanitarian), by Germany and Russia for POLISH HOLLACOUST and Israel /Jewish Diaspora for betrayal of Poland, cooperation with enemy (Nazi Germany and Soviet Russia) for Communist’s crimes and much more. (All documented).
Lydia Hedman said
I will say, live Polish alone, don’t give them and don’t demand from them. They are doing GREAT as human and nation all around globe and in own country. They survive many tribulation as a nation and they survive. No Austria, no Prussia no Russia, no Hitler, no Stalin destroyed them. They are give the world a lots of great understanding, friendly, peaceful people, well adducted…
Andrew said
Kielce
A Study by prof. Iwo Cyprian Pogonowski
Pogonowski is a renowned author of books and articles about Poland and is particularly knowledgeable about the history of Jews in Poland. As reference material for this writing he has referred extensively to “Poland, Communism, Nationalism, Anti-Semitism” by Michael Checinski, “Poles, Jews, Communism– The Anatomy of Half-Truth 1939-1968” by Krystyna Kersten and “Pogrom of Jews in Kielce, July 4, 1946” by Bozena Szaynok. He also credits the Information Services of the Canadian Polish Congress for special materials and help.
Part 1 of 5
PUTTING TO REST WORLD WAR II’S SPIRIT OF HATRED
World War II was a war of hatred: institutionalized hatred, ethnic hatred, popularized hatred. Born of this hatred, monstrous actions taken by ordinary people resulted in, among other things, the mass-murder of millions of civilians. Long after the guns have been silenced, the spirit of animosities energized by World War II between peoples, between cultures, and between religious groups stays alive within some people’s hearts. World War II and its spirit of hatred will continue to live on until reconciliation between these groups is complete.
Young people born a generation or two after the end of World War II generally have little natural interest in nursing animosities born of earlier eras. These animosities, in order to live on, have to be carefully cultivated in younger people by those who may feel their interests are served by doing so. Surprisingly, there have been systematic attempts by some to keep these animosities alive by devising mythological accounts of what happened preceding World War II, during the War, and in the aftermath of the War. Even more surprisingly, some of these mythologies have been advanced by people from groups who were victimized in the War, people who should have the strongest vested interest in the truth being propagated.
There are many versions of these mythologies, but one in popular currency in mid-1990’s North America distils roughly to this: an outside force known as the Nazis forcibly gained control of Germany and under totalitarian military rule forced a policy of war and ethnic hatred and extermination on a frightened but generally unwilling German populace. According to this myth, the real story of genuine ethnic hatred can be found among Jewish people and gentiles who lived in Poland, whose alleged long-standing animosity pre-dated the War, and extends beyond the end of the War to this day. The myth-speakers claim that the Polish nation was the true anti-Jewish state, and that atrocities perpetrated on countless Jewish people on Polish soil in German-occupied Poland were carried out with great relish by a willing Polish populace that was tired of dealing with a Jewish sub-culture that had been already relegated to ghettos prior to the War. The existence of the myth of non-support by the German people of the actions of the Nazi regime even motivated the title and thesis of a recent doctoral dissertation turned into book by Daniel Jonah Goldhagen, “Hitler’s Willing Executioners: Ordinary Germans and the Holocaust” (New York: A.A. Knopf, 1996.) Goldhagen documents the involvement of ordinary Germans in carrying out what today are referred to as Nazi atrocities.
As Goldhagen was clarifying the role of the Germans, others were perpetuating the myths. In April, 1996, propagation of the anti-Polish myth was advanced by the film “Shtetl,” shown on Public Television in the United States. The film falsely suggests Polish complicity in the Holocaust. Through its own baseless and malicious claims about Polish people, the film is unwittingly a study of the encouragement of ethnic hatred by Jewish people toward Polish gentiles. Israeli students in the film are shown making a series of claims, sometimes gleefully, about alleged Polish involvement in the Holocaust, including attempts to shift the blame for Nazi crimes from German people to Polish people. The students even mocked Polish rescue efforts, seemingly oblivious to the fact that the Germans punished Polish gentiles collectively for providing any form of assistance to Jewish people, or even for not turning them in.
The film “Shtetl” focused negatively on the local Catholic church and priest several times. In actual well-documented fact, Polish gentiles helped Jewish people in Poland extensively during World War II. This assistance included the hiding of tens of thousands of Jewish people in the homes of Polish gentiles, which put the gentiles’ entire families at risk of death. Several thousand Polish gentiles, including men, women, and children, were burned alive or otherwise summarily executed for the crime of hiding or assisting Jews. As an example of local Catholic Church involvement, it is ironic that the wartime pastor of the very Catholic church that was featured in the film was murdered because he was assisting Jews. His name was Father Henryk Opiatowski of Bransk. Yet, Father Opiatowski was never mentioned in the film! In no other country during the war were people subjected to death in this way for providing assistance to Jewish people. These students of the Holocaust were certainly taught how anti-Semitism produced six million Jewish deaths in the Holocaust; apparently they did not also learn how anti-Polonism produced three million Polish gentile deaths during the occupation–the Polish aspect of the Holocaust. Since the students in the film Shtetl were not eyewitnesses to the horrors of the Holocaust, they may very well be a window into the way the Holocaust is being taught in some Jewish homes and schools. If the purpose of teaching about the Holocaust is to never forget how ethnic hatreds can be nurtured to the point of destroying a people (and it should be), then Holocaust teaching will fail if along the way it teaches young Jewish people to hate Polish people.
There is another example of an obstacle to Jewish-Polish goodwill that is perhaps more significant and potentially longer-lasting in promoting ethnic hatred by Jewish people towards Polish people than the film Shtetl. It is an exhibit in the Holocaust Museum in Washington, D.C., that falsely presents events that occurred in Kielce, Poland in 1946 as part of the Holocaust. It refers to the clearly Soviet-staged violence in Kielce as a “Polish pogrom.” [The Museum has changed the text since this writing.] To many visitors of the Holocaust Museum, the exhibit by its very inclusion seems to suggest that after the end of World War II, a liberated Polish populace chose to continue Hitler’s work of exterminating Jewish people. The study you are now reading examines these events in Kielce, and shows that the suggestions of a Polish-led extension of the Holocaust are patently false. The Kielce Pogrom had nothing to do with the German-engineered Holocaust. It had everything to do with the Soviet-engineered strangulation of the Polish nation.
Like all effective myths, those related to World War II have some elements of truth underlying them. In conjunction with the construction of these myths, though, actual facts and events have been distorted or misrepresented, and certainly the contexts within which they occurred have been falsely stated. Sadly, the distortions, misrepresentations and falsehoods are sometimes purposely and systematically advanced by those who feel a need to humiliate the Polish nation and members of the Polish ethnic group from around the world. Those who today seek to humiliate or destroy people because of their ethnic association are kindred spirits to those who sought to humiliate or destroy people because of their ethnic association in the World War II era. Let me say unequivocally: anti-Semitism in the World War II era or now is wrong and it is evil. On the flip side of the coin bearing the image of anti-Semitism is the image of anti-Polonism. The coin of anti-Semitism cannot be melted down and destroyed without also melting down and destroying anti-Polonism.
I will state up front that I have a vested interest in the truth about World War II and its aftermath being clearly illuminated. I am a veteran of 64 months of imprisonment in Gestapo prisons, concentration camps, and death marches. My own ordeal, and the suffering and death of many of my Polish and Jewish friends and prison-mates, not to mention the sacrifices made by the young men who fought and died as soldiers, will have been rendered meaningless if the hatred of Jewish people by the Nazi leadership and various members of the German nation are simply replaced by hatred of Polish people by Jewish people, or vice-versa. Those who even today perpetuate myths and misconceptions about animosities associated with World War II and its aftermath are not merely bearing false witness–they are willing accomplices to the spirit of hatred of World War II, a frightening spirit embodied in its purest evil form by Adolf Hitler.
I have seen, first hand, the disgusting, murderous results of ethnic hatred. I have devoted the latter part of my life to writing about the long-term coexistence of Polish Jews and gentiles within Poland, and am committed to trying to help diffuse animosities stemming from World War II. In this spirit of friendship and respect, I wrote and had published earlier this decade a documentary history entitled “Jews in Poland: The Rise of Jews as a Nation From Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel.” If World War II presented any lessons to the people of the world, it showed what can eventually happen if ethnic animosities are allowed to fester and grow.
The study you are now reading is a quest for Polish-Jewish reconciliation. For it to be successful, those who would join this quest must have one thing in common: respect for the truth. As part of this quest, I will address how Jewish-Polish animosities have been cultivated in the aftermath of the War, and in particular how Soviet actions and Soviet-induced events and situations contributed to or drove the process of cultivating the animosities. In particular, I will take the occasion of the fiftieth anniversary of the Kielce Pogrom to discuss this event in detail and use it as a basis for discussion of the larger geopolitical situation. This study deals primarily with the results of Soviet-institutionalized hatred and the Soviet crime of provoking situations purposely designed to sour Polish-Jewish relations. In general, the public in Western countries knows very little about the specifics of these types of Soviet misdeeds.
For this study, the book “Poland, Communism, Nationalism, Anti-Semitism” by Michael Checinski (New York: Karz-Cohl Publishing, 1982) is an important source of information for the Cold War period. I will use Checinski’s book as a resource to help illuminate the events and situations in the aftermath of World War II that relate to Polish-Jewish relations. Checinski’s book details the relations between Poles and Jews in the postwar “People’s” Republic of Poland and the damage done to these relations under the conditions created by the Soviets. Checinski was an insider of the Soviet-controlled terror apparatus. As a Jew who survived the Lodz Ghetto, Checinski was naturally very sensitive to Soviet policies which fomented and used anti-Semitic excesses in the satellite empire to serve Soviet purposes of the time. Checinski’s book shows Soviet methods used to bring the destruction of law and morality to Poland and other satellite states. I also draw heavily on material from a book by Krystyna Kersten, “Poles, Slavs, Communism: The Anatomy of Half-Truth 1939- 1968.” (Warsaw: Independent Publishing House, 1992) and also from “Pogrom of Jews in Kielce, July 4, 1946 by Bozena Szaynok (Warsaw: Bellona Publishing, 1992). Along the way, I will include some necessary background information relating to World War II. Overall, through this study I hope to help unravel some of the root causes and dynamics of Polish-Jewish relations after World War II, and how these ate strongly affecting Polish-Jewish relations even today.
THE KIELCE POGROM IN A NUTSHELL
A “pogrom”, a Russian word that translates to “devastation, ” is defined as “an organized massacre, especially of Jews in Russia, such as 1881, 1903, and 1905.” (The New Lexicon Webster’s Dictionary of the English Language, 1989.) Anti-Jewish violence in Russia was usually started with ‘a false accusation that a ritual murder had been perpetrated on Christian children by local Jews. Violence directed against Jewish people that occurred on July 4, 1946, in the town of Kielce, referred to as the Kielce Pogrom, is aptly named for several reasons. For one, it was indeed organized. And as it will be explained in detail, it was organized by the Soviet-controlled terror apparatus in Poland, a captured country which was under Soviet occupation at the time. This pogrom, although not on Russian soil, was arranged by a totalitarian leadership centered in Russia and it was started with the same technique of planting a false accusation that a ritual murder had been perpetrated on Christian children. And as even the common dictionary definition shows, this is not the first time Russians have instigated this type of activity.
In the Kielce Pogrom, an uprising occurred over the span of many hours that resulted in the death of 41 Polish citizens: 39 Jews, and two gentiles. It was a horrible crime, and regrettably, there was some complicity among a very small number of gentile Poles in this inexcusable violence. These Polish criminals, as will be pointed out, were tried and convicted for their crimes. The reports, however, of the involvement of a mob of 15,000 cheering Polish citizens are completely untrue. Also, the idea that the uprising was of a spontaneous nature is also untrue. As it will be shown in this study, this event was carefully provoked and staged by the Soviet occupiers at that time. This event was staged to achieve specific political purposes dictated by Moscow’s global strategy including Europe and the Middle East.
THE SOVIET-NAZI PARTNERSHIP
Why would Soviets want to stage an uprising that would embarrass Poland? After all, didn’t both Poland and the Soviets fight alongside of Britain and the other allies in World War II? Didn’t Hitler’s German army invade both Poland and the Soviet Union, and isn’t “the enemy of my enemy my friend?”
There is general public awareness that the United States and the Soviet Union were World War II partners in the Allied fight against Nazi Germany. Many fewer, however, are aware of the nearly two-year Nazi-Soviet partnership embodied in the German-Soviet Boundary and Friendship Treaty, which was signed on September 28, 1939. It divided all of Poland between Germany and the Soviet Union and contained secret provisions for the mutual extermination of potential Polish opponents of both Germany and the USSR. Both Germany and the USSR agreed to control their respective parts of Poland. This meant taking all necessary measures to contain and prevent the emergence of any potential Polish actions toward either Germany or the USSR, and then communicating with each other on the progress made toward the goals of the treaty. The treaty lasted until Germany invaded the Soviet Union in 1941. Soviet hostility toward Poland and the desire of the USSR to control as much Polish territory as it could continued beyond the German invasion of Poland.
The Soviets implemented their part of the German-Soviet Boundary and Friendship Treaty by executing 21,857 members of the Polish leadership community, including many Jewish people. Katyn, in what is now Bielarus, contained the graves of 4443 such men and became a symbol of the mass execution of members of the upper echelon of Polish society in the Spring of 1940 At the same time Germany ran a parallel operation with the code name Aktion AB [Auserordentliche Befriedungsaktion, which translates to “extraordinary pacification”], culminating in the execution of about 20,000 Polish professionals.
Because of the German-Soviet Treaty to divide Poland among themselves, the Eastern half of Poland was under Soviet, not German, rule from September, 1939 to mid-1941. During that time, there were many Jewish people who collaborated with the Soviet terror apparatus against the conquered Polish State. Among the many eyewitnesses to those events is the famed Polish courier Jan Karski, who was made an honorary citizen of Israel for his efforts to worn an unresponsive West about the fate of Poland and Polish Jewry. In February, 1940, Karski reported: “Jews are denouncing Poles to the secret police and are directing the work of the communist militia from behind the scenes. Unfortunately, one must say that these incidents are very frequent.” (Report to the Polish Government-in-Exile in London.)
Hundreds of published accounts, including Jewish ones, confirm that Jews were involved in the roundups of Polish soldiers and officials (e.g., at Rozyszcze and Kowel), the jailing and executions of Poles (e.g., at Lwow and Czortkow), and in policing the deportation of Poles, in cattle cars, to the Gulag (e.g., from Gwozdziec). By the time the Germans attacked their erstwhile Soviet ally in mid-1941, over one million Poles had been deported to distant and probable deaths from towns like Bransk. All of this occurred before the Jewish Holocaust got underway. Naturally, these events had a significant impact on Polish attitudes, though that was not the only factor influencing them
GERMAN OCCUPATION OF POLAND AND CONTROL OF JEWS
By mid-1941, Germany gained control of all of Poland and the Germans continued the establishment of Jewish ghettos that the Germans had started in 1939. Germans formed the Jewish ghettos by evicting hundreds of thousands of gentiles from their homes and then crowding many more Jewish families there than the space could reasonably accommodate. There were no Jewish ghettos in Poland before Germany started creating them in 1939. It is ironic that some people not well acquainted with the history of the ghettos have mistakenly thought that the ghettos were formed by a bigoted Polish population who spitefully wanted to segregate the Jewish population to selected areas. Instead, the real truth is that Polish people were unwillingly removed from their homes by the Germans to form the ghettos, and then the Polish people illegally aided the Jews by bringing them substantial amounts of food and other supplies.
In terms of living conditions, the ghettos formed by the Germans bore a haunting similarity to the concentration camps that the Germans had been organizing since 1933. The Polish Armed Resistance reported that 500,000 Jews were crowded into the Warsaw Ghetto: 600 people per acre. Hunger, and unspeakably poor hygienic and sanitary conditions resulted in the spreading of tuberculosis and other contagious diseases. The Central Commission for Investigation of Crimes Against Polish People reported: “The isolated ghetto is restricted to internal trade, consisting of people’s private property, clothing, and household goods which are sold at low prices for extremely expensive food … There is no heating fuel in the ghetto … The health and sanitary conditions are beyond description–there is a monstrous hunger and poverty … Overcrowded streets are full of aimless, pale, and starving people … People die in the streets … An orphanage is being overcrowded with daily arrivals of newborn babies … The Germans’ plunder of once-affluent Jews continues … as well as the treatment of Jews in an exceptionally brutal manner …”
Each ghetto had its own Jewish Council [Judenrat] which oversaw day-to-day affairs and a Jewish police force which carried out German orders to supply laborers and, as pointed out by Jewish historians such as Isaiah Trunk and Hannah Arendt, to round up Jews for deportation to death camps. Thus, relatively few Germans were needed for such “Aktions,” or official actions by the German government against the Jewish people. Nor did their success involve any type of cooperation from Polish gentiles. Because the system set up by the Germans did not rely on Polish police, even the opportunity for the Polish police to aid the German roundup of the Jews was marginal or non-existent, as pointed out by Raul Hilberg, the foremost Holocaust historian, in his important work, “Victims, Perpetrators, Bystanders.” Conditions in the Bransk ghetto have been described in Isaiah Trunk’s “Judenrat” (New York: Macmillan, 1972) and in “Bransk: Book of Memories” (New York: Shoulson Press, 1948).
Polish gentiles certainly were not the masterminds who formed the neither ghettos nor collaborators with the Germans on the brutal treatment of the Jews. To the contrary, Polish gentiles sabotaged German plans for the starvation of ghetto inmates. The Polish gentiles made illegal deliveries of food to the ghettos–including about 250 tons of flour per day. Jozef Dabrowski and others were shot by the Germans for making such deliveries. By then the daily food ration in Warsaw was 184 calories for a Jew, 669 for a Polish gentile, and 2,613 for a German. Eighty percent of the food consumed in the ghetto was smuggled in by Polish gentiles. The supply of raw materials into the ghetto was forty times greater than that officially permitted by the Germans, according to the records of the Jewish Council of the Warsaw Ghetto. (I.C. Pogonowski, “Jews in Poland: A Documentary History, pp. 106-107.”)
After Germany’s invasion of Russia, Adolf Hitler verbally ordered the “Final Solution of the Jewish question,” namely the extermination of eleven million European Jews. To work out and communicate the details of implementing the “Final Solution,” the Wannsee Conference was held in Berlin on January 20, 1942. At the conference, the leaders of the German civil service established the specific means by which the genocide was to be conducted. As a direct result of the conference, the Berlin government announced an invitation for bids from German industry to purchase equipment for an industrial process to exterminate eleven million European Jews.
According to plans developed at the Conference, terrorized Jewish personnel were to be used in the extermination process. Also, the plans further directed that the extermination camps were to be isolated from the Polish population for maximum secrecy. For this reason, the camp guards were recruited from Belarus, Latvia, Lithuania and Ukraine. Despite German terror and German attempts to keep Poles in the dark about the Germans’ actions, radio broadcasts made by the Polish resistance regularly informed the West of German atrocities in Poland. (I.C. Pogonowski, “Jews in Poland: A Documentary History, New York: Hippocrene Books Inc., 1993, pp. 110, 119, 120, 121, 124, 125).
Massive deportations from the Warsaw ghetto in the summer of 1942 (to the Treblinka death camp) were not carried out with the assistance of any Polish agency. Indeed, in German-occupied Poland, there was not even a vestige of a Polish government at that time. Instead, the deportations were organized by the Jewish police in coordination with the Judenrat and the occupying German forces. Horrifying descriptions of this Aktion are found in the diaries of Emanuel Ringelblum, the chronicler of the Warsaw ghetto, and elsewhere. These sad events are only a part, but a significant part, of the eventual roundup and execution by the Germans of a large proportion of Poland’s Jews in what later came to be referred to as the Holocaust.
On April 19, 1943, a Jewish uprising began in the Warsaw Ghetto as Germans started the final liquidation of the Jews there. The massacre ended on May 8, 1943. Professor Marian Fuks later wrote: “It is absolutely certain fact that without help and active participation of the Polish resistance movement it would have not been possible at all to bring about the uprising in the Warsaw Ghetto.” (“The Bulletin of the Jewish Historical Institute in Poland,” July-December 1989, p. 44).
It should go without saying that the German occupation and brutal control of Poland was not welcomed by the Polish people. Unfortunately, neither could the Polish people find solace in the eventual Soviet re-entry into Poland and their consequent program of brutal control. Upon Soviet re-entry into Poland in 1944, the Soviet terror apparatus was systematically liquidating the remnants of the Polish Home Army and any perceived Polish opponents of a Soviet takeover and control of Poland. It is an undeniable fact that many Jews, usually communist functionaries, were collaborating with the Soviets in denouncing, jailing, and executing Poles. (See for example, “Karta,” no. 15; Oswald Rufeisen’s account in Nechama Tec’s “In the Lion’s Den”; Wanda Lisowska’s 1946 account on conditions in Ejszyszki found in “Zeszyty Historyczne,” no. 36.) Poles suspected of having either collaborated with the Germans or of being anti-Semitic could be, and were, executed with impunity. For example, in Drohiczyn, nine Polish gentiles were murdered by local Jews because they were falsely suspected of killing a Jew, a crime in fact perpetrated by the Soviets (Warszawa: Archiwum Polski Podziemnej, Dokumenty, 1994).
Tens of thousands of Polish gentiles were executed in repressions that affected the lives of hundreds of thousands of innocent Polish gentiles. The foregoing are not invented facts: Both Simon Wiesenthal and Stanislaw Krajewski, vice-chairperson of the Polish Council of Christians and Jews, among others, have publicly admitted their shame on this account. Under these types of wartime circumstances, where Jews were successfully encouraged to betray Polish gentiles to the Soviet authorities, animosities toward Jews in the general population were not a matter of anti-Semitism, but simply a matter of survival. Active Jewish collaboration and popular support for Soviet forces invading Poland occurred from the beginning of the War. In the book “Poles, Jew, Socialists–The Failure of an Ideal,” edited by Antony Polonsky, et al. (London: The Littman Library of Jewish Civilization, 1996), Dov Levin writes “The Red Army entered Wilno [Poland] early on the morning of Tuesday, 19 September 1939, to an enthusiastic welcome by Wilno’s Jewish residents, in sharp contrast to the Polish population’s reserve and even hostility. Particular ardor was displayed by leftist groups and their youthful members, who converged on the Red Army tank columns bearing sincere greetings and flowers.”
Despite these enormous obstacles, and the fact that Polish gentiles also were undergoing their own Holocaust which consumed several million victims, hundreds of thousands of Polish gentiles risked their lives to help Jews. In Warsaw alone, before the uprising of 1944, which resulted in its total destruction, some 15,000 Jews were being sheltered. Emanuel Ringelblum estimated that as many as 60,000 out of the city’s 700,000 Christian residents were involved in the rescue efforts. Assistance has been documented at more than 600 Catholic churches, monasteries, convents, and church-run orphanages throughout Poland. Poles form the largest group recognized by Yad Vashem as “Righteous Gentiles,” as many as 40% of all those recognized. Yad Vashem is a Jewish organization devoted to honoring those who saved Jews from the Holocaust.
Just as there were some Jewish collaborators during World War II, small numbers of Polish gentiles also collaborated with the Germans. There is no justification or excuse for their actions, and neither was this conduct condoned or tolerated. With the active support of Polish public opinion, the Polish Underground passed and carried out many death sentences against anyone found collaborating with the Germans. It is regrettably true that collaborators, whether with the Nazis or the Soviets, whether Polish Jews or gentiles, were an effective force to contend with. But at the same time, they were tiny, marginal and unrepresentative groups in their respective communities.
Simon Wiesenthal has advocated the following wise and balanced assessment of that tragic period which consumed millions of Jewish and Polish lives: “Then the war came. It is at times like these that the lower elements in society surface–the blackmailers who would betray Jews … On the other hand, the 30,000 or 40,000 Jews who survived, survived thanks to the help of the Poles. This I know.” During the five years of German occupation most of the efforts to shelter Jews ended tragically for the Jewish victims and their Christian friends.
What do the leading Holocaust historians have to say about alleged Polish complicity in the Holocaust? Yisrael Gutman, director of research at the Yad Vashem Institute in Jerusalem and editor in chief of “The Encyclopedia of the Holocaust” (1990), has stated authoritatively: “All accusations against the Poles that they were responsible for the Final Solution are not even worth mentioning. Secondly, there is no validity at all in the contention that Polish attitudes were the reason for the siting [sic] of the death camps in Poland.” And again: “I want to be unequivocal about this. When it is said that Poles supposedly took part in the extermination of the Jews on the side of the Germans, that is not true. It has no foundation in fact. There was no such thing as Poles taking part in the extermination of the Jewish population.” Professor Gutman stated that the percentage of Poles who collaborated with the Germans was “infinitesimally small.” He said this in a conversation with Polish Ambassador Dowgiallo (Harvey Sarner, “From Science to Diplomacy: A Pole’s Experience in Israel,” Brunswick Press, 1995). Richard Pipes of Harvard University, wrote in the introduction to I.C. Pogonowski’s book, “Jews in Poland,” published on the fiftieth anniversary of the Warsaw Ghetto Uprising: “It must never be mistakenly believed that the Holocaust was perpetrated by the Poles. Nor must it be ignored that three million Poles perished at German hands.” Szymon Datner, longtime director of Warsaw’s Jewish Historical Institute, has been equally blunt: “Poles are not responsible for the crimes of the Holocaust.”
End of Part 1 of 5
Print
Added: 2006-07-19
fail said
totally agree with you
κυτταριτιδα said
κυταρίτιδα…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
dom nieruchomości said
nieruchomości ząbki…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
Psychic said
Psychic Healing…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
Moshi Monsters said
Moshi Monsters…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
free professional kids swimming lessons said
free professional kids swimming lessons…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
Lech Bajan said
ULMA,Polish family Gave Their Lives For Jews family Szall and Goldman in German-occupied Poland (1939-1945) in Markowa 24th March 1944. Germans selected Poland as the only country where aiding a Jew, be it only to give him a slice of bread, was immediately punished by death. Failure to inform on a neighbor hiding Jews meant deportation to a GERMAN NAZI Concentration and Extermination Camp(1939-1945) AUSCHWITZ, BUCHENWALD and DACHAU, BERGEN BELSEN, Ravensbrück, Sachsenhausen
MAFRI said
MAFRI…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
Lech Alex Bajan said
From the Polish Archives film http://youtu.be/d385BcPfdvI?t=24m52s
Lech Alex Bajan said
– Frank Milewski Monday, February 13, 2012
How Polish Catholics rescued Jews in Holocaust
Canada Free Press
Holding up the most recent book he published, “The Polish Jerusalem – A History of Endurance,” the Brooklyn oncologist described how both of his parents and both of his grandparents were awarded Israel’s Yad Vashem Medal of Honor as “Righteous Among …
http://www.canadafreepress.com/index.php/article/44591
Queens, N.Y.— Nowhere else is Holocaust history as distorted and as misrepresented as it is about Poland, according to Auschwitz survivor Michael Preisler, co chair of the Holocaust Documentation Committee of the Polish American Congress.
Holding up the most recent book he published, “The Polish Jerusalem – A History of Endurance,” the Brooklyn oncologist described how both of his parents and both of his grandparents were awarded Israel’s Yad Vashem Medal of Honor as “Righteous Among the Nations” for their heroic achievements in saving the lives of Jews.
Dr. Cioczek is now in possession of the medal, and displayed it to his audience at this year’s observance of International Holocaust Remembrance Day at the Queens College campus of New York’s City University (CUNY).
Despite the fact Poland was the only country in all German-occupied Europe where an official death penalty was ordered for anyone who dared give any kind of help to a Jew, more Poles are honored at Yad Vashem than anyone else. Many Poles who helped Jews were overlooked and never counted in this number because they were killed along with the Jews they were trying to rescue, according to Dr. Cioczek.
He also cited the gruesome statistic that six million Polish citizens perished during the cruel years of the Holocaust – three million Polish Jews and three million Polish Christians. “Among these were ten members from my own family,” he said.
As an example of Holocaust misrepresentations about Poland, Dr. Cioczek deplored the disturbing habit of some American media which identify concentration camps the Germans operated during World War II as “Polish camps” instead of “German camps.”
Holocaust commemorations like the observance of International Holocaust Remembrance Day give the Polish people the opportunity— long denied them – to clarify and dispel some of the misconceptions and ugly allegations that have burdened them for so many years, he feels.
Dr .Cioczek is a member of the Downstate New York Division of the Polish American Congress which was one of the sponsors of the event.
prescriptrion sports sunglasses said
prescriptrion sports sunglasses…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
Haunt said
Haunt…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
catering said
catering…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
Polnische Band, deutsch-polnische Hochzeitsband, Polnische Hochzeitsband said
Polnische Band, deutsch-polnische Hochzeitsband, Polnische Hochzeitsband…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
yatra promotional codes said
yatra promotional codes…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
Best Webdesigning company said
Best Webdesigning company…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
sex shop on line said
sex shop on line…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
Skoda Biernaowski said
Skoda Biernaowski…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
szynk rzeszów said
szynk rzeszów…
[…]Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary[…]…
rings said
Hey! This is my first visit to your blog! We are a collection of volunteers and starting a new project in a community in the same niche.
Your blog provided us useful information to work on.
You have done a extraordinary job!
Polnische Band | Polnische Hochzeit | Schlesische- Polnische- Russische- Hochzeitsband polnische band, schlesische hochzeitsband, polnische hochzeit, polnische hochzeitsband, polnische-band-nrw said
Polnische Band | Polnische Hochzeit | Schlesische- Polnische- Russische- Hochzeitsband polnische band, schlesische hochzeitsband, polnische hochzeit, polnische hochzeitsband, polnische-band-nrw
idigmygarden.com said
magnificent issues altogether, you simply won a
emblem new reader. What could you suggest in regards to your submit
that you made a few days in the past? Any positive?
Otilia said
I ponder as to why you titled this particular blog, “Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII Jews For Hillary”.
In any event I really admired the blog!Thanks for the post,Linnie
wycieczki szkolne almatur said
Myślę, że jest to jeden z wybitnych artykułów na jakie trafiłam.
Jestem zachwycona, że mogłam poznać inny punkt widzenia.
Proszę o więcej:).
Vimax Review said
Keep up the great piece of work, I read few blog posts on this
website and I think that your website is really fascinating and has plenty of excellent information.
Whitney said
Wow that was odd. I just wrote an really long comment but after I clicked submit my comment
didn’t appear. Grrrr… well I’m not writing all that over again.
Regardless, just wanted to say superb blog!
best photographers said
Great overcom! I will trainee whilst you modify your web site, how could i subscribe to get a web site web-site? The profile reduced the problem some sort of suitable deal. My spouse and i were a bit well known of your a person’s transmitted made available brilliant see-thorugh principle
jocuri cu tedi said
When I originally commented I clicked the “Notify me when new comments are added” checkbox and now each time a comment is
added I get three e-mails with the same comment.
Is there any way you can remove me from that service?
Bless you!
exercise equipment for sale said
My family always say that I am wasting my time here at net,
except I know I am getting know-how all the time by reading
such good articles.
jocuri cu cim posibal said
Hi there! This article could not be written much better!
Looking at this post reminds me of my previous roommate!
He always kept talking about this. I will forward this
post to him. Fairly certain he will have a good read. Thanks for sharing!
Brain said
Wonderful post! We are linking to this particularly great post on our
website. Keep up the great writing.
scottsdale az real estate said
Quality posts is the important to interest the people to go to
see the website, that’s what this web page is providing.
news said
I read this post completely about the resemblance of most up-to-date and previous technologies, it’s awesome article.
Anonymous said
What a stuff of un-ambiguity and preserveness of precious familiarity regarding unexpected feelings.
make money online without a website said
Thank you for the auspicious writeup. It in fact
used to be a amusement account it. Look advanced to far introduced agreeable
from you! However, how could we communicate?
Ashleigh said
It’s an remarkable piece of writing in support of
all the online visitors; they will obtain advantage from it I am
sure.
http://www.chinaresearchbrain.com said
I drop a leave a response whenever I especially enjoy
a post on a website or I have something to contribute to the conversation.
Usually it’s caused by the fire communicated in the post I browsed.
And on this article Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of
Property Stolen During WWII Jews For Hillary. I was excited enough to drop a commenta response :
) I do have 2 questions for you if you usually do not mind.
Is it just me or does it look like some of these responses appear like they are written by brain dead people?
😛 And, if you are posting on other sites, I’d like to follow you.
Would you make a list every one of all your communal
pages like your Facebook page, twitter feed,
or linkedin profile?
BitcointSn said
heiho!
http://budgeteldurham.com said
This is a great tip especially to those new to the blogosphere.
Brief but very precise info… Many thanks for sharing this one.
A must read article!
facebook security question said
Very first, using information collected from Facebook
customers without their explicit consent not merely
violates their privacy legal rights but can be an exemplory case of corporate irresponsibility.
full report said
full report
Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary
Jeremiah said
Hi there I am so excited I found your site, I really
found you by mistake, while I was searching on Google for something else, Anyways
I am here now and would just like to say many thanks for
a incredible post and a all round exciting blog (I also love
the theme/design), I don’t have time to look over it all at the
minute but I have book-marked it and also added your RSS feeds,
so when I have time I will be back to read much more, Please do keep up the excellent job.
buy Bitcoin with paypal or credit Card said
buy Bitcoin with paypal or credit Card
Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary
7 Day diet Meal plan said
I got tthis site from my pal who shared with mee on the topic of tbis web site and
att the momet this time I am visiting this web site and reading very informative content at
this place.
Kathline Papakostas said
“Dodaj komentarz”
Corporate proxy solicitation companies hiring said
http://www.gxquan.net
Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII
Travel said
great issues altogether, you simply gained a logo new reader.
What might you recommend in regards to your publish that you simply made some days ago?
Any positive?
vet apollo beach said
Thanks for finally talking about >Clinton Lobbies Polish Government
For Resitution of Property Stolen During WWII Jews
For Hillary <Loved it!
Engineering Interview Questions said
What’s up to every single one, it’s genuinely a good for me to pay a quick visit this web
page, it consists of useful Information.
Six-Figure Income said
Wow! At last I got a webpage from where I be capable of really get valuable information concerning my study and knowledge.
crest theater said
Do you mind if I quote a few of your posts as long as I provide credit and sources back
to your webpage? My blog site is in the exact same area
of interest as yours and my users would really
benefit from a lot of the information you provide here.
Please let me know if this ok with you. Many thanks!
life coaching - discover 5 high impact steps excel at coaching peoples Lives said
life coaching – discover 5 high impact steps excel at coaching peoples Lives
Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary
Divorce Life Coaching said
Divorce Life Coaching
Clinton Lobbies Polish Government For Resitution of Property Stolen During WWII « Jews For Hillary